آیه نورانی شب بیست و دوم ماه مبارک رمضان

افرادی بخشی از دین را می‌پذیرند و قسمت دیگر آن را رها می‌کنند. مسلمانانی که به احکام فردی عمل می‌کنند، ولی نسبت به مسائل اجتماعی بی‌تفاوتند، باید در انتظار خواری و ذلّت دنیا و عذاب قیامت باشند. ای بسا کسانی که شرایط و احکام نماز و روزه را مراعات می‌کنند، ولی در شرایط و وظایف حاکم و حکومت، متعهّد نیستند.

قرآن مجید یهود را در برابر اعمال ضد و نقیض و تبعیضشان در میان احکام خدا شدیداً مورد سرزنش قرار داده و به اشد مجازات تهدید می‌کند، به خصوص اینکه آن‌ها احکام کوچک‌تر را عمل می‌کردند، اما در برابر احکام مهم‌تر یعنی قانون تحریم ریختن خون یکدیگر و آواره ساختن هم مذهبان از خانه و دیارشان، مخالفت می‌کردند.

در حقیقت آن‌ها تنها برای دستوراتی ارج و بها قائل بودند که از نظر زندگی دنیا به نفعشان بود، آنجا که منافعشان اقتضا می‌کرد خون یکدیگر را می‌ریختند اما چون احتمال اسارت برای همگی وجود داشت به منظور نجات از اسارت احتمالی آینده از دادن فدیه برای آزاد ساختن اسیران مضایقه نداشتند.

اصولاً عمل کردن به دستوراتی که به سود انسان است نشانه اطاعت از فرمان خدا محسوب نمی‌شود، زیرا انگیزه آن فرمان خدا نبوده بلکه حفظ منافع شخصی بوده است، زمانی فرمان‌بردار از عاصی و گنه‌کار شناخته می‌شود که عمل به دستوری بر خلاف منافع شخصی باشد، آن‌ها که از چنین قانونی پیروی کنند، مۆمنان راستین هستند و آن‌ها که تبعیض کنند سرکشان واقعی می‌باشند، بنا بر این تبعیض در اجرای قوانین نشانه روح تمرد و احیاناً عدم ایمان است.

ثر ایمان و تسلیم، آنجا ظاهر می‌شود که قانونی بر ضد منافع شخصی انسان باشد و آن را محترم بشمرد، وگرنه عمل به دستورات الهی در آنجا که حافظ منافع انسان است نه افتخار است و نه نشانه ایمان، و لذا همیشه مۆمنان را از منافقان از این طریق می‌توان شناخت، مۆمنان در برابر همه قوانین الهی تسلیمند و منافقان طرفدار تبعیض.

و همان طور که قرآن می‌گوید: نتیجه این عمل، رسوایی و ذلت و بدبختی است، ملتی که جز به جنبه‌های مادی دین آن هم فقط از دریچه منافع شخصی و خصوصی، نمی‌اندیشد دیر یا زود در چنگال ملتی قوی پنجه اسیر می‌گردد، از اوج عزت به زیر می‌آید و در جوامع انسانی رسوا می‌گردد.

خوداجتهادی؛ آفتی در کمین دینداران

آیا به بخشى از کتاب ایمان مى‏آورید و به بخشى از آن کفر مى‏ورزید، پس پاداش کسانى از شما که این کار را انجام دهند نیست مگر خوارى در زندگى دنیا و روز باز پسین به سخت‏ترین عذاب باز مى‏گردند»، آفتی در کمین دینداران را به یاد می آورد.

قبول کردن دین، اجباری نیست، اما دلبخواهی هم نیست که بگوییم: بخشی از عقاید را قبول دارم و بخشی دیگر را قبول ندارم؛ اگر دین را قبول می کند، باید همه عقاید اصلی اش را همانگونه که پیامبر ص آورده است و ائمه معصوم ع تفسیر کرده اند، قبول کند؛ اگر جزئی از آن را رد کند، همه را باید کنار بگذارد، یُومِنُ بِبَعض وَ یَکفُرَ بِبَعض نمی شود.

این آیه منو به یاد ارمیا در آکادمی موسیقی گوگوش انداخت!

واقعاْ میشه هم محجبه بود و هم خواننده؟!!!!

آجی نازنین راستی میگه خیلی ها هستند که الان توی ماه رمضان روزه می گیرند اما بعد از این ماه انگار نه انگار! یا روزه می گیرند و نماز نمی خوانند یا نماز می خوانند و روزه نمی گیرند!

واقعاْ برای من یکی جای تفکر داره! باید به دنبال ریشه های این مسپله گشت که چرا وقتی احکام بر خلاف میلمون هست زیر پا می گذاریم؟

سلام به دوستان

اين آيه، نشانه وجود ايمان واقعى در انسان را، عمل مى‏داند، آنهم عملى كه مطابق دستور خدا باشد نه آنكه فقط به آنچه با منافع و سليقه‏هاى شخصىِ انسان سازگار است عمل شود كه اين خودپرستى است نه خداپرستى

اسلام دین انتخاب با تفکر است. دین «لا اکراه فی الدین» است. تفکر و تعقل ما را به منزلی می‌رساند که تعبد را برمی گزینیم. با تحقیق و تفکر اسلام را انتخاب کردن، بندگی خداوند را پذیرفتن، یعنی ولایت «الله» را قبول کردن و مطیع قوانین الهی بودن

خداوند در آیه 216 بقره می‌فرماید: «کُتِب عَلَیْکمُ الْقِتَالُ وَ هُوَ کُرْهٌ لَّکُمْ وَ عَسی أَن تَکْرَهُوا شیْئاً وَ هُوَ خَیرٌ لَّکمْ وَ عَسی أَن تُحِبُّوا شیْئاً وَ هُوَ شرُّ لَّکُمْ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنتُمْ لا تَعْلَمُونَ» : جهاد در راه خدا، بر شما مقرّر شد؛ در حالی که برایتان ناخوشایند است. چه بسا چیزی را خوش نداشته باشید، حال آن که خیرِ شما در آن است؛ و یا چیزی را دوست داشته باشید، حال آنکه شرِّ شما در آن است؛ و خدا می‌داند، و شما نمی‌دانید.