سلام خدمت شما

راست میگید ما هم که ساکن تهران هستیم همینه پارسال رفته بودم روز عرفه زیارت حضرت عبدالعظیم حسنی خیلی حرم با صفاییه دل ادم باز میشه انجا میره دیدم از کشورهای مختلف امدن از شهرهای مختلف امده بودن ولی ما که ساکن تهران هستیم حتی به خودمون زحمت نمیدیم بریم زیارت ایشون خانه های اطراف حرم رو که نگاه میکردم میدیدم که خیلی هاشون اصلا تو این مراسم شرکت نکردن

شما هم مثل ما هستین الان تو دلم گفتم اگه من مشهد بودم هرروز میرفتم پابوس اقا امام رضا تمام نمازها مو انجا به جماعت میخوندم ولی میدونم اگه ساکن مشهد بودم اینکارهارو نمیکردم

در واقع چیزی رو که داریم قدرش رو نمیدونیم از دست که میدیم تازه میفهمیم چه اشتباهی کردیم

ولی این رو هم بدونید وقتی به این نتیجه رسیدید لطف اقا امام رضا بوده که خواسته شما به این نتیجه برسید پس تا دیر نشده برید برای زیارت التماس دعا من رو هم دعا کنید

منم وقتی مطلب کاربر عزیز hodaataee را خوندم واقعا افسوس خوردم که بعضیا چه نعمتی دارن ولی قدرش رو نمیدونن.

در پاسخ به کاربر یاس باقری باید عرض کنم که بله همین طوره ما تهرانی ها شاید سالی یکبار هم امامزاده صالح تجریش یا شاه عبدالعظیم نریم .اینم بگم که درسته زیارت شاه عبدالعظیم برابر با زیارت اقا امام حسین هستش ولی این نکته رو هم باید بگیم که امام رضا امام هستن و یه معصوم  و قطعا و بدون شک زیارت ایشون بالاتر و برتر هستش و نباید مقایسه کنیم .من دلیل نرفتن خودم به امامزاده تجریش تهران رو رفتار بد خادمان این حرم میدونم البته متاسفانه، که خیلی دین گریز میکنند ادم رو با رفتارشون در صورتی که خادمای امام رضا اینطور نیستن .کاش یه نظارتی روش انجام بشه و نکته دیگه اینکه از نظر بهداشتی و تهویه متاسفانه اصلا به این دو امامزاده ذکر شده رسیدگی نمیکنند
 

السلام عليك يا سلطان خراسان

سوالات :

1-علت مُلقّب شدن امام هشتم به "رضا" چه بود؟

بدین خاطرکه مامون، لقب رضا را از شعار «الرضا من آل محمد» یادکرده بود

2-چرا لقب مولا ابالحسن علي بن موسي الرضا(ع)غريب الغربا ميباشد؟

زبرامکان تولدشان درواقع درمشهد خراسان ایران آن زمان نبوده است.

3-آیا می دانید چرا امام رضا علیه السلام به امام رئوف شهرت یافتند؟

زیراایشان بسیارمهربان بودند

4-آیا میدانید که چرا ثواب زیارت حضرت امام رضا(ع) بیشتر از ثواب زیارت حضرت امام حسین (ع) است؟

این یکی سئوالوبه تحقیق نمی دونم

5-آیا می دانید چرا به امام هشتم «قبله هفتم» می‌گویند ؟

نظر به اينكه هفت مدفن براى معصوين«عليهم‏السلام» وجود دارد ؛ حرم پيامبر، قبرستان بقيع، نجف، كربلا، كاظمين،سامراء و مشهد. لذا مدفن امام على بن موسى الرضا(عليه‏السلام) در ميان برخى از مردم، به عنوان «قبله هفتم» شهرت يافته است.

البته درسته ولی مگه این مقام رو بقیه امامان معصوم (علیهم السلام ) نداشتند پس چرا فقط ایشون به این نام ملقب شده اند

من توی سایت خبرگزاری ایسنا اینو دیدم 

مشهورترین لقب آن حضرت «رضا» است و علت گرفتن این لقب به این دلیل است که گفته اند: «او از آن روی رضا خوانده شد که در آسمان خوشایند و در زمین مورد خشنودی پیامبران خدا و امامان پس از او بود. همچنین گفته شده: از آن روی که همگان، خواه مخالفان و خواه همراهان به او خشنود بودند. سرانجام، گفته شده است: از آن روی او رضا خوانده اند که مأمون به او خشنود شد.»

