قدس انلاین دراین باب از رسول خدا حضرت محمد (ص) نقل شده است که ایشان فرمودند: زمانی که خداوند حضرت موسی (ع) را به پیامبری مبعوث گردانید و پس از آن دریا را برایش شکافت و بدین وسیله قوم بنی اسرائیل نجات یافتند و در پی آن تورات و الواح به او اعطا گردید، به پروردگار عرض کرد: پروردگارا؛ به من کرامتی داده ای و عنایتی فرموده ای که به اَحَدی قبل از من نداده ای.
پس خداوند فرمود: یا مُوسی اَما عَلمَت اَنَّ مُحَمَداً اَفضَلُ عِندی مِن جَمیعِ مَلائِکتی وَ جَمیعِ خَلقی؟؛ ای موسی؛ آیا نمی دانی که محمد (ص) نزد من از تمام فرشتگان و مخلوقاتم برتر و بالاتر است؟
حضرت موسی (ع) عرض کرد: خداوندا؛ اگر محمد (ص) نزد تو از تمامیِ مخلوقات افضل تر است، آیا در میان آل انبیاء، از خاندان من کسی با کرامت تر و افضل تر می باشد؟
خداوند فرمود: ای موسی؛ آیا نمی دانی که فضل و برتری آل محمد (ص) بر تمام انبیاء همچون فضل و برتری محمد (ص) بر جمیع مرسلین است؟
موسی (ع) که تعجب نموده بود عرض کرد: اگر چنین است چرا برای امت من دریا را شکافتی و غذا و طعام های نیکو فرو فرستادی؟
سپس خداوند فرمود: ای موسی؛ مگر نمی دانی فضل و برتری امت محمد (ص) بر تمام امت ها همچون فضل خود او بر تمام خلایق است؟
موسی (ع) پس از این که از ماهیت آن خاندان و حضرت محمد (ص) آگاهی یافت فرمود: یا رَب لَیتَنی کُنتُ اَراهُم؛ خدایا؛ ای کاش آنان را می دیدم.
در آن هنگام از جانب خداوند متعال وحی شد: ای موسی؛ تو هرگز آنان را نخواهی دید، زیرا اکنون هنگام ظهور و خلقت آنان نیست. ولی به زودی آنان را در بهشت و در فردوس اعلی در محضر حضرت محمد (ص) خواهی دید و ملاحظه خواهی کرد که در نعمت های بهشتی غوطه ور و در خیرات و زیبایی های غرق می باشند. پس خداوند فرمود: آیا دوست داری سخنان (صدای) آنان را به گوش تو برسانم؟ عرض کرد: آری ای پروردگار.
خداوند متعال فرمود: ای موسی؛ در مقابل من بایست، همچون بنده ی ذلیل که در مقابل پادشاهِ با عظمت و شوکت قرار می گیرد، و موسی (ع) چنین کرد.
پس در آن لحظه از طرف پروردگار ندا رسید: یا اُمَةَ مُحَمَدٍ! ؛ ای امت محمد! پس همه ی آنان در حالی که در صلب پدران و رحم های مادران خود بودند هم صدا شده و گفتند: : لَبَیک اللهمَ لَبَیک لا شَریکَ لَکَ لَبَیک، اِنَ الحَمدَ وَ النِعمَةَ لَکَ وَ المُلکُ لا شَریکَ لَکَ، سپس خداوند این اجابت و تلبیه را شعار حج قرار داد.
منابع:
1- علل الشرایع، ج2: باب 157.
2- آمال الواعظین، ج3: 609- 610.
