قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام:
إِذَا اخْتَلَفَ رمحات [رُمْحَانِ] بِالشَّامِ فَهُوَ آیَةٌ مِنْ آیَاتِ اللَّهِ قِیلَ ثُمَّ مَا ذَا[۱] قَالَ ثُمَّ رَجْفَةٌ تَکُونُ بِالشَّامِ تَهْلِکُ فِیهَا مِائَةُ أَلْفٍ یَجْعَلُهَا اللَّهُ رَحْمَةً لِلْمُؤْمِنِینَ وَ عَذَاباً لِلْکَافِرِینَ فَإِذَا کَانَ کَذَلِکَ فَانْظُرُوا إِلَى أَصْحَابِ الْبَرَاذِینِ[۲] الشُّهْبِ وَ الرَّایَاتِ الصُّفْرِ تُقْبِلُ مِنَ الْمَغْرِبِ حَتَّى تَحُلَّ بِالشَّامِ فَإِذَا کَانَ کَذَلِکَ فَانْتَظِرُوا خَسْفاً بِقَرْیَةٍ مِنْ قُرَى الشَّامِ یُقَالُ لَهَا[۳] خرشنا [حَرَسْتَا] فَإِذَا کَانَ ذَلِکَ فَانْتَظِرُوا ابْنَ آکِلَةِ الْأَکْبَادِ بِالْوَادِی الْیَابِسِ[۴] ثُمَّ تُظِلُّکُمْ فِتْنَةٌ مُظْلِمَةٌ عَمْیَاءُ مُنْکَشِفَةٌ لَا یَغْبُو [یَنْجُو] مِنْهَا إِلَّا النُّوَمَةُ قِیلَ وَ مَا النُّوَمَةُ قَالَ الَّذِی لَا یَعْرِفُ النَّاسُ مَا فِی نَفْسِه
درمجمع البحرین نوشته :البِرْذَوْنُ” بکسر الباء الموحدة و بالذال المعجمة هو من الخیل الذی أبواه أعجمیان
برذون که باید حرف باء را کسره بدهید وباذال بخوانید یعنی اسبهایی که هم پدر وهم مادرشان غیر عربی هستند(یعنی غیر عربها وارد شام می شوند)
درفرهنگ ابجدآمده :
بَرَاذِین (ح): ستورى که بار سنگین بردارد، اسب ترکى یا تاتارى.(لشکر ترکها وارد شام می شود)
همچنین درکتاب غیبت شیخ طوسی روایت کرده که: حضرت امیر مؤمنان علیه السّلام فرمود:
هنگامى که دو نفر مدعى حکومت در شام بجان هم افتادند علامتى از علائم الهى است.
سپس مردم را امر بسکوت و آرامش میکنند. آنگاه شام چنان دچار اضطراب و ناامنى میگردد که در آن گیر و دار صد هزار نفر بهلاکت برسند. خداوند آن شورش و اضطراب را رحمتى براى دینداران و کیفرى براى بیدینان قرار میدهد. وقتى آن روز فرا رسید، خواهى دید که سواران ترک با نیروى کافى و پرچمهاى زرد از سمت مغرب مىآیند تا بشام میرسند. در این موقع منتظر باشید که در یکى از دهات شام بنام «خرسنا» زمین فرو رود، و چون این نیز عملى شد منتظر آمدن فرزند هند جگر- خوار (سفیانى) باشید که از «یابس» بیرون مىآید
البته بعد از من فتنه و آشوبهاى بی هدف و ایجادکننده تردید و دودلى بر پا خواهد شد که باقى نمی ماند در آن، مگر شخص «نومه» (خواب آلوده)، شخصى عرض کرد: «نومه» چیست؟
فرمود: شخص تودار است، و مردم نمی دانند در دل چه اندیشه وتفکری دارد.
قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ علیه السلام إِذَا اخْتَلَفَ الرُّمْحَانِ بِالشَّامِ لَمْ تَنْجَلِ إِلَّا عَنْ آیَةٍ مِنْ آیَاتِ اللَّهِ قِیلَ وَ مَا هِیَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ قَالَ رَجْفَةٌ تَکُونُ بِالشَّامِ یَهْلِکُ فِیهَا أَکْثَرُ مِنْ مِائَةِ أَلْفٍ یَجْعَلُهَا اللَّهُ رَحْمَةً لِلْمُؤْمِنِینَ وَ عَذَاباً عَلَى الْکَافِرِینَ فَإِذَا کَانَ ذَلِکَ فَانْظُرُوا إِلَى أَصْحَابِ الْبَرَاذِینِ الشُّهْبِ الْمَحْذُوفَةِ وَ الرَّایَاتِ الصُّفْرِ تُقْبِلُ مِنَ الْمَغْرِبِ حَتَّى تَحُلَّ بِالشَّامِ وَ ذَلِکَ عِنْدَ الْجَزَعِ الْأَکْبَرِ وَ الْمَوْتِ الْأَحْمَرِ فَإِذَا کَانَ ذَلِکَ فَانْظُرُوا خَسْفَ قَرْیَةٍ مِنْ دِمَشْقَ یُقَالُ لَهَا حَرَسْتَا فَإِذَا کَانَ ذَلِکَ خَرَجَ ابْنُ آکِلَةِ الْأَکْبَادِ مِنَ الْوَادِی الْیَابِسِ حَتَّى یَسْتَوِیَ عَلَى مِنْبَرِ دِمَشْقَ فَإِذَا کَانَ ذَلِکَ فَانْتَظِرُوا خُرُوجَ الْمَهْدِیِّ ع[۵]
نکاتی که از این حدیث درباره خروج سفیانی بدست می آید:
۱-ابتدادوگروه درشام جنگ می کنندکه این اختلاف ونبرد آنان نظامی و با سلاح های جنگی است
۲-این دوگروه هردو مدعی حکومت هستندونکته ای که جالب است نام شخصی ازاین دوگروه برده نمی شود یعنی شخصیت معروف وذی نفوذی بین آنها نیست
۳-این اختلافها تا کشته شده ۱۰۰هزارنفردرشام ادامه دارد.
۴-بعد ازکشته شدن ۱۰۰هزارنفراست که ترکها باتسحیلات نظامی واردشام می شوند.برازین همان طورکه گفته شده به اسبهای غیر عربی گفته می شود یعنی اعجمی ها واردشام می شوند
۵-از مغرب هم گروهی باپرچم زرد واردشام می شود.
۶-بعد از آن خسفی درحرستا روی می دهد که یا با عوامل طبیعی است و یا با عوامل انسانی مانند بمب های سنگین جنگی
۷-بعد از خسف سفیانی خروج می کند وبر مسند قدرت در دمشق می نشیند.
۸-در این گیرودار شیعیان باید نومه باشند اصلا هرکس که می خواهد نجات یابد با نومه باشد یعنی درتقیه کامل به سر ببرد واز عقاید وخواسته های درونی او هیچ کس نباید باخبر باشد.
[۱] ( ۳) فی البحار: مه.
[۲] ( ۴) البرذون ضرب من الدوابّ، دون الخیل و اقدر من الحمر، یقع على الذکر و الأنثى، و ربما قیل فی الأنثى البرذونة و الجمع براذین.
[۳] ( ۵) فی الأصل: له.
[۴] ( ۶) إلى هنا البحار ۵۲/ ۲۱۶ برقم: ۷۳ عن کتاب الغیبة للشیخ ص ۲۷۷- ۲۷۸٫
[۵] – الغیبة للنعمانی، ص: ۳۰۶
