در برخى روايات به اهميت دعاى والدين در حق فرزندان اشاره شده و از جمله آثار توجه و نيکى به آنها، شمرده شده است. به طور مثال:

امام صادق(ع) فرمود:

ثلاثُ دعوات لا يَحجُبْنَ عَن الله تعالي: دُعاءُ الوالِدِ لِوَلَدِهِ اِذا بِرَّه و دعوتُه عليهِ اِذا عَقَّ دُعاءُ المَظلوم عَلى ظالمه(بحارالانوار، ج،۷۴ باب ،۲ ح۵۷)

خداوند دعاى سه کس را رد نخواهد کرد:

دعاى پدر در حق فرزند در هنگام نيکى به او، دعاى پدر بر ضد فرزند(نفرين) هنگامى که مورد عاق او واقع شود و دعاى مظلوم بر ظالم .

و نزديک به همين مضمون در روايت پيامبر اکرم(ص) متجلى است که حضرت مى فرمايد:

از نفرين پدر دورى گزينيد، زيرا به هدف اجابت مى رسد و از شمشير، تيزتر و برنده تر است.»(بحارالانوار، ج،۷۴ باب،۲ ح۹۴)

منبع : کتابخانه سایت تبیان   http://library.tebyan.net

خداوند متعال در قرآن مجيد با بيان موكد و دقت فوق العاده، نحوه برخورد با پدر و مادر را سفارش مي نمايد. و دستورات لازم در خصوص احترام به والدين و حق شناسي و عواطف انساني در حق والدين را صادر مي نمايد. در سوره اسراء مي فرمايد:
(وَقَضي رَبُّكَ اَلّا تَعْبُدُا اِلّا وَ بالوالدين احساناً امَّا يَبْلُغَنَّ عِندِكَ الْكَبِرَ اَحَدَهُما اَوْ كِلا هُما فَلاتَقُل لَهُما اُفٍ ولاتَنْهَرْهُما وَقُل لَهُما قَولاً كَريما* وَاحْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُلِّ مِنَ الرَّحْمَهِ وَ قُل رَّبِ ارْحَمْهُما كما رَبَّياني صَغيراً* رَبَكُم اَعْلَمُ ربَما في نُفُوسِكُمْ اِن تَكوُنوا صالحينَ فَاِنَّه كانَ لِلْاَوّابين غفوراً)
«پروردگارت فرمان داده جز او را نپرستيد و به پدر و مادر نيكي كنيد؛ هرگاه يكي از آنها يا هر دوي آنها نزد تو به پيري برسند، كم ترين اهانتي به آنها روامكن و بر سر آنها فرياد مزن و گفتار لطيف، سنجيده و بزرگوارانه به آنها بگو. بال هاي تواضع خويش را در برابرشان از محبت و لطف فرد آر، و بگو پروردگارا! همان گونه كه آنها مرا در كودكي تربيت كردند، مشمول رحمتشان قرار ده. پروردگار شما آگاه است. هرگاه صالح باشيد، او توبه كنندگان را مي بخشد.»
در تفسير آيات فوق به چند نكته اساسي اشاره شده است.
نكته اول: در آيه 23 خداوند متعال نيكي به والدين را بلافاصله بعد از مساله توحيد قرار داده است و اين هم رديف بودن دو موضوع بيانگر آن است كه اسلام تا چه حد براي پدر و مادر احترام قائل است و معلوم مي شود كه مساله ي احسان به پدر و مادر بعد از مساله توحيد خدا، واجب ترين واجبات است.
در سه سوره ديگر خداوند متعال نيكي به پدر و مادر را بلافاصله بعد از مساله توحيد بيان فرمودعه است؛
- سوره بقره آيه 83: ( لاتَعْبُدوُن اِلّا الله وَ بِالوالِدَينِ اِحْساناً)
«جز خداي را نپرستيد و به پدر و مادر نيكي كنيد.»
- سوره نساء آيه36: (وَاعْبُدُوالله وَلا تُشْرِكوا بِه شيئنا وَ بِالْوالِدَينِ اُحْساناً) «خداي يكتا را بپرستيد و چيزي را بر او شريك قرار ندهيد و به پدر و مادر نيكي كنيد.»
سوره انعام آيه 151: (اَلّا تُشْرِكوا بِه شَيْئاً وَبِالْوالِدَينِ اِحساناً)
«به هيچ وجه شرك به خدا نياوريد (نه در عقيده و نه در عمل) و به پدر و مادر نيكي كنيد.»
نكته دوم: خداوند متعال كم ترين بي احترامي نسبت به پدر و مادر را با بيان جمله متعالي (فَلاتَقُل لَهُما اُفٍ) نهي فرموده است. «اُفٍ» كمترين اظهار ناراحتي گفته مي شود. در حديثي از اما صادق (ع) آمده است كه: اگر چيزي كمتر از «اُف» وجود داشت، خداوند از آن نهي مي كرد. خداوند متعال با طرح لغت «اف» حداقل مخالفت و بي احترامي نسبت به پدر و مادر را اجازه نداده است.
