خدايا، ستايش براي توست كه سرنوشت مرا به نيكي رقم زدي و بلاي خويش را از من
بگرداندي. مبادا اين تن درستيِ گذرايي كه به من عنايت كرده‌اي، تنها بهره‌ي من از رحمت تو
باشد، تا آنچه دوست مي‌داشته‌ام مايه‌ي بدبختي‌ام شود، و ديگري با آنچه ناخوشايند من
است به نيك‌بختي رسد.
اگر اين تن درستي كه يكسر از آن بهره‌مندم و روز و شبم را با آن به سرمي‌برم، بلايي
پيوسته و وبالي پايدار به دنبال دارد، پس آنچه را واپس انداخته‌اي، پيش افكن، و آنچه را پيش
افكنده‌اي، واپس فرست؛
زيرا آنچه به نابودي انجامد، بسيار نيست، و آنچه سرانجامش جاودانگي است، اندك نباشد. و
بر محمد و خاندانش درود فرست.
(دعای هجدهم صحیفه سجادیه / ترجمه محمد مهدی رضایی)
