مقوله انتظار امام زمان(عج) و موعود در دسته ادبیات آیینی جای می‌گیرد. به هر لحاظ این نوع ادبیات نیز گستردگی خاص و محورها و ویژگی های خاصی نیز دارد.
گرایش کار در ادبیات انتظار در کشور ما در سال های پس از انقلاب اسلامی سر عت بیشتری گرفت. این پیشرفت در حوزه ادبیات داستانی و به طور کلی داستان نیز به وقوع پیوست، ولی هنوز برای رسیدن به حد مطلوب فاصله داریم.
حضرت مسیح(ع) یکی از نمادهای انتظار و از شاخصه‌های ادبیات انتظار و موعودگرا در غرب به شمار می‌رود، در تاریخ ادبیات جهان آثار فوق العاده زیادی درباره حضرت مسیح(ع) و مقولات آخرالزمانی و منجی گرایی خلق شده است. آثاری از روزگاران دور تا امروز که هر روز نیز بر تعداد آن اضافه می‌شود. در بحث ادبیات داستانی با محوریت انتظار در ایران نیز باید گفت علی رغم تلاش هایی که پس از انقلاب در این عرصه به عمل آمده است، باید گفت برای رسیدن به حد مطلوب در خلق آثار فاخر مهدوی و موعودی راه طولانی ای در پیش رو داریم، زیرا چه به لحاظ گستردگی و چه به لحاظ حساسیت و تقدس این موضوع کمتر هنرمندی توانسته است با جرات به این عرصه وارد شود.
ادبیات انتظار ژانر خاصی است که ویژگی های خاص خودش را دارد. در این حوزه همان طور که قبلا نیز به آن اشاره شد کارهای خوبی صورت گرفته است. حتی سخنرانی ها و خطابه‌ها و آثار مکتوبی که از علما و روحانیون در این حوزه دیده می‌شود نیز به گونه‌ای زیبا خودنمایی می‌کند، ولی وقتی در جهان داستان وارد می‌شویم باید قواعد و معیارهای خلق داستان فاخر را نیز مراعات کنیم. یک هنرمند در صورتی می‌تواند به خلق یک داستان خوب در حوزه انتظار و مهدویت اقدام کند که ضمن این که مطالعات فراوانی را در این حوزه معرفتی باید کسب کند می‌بایست از خلاقیت و توانایی خاص فنی و تکنیکی بالایی نیز برخوردار باشد.
