همزمان با شب قدر و روز بیست و یکم رمضان، مجالس عزا و ادعیه در شرایطی برقرار بود که برخی از جوانان ترجیح دادند بیش از آنکه داغدار امام اول شیعیان باشند، رهرو شب گرد کوچه‌های کوفه باشند و کوچه‌ها را به قصد سیر کشیدن شکم کودکان گرسنه در نیمه‌های شب بپیمایند؛ اقدامی که کاش هر شب رخ دهد و هیچ همسایه‌مان گرسنه نماند.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «لا یَشْبَعُ الْمُؤْمِنُ دُونَ جارِهِ؛ نباید مؤمن بدون همسایه اش سیر شود [و همسایه گرسنه باشد].»
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «ما آمَنَ بی مَنْ باتَ شَبْعانَ وَ جارُهُ جائِعٌ قالَ وَ ما مِنْ اَهْلِ قَرْیَةٍ یَبیتُ وَ فیهِمْ جائِعٌ یَنْظُرُ اللّهُ اِلَیْهِمْ یَوْمَ الْقیامَةِ؛ به من ایمان نیاورده است کسی که سیر بخوابد و همسایه اش گرسنه باشد. و نیز فرمود: اهل قریه ای که [سیر ] بخوابد، در حالی که در بین آنها گرسنه ای [خوابیده] است، خداوند به آنها در روز قیامت نظر [رحمت] نمی کند.»
نقل کرده‌اند که سیدبحرالعلوم شبانگاهی یکی از شاگردانش را خواست و با تمام خشم و عصبانیّت بر او خروشید و گفت: در همسایگی تو فردی است بینوا که با چند کودک خود گرسنه به سر می برد. چرا به حال آنها رسیدگی نمی کنی؟
شاگرد گفت: به خدا سوگند! نمی دانستم که آنها چنین مشکلی دارند.
سید گفت: همین که نمی دانستی، مرا خشمگین کرده و الّا اگر می دانستی و اقدام نمی کردی، کافر بودی.
اما حد همسایه کجاست؟ رسول اکرم (ص) این حد و مرز را مشخص کرده اند و فرموده اند: «حَدُّ الْجِوَارِ أَرْبَعُونَ دَاراً؛ حد همسایگی تا40 خانه [به اطراف] است.» که از هر چهار طرف تا 40 خانه جزء همسایه به حساب می آید و بنابراین مسئولیت همسایه داری، مسئولیتی بس سنگین است که نمی‌توان به سادگی از کنارش گذر کرد و آسوده بود که با عمل به واجبات و مستحبات و دوری از محرمات معمول، تکلیف دینداری محقق شده است.
علی (ع) نخستین مردی که به پیامبر اسلام (ص) ایمان آورد، چه در دوران حضور در جایگاه حاکمیت بخشی از بلاد اسلام و چه در دوران خانه نشینی و مظلومیت مضائفی که بر ایشان تحمیل شد، نزدیک ترین نگاه را به همسایگان داشت و این همسایگان دامنه شان بیش از 40 خانه اطراف امیرالمونین بود و گرسنگان کوفه آن دوران را تماماً شامل می‌شد، به گونه‌ای که در دوران برقراری عدالت علی (ع)، هیچ گرسنه‌ای در این شهر سر بر بالین نمی‌گذاشته است.
در شب 21 رمضان در مظلومیت امام اول شیعیان که با چاه درد و دل می‌کرد، گریستیم و امروز نیز عزادار مردی بودیم که در محراب شهید شد اما آنچنان مظلوم و دینداری‌اش به دور از خودنمایی بود که وقتی خبر در بلاد اسلامی پخش شد، گروهی جاهل پرسیدند: «مگر علی نماز می‌خواند؟» با این حال آیا این مظلوم معصوم عالم تنها سینه زن می‌خواهد و همین که هر سال در شب و روز هجده تا بیست و یکم داغدارش باشیم، شیعه بودنمان را به اثبات رسانده‌ایم؟
یقیناً چنین نیست و علی (ع) بیش از سینه‌زن، رهرو می‌خواهد؛ رهروانی که منش‌شان هر بی‌خدایی را عاشق مکتب علی (ع) نماید و بدین شکل شیعه قلب جهانیان را فتح کند. این شب‌ها که به امید وصال یار قرآن سر می‌گیریم و علی (ع) و فرزندان مطهرش را واسطه پذیرش دعاهایمان می‌کنیم، بسیاری از جوانان ضمن توسل به اول امام شیعیان، در خانه فقرا و گرسنگان را می‌زنند تا نشان دهند هنوز هستند پیروان علی که به گریه کردن برای او اکتفا نمی‌کنند.
این گروه‌ها که تحت چند عنوان در روزهای اخیر، دست به این شب گردی و پخش کمک‌های مردمی میان نیازمندان کردند، اقدام ارزشمندی را در پیش گرفته‌اند که اگر به کلام پیامبر اعظم (ع) و امام اول شیعیان اعتقاد داشته باشیم، می‌بایست به سهم خود پیگیرش باشیم، چرا که حداقل اقدامات فرهنگی-اجتماعی دولتی که توسط نهادهای عریض و طویل صورت می‌پذیرد، نتوانسته باعث شود تا در این مملکت شیعی، کسی گرسنه سر بر بالین نگذارد.
بنابراین اگر شیعه علی هستیم، از چنین حرکتی حمایت کنیم تا نه ایام رمضان و نه شب‌های قدر که تمامی ایام سال و در تمامی نقاط محروم این کشور، فقرا و مستمندان همزبانمان حداقل قوت را برای ادامه حیات داشته باشند و دلخوش به مسلمانی‌مان، سر بر بالین نگذاریم، در حالی که همسایه مان در 40 خانه آن سوتر گرسنه باشد. در این شب‌ها، همانگونه که قصد ترک گناهان‌مان را می‌کنیم، قصد ترک بخشی از دارایی‌هایمان را کنیم و آن را صرف چنین اموری کنیم و درد گرسنگی را از دل کودکان به یک وعده غذای گرم برباییم.
