مصطفی لعل شاطری: بنا به روایات ائمه اطهار (ع)، همانگونه که زمان های استجابت دعا با یکدیگر متفاوت می باشد، مکان های پذیرش دعا نیز بر یکدیگر افضلیت دارند، به نحوی که امام محمدباقر (ع) به دو مکان فراوان توصیه فرموده اند: حرم رسول الله (ص) و خانه ی دوست.
حرم رسول الله (ص)
از مکان هایی که پس از مسجدالحرم، فضیلت دارند، می باید به مسجدالنبی و روضة النبی اشاره کرد. امام محمدباقر (ع)، به این مکان شریف و خاص نظر داشته و نیایش کردن در آن جا را سنت پدران خودبیان می فرمایند. آن حضرت، در سخنی از پدر بزرگوارش- سیدالساجدین (ع)- چنین روایت می کند: «پدرم- علی بن الحسین (ع)- کنار قبر پیامبر (ص) می ایستاد و بر او سلام می کرد و گواهی می داد که رسالتش را ابلاغ کرده و [سپس] آن چه به خاطرش می رسید از خدا درخواست می کرد. آن گاه، به تخته سنگ نازکی که پایین قبر و چسبیده به آن است، تکیه می داد و در حالی که رو به قبله بود می فرمود: بار خدایا امور خود را به تو سپردم و به قبر محمد (ص)، بنده ات و فرستاده ات تکیه داده ام و به قبله ای که برای محمد (ص) پسندیده ای، رو کرده ام. خدایا من نمی توانم خیری را که بدان امید بسته ام به دست آورم و نمی توانم شری را از خود برانم که از آن بیمناکم، همه امور در دست توست. پس، هیچ نیازمندی، نیازمندتر از من نیست و من به هر خوبی نیاز دارم که به سویم روانه سازی. خدایا مرا از درگاه خود، همراه خیر بازگردان.»
بی گمان، حرم رسول الله (ص)، تجلی گاه نور خداوند است چراکه قرآن، آن را، روشنایی آسمان ها و زمین دانسته است و درست است که در جای جای زمین، پرتوی از نورالله افکنده شده است، اما، تردیدی نیست که پاره ای سرزمین ها یا مکان ها، مانند مسجدالنبی و حرم رسول خدا (ص)، فروغ فزون تری را می نمایاند.
این است که حرم پیامبر(ص) را می باید تجلی گاه بارزتری نسبت به اماکن دیگر به حساب آورد چراکه نور عبودیت و رسالت رسول خدا (ص) در آن جا، در آمد و شد است و فرشتگان الهی پیوسته به آنجا آمده و بازمی گردند.
خانه دوست
یکی از مکان ها ی ارجمندی که خداوند، دعای انسان را می پذیرد، خانه دوست است. ما عادت کرده ایم که همواره اماکن مقدسه را، اماکنی بشماریم که جمعیت کثیری روانه آن جا گشته اند. بسا مکان هایی که خلوت است و خاموش، اما جای خدا، آن جا است. دیدار با دوست و پای نهادن به خانه دوست، به معنای تکریم و تعظیم حق پروردگار و تبعیت از پیامبر او است. زیرا از دستورهای دینی و اخلاقی ما است که به زیارت دوستان برویم. در دیدارها بهره های علمی و عملی خواهیم اندوخت و به خداوند نزدیک تر خواهیم گشت.
امام محمدباقر (ع) می فرمایند: «آن گاه که ایمان آورده ای، برای دیدار دوست و برادرش از خانه بیرون برود، خدای عزوجل، فرشته ای را بر او می گمارد. و چون به خانه دوستش رسید، پروردگارش می گوید: ای بنده ای که حق مرا بزرگ داشتی و از پیامبرم پیروی کردی، بر من است که تو را گرامی دارم. حال از من بخواه تا عطایت کنم. مرا بخوان تا تو را اجابت کنم. سخن مگوی تا من [بی آن که خواسته ای بر زبان آوری]آغاز نمایم(و حاجت هایت را برآورده سازم)»
منابع:
1- کلینی. الکافی، ج2: 178.
2- ابوالفضل هدایتی. دعا از منظر امام باقر (ع)، نشریه بینات.
