آوازی معمولا حزین با ریتمی سنگین و کش دار است که در مقام ها و نواهای مختلف خوانده می شود.
هوره ریشه بسیار کهنی دارد.
عده ای اعتقاد دارند که برای خواندن سرود های مذهبی کاربرد داشته اما دلیلی هم در دست نیست که کارکرد صرفا مذهبی داشته است.
در هوره هیچ سازی نواخته نمی شود و فواصل نت های ناشناخته آن را سکوتی جادویی پر می کند و به سختی ممکن است آن را در قالب دستگاه های ردیفی و آواز ایرانی گنجانید ،گرچه بعضی از مقام ها و لحن های آن را می توان نزدیک به بعضی از گوشه های موسیقیایی ردیف ایرانی دانست.
هوره در استان های ایلام ،کرمانشاه و مناطق لک نشین استان لرستان رایج است؛
یعنی دقیقا همان حوزه کُردی جنوبی
