تپه زاغه با وسعت حدود ۲۰ هزار مترمربع در ۸ کیلومتری شمال شرق دهستان سگزآباد از توابع شهرستان بوئین زهرا قرار دارد. این تپه تقریباً به شکل مدور و رأس آن کمتر از یک متر از سطح زمین‌های اطراف بالاتر است.
در بررسی‌های اولیه این تپه، بقایای یکی از اولین اجتماعات کشاورزی به دست آمده که معرِّف یکی از مکان‌های اولیه استقرار در ایران است. تاریخ تقریبی استقرار در زاغه به اواخر هزاره ۶ قبل از میلاد باز می‌گردد که با مهاجرت اهالی این مکان به نقطه‌ای دیگر، این محل به کلی متروک شد. به نظر می‌رسد تپه زاغه قدیمی‌ترین بقایای باستانی را دربر دارد و پس از متروکه شدن آن، استقرار در تپه باستانی قبرستان آغاز شده است. معماری بناهای زاغه اکثراً با چینه و خشت بوده و برای پوشش سقف آن‌ها از تیرهای چوبی استفاده شده است. برای پخت و پز نیز از انواع اجاق در اتاق‌ها بهره می‌جستند. سفال‌های تپه زاغه به رنگ قرمز یا نخودی با سطحی صیقل یافته است که اکثراً توسط سفالگران محلی در خارج از روستا پخته می‌شده است. برخی از سفال‌های این تپه، منقوش و عمدتاً دارای اشکال هندسی می‌باشند.
اشیای به دست آمده از این تپه عبارتند از ریتون‌های کره‌ای، مخروطی و استوانه‌ای شکل، مُهر، پیکرک (مجسمه‌های کوچک) حیوان و انسان، تیغه و آثار سنگی و استخوانی.
از سال ۱۳۴۹ خورشیدی حفاری‌هایی توسط هئیت‌های باستان‌شناسی دانشگاه تهران در این مکان انجام شده است. اشیای زیر از تپه زاغه به دست آمده که در حال حاضر در موزه باستان‌شناسی دانشگاه تهران نگهداری می‌شوند.
