حضرت آيةالله حسيني تهراني(ره)، از شاگردان مفسر کبير قرآن کريم، علامه سيدمحمدحسين طباطبايي(ره)در مورد ايشان گفته است: «اين مرد جهاني از عظمت بود؛ عيناً مانند يك بچه طلبه در كنار صحن مدرسه روي زمين مي‌نشست و نزديك به غروب در مدرسه فيضيه مي‌آمد و چون نماز برپا مي‌شد، مانند ساير طلاب نماز را به جماعت مرحوم آيةالله آقاي حاج سيدمحمدتقي خوانساري مي‌خواند. آن‌قدر متواضع و مؤدب بود و در حفظ آداب سعي بليغ داشت كه من كراراً خدمتشان عرض كردم: آخر اين درجه از ادب و ملاحظات شما، ما را بيادب مي‌كند!
از قريب چهل‌سال پيش تا به حال ديده نشده كه ايشان در مجلس به متكا و بالش تكيه زنند، بلكه پيوسته در مقابل واردين مؤدب، قدري جلوتر از ديوار و زيردست مهمان وارد مي‌نشستند. من شاگردشان بودم و بسيار به منزل ايشان مي‌رفتم و به مراعات ادب مي‌خواستم پايين‌تر از ايشان بنشينم، ابداً ممكن نبود... .»
مهر تابان/50 ـ 51
