سروده جالب یک دامپزشک به مناسبت 14 مهر

از دامـپزشکی چـــه خبر اهـــل جهــــان را

آن حـــرفه که مفــهوم نــباشد هــمـگان را

در چهاردهء مــهر که روزش شـــده مـعلوم

گــــویا که نــــهــادند سَرش تــاج کــیـان را

پـیـمانهء صـبــرم شـده لـــبریز از این شغل

ایــنـــگونه خــبـــردار کنـــم عـــالـمــیان را

این سُرخی صورت، اثر ضربتِ سیلی ست

تـــا آنــکــــه نـــدانــندکــَسان، سِرِّ نَهان را

طبلی ست تُهی یا دُهُـل از دور خوش آواز

وَرنه ، هــمه خالی ست درون را و میان را

نــاچـــیز حقوقــــی که بـــگیرند بـه اجبـــار

بــــا زندگـــی سخـــت ، نـــماید گــذران را

در نـیمهء شـب می رود اندر سویِ مَسلَخ

آن ســاعـــتِ محــدودهء مـــا قـــبلِ اذان را

با شــوق،ملاقــات کــُند میـش و بـز و قوچ

یا بـــرّه و بـــزغـــاله و مــُرغ و شـــُتــران را

گـــــر قـــدر بدانـنـد ، ولو ظاهری و خشک

بــیرون بــِکُند خــستگی جــسـم و روان را

اکــنـون زسـَـر دلخوشی خـویش فـریمان

تــــبــریک دَهـد روز طــبــیـبُ الــحـَیَــوان را