پيامبر (ص) فرمودند: از اين كه عاشق پدر و مادر و مغضوب آنها شويد، بترسيد؛ زيرا بوي بهشت از پانصد سال راه به مشام مي رسد ولي هيچ گاه به كساني كه مورد خشم پدر و مادر هستند، نخواهيد رسيد. اين تعبير اشاره لطيفي به اين موضوع است كه چنين اشخاصي نه تنها در بهشت گام نمي گذارند، بلكه در فاصله بسيار زيادي از آن قرار دارند، و حتي نمي توانند به آن نزديك شوند.
سيد قطب در تفسير في الضلال به اين مضمون از پيامبر (ص) نقل مي كند كه: مردي مشغول طواف بود و مادرش را به دوش گرفته، طواف مي داد. پيامبر(ص) را در همان حال مشاهده كرد؛ عرض كرد: آيا حق مادرم را با اين كار انجام دادم؛ حضرت فرمودند:نه؛ حتي جبران يكي از ناله هاي او را به هنگام وضع حمل نمي كند.
در حديثي از امام كاظم (ع) آمده است كه: شخصي نزد پيامبر آمد و از حق پدر و مادر سئوال كرد. حضرت فرمودند: بايد او را با نام صدا نزند، جلوتر از او راه نرود، قبل از او ننشيند و كاري نكند كه مردم به پدرش بدگويي كنند.
نكته ي سوم: خداوند متعال در آيات فوق مي فرمايد ( وَاحْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُلِّ مِنَ الرَّحْمَهِ) انسان بايد در معاشرت و گفتگو با پدر و مادر طوري رفتار كند كه پدر و مادر تواضع و خضوع فرزند را احساس كند و بفهمند كه او نسبت به آنها مهر و محبت دارد و در برابر آنها خاضع و خوار مي باشد. امام سجاد (ع) در دعاي بيست و چهارم صحيفه سجاديه مي فرمايد: خداوندا! چنان كن كه از هيبت پدر و مادرم همانند هيبت سلطان مستبد هراسان باشم، و به هر دو چونان مادري مهربان نيكي كنم و طاعت و فرمانبرداري از آنان و بر و نيكي ام نسبت به ايشان را در نظرم از لذت خواب و در چشم خواب آلود شيرين تر و براي عطش سينه ام از شربت گوارا در كام شخص تشنه خنك تر گردان، تا ميل و خواسته ي ايشان را بر ميل و خواسته خويش مقدم بدارم و رضا و خشنودي آنان را بر رضا و خشنودي خويش ترجيح دهم، و نيكي ايشان را در حق خود هرچند اندك، زياد بينم و نيكي خويش در حق ايشان را هرچند بسيار اندك شمارم.
نكته ي چهارم: براي پدر و مادر خود دعا كنيد و هنگامي كه رو به سوي خداوند متعال مي آوريد، پدر و مادر را (چه در حيات و چه در ممات) فراموش نكنيد، و تقاضاي رحمت پروردگار براي آنها بنماييد. مخصوصا اينم تقاضا را با دليل همراه ساز و بگو (و قل رب ارحمهما كما ربياني صغيرا)
پروردگارا! همان گونه كه آنها مرا در كودكي تربيت كردند، آنها را مشمول رحمت واسعه خود قرار بفرما. در جائيديگر قرآن مجيد مي فرمايد: (رَبَّنا اغفِرلي و لِوالِدَيَّ وَ لِلْمومنينَ يَومَ يَقوم الحساب)، « بار الها! روزي كه ميزان عدل و حساب باز مي شود تو به من و پدر و مادر من و همه مومنان از غفران و كرم عنايت بفرما.»
نكته ي پنجم: از آنجا كه گاهي در رابطه با حفظ حقوق پدر و مادر و احرتام آنها و تواضعي كه بر فرزند لازم و واجب است، ممكن است لغزش هايي پيش بيايد كه انسان آگاهانه يا ناآگاهانه به سوي آن كشيده شود. در آيات مورد بحث خداوند متعال مي فرمايد:
پروردگار شما به آنچه در دل و جان شماست. آگاه تر است. (ربكم اعلم بما في نفوسكم) بنابراين اگر بدون طغيان و سركشي در برابر فرمان خدا لغزشي در زمينه احترام و نيكي به پدر و مادر از ضما سرزند و بلافاصله پشيمان شويد و مقام جبران آن برآييد، مسلماً مشمول عفو خواهيد شد: اگر شما صالح باشيد و توبه كار، خداوند توبه كاران را مي آمرزد.