1- چرا امام هشتم را «رضا» نامیدند:
میان همه‌ نام‌ها و القاب هشتمین امام شیعیان، حضرت علی‌بن موسی(ع)، لقب «رضا» به معنای خشنود و خرسند از همه مشهورتر است. اما آن حضرت از چه چیزی خرسند بودند که به این نام شهره شدند؟
نام اصلی امام هشتم «علی» است و لقب یا نام معروفش رضاست، به طوری که از روایات فهمیده می‌شود، ‌علت نام‌گذاری رضا بر آن حضرت از چند جهت است: 1. آن حضرت مورد رضا و پسند خداوند در آسمان، و رسول خدا(ص) و امامان در زمین بود. (بحار الانوار، ج49، ص4) 2. مخالف و موافق شیعه و سنی او را پسندیدند و آن حضرت مورد رضا و پسند همه بود. 3. آن حضرت راضی به رضای پروردگار بود و این خصلت ارزشمند را که مقامی بالاتر از مقام صبر نیست، به طور کامل داشت. (انوار البهیّه، ص 14)
جالب اینکه به دلیل رابطه میان مأمون و امام رضا(ع) و قبول ولایت‌عهدی از سوی ایشان، این سؤال در زمان حیات حضرت و چندی پس از آن نیز مطرح شده است و برخی دلیل آن را رضایتمندی امام از پذیرش ولایت‌عهدی عنوان می‌کردند!
در روایات آمده شخصی از فرزند امام رضا (امام جواد) علت این نامگذاری پدر را جویا می‌شود. حضرت جواد(ع) ضمن رد هرگونه رضایت پدر بزرگوارش از پذیرش ولایت‌عهدی، به صراحت می‌فرماید: دروغ گفتند و به گناه اندر افتادند! چنین نیست، بلکه خداوند تبارک و تعالی او را «رضا» نام داده است؛ زیرا او در آسمان خدا از او راضی بود و در زمین خدا از پیامبر و امامان پس از او رضایت داشت.
آن شخص از امام می‌پرسد: مگر همه‌ نیاکان چنین نبودند که خدای عزوجل و پیامبرش از او راضی باشند، پس چرا در این میان، تنها پدر شما را رضا نامیدند؟
امام جواد(ع) در پاسخ فرمود: چون همان گونه که همسویان و دوستانش از او خرسند بودند، دشمنان و مخالفانش هم از وی رضایت داشتند؛ و این وضعیت برای هیچ یک از نیاکان ایشان رخ نداده بود؛ از همین رو تنها او را «رضا» نامیده‌اند.
در روایت دیگری هم آمده است که حضرت موسی‌بن جعفر(ع) هر گاه فرزندش علی‌بن موسی را خطاب می‌کرد، او را با کنیه «ابوالحسن» فرا می‌خواند، و هنگامی که می‌خواست فرزندش را نزد او آورند یا درباره‌ او سخن می‌گفت، وی را با لقب «رضا» نام می‌برد. این در حالی است که آن زمان، هنوز نه از حکومت مأمون خبری بود و نه از ولی‌عهد شدن امام رضا(ع).
 

5-چرا به امام رضا قبله هفتم مي گويند؟
نظر به اينكه هفت مدفن براى معصوين«عليهم‏السلام» وجود دارد ؛ حرم پيامبر، قبرستان بقيع، نجف، كربلا، كاظمين،سامراء و مشهد. لذا مدفن امام على بن موسى الرضا(عليه‏السلام) در ميان برخى از مردم، به عنوان «قبله هفتم» شهرت يافته است. البته قبله در اينجا به معنى قبله نماز نيست. ممكن است مقصود، هفت شهر مقدس يا هفت شهر عشق باشد؛ پس از مكه به عنوان قبيله حقيقى، شهرهاى مدينه،
نجف، كربلا، كاظمين، سامرا و هفتيمن محل، مشهد مقدس مراد است كه معصومين (عليه‏السلام) در آن شهرها مدفون اند.
. ناصر مكارم شيرازى، استفتائات جديد، ص 513-512.پ
پیروز و کامیاب  باشیددرپناه امام رضا

