جنازه را از وسط راه برداشتيم كه له نشود(خاطرات کوتاه شهید همت )

وقتی زندگی نامه ی شهدا رو میخونم ، یه حس عجیبی دارم . همه ی اون زمان هایی که زندگی نامه ی شهدا و علما رو میخونم ، فکر می کنم که چقدر کم کاری می کنم . . .

خوبه که وقتی اون نوشته های زیبا رو می خونم در زندگیم هم پیاده کنم . اون وقت میشم مثل شهدا . اما سخته و همت می خواد ... و این همت رو امیدوارم به دست بیاریم . چون اون موقع هر لحظه انگار داریم توی آسمون ها قدم می زنیم.

هرکس می خواست او را پیدا کند ، می آمد در انتهای خاکریز.

وقتی صدایش می زدند می فهمیدیم که یکی نفر دیگر ، بار و بنه اش را بسته .هر کس می افتاد ، فریاد می زد :"امدادگر!"

اگر هم خودش نمی توانست اطرافیانش داد می زندند:"امدادگر..!"

خمپاره منفجر شد . او که افتاد دیگران نفهمیدند  چه کسی را صدا بزنند!!!

خوش ولی میگفت:"یازهرا(سلام الله علیها)...یا زهرا (سلام الله علیها)"

خیلی کوچک بود .اصلا به سن و سالش نمی خورد اما ...

اما آن روز انقدر مردانه ایستاد و مقاومت کرد که خیال می کردی فرمانده است . بعد از انفجار تازه همه فهمیدند که چقدر بزرگ بوده است . و حالا او شده است سرمشق همه ی بزرگ مردان کوچک

و همه ی آن هایی که می خواهند مرد باشند اما انگار کوچکی سنشان مانع است .

بریم غواص بشیم؟

من دقت کرده ام توی این عملیات های آخری غواص ها بیشتر رفتن واسه خط شکنی.من فکر می کردم زرهی خوبه اما غواصی یه چیز دیگه س...

با چه عشقی هم تعریف می کرد :" فکرشو بکن . تو آب باشی ...یه تیر می خوره تو سرت . میری زیر آب ...یا حسین (علیه السلام) می یگ ، میای بالا ...نه اتکایی ، نه پشت و پنای ، فقط خدا میمونه و خدا ....