خدا كند تو بيايى‌

از عمق ناپيداى مظلوميت ما،صدايى آمدنت را وعده مى‏داد.

صدا را، عدل خداوندى صلابت‏مى‏بخشيد و مهر ربانى گرما مى‏داد.

و ما، هر چه استقامت، از اين صداگرفتيم و هرچه تحمل، از اين نوادريافتيم.

در زير سهمگين‏ترين پنجه‏هاى‏شكنجه تاب مى‏آورديم كه شكنج‏زلف تو را مى‏ديديم. در كشاكش‏تازيانه‏ها و چكاچك شمشيرها، برق‏نگاه تو تابمان مى‏داد و صداى‏گامهاى آمدنت توانمان مى‏بخشيد.

رايحه‏ات كه مژده حضور تو را بردوش مى‏كشيد مرهمى بر زخمهاى‏نو به نومان بود و جبر جانهاى‏شكسته‏مان. دردها همه از آن رو تاب‏آوردنى بود كه آمدنى بودى.

تحمل شدائد از آن رو شدنى بودكه ظهورت شدنى بود و به تحقق‏پيوستنى.

انگار تخم صبر بوديم كه در خاك‏انتظار تاب مى‏آورديم تا در هرم‏خورشيد تو به بال و پر بنشينيم.

سنگينى بار انتظار بر پشت ما،سنگينى يك سال و دو سال نيست‏سنگينى يك قرن و دو قرن نيست.حتى از زمان توديع يازدهيمن‏خورشيد نيست.

تاريخ انتظار و شكيبايى ما به آن‏ظلم كه در عاشورا بر ما رفته است‏برمى‏گردد، به آن تيرها كه از كمان‏قساوت برخاست و بر گلوى‏مظلوميت نشست، به آن سم اسبهاى‏كفر كه ابدان مطهر توحيد را مشبك‏كرد. به آن جنايتى كه دست و پاى‏مردانگى را بريد.

از آن زمان تاكنون ما به آب حيات‏انتظار زنده‏ايم، انتظار ظهور منتقم‏خون حسين.

تاريخ استقامت ما از آن زمان هم‏دورتر مى‏رود، از عاشورا مى‏گذرد وبه بعثت پيامبر اكرم مى‏رسد. هم اودر مقابل همه جهل و ظلم و كفر وشرك و عناد و فسادى كه جهان آن‏زمان را پوشانده بود وعده مى‏فرمودكه كسى خواهد آمد. نامش نام من،كنيه‏اش كنيه من، لقبش لقب من،دوازدهمين وصى من خواهد بود وجهان را از توحيد و عدل و عشق و دادپر خواهد فرمود.

اما تاريخ صبر و انتظار ما به‏دورترها برمى‏گردد، به مظلوميت وتنهايى عيسى، به غربت موسى، به‏استقامت نوح و از همه اينها گذرمى‏كند تابه مظلوميت هابيل مى‏رسد.

انتظار و بردبارى ما را وسعتى‏است از هابيل تاكنون و تا برخاستن‏فرياد جبرئيل در زمين و آسمان وآوردن مژده ظهور امام زمان.

آرى و در آن زمان هستى حيات‏خواهد يافت، عشق پر و بال خواهدگشود و در رگهاى خشكيده علم،خون تازه خواهد دويد. پشت هيولاى‏ظلم و جهل با خاك، انس جاودان‏خواهد گرفت، شيطان خلع سلاح‏خواهد شد، انسان بر مركب رشدخواهد نشست و عروج را زمزمه‏خواهد كرد.