فروتنى در برابر پدر و مادر از سر مهربانى، سفارش خدا و مصداقى از نيكى به پدر و مادر است و نشانه‏اى از روح شكرگزارى به شمار مى‏رود:

واحفض لهما جناح الذل من الرحمة و قل رب رحمهما كما ربيانى صغيرا؛
دو بال فروتنى خويش را از سر مهربانى در برابر آنان فرود آر، و بگو: پروردگارا! آن دو را رحمت كن چنان كه مرا در خردى پروردند.

از اين بخش از آيه كه فرمود: و قل رب ارحمهما كما ربيانى صغيرا مى‏توان دريافت كه طلب رحمت و بخشايش براى والدين نيز ريشه در احساس شكرگزارى انسان دارد.

امام صادق(ع) فرمودند:

لا تملا عينيك من النظر اليهما الا برحمة و رقة، و لا ترفع صوتك فوق اصواتهما، و لا يدك فوق ايديهما، و لا تقدم قدمهما؛ چشمانت را جز به مهربانى و نرمى به آنان مدوز و صدايت را از صداى آنان بلندتر مكن و دستت را بالاتر از دست آنان مبر و بر آنان پيشى مگير
 

آثار دنیوی نیکی به پدر و مادر1. مرگ آسان: امام صادق ـ علیه السّلام ـ می‌فرماید: کسی که دوست دارد خداوند سکرات مرگ را بر او آسان کند، صله رحم کند و به پدر و مادرش نیکی کند.⁽¹⁾

پاورقی:

1. مجلسی، محمّد باقر، بحارالانوار، بیروت، مؤسسه ی الوفاء، چاپ دوّم، 1403 هـ .ق، ج71، ص 66.
2. همان، ص 85.
3. همان، ص 66.
4. همان، ص 65.
5. محمّدی ری شهری، محمّد، میزان الحکمه، بی جا، انتشارات مکتب الاعلام الاسلامی، چاپ اول، 1363، ج10، ص709.
6. بحارالانوار، ج71، ص65.
7. نوری، حسین، مستدرک الوسائل، مؤسسه ی آل‌البیت، لاحیاء التراث، چاپ سوّم، 1411هـ ، ج15، ص175. هرگز نیکی کننده به پدر و مادر وارد آتش نخواهد شد.
8. همان.
9. همان، ص176.
10. محمّدی ری شهری، محمّد، میزان الحکمه، ج10، ص716.
11. مجلسی، محمّد باقر، بحارالانوار، ج71، ص71.
12. همان، ص74.
13. مستدرک الوسائل، ج15، ص195.
14. بحارالانوار، ج71، ص62.
15. همان، ص61.
16. همان، ص85.
17. کهف: 18: 80.
18. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیّه، چاپ دهم، 1371، ج12، ص519.
19. محمّدی ری‌شهری، محمّد، میزان الحکمه، ج10، ص717.
20. همان.

در چهار سوره از قرآن كريم دستور به احسان به والدين بلافاصله بعد از مسئله توحيد قرار گرفته

اين همرديف بودن دو مسئله بيانگر اين است كه قرآن تا چه حدّ براى والدين احترام قائل است:

«لا تعبدون الا اللَّه و بالوالدين احسانا» بقره، 83

جز خداوند يگانه را پرستش نكنيد و به پدر و مادر نيكى كنيد .

 «و اعبدوا اللَّه و لا تشركوا به شيئا و بالوالدين احساناً» نساء، 36

خدا را بپرستيد و هيچ چيز را همتاى او قرار ندهيد و به پدر و مادر نيكى كنيد.

 «الاّ تشركوا به شيئاً وبالوالدين احساناً» انعام، 151

اينكه چيزى را شريك خدا قرار ندهيد و به پدر و مادر نيكى كنيد .

