آیه نورانی شب بیست و نهم ماه مبارک رمضان

آیه       نورانی     شب     بیست و نهم     ماه      مبارک     رمضان

๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑

๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ سوره اعراف آیه 205     Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

امشب شب اخره ماه مغفرت

روحانی ما میگفت این شب اخرو از دست ندید

این شب اخرو حتی اگه شده یه نیم ساعت زودتر بیدار بشید

یا بیدار بمونید

با خدا با مناجات کنید

کاش لایق باشیم از این اخرین شب استفاده کنیم

من خودم که نتونستم تا الان استفاده کنم و این همه گناه رو دوشم سنگینی میکنه

کاش امشبو بتونیم با حالت تضرح و خشوع خدا رو صدا بزنیم و طلب مغفرت کنیم

خدایا کمکمون کن که از غافلان نباشیم

تفسیر نور
در آيه‏ى قبل، آداب تلاوت قرآن بيان شد و اين آيه آداب ذكر و دعا مى‏باشد كه بايد با تضرّع و خشوع و بيم و اميد همراه باشد.
كلمه‏ى «آصال» جمع «اصيل»، به معناى نزديك غروب و شامگاهان و كلمه‏ى «غُدوّ» جمع «غدوة»، به طلوع فجر تا طلوع خورشيد گفته مى‏شود.
بعضى گفته‏اند مراد از «ذكر» در اين آيه، نمازهاى واجب در شبانه روز است. و از ابن‏عباس نقل شده كه بر اساس اين آيه، امام جماعت بايد در نماز صبح و شب قرائتش با صداى بلند باشد به مقدارى كه مأمومين بشنوند، نه زيادتر از آن.
1- پيامبران نيز بايد پيوسته به ياد خدا باشند، تا چه رسد به ديگران. «واذكر ربّك»
2- قرآن، علاوه بر ذكر زبانى، ذكر قلبى و ياد درونى را هم مى‏ستايد. «فى نفسك»
3- ياد خدا وقتى غفلت‏زدايى مى‏كند كه بدون تظاهر و سر وصدا باشد، وگرنه خودش نوعى سرگرمى و غفلت مى‏شود. «تضرّعاً و خيفةً و دون‏الجهر»
4- ربوبيّت خداوند دائمى است، پس سزاوار است كه ياد او هم پيوسته باشد. «واذكر ربّك... بالغدوّ و الاصال»
5 - آن ذكر و يادى بيمه كننده‏ ى انسان است كه عاشقانه و سوزناك و پيوسته و در هر صبح و شام باشد. «تضرّعاً... بالغدوّ و الاصال»
6- در آغاز هر روز و هنگام شروع به كار و تصميم ‏گيرى و در پايان هر روز و هنگام جمع ‏بندى و نتيجه‏ گيرى بايد به ياد خدا بود. «بالغدوّ و الاصال»
7- آنان كه هر صبح و شام، خدا را ياد نمى ‏كنند، از غافلانند. « واذكر... ولاتكن من الغافلين»

تفسیر اطيب البيان
(205)(واذكر ربك في نفسك تضرعا و خيفه و دون الجهر من القول بالغدوو الاصال و لا تكن من الغافلين ):(پروردگار خود را به زاري و بيم در نفس خود و به آواز آهسته ، با صداي خفيف ،بامدادان و شامگاهان ياد كن و هرگز ازغافلان نباش )،مي فرمايد: پروردگار خود را با نوعي تملق آميخته با خشوع وخضوع و با نوعي هراس كه با ساحت او تناسب دارد به نحو آهسته وبدون آوازبلند، در ضمير خود ياد كنيد و عظمت و جلال او را مد نظر داشته باشيد، چون دعا كردن با صداي بلند،

