آیه نورانی شب بیست و دوم ماه مبارک رمضان

آیه    نورانی     شب     بیست و دوم  ماه    مبارک     رمضان

๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑

๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑

     Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒسوره بقره / ایه 85   Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ

به نام خالق وحی الهی

با دیدن این ایه اولین جمله ای که به ذهنم میرسه

اینه که بعضی از ما نماز میخونیم حجاب نداریم

حجاب داریم غیبت میکنیم

فرآن میخونیم عمل نمیکنیم

هر جا آیه قران مطابف میلمون بود عمل میکنیم  و  برای همه هم با فران مهر تایید روی کارمون میزنیم

هر جا ایه قران مخالف نظرمون بود به راحتی از روش میگذریم

به نام مهربان ترین مهربانان

برداشت نخست من این است که خداوند به بندگانش می خواهد بگوید که ایمان مسلمانان باید ایمانی مطلق و کامل باشد و نه باید ایمانی تبعیضی باشد  و اگر ایمان نوع دوم باشد هیچ سود و رستگاری در پی نخواهد داشت .

برای مثال يهودیان به حضرت موسى (ع) ايمان آورده اند ولی به حضرت عيسى (ع) و حضرت محمد صلى الله عليه و آله و سلم كفر مى ورزندو قوم نصارا نیز به حضرت موسى (ع)  و حضرت عيسى عليهم السلام ايمان دارند، ولى به حضرت محمد صلى الله عليه و آله و سلم كفر مى ورزند.اين دو طايفه بر اين پندارند كه به خدا و به بعضى از رسولان او كفر نورزيده اند، بلكه تنها به برخى از رسولان او كافر شده اند و این درحالی است که خداوند در آیانی نظیر آیه مورد بحث به آنان اعلام داشته که اينها به خدا و به همه رسولان او كفر ورزيده اند.

در مكتب پيمبران الهى مؤمن واقعى كسى است كه به تمام آنچه از طرف بارى تعالى بر آن پيغمبر نازل شده است ايمان بياورد، باور نمايد، و عملا بر طبق آنها رفتار كند. اما گاهى اتفاق مى افتاد كه بعضى از افراد در مقابل پيغمبر خودشان اينچنين نبودند و به تمام ما انزل الله باور نمى آوردند يا عمل نمى كردند، بعضى را مى پذيرفتند و قسمتى را رد مى كردند.

رسول گرامى مى فرمايد: مردم ! شما مانند مريضيد و خداوند مانند طبيب . همانطورى كه بيمار از پزشك عالم خود بدون چون و چرا اطاعت مى كند، تنها به اين دليل كه هر چه مى گويد و عمل مى كند به مصلحت بيمار است ، مردمان با ايمان هم بايد بى چون و چرا امر خدا را اطاعت كنند و تسليم بى قيد و شرط فرمان الهى باشند تا به صلاح و سعادت نايل گردند. جالب آنكه مريض مى داند كه اين آقاى پزشك با آنكه درس خوانده و عالم است ، با آنكه انسانى داراى فضيلت است و كوچكترين انحرافى را عمدا از مسير علم پزشكى مى نمايد، باز در عمق جان احتمال مى دهد كه در اين مورد اشتباه كرده باشد، شايد به دقايق مرض واقف نشده باشد، ممكن است در حين جراحى و تعويض كليه يك اشتباه كوچك بنمايد و در نتيجه ، بيمار به آن مصلحتى كه بايد برسد توفيق نيابد.اما مؤ منين واقعى در اوامر الهى چنين احتمالى را نمى دهند. اينان مى دانند كه خدا به تمام حقايق و دقايق واقف است ، يقين دارند كه تمام مصلحتهاى مردم را مى داند، مطمئن اند كه خداوند طالب سعادت انسانها و تعالى و تكامل آنان است . از اين رو با اطمينان خاطر تسليم امر او مى شوند و بى چون و چرا اوامرش را اطاعت مى نمايند و در نتيجه به سعادت ابدى و كمال واقعى نايل مى گردند.

بنابر آیه مورد بحث ، اگر كسى بگويد: من به نبوت پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله و سلم)، ايمان دارم و به نبوت ساير انبيا ايمان ندارم، يا بگويد: همه پيامبران را قبول دارم ولى فلان حكمى كه يكى از پيامبران آورده قبول ندارم، براى مؤمن بودنش كافى نيست و او كافر خواهد بود. از ديدگاه قرآن، ايمان نسبت به جميع انبيا و نسبت به جميع ما انزل الله و همچنين نسبت به جميع محتويات رسالت هر يك از پيامبران بايد مطلق باشد و تجزيه پذير نيست. و اگر كسى در ايمان به اينگونه موارد، تبعيض قائل شود، اين ايمان برايش مفيد نيست و در وصول وى به سعادت اخرويش تأثيرى ندارد. 

