در حكومت قرآني حضرت مهدي (عليه السلام) براي اقتصاد جهان و مردم آن برنامه‌ي مطل
وبي تدوين شده است كه براساس آن اولاً امر توليد سامان مي‌يابد و از منابع طبيعي و مواهب خدايي بهترين بهره‌برداري مي‌شود و ثانياً ثروت به دست آمده به شكل عادلانه بين همه‌ي طبقات توزيع مي‌شود.
1. بهره‌وري از منابع طبيعي
در زمان حاكميت آخرين حجت حق، همه‌ي زمين و امكانات آن در اختيار امام خوبان قرار مي‌گيرد تا سرمايه‌اي كلان براي پي‌ريزي اقتصادي سالم فراهم شود.
امام علي (عليه السلام) فرموده اند:
«... و لوْ قَد قامَ قائِمنا لانزلت السماء قطرها وَ لاخْرجَت الارْض نباتِها ...»؛[1] « ... و چون قائم ما قيام كند، آسمان باران مي‌ريزد و زمين گياه بيرون مي‌آورد ... .»
2. توزيع عادلانه‌ي ثروت
امام باقر (عليه السلام) فرموده‌اند:
«اذا قامَ قائِم اهْل البَيْت قسم بِالسويه وَ عدل فِي الرَّعيه»؛[2] «وقتي قائم خاندان پيامبر قيام كند (اموال را) به تساوي تقسيم و ميان خلق به عدالت رفتار مي‌كند.»
ره‌آورد اين مساوات در سطح جامعه آن است كه فقر و تهي‌دستي ريشه‌كن مي‌شود و فاصله‌هاي طبقاتي از بين مي‌رود.
امام باقر (عليه السلام) فرموده‌اند:
«... امام مهدي (عليه السلام) ميان مردم به مساوات رفتار مي‌كند، به گونه‌اي كه كسي پيدا نشود كه نيازمند زكات باشد.»[3]
3. عمران و آباداني
در حكومت امام مهدي (عليه السلام) كه امر توليد و توزيع ساماندهي مي‌شود، همه جا به نعمت و آباداني مي‌رسد.
امام باقر (عليه السلام) در توصيف روزگار امام مهدي (عليه السلام) مي‌فرمايند:
«... فلا يبقي في الارْضِ خراب الا عمُرِّ ...»؛[4] «در تمام زمين هيچ ويرانه‌اي نمي‌ماند جز اين‌كه آباد مي‌شود.»
1. علامه مجلسی، بحار الانوار، ج 10 ، ص 104 .
2. نعماني، غيبت، ح 26، ص 242 .
3. علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 51، ص 390 .
4. شيخ صدوق، كمال الدين و تمام النعمة، ج 1، ح 16، ص 603 .