اولا): با ادب عبوديت منافات دارد و

ثانيا): خداوند دورنيست كه او را با آواز بلند بخوانند،بلكه (نحن اقرب اليه من حبل الوريد)(60)،(ما از رگ گردن به او نزديكتريم )،و علت خوف از خدا اين است كه اگر چه خداي سبحان خير محض است ، اما همو داراي صفات جمال و جلال مي باشد كه هر كسي راكه به درگاه تقربش دعوت نموده بسوي خود جذب مي كند و از آنجا كه قاهر برهر چيز است لذا بايد او را خواند و به او نزديك شد به جهت محبت و عشق به اوو هم بايد به جهت مهابت و عظمتش از او ترسيد و بيم داشت و لذاست كه مي گويند: دعا بايد توأم با خوف و رجاء باشد و اينكه مي فرمايد، در صبح و شام ياد او باشيد، يعني انسان هرگز از ياد پروردگارش غافل نباشد و اوقات مذكور بانمازهاي واجب نيز تطبيق مي كند و اينكه فرمود:(از غافلان نباش ) تأكيد امر به ذكر در اول آيه است ،چون در آن از اصل غفلت نهي نكرده ، بلكه از داخل شدن در زمره غافلان نهي نموده ،يعني مانند كساني نباشيد كه غفلت در آنها مستقرشده ،چون براي انسان ذكر دائمي و حقيقي بسيار مشكل است ، بلكه احياناغفلتي حاصل مي شود، اما انسان بايد مراقب باشد كه غفلت در او مستقرنشود،بلكه استمرار بر ذكر خدا در دل با حالت تضرع و خوف داشته باشد،چون غفلت با طاعت ، عمل ، سلوك و پيروي منافات دارد.

با سلام

ياد خدا همچون باران بهارى است كه چون بر دل ببارد گلهاى بيدارى، توجه، احساس مسؤوليت، روشن‏بينى و هرگونه عمل مثبت و سازنده‏اى را میروياند.

ياد خدا در همه حال و در هر روز و در صبحگاهان و شامگان مايه بيدارى دلها و كنار رفتن ابرهاى تاريك غفلت از دل آدمى است

گاهی خیلی ناراحتم از همه چیز از همه کس یاد تو مهربان ارامم میکنه

خدایا دارم به این نتیچه میرسم همه رفتنی هستند جتی کسانی که زمانی برایشان عزیز بودی فقط تو میمانی چرا نامت را هر لحظه نگویم وقتی تو همیشه هستی و نمیروی

منشأ تمام بدبختی های انسان این است که از خدا غافل است و خدا را نشناخته است

گاهی دلم میخواهد نامت را فریاد بزنم تا کوله بار خسته گیهایم بریزند اما خودت میگویی آرام  اهسته

 احساس میکنم ایه امشب بیشتر  جنبه دردو دل با معبود داره

خدایا  درنیمه  شب های ماه مبارک آهسته و آرام صدایت میزنم خدایا میشنوی

در این ایه ذكر و یاد پروردگار را به دو قسم كرده یكی درون دل و یكی به زبان و آهسته آنگاه هر دو قسم را مورد امر قرار داده

((خداوند)) تنها روزنه امیدی است که هیچگاه بسته نمیشود.

تنها کسی است که با دهان بسته هم میتوان صدایش کرد.

با پای شکسته هم میتوان سراغش رفت.

تنها خریداریست که اجناس شکسته را بهتر بر میدارد.

تنها کسی است که وقتی همه رفتند میماند.

وقتی همه پشت کردند اغوش میگشاید.

كر به عمر انسان ارزش و بركت مى دهد. رسول خدا (ص ) فرمود: اگر ساعتى از عمر آدمى بدون ذكر خدا بگذرد، در قيامت برايش حسرت است .
ذكر خداست كه دلها را آرام ، قلبها را شفا، سينه ها را صيقل ، جانها را جان ، دردها را درمان ، روانها را سلامت ، عقلها را نورانيت مى بخشد.
ذكر به معنى ياد كردن به زبان است .
ذكر به معنى ياد كردن به دل است .
ذكر به معنى نگاه داشتن است .
ذكر به معنى انديشه كردن است .
ذكر به معنى پيدا كردن است .
ذكر به معنى توحيد است .

خداوند سبحان مى فرمايد:

فاذكرونى اذكركم    :   پس به ياد من باشيد تا به ياد شما باشم

خدایا  اگر لحظه ای به یادت نبودم تو به یادم باش بی تو هیچم  هیچ

خدایـا...

ممنونم ازت بابت خیلی چیزا

یه چیزایی که زیاد بهش فکر نمیکنیم!

مثلاً به بیمارستان هایی که پر از مریض هستُ ما جزو اونا نیستیم...

مثلاً به همین خونه ایی که میدونیم فردا هم هست و آواره ی خیابونا نمیشیم

مثلاً به اینکه صبح و ظهر و شب، سیر از پای سفره بلند شدیم...

خدایا ازین مثلاً ها خیلی زیاده خیلی

خدایا بی انصافیه منو ببخش اگر گاهی خیلی خیلی بی انصاف میشم...

خدایاشکرت...