آیه نورانی شب بیست و هفتم ماه مبارک رمضان

آیه       نورانی     شب     بیست و هفتم      ماه      مبارک     رمضان

๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑

๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ سوره فصلت آیه 46     Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

بی‌گمان هر کس کار نیکی انجام دهد، نفعش عاید خودش می‌گردد. کار نیک و عمل صالح، عملى است که مطابق دستور قرآن و تعلیمات شرع اسلام واقع شود و انسان به سبب چنین عملى مورد نظر لطف حق تعالى قرار می‌گیرد. همین‌طور کسى که بد کند؛ یعنى از احکام الهی را رها کرده و پیرو هواى نفس و مطیع شیطان گردد، آن نیز ضررش عاید خودش خواهد شد و آن عذاب‌هایی که براى کفّار مهیّا گردیده پاداش و نتیجه اعمال خود آنها است و خدا به بندگان خود ستم روا نمی‌دارد.

با سلام

در آیه شریفه چند نکته نهفته است:

1. «ظلام» در این مقام براى مبالغه در نفى است؛ یعنی کوچک‌ترین ظلمی از سوی خداوند نسبت به بندگان صورت نمی‌گیرد؛ چون ظلم کوچک نیز از سوى خداوند بزرگ، به منزله ظلم زیاد است؛ لذا کلمه «بِظَلَّامٍ» به کار رفته است.

2. آن‌که ظلم از قبایح عقلیه است، و عقل مستقل به قبح آن حکم‌ می‌کند؛ چراکه صدور قبیح از حکیم على الاطلاق از محالات عقلیه است. صدور ظلم یا از جهت حاجت است، و یا از بابت جهل و آگاهی نداشتن به مصالح و مفاسد که همه اینها در حق خدای متعال از محالات عقلی است؛ لذا آیه شریفه برهان قاطعى است بر بطلان قول جبریه.

3. ریشه‏ حوادث تلخ و شیرین را باید در عمل‌کرد خود جست‌وجو کرد و به دیگران نسبت نداد: «مَنْ عَمِلَ صالِحاً فَلِنَفْسِهِ وَ مَنْ أَساءَ فَعَلَیْها»، چنان‌که کفار این‌گونه می‌کردند؛ یعنی عمل‌کرد خویش را به گردن دیگران می‌انداختند و مسئولیت آن‌را نمی‌پذیرفتند.

با سلام

در آیه شریفه چند نکته نهفته است:

1. «ظلام» در این مقام براى مبالغه در نفى است؛ یعنی کوچک‌ترین ظلمی از سوی خداوند نسبت به بندگان صورت نمی‌گیرد؛ چون ظلم کوچک نیز از سوى خداوند بزرگ، به منزله ظلم زیاد است؛ لذا کلمه «بِظَلَّامٍ» به کار رفته است.

2. آن‌که ظلم از قبایح عقلیه است، و عقل مستقل به قبح آن حکم‌ می‌کند؛ چراکه صدور قبیح از حکیم على الاطلاق از محالات عقلیه است. صدور ظلم یا از جهت حاجت است، و یا از بابت جهل و آگاهی نداشتن به مصالح و مفاسد که همه اینها در حق خدای متعال از محالات عقلی است؛ لذا آیه شریفه برهان قاطعى است بر بطلان قول جبریه.

3. ریشه‏ حوادث تلخ و شیرین را باید در عمل‌کرد خود جست‌وجو کرد و به دیگران نسبت نداد: «مَنْ عَمِلَ صالِحاً فَلِنَفْسِهِ وَ مَنْ أَساءَ فَعَلَیْها»، چنان‌که کفار این‌گونه می‌کردند؛ یعنی عمل‌کرد خویش را به گردن دیگران می‌انداختند و مسئولیت آن‌را نمی‌پذیرفتند.

مهم‌ترین پیام آیه در همین مسئله نهفته است؛ یعنی انسان در اعمال و رفتار خود مستقل است و نباید گناه کار خود را به گردن دیگران بیندازد

آیه می‌خواهد بگوید هر انسانی به سراغ خوبی‌ها رود سودش نصیب خود او خواهد شد و اگر به سراغ بدی رفت، ضرر بدی‌ها نیز به او باز می‌گردد، و هیچ‌کس را نباید در بدبختی خود مقصر دانست؛ نه نیاکان، نه شیطان، نه محیط، نه رفیق، و...

 (آيه 46)- در اين آيه يك قانون كلى كه قرآن بارها روى آن تأكيد كرده در ارتباط با اعمال انسانها بيان مى‏كند، و تكميلى است بر بحث گذشته در زمينه بهره گيرى مؤمنان از قرآن، و محروم ماندن افراد بى‏ايمان از اين سر چشمه فيض الهى.

بنابر اين اگر آنها به اين كتاب و اين آيين بزرگ ايمان نياورند نه به خداوند زيانى مى‏رسانند، و نه به تو، چرا كه خوبيها و بديها همه به صاحبانش باز مى‏گردد.

