مادرمان تمام بودنش را فدای حجت زمانش کرد-و حالا آقا! تو حجت زمان مایی و ما کمی کوتاهی
دلم هوای تو کرده، بگو چه چاره کنم؟!
سلام مادر! روزها می گذرند و بوی در سوخته نزدیک و نزدیک تر می شود.
و این یعنی:
صورت ماهُ سیلی.....پهلوی شکستهُ نیلی....میخ درُ دلمویه های پدرم علی (ع).
و چند صباح دگر بیش نمانده به شهادت طفلی که هنوز چشم به جهان نگشاده.
مگر سفارش مکرر رسول مهربانی جز این بود : که فاطمه سلام الله علیها، پاره ی تن من است، هرکس او را مسرور کند مرا مسرور کرده و هرکس او را بیازارد گویی مرا آزارده؟!!
خدایا! با پاره ی تن پیامبر (ص) چه کردند؟!
قساوت قلب تا چه انداره؟!
دلخوش به کدام دیوار سست دنیا تکیه زده اند که خشم پیامبر(ص) را با هزار بهانه ی بی بها خریدند؟!
بانو! درد تو، درد یک صباح و چند صباح نیست؛
درد تو برای مظلومیت علی(ع) هست و بی وفایی یاران و شکوه از مردمانِ نامرد و عهد بستگانِ پیمان شکن!
نمی دانم چه دعایی کردی که برای همیشه از این همه رنج فارغ می شوی
و آسوده به لقاالله می رسی ؛ همینطور به دیدار پدر.
پدری که کوثرش بودیُ اینک او در کنار کوثرِ جاودانه، چشم به راهِ توست.
حالا هرچند عزم رفتن کرده ایُ پایت، شوقِ رفتن دارد اما به گمانم دلت نه...
دلواپس اهل خانه ای
وجوت می تپد برای غریبی حسنین(ع)، صبر زینب(س)
و مظلومیت همسرت که تا ندارد...
آخر سنگ صبورش بودی، آرامش روحش بودی و حالا بی تو، تسلای وجودش چاه هست و خدایی که همین نزدیکیست....
بگذار رها شود از این همه بغض و دلش قطره قطره فراق و تنهایی را به چاه بریزد
نرو مادر....خانه بی تو تاریک است.
روزی که قرارست بی نگاه تو، طلوع کند؛ همان بهتر که برنیاید...
نرو مادر....نرو مادر....نرو مادر
و این صدای لرزان و التماس کودکانیست که بی رمق روی بالینت از حال رفته اند...یا خدا! مگر می شود رخ ماه را با خاک پوشاند؟!
من از امشب غریبانه، شمع پشت شمع روشن نگه می دارم تا دلم بعد از این مصیبت عظما، با میلاد صبح، غریبگی نکند...
حالا چشم هایم را می بندم و با اشک ها ی منتظر خودم را پشت پنجره های بقیع می کشانم و سر به آسمان فریاد می زنم:
خدایا نیامد....همو که منتقم مادر سادات است....
