هر راه بجز راه تو کج خواهد شد
بی لطف تو آسمان فلج خواهد شد
ما منتظران اگر بخواهیم همه
امسال همان سال فرج خواهد شد

بخوان دعای فرج را به شوق روز وصال
مسافر دل ما، نیت سفر دارد
بخوان دعای فرج را که یوسف زهرا
ز پشت پرده ی غیبت به ما نظر دارد
بخوان دعای فرج را که دست مهر خدا
حجاب غیبت از آن روی ماه بر دارد

سیل چشمانم باز از فراقت جاریست....خسته ام باز بیا جمعه ها تکراریست

 در پی قافیه ها چه پریشان ماندم .....قافیه در شعرم با حضورت جاریست

به هوایت آقا بغض کرده شعرم....آسمانش انگار نم نمک بارانیست

دل من پر غصه حال شعرم خوش نیست... نفسی مانده فقط جای شکرش باقیست

دیگر نمی گویم بیــــــا…

هر جا نبودنت را درک کرده ام! جایی نبوده مگر ردی از

گناه من راه بودن تــــو را مسدودکرده…

می گویند: هزار و صد هفتاد و نه سال است که مردی در انتظار
۳۱۳ مرد است…ما را ببخش که، آن‌قدر مرد نشدیم

که نامردی عالم را برداشته…

هنوز هم فقط زبان هایمان میچرخد که بیا …

و دل هایمان همچون کوفیان با تـــــــو نیست…

خط به خط این مثنوی هزار ساله را هزاران نامرد چون من برایت سروده اند…

و هنوز تو ۳۱۳ یار
۳۱۳ جوانمرد را از میانمان نیافتی برای همراهی …

هنوز هم تنهاترین تنهایی، میان تن ها…

پس حالا که مرد نیستیم،همان به که دم از درد نزنیم…

ای کــــــــــــــــــــــاش

«تــــــــــــو»

بـــاران بــودی،

گــاه و بــی گـــاه

به مــــن

ســر مــی زدی،

مـــی آمــــدی

و به دنـیـایــم

رنــگ دیـگــر می زدی!

دلم گرفته از زمونه دلخورم
بزار واست گلایه هامو بشمارم

به کی بگم که کوزه کوزه تشنه ام؟؟
به کی بگم هزار روزه تشنه ام؟؟

نیومدی یه هفته خسته تر شدم
شکسته بودم و شکسته تر شدم

نیومده و کوچه هم کلافه شد
یه جمعه به ندیدنت اضافه شد

یه دل دارم همیشه بی قرارته
قنوت من دعای انتظارته

به قطره قطره های گریه هام قسم
که بی قرار و بی پناه و بی کسم

یه دل دارم که حفظ شهر دوری رو
نداره چاره ای بجز صبوری و

میخواد شریک گریه های من بشه
بیا ببین دل قریب من چشه...

نیومدی...نیومدی.. و کوچمون هم کلافه شد
یه جمعه به ندیدنت اضافه شد

نیومدی...نیومدی...نیومدی و غصه باز نفس گرفت
خدا تورو یه جمعه دیگه پس گرفت

نیومدی حصار دردو بشکنی
تو آخرین امید چشمای تر منی

مهدیا!‏
سر عاشق شدنم لطف طبیبانه توست،
ورنه عشق تو کجا این دل بیمار کجا،
کاش در نافله ات نام مراهم ببری،
که دعای تو کجا،عبد گنهکار کجا

آقا جان 

روزه هجر تو از پای بیانداخت مرا

کی شود با رطب وصل تو افطار کنم

14 صلوات

یاعلی

جمکران طلوعی است برای عشق و عدل. جمکران خانه ای است به پهنای دریا. جمکران جایگاه جهادگران راه خداست. جمکران خطه ای از آسمان است. خطه ای در بلور صبر، جایی که هر گوشه اش می گوید منتظر مهدی (ع) باشید.

جمکران، جلوه گاهی است از صبر و ایمان. مظهر اشک هایی است پاک و زلال. جمکران نه تنها خانه ی خداست بلکه خانه ی مخلوق دلربایش نیز هست. جمکران حکایتی است در نهایت خلوص. مبدأ عشق اینجاست. این جا برای تیرگی ها و زخم های عمیق مرهمی پاک و روان است.

آقایم! می آیم به سویت و در مصلای عشق، به منتظران منتظَر، عاشقانه به اقتدایِ یاسِ نگاهت سلام می کنم / به تمام وسعت دلهای منتظر، به تو ای منتظَر منتظِر / می آیم و عاشقانه با تو نجوا می کنم.

گر به تو افتدم نظر، چهره به چهره، رو به رو

شرح دهم غم تو را، نکته به نکته، مو به مو

از پی دیدن رُخت، همچو صبا فتاده ام

خانه به خانه، در به در، کوچه به کوچه، کو به کو

سیل سرشک خون و غم، ازدل و دیده شد روان

جرعه به جرعه، شط به شط، بحر به بحر و جو به جو

در دل خویش طاهرا، گشت نجست جز تو را

صفحه به صفحه، لا به لا، تیره به تیره، تو به تو