با شنیدن این ایه یاد ترسناکترین و امید بخش ترین ایات قران میافتیم که تو سوره زلزال هست

فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ ﴿۷﴾

پس هر كه هموزن ذره‏اى نيكى كند [نتيجه] آن را خواهد ديد (۷)

وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ ﴿۸﴾

و هر كه هموزن ذره‏اى بدى كند [نتيجه] آن را خواهد ديد (۸)

چرا علامت های ایه اینطوری شده؟

هیچکدوم از علامت ها سر جای خودش نیستش؟

قسمتی از تفسیر ایه 46 سوره فصلت  از تفسیر نمونه
قرآن هدايت است و درمان
از آنجا كه كفار مكه شديدترين مبارزه را با آئين اسلام و شخص پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) آغاز كرده بودند و آيات گذشته از الحاد آنها در دلائل توحيد و كفر و تكذيبشان نسبت به آيات الهى خبر مى داد، در نخستين آيه مورد بحث به عنوان تسلى خاطر پيامبر (صلى اللّه عليه و آله و سلّم ) و آموختن درس استقامت و پايمردى به همه مسلمين كه در فشار دشمنان قرار مى گيرند، مى فرمايد: (( نسبتهاى ناروائى كه به تو داده مى شود همانست كه به پيامبران پيش از تو داده شد)) (ما يقال لك الا ما قد قيل للرسل من قبلك ).
اگر مجنون و ساحرت مى خوانند، به پيامبران بزرگ پيشين همين نسبتها را دادند، و اگر دروغگويت مى نامند آنها نيز از اين نسبت در امان نبودند،
خلاصه نه دعوت تو به سوى آئين توحيد و حق مطلب تازه اى است ، و نه تهمت و تكذيب آنها، محكم بايست و به اين سخنان اعتنا مكن و دعوت توحيد را تداوم بخش و بدان خدا با تو است .

مقدم داشتن (( مغفرت )) بر (( عقاب )) همانند موارد ديگر دليل بر پيشى گرفتن رحمت بر غضب است

به نام خالق خوبی ها 

در یک جمله ساده میتوان گفت وقت خوبی میکنیم به خودمان خوبی میکنیم و وقتی بدی میکنیم  بازتابش باز هم به خود ماست اما باز خدا از بدی ها میگذزد

دو سوال مطرح میشه

چرا با این که میدونیم بازتاب خوبی برای خودمون خوبی نمیکنیم  ؟

چرا با این که میدونیم بازتاب بدی برای خودمون بدی میکنیم ؟

به هر حال قرآن ، در اين آيات بينات خود قلم بطلان بر مكتب جبر را كه مايه اشاعه فساد، و امضاى انواع زشتيها، و نفى هر گونه تعهد و مسئوليت است مى كشد، همگان را در برابر اعمالشان مسئول مى شمرد، و نتائج اعمال هر كس را در درجه اول متوجه خود او مى داند.

امير مؤ منان على (عليه السلام ) مى فرمايد: و ايم الله ! ما كان قوم قط فى غض نعمة من عيش فزال عنهم الا بذنوب اجترحوها، لان الله ليس ‍ بظلام للعبيد: (( به خدا سوگند هيچ ملتى از آغوش ناز و نعمت زندگى گرفته نشد مگر به واسطه گناهانى كه مرتكب شدند، زيرا خداوند هرگز به بندگانش ستم روا نمى دارد)) !
سپس افزود:
و لو ان الناس حين تنزل بهم النقم ، و تزول عنهم النعم ، فزعوا الى ربهم بصدق من نياتهم ، و وله من قلوبهم ، لرد عليهم كل شارد و اصلح لهم كل فاسد:
(( هر گاه مردم موقعى كه بلاها نازل مى شود، و نعمتهاى الهى از آنها سلب مى گردد، با صدق نيت رو به درگاه خدا آورند، و با قلبهائى آكنده از عشق و محبت به خدا از او درخواست حل مشكل كنند، خداوند آنچه را از دستشان رفته به آنها باز مى گرداند، و هرگونه فسادى را براى آنها اصلاح مى كند)) .
 

از این سخنان به خوبی میشه عاقبت اونایی که گناه میکنن رو فهمید و معنی ایه رو واضح تر میشه فهمید

و هر کسی که همیشه به دنبال انجام کار های خوب باشه وخدا هم ازش حمایت میکنه و فساد و تباهی رو از اون شخص دور میکنه

1 - اختيار و عدالت

جمله (( و ما ربك بظلام للعبيد)) دليل روشنى است بر مساءله اختيار، و آزادى اراده ، و بيانگر اين حقيقت است كه خداوند نه بى جهت كسى را كيفر مى دهد، و نه بر مجازات كسى بدون دليل مى افزايد، برنامه او عدالت محض است ، چرا كه سرچشمه ظلم ، كمبودها و نقصانها، جهل و ناآگاهى ، و يا هواى نفس است ، و ذات پاك او از همه اين امور منزه مى باشد.