3- چرا امام رضا(ع) به امام رئوف شهرت یافتند؟  بیش از هر چیز مهربانی در سیره امام رضا(ع) متبلور است، گویی ایشان پیامبر معاصر عباسیان است
وارث : بی تردید سیره ائمه معصوم (ع) بهترین نقشه راه در مسیر دستیابی به سبک صحیح زندگی و رسیدن به سعادتی است که خداوند وعده داده است چراکه ائمه (ع) نسخه ناطق قرآنی هستند که فراتر از زمان و مکان بشر را به سعادت دنیوی و اخروی رهنمون می شود.
آیا می توان از سبک زندگی امام رضا (ع) برای زندگی امروز الهام گرفت، چه بخش هایی برای زندگی امروز کاربرد بیشتری دارد؟
وقتی ما انبیاء و ائمه (ع) را الگوی و پیشوای خود می دانیم این امامت و پیشوایی ابعاد سیاسی، اجتماعی فرهنگی و اخلاقی می یابد و مسلما بعد سیاسی اجتماعی آن نیز محفوظ است که در جای خود باید بحث شود. اینکه تبیعت از امام در همه امور شئون اجتماعی، سیاسی و حکومتی و جهانی واجب است یعنی ائمه (ع) باید نظامات اجتماعی را به ما آموخته و ما از آنان درس بگیریم.
اما باید توجه داشت که در عرصه عمل و فردی و بین فردی در جمع های کوچک و بزرگ و ارتباطات خانوادگی و فردی بحث سبک زندگی بیشتر خود را نشان می دهد، البته زندگی به طور عادی شامل همو امور می شود، اما در نگرش اولیه سبک زندگی ناظر به رفتارها و روابط عادی بین انسان ها است. اینکه چگونه در خلوت خود زندگی کرده و چگونه با دیگران ارتباط داشته و هماهنگ شویم و اختلافات احتمالی را چطور رفع کنیم همگی از مواردی است که در سبک زندگی دیده می شود و مستقیما از رفتار ائمه (ع) قابلیت استفاده دارد؛ یعنی با مرور سیره جامع ائمه (ع) نه معدود و در موارد خاص که به همه ابعاد زندگی توجه دارد، این سیره باید الگوی ما باشد این یعنی سبک زندگی که با این نگاه ما تابع ائمه (ع) هستیم. لذا اگر امامی با توجه به شرایط جامعه در رفاه بسر برد ما فقط به نحوه عمل امام نمی نگریم بلکه شرایط جامعه را بررسی می کنیم و اگر امامی در تنعم بسر نبرد شرایط اجتماعی سیاسی را نیز مدنظر قرار می دهیم، یعنی دوری از یکسویه نگری و افراط و تفریط. لذا در ارتباط با سیره امام رضا (ع) گفته می شود که فقر شاید کمتر به چشم می خورد چراکه ایشان با توجه به موقعیت اجتماعی سیاسی عصر مامون، لباس های فاخر پوشیده و در رفاه نسبی بسر می بردند، برخلاف امیرالمومنین (ع) که با توجه به شرایط جامعه نوپای اسلامی در کمترین رفاه ممکن زندگی می کردند.
از این رو، ضرورت دارد سبک زندگی از سیره ائمه (ع) استخراج می شود چراگه اگر نتوانیم این سبک را از ائمه (ع) بیاموزیم بخش عمده کسب فیض ما مختل می شود بنابراین باید در نحوه زندگی فردی و اجتماعی از آن حضرات علیهم السلام الگو بگیریم.
اصلی ترین صفت و ویژگی ممتاز در سبک زندگی رضوی چیست که می تواند در روزگار کنونی نیز مورد الگوبرداری قرار بگیرد؟
اگر بخواهیم در زندگی امام رضا (ع) اگر ویژگی های عمده را استخراج کنیم، بیش از هر چیز مهربانی در آن متبلور است، گویی ایشان پیامبر معاصر دوران عباسیان است یعنی تمامی رفتارهایی که در پیامبر اکرم (ص) دیده می شد در ایشان بود که در راس آنها مهربانی، عطوفت و لطف است یعنی مهمترین ویژگی حضرت (ع) بویژه زمانی که با مردم سروکار داشتند و در مراجعات مردمی صفتی که از ایشان در یادها مانده، عطوفت و مهریانی است از این رو به امام رئوف شهرت یافته اند، چه در حیات و چه در ممات و حیات برزخی که شفاعت و عنایت به همه مردم دارند و واسطه رحمت الهی هستند.
ویژگی بعدی توجه به فقراء، ضعفاء، خادمان و افراد ضعیف و فرودست است، به عبارت دیگر حضرت (ع) بسیار مورد عنایت بودند چراکه در خلافت های موروثی چون ملاک قدرت و تسلط و غلبه است نه فضائل اخلاقی لذا طبیعی است در خلافت اموی و عباسی حتی اگر خلیفه ای اهل فضیلت و مهربانی باشد عموما از رحمت و عدالت به دور هستند به ویژه با قبیله گرایی و گرایش های تند سیاسی. اما امام رضا (ع) وقتی در ظاهر ولی عهد شده و در دستگاه خلافت جایگاه و نقشی آشکار می یابند سعی می کنند فرهنگ مواسات و مهربانی نسبت به زیردستان را نهادینه کنند چه در محیط خانوادگی چه در سطح اجتماعی و نسبت به هر کسی که از نظر مقام مالی و دنیوی از ایشان در رتبه ای پایین تر قرار داشتند و همه را بنده خدا می دانستند.
با توجه به اینکه ایشان به عالم آل محمد (ص) شهرت یافته اند، وجود چه نوع رفتاری منجر به این شهرت شده است؟
ویژگی سوم حضرت (ع) پاسخگویی به مسائل روز است، جامعه آن روز به دلیل فقر فرهنگی به شدت تشنه معارف دینی بود بعد از سال ها جدایی مردم از معارف قرآن و عترت (ع)، زمینه ای فراهم شده بود تا به عطش علم جویی مردم پاسخ داده شود و امام (ع) سعی کردند با استفاده از سرچشمه قرآن و سنت که در اندیشه آن حضرت (ع) تجلی داشت و کمک بزرگان ادیان و نیز راویان حدیث و .. پاسخ سوالات مردم را بدهند از این رو چنان توحید را در نیشابور و در مناظرات مامون با حضور علمای ادیان معارف دین را تبیین می کنند و آنچنان آیات قرآن را تفسیر می کنند که مخالفان مجاب می شوند (امثال مامون علاقه مند بودند که هماوردی علمای ادیان و اسلام را با امام رضا (ع) ببینند اما راضی به پیروزی ایشان در مناظرات نبودند) از این رو ائمه (ع) از این نظر بسیار در مضیقه و فشار بودند.
اما ایشان علی رغم کثرت مخالفان سعی کردند آموزه های دین را تبیین کرده و شبهات آنان را به بهترین شکل پاسخ دهند تا جایی که طرف مقابل یا تسلیم می شدند یا با پرخاش جلسه را ترک می کردند.
آیا شیوه امام رضا (ع) در مواجهه با آراء و نظرات مخالف می تواند سبک مناظره صحیح علمی را به محیط های علمی ما عرضه کند؟
مسلما محتوای مناظرات بسیار راهگشا است و اندیشه شیعی را بارور کرده و هم روش و متدولوژی بحث امام با ارباب ادیان مختلف راهگشا بوده است و می ت وان در هر دو عرصه سبک سازی کرد و وارد میدان عمل شد همانطور که در بسیاری از موارد امروز سبک امام صادق (ع) و امام رضا (ع) در محیط های علمی ما راهگشا بوده است.
منبع : قدس آنلاین

