بدان
كه یكى از تكالیف مشكل تو در عصر غیبت امام عصر، عجل الله تعالى فرجه
الشریف، كه مشكلترین آنها نیزهست; داشتن حالت «مراقبه» است نسبتبه خداى
خود، جل جلاله، ... و نظیر آن داشتن «مراقبه» است نسبتبه امامعصر، علیه
السلام، اما معناى مراقبه آن است كه در تمام حركات و سكنات و اعمال و
اقوال خود آن حضرت را بر خودمراقب بدانى و یقین داشته باشى كه امام تو همه
جا با تو همراه است و از تو جدایى و غفلت ندارد.
تصور كن كه مرشد یا
پیر ریاضت كشیدهاى دارى كه در اثر ریاضتهاى سختى كه تحمل كرده، از بیشتر
امورباطنى و درونى تو آگاه است و تو با آن مرشد مدتى انیس و همنشین شدهاى.
تو
را به خدا توجه كن كه تا چه میزان، هم در ظاهر و هم در باطن، ملاحظه آن
مرشد را مىكنى; ادب او را نگاهمىدارى و مواظب و مراقب خود هستى كه در
خلوت و آشكار و در ظاهر و باطن امرى خلاف ادب از تو سر زند; چه درنشست و
برخاست، چه در رفتار و كردار، چه در خوردن و آشامیدن و چه در نماز و طاعت.
پس
بهتر آن است كه تكلیف خود را در حركات و سكنات ظاهرى و باطنى بدانى و
بفهمى; و عقیده تو به طور یقیناین باشد كه تمام اعمال و افعال و اقوال تو
در نزد امام عصر، علیه السلام، مشهود است و او لحظهاى از تو غفلت ندارد.
چنانكه خود فرمود: وَ
اِنّا غَیرُ مُهمِلینَ لِمُراعاتِكُم وَلا نَاسینَ لِذِكرِِكُم وَ لَولا
ذَلِكَ لَنَزَلَ بِكُم البَلاءُ وَاصطَلَمَتكُمُ الاَعداءُ وَ اتُّقُوا
اللهُ جَلََّ جَلالَه. (1)
ما، در
مراقبت و مواظبت از شما كوتاهى نمىكنیم و شما را از یاد نمىبریم و اگر
جز این بود; هر آینه، بلا بر شمانازل مىگردید و دشمنان، شما را در كام
خود فرو مىبردند. پس تقواى الهى را پیشه كنید. (2)
1. نامه امام عصر، علیه السلام، به شیخ مفید، بحار الانوار، ج 53، ص 175.
2. بازنویسى شده از كتاب: همدانى، صدر الاسلام على اكبر، پیوند معنوى با ساحت قدس مهدوى، ص 34-37.
