خداوند دارای دو دسته صفات جلالی و جمالی است كه این دو دسته صفات را در انسان به ودیعت گذاشت تا به عنوان خلیفه الهی بتواند بر ماسوی الله پروردگاری و ربوبیت كند. (بقره، آیات 30 تا 33) بنابراین، انسان دارای همه كمالاتی است كه خداوند از آنها به عنوان اسمای حسنای الهی در قرآن یاد كرده است. (اعراف، آیه 108؛ اسراء آیه110؛ طه آیه8؛ حشر، آیه24)
تفاوتهای جنسیتی و ظرفیت بخشی به انسان اما هریك از مرد و زن كه زوج انسان را تشكیل می‌دهند، با همه اشتراكات، تفاوت‌هایی نیز دارند كه از آنها به تفاوتهای جنسیتی یاد می‌شود.
این تفاوت‌ها هرگز به معنای نقص نیست، بلكه به معنای ظرفیت بخشی به انسان است تا زن و مرد در كنار هم به كمال برسند. از این روست كه هرگز مرد و زن بی جفت شدن و زوجیت یابی به كمال مطلق نمی‌رسند و در حقیقت نوعی نقص در هر مرد و زنی كه مسیر كمالی را بی زوج پیموده به چشم می‌آید.
این نقص همانند نقصی است كه هر انسانی بخواهد با ایمان و عمل شخصی به كمال برسد و راه كمال را از ایمان و عمل اجتماعی جدا كند و مسئولیت اجتماعی خود را در قبال دیگران به انجام نرساند و آنان را به ایمان و عمل صالح دعوت نكند و توصیه و سفارش ننماید؛
چرا كه چنین انسانی از نظر قرآن انسان زیانكاری است كه هرگز به مقصد نمی رسد. (سوره عصر) خداوند همه موجودات هستی را جفت و زوج آفریده است. (ذاریات، آیه49، نجم، آیه45؛ قیامت، آیه39 ، زخرف، آیه12، یس آیه 36)
از جمله این آفریده‌های الهی انسان است كه او را نیز زوج و جفت آفریده است. هر مرد و زنی كمال را در كنار هم درك و دریافت خواهندكرد و هرگز به تنهایی به كمال مطلق نخواهند رسید. آرامش، آسایش، مودت، محبت و رحمت زمانی نصیب انسان می‌شود كه زوج و جفت در كنار هم باشند و زن و مرد یكدیگر را كامل كنند و نواقص یكدیگر را برطرف نمایند. (روم، آیه 21)
مرد هرچند كه همه کمالات الهی را به عنوان صفت و اسم در اختیار دارد ولی فعلیت آن نیازمند بهره مندی از کمالات زن است؛ همچنین زن اگرچه همه کمالات الهی را داراست ولی او نیز نیازمند مرد است تا او را در اظهار این کمالات یاری رساند.
خداوند تفاوتی را كه میان مرد و زن ایجاد كرده است ارتباط تنگاتنگی با جمال و جلال الهی دارد. مرد نمادی از جلال و عظمت الهی و زن، نماد جمال الهی است، جمع میان جلال و جمال است كه كمال را شكل و معنا می‌بخشد.
زن، جلوه جمال الهی
زن در همه دوران زندگی‌اش، نمادهایی از لطافت و زیبایی است. در دختری نماد پاكی و عصمت و احساس و عواطف است و در دورانی كه در نقش مادر ظاهر می‌شود نماد مهر و عشق و محبت است و زمانی كه كودك را در آغوش می‌گیرد و مادری را تجربه می‌كند نماد و اوج جلوه فداكاری و ایثار است. همه زیبایی‌ها را می‌توان در زن یافت؛ از زیبایی ظاهری تا زیبایی باطنی در زن به اوج خود رسیده است.
زن در صورت و سیرت جلوه جمال الهی است و هرچه زن به كمال نزدیك تر باشد این زیبایی و جمال الهی در او نمایان‌تر است؛ چنان كه فاطمه زهرا(س) در تمامیت كمال جمال الهی است و زیبایی‌اش بهشت را معنا و روشنایی خاص می‌بخشد به گونه‌ای كه همه هستی شگفت زده می‌شود.
فرشته محیطی
منبع: کانون گفتگوی قرآنی