4-  چرا ثواب زیارت حضرت امام رضا(ع) بیشتر از ثواب زیارت حضرت امام حسین (ع) است؟ علی بن مهزيار از امام جواد(ع) پرسیدند زیارت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) ثوابش بیشتر است (فضیلتش بیشتر است) یا زیارت امام رضا (علیه السلام) امام علیه السلام جواب فرمودند زیارت پدرم (علیه السلام) افضل است.
 زیرا ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) را همه مردم (شاید منظور همة شیعیان و احتمالاً اهل سنت) زیارت می کنند ولی زیارت نمی کنند پدرم را مگر خواص از شیعه. (1)
البته این حدیث می تواند بیانگر این مسئله باشد شیعه دارای فرقه های متعدد می باشند مانند شیعیان اسماعیلیه – زندیه - کیسانیه و واقفیه که همه این فرقه ها به زیارت امام حسین (علیه السلام) می روند و عرض ارادت می کنند ولی کسانی به زیارت امام رضا (علیه السلام) می روند که دوازده امامی هستند (البته منظور از زیارت، زیارت با معرفت است چون زیارت بدون معرفت ارزش زیادی ندارد) با همه اختلافات و ایجاد فرقه های جدید در شیعه تا زمان امام رضا (علیه السلام) بوده است و از دوران امامت ایشان به بعد فرقه جدیدی در شیعه به وجود نیامده است و لذا با توجه به اینکه فقط یک مذهب و فرقه بر حق است که آنها دوازده امامی هستند لذا افرادی به زیارت (با معرفت) ایشان می روند که دوازده امامی باشند و این نشان کامل است.
و اینکه توجه زیادی به فضیلت زیارت ایشان شده است می تواند دلیل دیگرش این باشد که این امر باعث تبلیغ اندیشه های مذهب حق و آشکار شدن جریان های منحرف که باعث ایجاد فرقه های باطل در مذهب شیعه شدند باشد که این مسئله یعنی ظاهر شدن این حق و معارف حق منتهی آرزوی همه انبیاء و ائمه و مؤمنان بوده است.
منابع:1- عیون اخبار الرضا (ع)، جلد2، ص261.

 

2- در زمان امامت امام موسي کاظم سه نفر به نامهاي:
 ابو حمزه بطائني؛ زياد بن مروان قندي و عثمان بن عيسي رواسي
 در بلاد مختلف مسلمين خود را نماينده امام موسي (ع) معرفي ميکنند و همزمان با به زندان افتادن آن امام همام اين افراد وجوهات شرعيه را نزد خود جمع آوري کردند پس از به شهادت رسيدن امام موسي کاظم و به امامت رسيدن علي بن موسي الرضا (ع) امام رضا (ع) از اين سه نفر که ابو حمزه بطائني30هزار دينار  ؛ زيادبن مروان قندي 30هزار دينار و  عثمان بن عيسي رواسي   40 هزاردينار را از وجوهات شرعي نزد خود جمع آوري کرده بودند ميخواهند که وجوهات را به خزانه بيت المال مسترد کنند تا به مصرف عمومي برسانند ولي اين افراد به طمع مال دنيا گروهي را تهت عنوان واقفيه يا هفت امامي تشکيل ميدهند و عنوان ميدارند که امام موسي کاظم به شهادت نرسيده اند و منظور از قائم آل محمد (ص) حضرت موسي الکاظم هستند و در حال حاظر از ديده پنهان گشته اند و امامت امام رضا (ع) را قبول نمي کنند و عنوان مي دارند که اين وجوهات بايد به خواست امام موسي کاظم تا زمان ظهور نزد آنها بماند و چون در چندين بلاد اين افراد شناخته شده بوده اند جمع زيادي به اين گروه مي پيوندند  و بدين جهت امام رضا (ع) غريب مي مانند و لقب غريب الغربا از آن زمان به حضرت ابالحسن علي بن موسي الرضا اطلاق ميشود
و البته دوري از موطن و غربت در هنگام شهادت نيز از دلايل ديگر اين لقب نيز ميتواند باشد که پس از شهادت حضرت اين لقب را جلوه گر تر نموده است .
5- مدرس خاتون‌آبادی اصفهانی مؤلف کتاب «جنات الخلود» (تألیف شده در سال 1125 هجری) که از علمای برجسته عصر صفوی به شمار می‌رود، ‌در این باره می‌نویسد: حضرت علی‌بن موسی الرضا(ع) را بدین لحاظ قبله هفتم می‌گویند که مردم در روی زمین به هفت موضع توجه دارند یا هفت موضع از زمین، قبله‌گاه مسلمانان است: 1. مکه معظمه 2. مدینه منوره 3. نجف اشرف 4. کربلای معلی 5. مقابر قریش یعنی قبور کاظمین علیهما السلام 6. سامرا و 7. مشهدالرضا(ع). بدین جهت آن بزرگوار را قبله هفتم می‌نامند.
برخی از این نکته استفاده می‌کنند و می‌گویند شاید ثواب زیارت امام رضا(ع) با این هفت موضع برابر باشد، زیرا شیعیانی که به امامت امام رضا(ع) قائل هستند، امامتشان کامل است. برای اینکه بعد از آن حضرت فرقه دیگری در تشیع به وجود نیامد.
وجه تسمیه دیگری که برای اطلاق قید «قبله هفتم» برای حضرت رضا(ع) بیان می‌شود، این است: روزی امام موسی‌بن جعفر(ع) در برابر فرزندان خود موقع نماز فرمودند: باید فرزندم علی برای اقامه نماز جماعت باشد تا من به او اقتدا کنم. بنابراین، حضرت رضا(ع) امام جماعت شدند و از آنجا، حضرت را به قبله هفتم (یعنی قبله امام هفتم) ملقب می‌کردند.
حجت‌الاسلام فاضل بسطامی در کتاب «تحفه الرضویه» در این باره می‌نویسد: احتمالاً امام کاظم(ع) می‌‌خواستند به فرزندان و خویشان بفهمانند که امام بعد از ایشان، «علی‌بن موسی» است.
 

