ناقص شمردن خود، فضیلت است!
گفتیم: فضیلت پروردگار عالم، این است که «إِنَّکَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ». ما هم می‌توانیم فضیلت پیدا کنیم؟ بله. فضیلت ما چیست؟ این که ما بدانیم ناقصیم. چون اگر بدانیم کاملیم، گرفتار می‌شویم.
امیرالمؤمنین(صلوات اللّه و سلامه علیه) می‌فرمایند: «کَفَى بِالْمَرْءِ فَضِیلَةً أَنْ یُنَقِّصَ نَفْسَهُ»[۵]. انسان را همین فضیلت بس که خودش را ناقص بشمارد. فضیلت انسان، این است که فکر نکند کامل است.
همان چیزی که عرض کردم که شیخناالاعظم(روحی له الفداء و سلام اللّه علیه) فرمود: می‌خواهی چه کاره شوی؟ گفت: می‌خواهم مثل شما شوم. گفت: من می‌خواستم او شوم، این شدم؛ یعنی من نتوانستم امام زمان بشوم، پس هنوز ناقصم. پس تو اگر بخواهی من شوی، هیچ چیز نمی‌شود.
یعنی همیشه خودش را ناقص ببیند. چون وقتی خود را ناقص دیدید، یک خصوصیّت در آن هست و آن، این که دنبال فضیلت بیشتر می‌رود، امّا اگر خودش را کامل دید، دیگر دنبال فضیلت نمی‌رود. می‌گوید: من دیگر کاملم. وقتی اسنان خودش را ناقص دید، دنبال فضیلت می‌رود، «وَ اسْئلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ» و درخواست را بالجد همیشه دارد، امّا اگر خودش را کامل دید، معلوم است دیگر دنبال فضیلت نمی‌رود. پس این هم یک نکته‌ای که باید بدانیم.
پروردگارا! به اولیاء و انبیائت این درخواست ما به ساحت قدست را دائمی قرار بده.
خدایا! چشاندن نقص و فقر در وجودمان روزافزون بگردان.
خدایا! به اولیاء و انبیائت، نقص ما را به جود و کرم و فضل خودت جبران بگردان.