 «و قضى ربك الاّ تعبدوا الاّ اياه و بالوالدين احساناً اسراء، 23

و پروردگارت فرمان داده جز او را نپرستيد و به پدر و مادر نيكى كنيد .

 و همچنین در قرآن و روایات مصادیق و مواردی از مسئله احترام و نیکی به پدر و مادر بیان شده است که به بعضی از آنها اشاره می کنیم:

الف. خوش سخنی

در آیه ای می فرماید:

"... چون یكی یا هر دو [پدر و مادر] به پیری رسند حتی به آنان "اُف" مگو و آنها را از خود مران بلكه بزرگوارانه با ایشان سخن بگوی".

اسراء، 23

در روایتی نیز امام صادق (ع) می فرمایند:

اگر کمتر از "اف" عبارتی وجود داشت خداوند از آن نهی می فرمودند.

کلینی، کافی، ج 2، ص 349

ب. تواضع در مقابل آنها

در ادامه آیه بالا می فرماید:

"و بال های تواضع خویش را از روی رحمت و مهربانی در برابر پدر و مادر فرود آر". اسراء، 24

تعبیر استعاری "فرود آوردن بال رحمت" در این آیه بر حد اعلای تواضع در برابر والدین دلالت می‌كند.

ج. اطاعت از آنها

در روایتی از امام صادق (ع) نقل شده که فرمودند:

"فرزند سه وظیفه در قبال پدر و مادر دارد؛ شکر گذاری آنها در همه حال، اطاعت آنها در آنچه امر و نهی می کنند در غیر معصیت الاهی و خیر خواهی آنها در آشکار و خفا".

علامه مجلسی، بحار الانوار، ج 75، ص 236، موسسة الوفاء، بیروت، لبنان، 1404 ق

د. دعا برای آنها

در همان آیات به دعا کردن برای پدر و مادر امر می فرماید:

"... و بگو پروردگارا بر آنها [پدر و مادر] رحم کن همان طور که آنها مرا در کوچکی تربیت کردند". اسراء، 24

علاوه بر اینها به موارد جزئی تری نیز اشاره شده است؛ مثل روایتی از امام موسی بن جعفر (ع) که فرمودند از پیامبر (ص) در بارۀ حق والد بر فرزند سؤال کردند ایشان جواب داد كه فرزند نباید والدین خود را به نام صدا بزند و در راه رفتن و نشستن بر آنها سبقت گیرد و موجب توهین دیگران به ایشان شود".

کلینی، کافی، ج 2، ص158، دار الکتب الاسلامیة، تهران، 1365 ش

و در آیه ای نیز انفاق به والدین را مقدم بر هر انفاقی می کند و می فرماید:

"از تو می‌پرسند كه چه انفاق كنند. بگو هر مالی كه می‌بخشید پس به والدین و نزدیكان و ... ببخشید".

بقره، 215

در آخر

رسول اکرم (ص): نظر به والدین عبادت است.

بحارالانوار، ج ،۱ ص۲۰۴

امام صادق(ع): نیکی به والدین از شناختن خوب خدا ناشی می شود چرا که هیچ عبادتی سریع تر از نیکی به والدین نتیجه اش به انسان نمی رسد.

مصباح الشریعه، ص۷۰

امام صادق (ع): گناهان کبیره هفت تا هستند اولی آنها شرک به خدا و ‎.‎.‎. چهارمی ناراضی کردن والدین است.‎.‎.