2- در زمان امامت امام موسي کاظم سه نفر به نامهاي:
 ابو حمزه بطائني؛ زياد بن مروان قندي و عثمان بن عيسي رواسي
 در بلاد مختلف مسلمين خود را نماينده امام موسي (ع) معرفي ميکنند و همزمان با به زندان افتادن آن امام همام اين افراد وجوهات شرعيه را نزد خود جمع آوري کردند پس از به شهادت رسيدن امام موسي کاظم و به امامت رسيدن علي بن موسي الرضا (ع) امام رضا (ع) از اين سه نفر که ابو حمزه بطائني30هزار دينار  ؛ زيادبن مروان قندي 30هزار دينار و  عثمان بن عيسي رواسي   40 هزاردينار را از وجوهات شرعي نزد خود جمع آوري کرده بودند ميخواهند که وجوهات را به خزانه بيت المال مسترد کنند تا به مصرف عمومي برسانند ولي اين افراد به طمع مال دنيا گروهي را تهت عنوان واقفيه يا هفت امامي تشکيل ميدهند و عنوان ميدارند که امام موسي کاظم به شهادت نرسيده اند و منظور از قائم آل محمد (ص) حضرت موسي الکاظم هستند و در حال حاظر از ديده پنهان گشته اند و امامت امام رضا (ع) را قبول نمي کنند و عنوان مي دارند که اين وجوهات بايد به خواست امام موسي کاظم تا زمان ظهور نزد آنها بماند و چون در چندين بلاد اين افراد شناخته شده بوده اند جمع زيادي به اين گروه مي پيوندند  و بدين جهت امام رضا (ع) غريب مي مانند و لقب غريب الغربا از آن زمان به حضرت ابالحسن علي بن موسي الرضا اطلاق ميشود
و البته دوري از موطن و غربت در هنگام شهادت نيز از دلايل ديگر اين لقب نيز ميتواند باشد که پس از شهادت حضرت اين لقب را جلوه گر تر نموده است .
5- مدرس خاتون‌آبادی اصفهانی مؤلف کتاب «جنات الخلود» (تألیف شده در سال 1125 هجری) که از علمای برجسته عصر صفوی به شمار می‌رود، ‌در این باره می‌نویسد: حضرت علی‌بن موسی الرضا(ع) را بدین لحاظ قبله هفتم می‌گویند که مردم در روی زمین به هفت موضع توجه دارند یا هفت موضع از زمین، قبله‌گاه مسلمانان است: 1. مکه معظمه 2. مدینه منوره 3. نجف اشرف 4. کربلای معلی 5. مقابر قریش یعنی قبور کاظمین علیهما السلام 6. سامرا و 7. مشهدالرضا(ع). بدین جهت آن بزرگوار را قبله هفتم می‌نامند.
برخی از این نکته استفاده می‌کنند و می‌گویند شاید ثواب زیارت امام رضا(ع) با این هفت موضع برابر باشد، زیرا شیعیانی که به امامت امام رضا(ع) قائل هستند، امامتشان کامل است. برای اینکه بعد از آن حضرت فرقه دیگری در تشیع به وجود نیامد.
وجه تسمیه دیگری که برای اطلاق قید «قبله هفتم» برای حضرت رضا(ع) بیان می‌شود، این است: روزی امام موسی‌بن جعفر(ع) در برابر فرزندان خود موقع نماز فرمودند: باید فرزندم علی برای اقامه نماز جماعت باشد تا من به او اقتدا کنم. بنابراین، حضرت رضا(ع) امام جماعت شدند و از آنجا، حضرت را به قبله هفتم (یعنی قبله امام هفتم) ملقب می‌کردند.
حجت‌الاسلام فاضل بسطامی در کتاب «تحفه الرضویه» در این باره می‌نویسد: احتمالاً امام کاظم(ع) می‌‌خواستند به فرزندان و خویشان بفهمانند که امام بعد از ایشان، «علی‌بن موسی» است.
 

