علامه محمدتقی جعفری (ره) می‌گفتند:
عده‌ای از جامعه‌شناسان برتر دنیا در دانمارک جمع شده بودند تا
درباره‌ی موضوع مهمی به بحث و تبادل نظر بپردازند. موضع این بود:
"ارزش واقعی انسان به چیست؟"
برای سنجش ارزش خیلی از موجودات، معیار خاصی داریم؛
مثلاً، معیار ارزش طلا وزن و عیار آن است، معیار ارزش بنزین، مقدار و کیفیت
آن است،
معیار ارزش پول، پشتوانه‌ی آن است. اما معیار ارزش انسان‌ها چیست؟
هر کدام از جامعه‌شناسان، صحبت‌هایی داشتند و معیارهای خاصی را
ارائه کردند.بعد، وقتی نوبت به بنده رسید، گفتم:
اگر می‌خواهید بدانید یک انسان چه‌قدر ارزش دارد، ببینید به چه چیزی
علاقه دارد و به چه چیزی عشق می‌ورزد کسی که عشقش یک آپارتمان
دوطبقه است، در واقع، ارزشش به مقدار همان آپارتمان است.
کسی که عشقش ماشینش است، ارزشش به همان میزان است.اما
کسی که عشقش خدای متعال است ارزشش به اندازه ی خداست
علامه فرمودند: من این مطلب را گفتم و پایین آمدم. وقتی جامعه‌شناسان
صحبت‌های مرا شنیدند، برای چند دقیقه روی پای خود ایستادند و کف
زدند. وقتی تشویق آن‌ها تمام شد، من دوباره بلند شدم و گفتم:
عزیزان! این کلام از من نبود، بلکه از شخصی به نام علی(علیه‌السلام)
است. آن حضرت در نهج‌البلاغه می‌فرمایند:
«قِیمَةُ کُلِّ أمْرِ ئٍمَا یُحْسِنُهُ»
"ارزش هر انسانی به اندازه‌ی چیزی است که دوست می‌دارد"
وقتی این کلام را گفتم، دوباره به نشانه‌ی احترام به وجود مقدس
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) از جا بلند شدند و چند بار نام آن حضرت
را بر زبان جاری کردند.
علامه در ادامه می‌گفتند: عشق حلال به این است که انسان مثلاً عاشق
پنجاه میلیون تومان پول باشد.
حال اگر به انسان بگویند: «آی،پنجاه‌میلیونی!»
چه‌قدر بدش می‌آید؟ در واقع می‌فهمد که این حرف، توهین در حق اوست.
حالا که تکلیف عشق حلال، امادنیوی، معلوم شد، ببینید اگر کسی
عشق
به گناه و معصیت داشته باشد، چه‌قدر پست و بی‌ارزش
است!