معدن الجواهر، ص ۵۹

خوش زبانی و خوش رفتاری با والدین
بهترین راه برای ابراز محبت به پدر و مادر، نرم گویی و خوش زبانی با آن‌هاست. پیشوایان معصوم علیهم السلام که بزرگ‌ترین مربیان بشری هستند، تندی به پدر و مادر را نهی کرده‌اند و حتی صدای ما نباید از صدای آنان بلندتر باشد چه رسد به این که خدای ناکرده با آنان به زشتی سخن بگوییم که سخن زشت و ناسزا گفتن به والدین، از گناهان کبیره است. امام صادق علیه السلام سفارش کرده است: «حتی هنگامی که پدر و مادرتان شما را می‌زنند، شما از درگاه خدا برای آن دو طلب غفران و بخشش کنید.» باز همان حضرت می‌فرماید: «اگر پدر و مادر صدایشان را بلند کردند شما صدایتان را آهسته کنید و با آرامش با آنان سخن بگویید.» حتی نباید پدر ومادر را به نام کوچک صدا بزنند. نگریستن از روی مهربانی و عطوفت به صورت والدین، عبادت است. امام صادق علیه السلام می‌فرماید: «هیچ گاه چشمانت را از نظر کردن به والدین پر مکن، مگر با رحمت و مهربانی.» خداوند در قرآن کریم در توصیه‌ای نیکو به همه آدمیان می‌فرماید: «و قل لهما قولاً کریما» با آنان با احترام سخن بگوی. پس اگر می‌خواهیم محبت خود را به آنان اظهار کنیم و سپاس گذار و قدردان آنان باشیم، این سخن امام را به خود تلقین کنیم که: «در همه حال سپاس گذار والدین باشید، حتی در مواقعی که گفتار و کردار والدین مطابق میلتان نباشد.» مطیع بودن در قبال پدر و مادر نشان دهنده محبت به آن‌هاست. 
خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: «پروردگار تو حکم نمود که جز او را نپرستید و به پدر و مادر کاملاً نیکی کنید و اگر یکی از آن‌ها و یا هر دو نزد تو به پیری رسیدند، کمترین اهانتی به آن‌ها روا مدار و بر آن‌ها فریاد مزن و گفتار لطیف و سنجیده به آن‌ها بگو» 
پیامبر اکرم (ص) فرمود: «نظر الولد الی والدیه حباً لهما عبادة؛ نگاه همراه با محبت فرزند به پدر و مادر عبادت است» 
ثواب بوسیدن پای مادر: 
پیامبر (ص) فرمود: «کسی که پای مادرش را ببوسد؛ مثل این است که آستانه کعبه را بوسیده است» 
و نیز فرمود: «هر کس پیشانی مادر خود را ببوسد، از آتش جهنم محفوظ خواهد ماند» 
در حدیث دیگری فرمود: «کسی که قبر والدین خود را در هر جمعه زیارت کند، گناهانش بخشیده می‌شود و از نیکوکاران نوشته شود.» 

 پدر و مادر كافر نيز... بايد احترام و خدمت شوند

عالم زاهد و وارسته زمانش مرحوم شيخ حسين بن شيخ مشكور رضوان اللّه تعالى عليه فرمود:
در عالم رؤ يا ديدم در حرم مطهر حضرت ابا عبداللّه (ع ) مشرف هستم و حضرت در آنجا تشريف دارند.
يك نفر جوان عرب معدى (دهاتى ) وارد حرم شد و با لبخند به آن حضرت سلام كرد و حضرت با لبخند جوابش دادند.
فرداى آن شب كه شب جمعه بود به حرم مشرف شدم و در گوشه حرم توقف كردم ناگهان آن جوان عرب معدى را كه در خواب ديده بودم وارد حرم شد و چون مقابل ضريح مقدس رسيد با لبخند به آن حضرت سلام كرد ولى حضرت سيدالشهداء (ع ) را نديدم و مراقب آن عرب بودم تا از حرم خارج شد.
عقب سرش رفتم و سبب لبخندش را با امام (ع ) پرسيدم .
و تفصيل خواب خود را برايش نقل كردم و گفتم چه كرده اى كه امام (ع ) با لبخند بتو جواب مى دهد.
گفت : مرا پدر و مادر پيرى است و در چند فرسخى كربلا ساكنيم و شبهاى جمعه كه براى زيارت مى آيم يك هفته پدرم را سوار بر الاغ كرده مى آوردم و يك هفته هم مادرم را مى آوردم .
تا اينكه شب جمعه اى كه نوبت پدرم بود چون سوارش كردم مادرم گريه كرد و گفت : مرا هم بايد ببرى شايد هفته ديگر زنده نباشم .
گفتم : باران مى بارد، هوا سرد است ، مشكل است ، نپذيرفت ناچار پدر را سوار كردم و مادرم را بدوش كشيدم و با زحمت بسيار آنها را به حرم رسانيدم و چون در آن حالت با پدر و مادرم وارد حرم شدم حضرت سيدالشهداء (ع ) را ديدم و سلام كردم آن بزرگوار برويم لبخند زد و جوابم را داد و از آن وقت تا بحال هر شب جمعه كه مشرف مى شوم حضرت امام حسين (ع ) را مى بينم و با تبسم جوابم را مى دهد.⁽¹⁾
اى كه بر دوست تمناى نگاهى دارى
بهر اثبات ارادت چه گواهى دارى
بايدت واله چو يعقوب شدن در شب و روز
گر چو او يوسف گم گشته به چاهى دارى
از بردن اشك درون سوز نهانى بايد
گر كه از درگه او خواهش جاهى دارى
تا كه هستى به گدائى در دربار حسين (ع )
عزّت و فخر به هر مهتر و شاهى دارى
نام تو ثبت به ديباچه عشاق شود
گر كه مهرش بدل خود پر كاهى دارى
اى كه در راه حسين استى و اولاد حسين (ع )
خوش به فرداى دگر پشت و پناهى دارى
اشك امروز بود توشه ره فردايت
گر به ديوان عمل جُرم و گناهى دارى
اجر پيوسته تو نزد حسين بن على است
تا كه در ماتم او اشكى و آهى دارى
كربلا آرزوى ماست حسين جان مددى
چه بى منتظر چشم براهى دارى
خاك راه تو بود حامد و زر مى گردد
گر كه بر خاك ره خويش نگاهى دارى