2- حجت الاسلام رسول جعفریان رئیس کتابخانه مجلس شورای
اسلامی می گوید:غریب الغربا به معنای غریب غریبان است و
کسی را گویند که از همه غریب تر است. در خصوص علت بروز و
شیوع این لفظ(غریب الغربا) در مورد امام رضا(ع) در لسان عامة
مردم پس از شهادت ایشان، اساس آن همان روایاتی است که در
خصوص شهادت و مکان دفن ایشان وارد شده است.
از رسول خدا(ص) روایت گردیده است : «پاره ای از تن من در
خراسان مدفون خواهد شد و هر غمناکی که او را زیارت کند، خداوند
غمش رابرطرف گرداند وهرگناهکاری که او را زیارت کند،‌البته
گناهانش را بیامرزد.» امیرالمؤمنین علی (ع) نیز در این باره می
فرماید : « به زودی مردی از فرزندان من در خراسان بوسیله زهر
کشته خواهد شد، که نام او همنام من و نام پدرش نام پسر عمران
(موسی) است، آگاه باشید کسی که او را درغربتش زیارت
کند،‌خداوند گناهان او را بیامرزد. » طبق روایت:
طبق روایت:
امام طی اقامت کوتاه خویش در خراسان، پیوسته دچار درد و رنج و
اندوه بود و آرزوی مرگ می کرد. و نیز نقل گردیده که روزهای
جمعه، هرگاه از مسجد بازمی گشت، می فرمود : «پروردگارا اگر
گشایش کارم از‌ آنچه در آن قرار دارم، مرگ است، هر چه زوتر مرگم
را فرا برسان.» تحمل مأمون و اطرافیانش و آمد و شد میان آنها و
نشست و برخاست با آنان و سوء استفاده مأمون از وجود مقدس
امام، در جهت اغراض و مصالح حکومت، همه اینها مایة دل آزردگی
و ناراحتی و ناخشنودی امام، تا سرحدّ مرگ بود.امام درموقعیتی
قرار داشت، که هم از بُعد مکانی غریب بود و هم از بُعد عقیدتی.
هم مجبور بود از دوری خانواده و یاران و مکانی که به آن علاقه مند
بود(مدینه)‌، دلتنگ باشد، و هم در میان گروهی بسر برد، که هیچ
سنخیّتی از نظر فکر و مرام و عقیده به آنان احساس نمی کرد و در
عین حال ناظر اعمال ریاکارانة‌شان بود، و از نیرنگ و نفاق درونی
آنان نیز به خوبی آگاه بود. اینها وجود مقدس امام را بشدت آزار می
داد. لذا عنوان غریب الغربا، مصداق چنین غربتی است.
 

