سرم گیج می رود...

 سرم گیج می رود.....تو می آیی

اين «جزوه ها»ى درسى، پريشان تر از آنند كه مرا نظام شايسته اى بخشند. «جبر»، دلم را منقبض مى كند و«مثلثات »، دلم را به

 «دلتا» مى كشاند. سرم گيج مى رود و از زمين و زمان، «تو» را مى خواهم. «دانشگاه »، جز تو، همه چيزرا به من مى رساند و من،

 نمى دانم كه تو مى دانى يا نه...؟ اگر بدانى كه نظم تاريخ به هم مى خورد. معشوق، «نبايد» ازحال عاشق با خبر باشد، اين را

 استاد ادبياتمان مى گويد. ايشان، مرد بسيار محترمى است، اما فقط استاد ادبيات ماست. «استاد اخلاق اسلامى » ما، نمازش را

 اول وقت مى خواند، اما هزار هزار سؤال ناگفته ام را نمى داند.

پرسيدم: «كجاست؟» گفت: «نمى دانم ». پرسيدم: «كيست؟» گفت: «نمى دانم ».

 پرسيدم: «هست؟» گفت: «البته »... و من، نپرسيدم، ستودم.

 هواى اين ناحيه، بارانى است، باران من!... كويرم و عطش، سينه ام را داغ عشق كوبيده است.

 اين جزوه ها، پريشان تر از آنند كه مرا نظام شايسته اى بخشند... «بينش اسلامى » من، كمترين ضريب را دارد. براى دانشكده

 «دوست داشتن »، «پيش دانشگاهى »، «معرفت » لازم است. دست كم، «پنج » واحد... اينكه جور نمى شود؟... باشد،چه چيز ما

 جور مى شود كه اين يكى نمى شود؟ هر وقت جور شد كه ببينمت، اين نيز جور خواهد شد.

 سرم گيج مى رود و خانم جان، مدام فكر مى كند كه هذيان مى گويم. مى گويد: «عاشق شده؟... درمون عاشق، زندگيه...» اولش

 را درست مى گويد و آخرش را اشتباه، مثل تصور اول حال من از تو. «سرداب » چه مى فهمد كه «نيمه شعبان » خودش يك ماه است.

 «ليلة القدر»، هر سال، در يك شب، ظهور مى كند. ماه، فقط سى روز نيست. بهار، اولين فصلى است كه ماههايش سى و يك روز

 مى شود. اين يك روز، مال تو... جمعه كه قابل تو را ندارد! جمعه، تنها روزهفته است كه تنها يك «نقطه » دارد. تو، در همان نقطه اى،

 كه جمعه دارد. خوانايى آن، به همان نقطه است كه گاهى هويتش را تغيير مى دهد و مى شود «خال هاشمى » تو...

 مشكل، سواد نيست. دانشكده، يك راه عاشق شدن را مى گويد; هفتاد و يك راه ديگرش، در خاطر نينوايى توست.

 اين جزوه ها... اين جزوه ها...

 سرم گيج مى رود، تو مى آيى... چشمهايم بارانى اند و دلم، خشك است. «باران » من! «احسان » كن!