احترام به پدر و مادر

عالم زاهد و وارسته زمانش مرحوم شیخ حسین بن شیخ مشكور رضوان اللّه تعالى علیه فرمود:
در عالم رؤ یا دیدم در حرم مطهر حضرت ابا عبداللّه (ع ) مشرف هستم و حضرت در آنجا تشریف دارند.
یك نفر جوان عرب معدى (دهاتى ) وارد حرم شد و با لبخند به آن حضرت سلام كرد و حضرت با لبخند جوابش دادند.
فرداى آن شب كه شب جمعه بود به حرم مشرف شدم و در گوشه حرم توقف كردم ناگهان آن جوان عرب معدى را كه در خواب دیده بودم وارد حرم شد و چون مقابل ضریح مقدس رسید با لبخند به آن حضرت سلام كرد ولى حضرت سیدالشهداء (ع ) را ندیدم و مراقب آن عرب بودم تا از حرم خارج شد.
عقب سرش رفتم و سبب لبخندش را با امام (ع ) پرسیدم .
و تفصیل خواب خود را برایش نقل كردم و گفتم چه كرده اى كه امام (ع ) با لبخند بتو جواب مى دهد.
گفت : مرا پدر و مادر پیرى است و در چند فرسخى كربلا ساكنیم و شبهاى جمعه كه براى زیارت مى آیم یك هفته پدرم را سوار بر الاغ كرده مى آوردم و یك هفته هم مادرم را مى آوردم .
تا اینكه شب جمعه اى كه نوبت پدرم بود چون سوارش كردم مادرم گریه كرد و گفت : مرا هم باید ببرى شاید هفته دیگر زنده نباشم .
گفتم : باران مى بارد، هوا سرد است ، مشكل است ، نپذیرفت ناچار پدر را سوار كردم و مادرم را بدوش كشیدم و با زحمت بسیار آنها را به حرم رسانیدم و چون در آن حالت با پدر و مادرم وارد حرم شدم حضرت سیدالشهداء (ع ) را دیدم و سلام كردم آن بزرگوار برویم لبخند زد و جوابم را داد و از آن وقت تا بحال هر شب جمعه كه مشرف مى شوم حضرت امام حسین (ع ) را مى بینم و با تبسم جوابم را مى دهد.⁽¹⁾
اى كه بر دوست تمناى نگاهى دارى
بهر اثبات ارادت چه گواهى دارى
بایدت واله چو یعقوب شدن در شب و روز
گر چو او یوسف گم گشته به چاهى دارى
از بردن اشك درون سوز نهانى باید
گر كه از درگه او خواهش جاهى دارى
تا كه هستى به گدائى در دربار حسین (ع )
عزّت و فخر به هر مهتر و شاهى دارى
نام تو ثبت به دیباچه عشاق شود
گر كه مهرش بدل خود پر كاهى دارى
اى كه در راه حسین استى و اولاد حسین (ع )
خوش به فرداى دگر پشت و پناهى دارى
اشك امروز بود توشه ره فردایت
گر به دیوان عمل جُرم و گناهى دارى
اجر پیوسته تو نزد حسین بن على است
تا كه در ماتم او اشكى و آهى دارى
كربلا آرزوى ماست حسین جان مددى
چه بى منتظر چشم براهى دارى
خاك راه تو بود حامد و زر مى گردد
گر كه بر خاك ره خویش نگاهى دارى