4- چرا ارزش زيارت امام رضا (عليه‌السلام) از ديگر امامها بيشتر بيان شده است؟
زيارت آداب و رسومي دارد كه متأسفانه كمتر رعايت مي‌گردد. حضرت آيت‌الله بهجت در مشهد مقدس، موضوع زيارت حضرت رضا (ع) را اين‌ گونه بيان كرده‌اند: «اشهد انك تشهد مقامي و تسمع كلامي و ترد سلامي...» اين زيارتنامه مي‌گويد، امام (ع) حي و زنده‌اند، حاضر و ناظر و قادر مي‌باشد، امام (ع) عين‌الله ناظره است، مؤمن خدا را حاضر مي‌داند، واسطه‌ي خدا را هم حاضر و ناظر مي‌داند، مؤمن، امام را زنده مي‌داند، امام حاضرند، مي‌بينند، جواب مي‌دهند. اينها ممتاز هستند از ملائكه بالاتر هستند، التفات ما كم است، حرم مي‌رويم و مي‌آئيم، فكر مي‌كنيم، كسي ما را نديده است؟ هنگامي‌ كه از حضرت رضا (ع) اذن دخول مي‌طلبيد و مي‌گوئيد «أ ادخل يا حجة‌الله» به قلبتان مراجعه كنيد و ببينيد در آن تحول به وجود آمده؟ اگر تغيير حال در شما بود، حضرت (ع) به شما اجازه ورود داده است. اذن دخول حضرت سيدالشهدا (ع) گريه است، اگر اشك آمد، امام حسين (ع) اذن دخول داده‌اند. غسل كنيد و به حرم برويد و دوباره از حضرت اجازه ورود بگيريد.
بايد عرض كنم در مورد برتري زيارت امام هشتم بر ديگر ائمه اطهار (عليهم‌السلام)، روايات متعددي وجود دارد اما دليلي كه در اينجا مي‌توان به آن اشاره كرد و اين دليل به صورت كلي در روايتي از امام جواد (عليه‌السلام) نقل شده است ، اين است كه حضرت مي‌فرمايند: زيارت پدرم برتر است از زيارت امام حسين (عليه‌ السلام) زيرا كه امام حسين (عليه ‌السلام) را همه مردم زيارت مي‌كنند ولي پدرم را فقط خواص شيعه  زيارت مي‌كنند.
 (بحار‌الانوار جلد 102، صفحه 38)
آري تمام ائمه قبل از امام هشتم طوري هستند كه به جز خواص شيعه ( شيعيان دوازده امامي) فرقه‌هاي ديگري نيز آنها را قبول دارند و به زيارتشان مي‌روند. مثلاً فرقه زيديه، چهار امامي، فرقه اسماعيليه، شش امامي و فرقه واقفيه، هفت امامي هستند در نتيجه هيچكدام امام رضا (عليه‌السلام) را قبول ندارند و متأسفانه نتوانسته‌اند راه را به درستي پيدا كرده و ادامه دهند.
ولي كساني كه به زيارت امام هشتم (عليه‌السلام) مشرف مي‌شوند افرادي هستند كه امامت و ولايت همه ائمه حتي امام زمان عجل‌الله تعالي فرجه الشريف را هم قبول دارند. به همين دليل زيارت ايشان برتر از زيارت ائمه ديگر است، البته در اين مورد روايات زيادي نقل شده كه در اينجا به دو مورد از آنها اشاره مي‌كنم.
امام رضا (عليه‌السلام) فرمودند: بدان كه هر كس مرا در غربتم زيارت كند خداوند ثواب صد هزار شهيد و صد هزار صدقه و صد هزارحاجي و عمره گذار و صد هزار مجاهد را به او مي‌دهد و با ما محشور مي‌شود و در درجات عالي بهشت رفيق ما است.
(بحارالانوار، جلد 102، صفحه 32)
همچنین فرمودند: "الا فمن ذارني و هو علي غسل خرج من ذنوبه كيوم ولدته امه"هان آگاه باشيد هر كس قبر مرا زيارت كند در حالي كه غسل زيارت كرده باشد از معاصي بيرون مي رود و گناهانش پاك مي شود مثل روزي كه پاك و بي گناه از مادر متولد شده است.
حمزه بن حمران از امام صادق (عليه السلام) نقل مي‌كند كه  فرمودند:
«هر كه نواده مرا در توس خراسان با معرفت به حقش زيارت كند اجر هفتاد شهيد از شهدائي كه در كنار رسول خدا (صلي‌الله عليه و آله و سلم) پيكار كرده‌اند به او داده مي‌شود.»
عرض كردم فدايت شوم عرفان به حقش چگونه است؟ فرمودند:
«‌بداند كه او امام واجب ‌الطاعه و غريب و شهيد است . »
 (آداب و اهميت زيارت، موسي خسروي، ص 121).
روايتي از عبدالعظيم حسني روايت شده است كه گفت: از حضرت جواد (ع) شنيدم كه فرمود: كسي كه پدرم را زيارت كند، در حالي كه اذيتي از باران و سرما يا گرما در مسير زيارت به او برسد، خداوند بدنش را بر آتش حرام مي‌گرداند.
روايت دوم: عن البزنطي قال: قرأت كتاب ابي الحسن الرضا(ع) ابلغ شيعتي ان زيارتي تعدل عندالله عزوجل الف حجه» (4) ترجمه: از بزنطي نقل شده است كه گفت: نامه‌ي حضرت رضا (ع) را خواندم كه نوشته بودند به شيعيان من خبر برسان كه زيارت من نزد خداي عزيز برابر هزار حج است، مي‌گويد به حضرت جواد (ع) عرض كردم برابر هزار حج است؟ حضرت جواد (ع) فرمودند: بله، به خدا قسم، هزارهزار (يك ميليون) حج براي كسي كه ايشان را به شناخت حقشان زيارت نمايند.
روايت سوم: «عن علي بن مهزيار قال: قلت لابي جعفر‌(ع) ما لمن اتي قبر الرضا (ع) قال الجنة و الله» (5)؛ ترجمه: از علي بن مهزيار اهوازي روايت شده كه گفت به حضرت جواد (ع) عرض كردم: براي كسي كه به زيارت قبر حضرت رضا (ع) برود چه ثوابي است؟ امام (ع) فرمودند: به خدا قسم بهشت».
و صدها روايت درباره ثواب زيارت امام هشتم و عظمت بارگاه ملكوتي آن امام همام نقل شده است كه بيان آن خود نياز به كتابي مستقل دارد، و هرگونه زحمت و سختي و مخارج، تحمل آن براي عاشق پاكباز و ارادتمند حضرت آسان خواهد بود.
و اینکه توجه زیادی به فضیلت زیارت امام رضا (ع) شده است می تواند دلیل دیگرش این باشد که این امر باعث تبلیغ اندیشه های مذهب حق و آشکار شدن جریان های منحرف که باعث ایجاد فرقه های باطل در مذهب شیعه شدند باشد که این مسئله یعنی ظاهر شدن این حق و معارف حق منتهی آرزوی همه انبیاء و ائمه و مؤمنان بوده است.
 

با سلام مجدد

امروز همکارم رفت مشهد خیلی دلم میخواست منم الان انجا بودم خیلی دلم گرفته این دلنوشته برای ...

اولین باری که برای زیارت حرمت به مشهد مشرف شدم بدون هیچ گونه بهانه ای بغض در گلوم حلقه زد, نتونستم بغضم را بشکونم. هنگامی که از دور چشمم به حرمت افتاد بغضم را شکستم. حرمت نورانی تر از خورشید بود . فقط سه روز فرصت داشتم. دوست داشتم تمام فرصتهایم را در حرمت بمانم و بگریم. گریستن در حرمت بسیار زیباست مخصوصا درموقع اذان مغرب و عشا حداقل برای من که اینطور بود انهم در سقاخانه

یا علی ابن الموسی الرضا سلام...

من رو که میشناسید....همونم آقا...همون که ...جز

 شما پناهگاهی نداره تو این دنیا...آقا..