خداوند در وصف پرهیزکاران و مومنان واقعی در قرآن کریم می فرماید:

(و (پرهيزكاران) آن كسانند كه به آنچه به سوى تو فرود آمده و آنچه كه بر انبيا قبل از تو نازل شده به همه ايمان بياورند.)

اگر كسى مسلمان باشد و به همه احكام اسلام عمل كند، اما در دلش حتى فقط به يك حكم ايمان نداشته باشد، وى در باطن خويش كافر است و مستحق شديدترين عذاب خواهد بود و به همين دليل ما معتقديم كسانى كه ولايت اميرالمومنين صلوات الله و سلامه عليه را انكار كرده‏اند. گر چه در ظاهر هم مسلمان هستند و احكام اسلامى بر آنان جارى مى‏شود، اگر عالما عامدا دست به اين كار زده باشند، كافرند چون در واقع، حكم خدا و ما انزل الله را انكار كرده‏اند. پس ايمان بايد نسبت به جميع ما انزل الله، مطلق و بدون تقييد باشد.

درباره نوشت داستان:  «افتومنون ببعض الكتاب و تكفرون ببعض» (سوره بقره آیه 86)

در حالت عادی شبیه به کیوی بود. همیشه ریش داشت  آن هم تا زیر چشم. هیچ وقت هم قصد نکرد برای دلخوشی دیگران هم که شده ریش هایش را مرتب کند تا دید بهتری پیدا کند. خلاصه شب عروسی اش که شد گفتیم آدم به این اعتقاد و این ایمان راضی نمی شود که عروسی اش پر باشد از آهنگ های دمبلی و ساسیـــ*** و ... . دقایقی از عروسی گذشته بود که گفتند داماد می خواهد نزول اجلال کند. داخل تالار که شد. ساقدوش هایش مثل آدم های برق گرفته شروع کردند به رقصیدن آن هم چه رقصی؟ ناگهان صدایی سالن را احاطه کرد. ساســ*** ...آها... بله رو بگو ده پدر ســـ*** ... اوضاع شدید خراب شده بود. باورم نمی شد این همان باشد که همین است.

سلام

آجی حتما شما هم تو این ماه رمضونی دیدین که بعضیا روزه میگیرن ولی نماز نمیخونن یا اگرم نماز بخونن فقط همین یک ماهه است
 

برخی افراد آنچه را از واجبات که دوست دارند درست و به موقع انجام می‌دهند و هر عملی را که زیاد دوست ندارند به عمد یا از روی سهل انگاری انجام نداده و استدلالشان بزرگی خدا و ارحم‌الراحمین بودنش است.

نماز می‌خوانیم، اما خمس سخت است. ترجیح می‌دهیم به جای آن به واجبات دیگر برسیم. روزه می‌گیرند اما حجاب سخت است. می‌گویند خدا می‌بخشد.

زیارت می‌روند اما جهاد را به بهانه خانه و زندگی ترک می‌کنند.

در میان احکام الهی به تشخیص و میل خود هر آنچه را که دوست دارند و برایشان خوشایند است عمل می‌کنند و هر چه را دوست ندارند رها می‌کنند. هر جا هم که بتوانند از لابه لای مفاهیم دینی دلیلی برای کارشان پیدا می‌کنند.

گاهی هم به استدلال‌های خودمان عمل می‌کنیم. مثلاً می‌گوییم جنگ و خونریزی بد است و صلح و آرامش خوب. پس جنگ نکنیم. باید صلح کرد که گاهی به ذلت و خاری هم کشیده می‌شود.

اصولاً عمل کردن به دستوراتی که به سود انسان است نشانه اطاعت از فرمان خدا محسوب نمی‌شود، زیرا انگیزه آن فرمان خدا نبوده بلکه حفظ منافع شخصی بوده است، زمانی فرمان‌بردار از عاصی و گنه‌کار شناخته می‌شود که عمل به دستوری بر خلاف منافع شخصی باشد.

نشانه‌ی ایمان واقعی، عمل به دستوراتی است که برخلاف سلیقه‌های شخصی انسان باشد وگرنه انجام دستوراتِ مطابق میل انسان، نشانی از میزان ایمان واقعی ندارد.

نشانه‌ی ایمان واقعی، عمل به دستوراتی است که بر خلاف سلیقه‌های شخصی انسان باشد وگرنه انجام دستوراتِ مطابق میل انسان، نشانی از میزان ایمان واقعی ندارد. «تَقْتُلُونَ»، «تُفادُوهُمْ» در کشتن یکدیگر به تورات کاری ندارید، ولی در آزاد سازی اسیران اهل ایمان می‌شوید!