 همونم...همون که هر بار که می یاد

 حرمتون.. هر وقت جلوی ضریح سراسر نورتون وا می سته...همون

 جور که از شرم سرش پایین هست و نمی تونه تو چشای نازنینت

نگا کنه...قول میده دیگه ... اما باز بی معرفتی میکنه...

همونی که با خوبی هاتون تا حالا اون قدر بهش لطف کردین

که جز خجالت وشرمندگی حس نمی کنه ... اصلا عادت شما اهل بیت

 هست خجالت دادن بی معرفتا .. اقا قربون چشاتون...وقتی زائراتون

 میان پیشتون ... ( با این که از کارای هممون خبر دارین..) این قده

 قشنگ از مهموناتون پذیرایی می کنید..

جاتون خالی عید غدیر به زیارتشون مشرف شدم و یه صحنه ای رو دیدم که خالی از لطف نیست.

وقتی برای زیارت نزدیک به حرم مطهر شدم مرد میان سالی رو دیدم که در حین زیارت داد میزد و می گفت من تمام زندگیم رو از امام رضا دارم پس هر حاجتی دارین بگین که دست خالی نمی رین . کمی مکث میکرد و دوباره داد میزد یا امام رضا جوانها اومدن اینجا دست خالی برنگردن. البته صحبتهاش با گریه بود که اشک زائرین رو هم در آورد و حال و هوای خاصی به زیارت کننده گان بخشید.امیدوارم همگی حاجت اصلیمون که ظهور مهدی (عج) است رو بگیریم.

مشهورترین لقب آن حضرت «رضا» است و علت گرفتن این لقب به این دلیل است که گفته اند: «او از آن روی رضا خوانده شد که در آسمان خوشایند و در زمین مورد خشنودی پیامبران خدا و امامان پس از او بود. همچنین گفته شده: از آن روی که همگان، خواه مخالفان و خواه همراهان به او خشنود بودند. سرانجام، گفته شده است: از آن روی او رضا خوانده اند که مأمون به او خشنود شد.»

منبع: ایسنا

از نخستین کسانی که در پزشکی کتاب نوشته، امام علی بن موسی الرضا (علیه السلتم) است. امام وقتی به سوی طوس می آمد، در نیشابور در مجلس مأمون با جماعتی از فلاسفه و پزشکان چون یوحنا بن ماسویه و جبرئیل بن یخشوع و ابن بهله هندی و دیگر کسان گرد آمدند و سخن از طب به میان آمد. وقتی مأمون در این باره از امام پرسش کرد، حضرت فرمود:

برای من به مرور زمان تجربیاتی حاصل گشته که آن را برای امیر می نویسم.

حضرت، کتابی را درباره امور پزشکی نوشت و برای او فرستاد و مأمون دستور داد تا آن را با طلا بنویسند، از این روی، به رساله ذهبیه موسوم گردید. 1

علمای شیعه، افزون بر طب الصادق (علیه السلام) و طب الرضا (علیه السلام)، از آثار زکریای رازی و حکمای دیگر نیز استفاده می کردند.

ارزش و اعتبار

كتاب طب الرضا نمايان‏گر مقدار توسعه و پيشرفت علم پزشكى در آغاز قرن سوم هجرى است و براى كسانى كه علاقه‏مند به شناخت تاريخچه تكامل علم پزشكى در دوران‏هاى مختلف هستند كتابى ارزشمند است.علاوه بر آن، اين كتاب شامل دستوراتى گران بها و پر ارزش در بهداشت فردى و عمومى است كه بعد از گذشت قرنها علم جديد پزشكى تازه به آن دست يافته و اين خود، وسعت اطلاعات امام رضا عليه‏السلام را مى‏رساند.

عناوين كتاب

در آغاز كتاب، امام عليه‏ السلام بدن انسان را به يك مملكت تشبيه مى‏كند كه قلب، پادشاه آن است و رگ‏ها كارگران آن و تمام بدن، كشور و محل حكومت اوست و دست و پا و دو چشم و لبها و زبان و دو گوش ياران آن و معده و شكم و سينه گنجينه‏هاى آن است سپس به چگونگى و مقدار خوردنى‏ها و آشاميدنى‏ها اشاره دارد و دستور تهيه يك نوع شربت را مى‏فرمايد.بعد از آن به شيوه صحيح خوردن و آشاميدن و راه پيشگيرى از بيماريهايى كه بر اثر تغيير آب و هوا به وجود مى‏آيند و يك سرى دستورات بهداشت عمومى براى سلامتى جهاز داخلى و نكاتى كه رعايت آن براى بهداشت مسافر لازم است اشاره مى‏فرمايد.در ادامه، آن حضرت نيروهاى بدن و مزاج‏هاى مختلف آن و چگونگى خواب و استراحت و بهداشت دهان و دندان و بيان مراحل عمر و شيوه صحيح حجامت و فصد و شرائط صحيح نزديكى و تناسل را بيان مى‏فرمايد.

چند مورد از نسخه‏هاى خطی كتاب

نسخه‏اى در كتابخانه حضرت آيت الله حكيم كه تاريخ نگارش آن 715 هجرى است و به خط عبد الرحمن بن عبد الله كرخى مى‏باشد.

نسخه‏اى كه مرحوم مجلسى در بحار الأنوار آن را نقل كرده است.

نسخه‏اى به خط عبد الواسع ابن حاج محمد حسين مهماندوست كه تاريخ نگارش آن 1116 هجرى مى‏باشد