فسبّح بحمد ربّک
* خداوند، مبرّا و منزّه از هر عیب و نقص و شایسته ستودن و تمجید کردن
* شایسته ترین سخن براى نفى عیب از خداوند، ستایش او است.
* لزومِ همراه ساختن تسبیح با حمد خداوند
* ستایشِ خداوند، تنها با سخنى شایسته است که کمترین شائبه عیب شمارى و تنقیص در آن نباشد.
* حمد، زمانى مى تواند وسیله تسبیح باشد که در الفاظ و عبارت هاى برگزیده آن، منزّه دانستن خداوند از عیب ها جلوه گر باشد.
* خداوند، مرّبى و مدبّرى شایسته و بى عیب، براى پیامبر(ص) و دیگران است.
* مخاطب در «ربّک»، گرچه پیامبراکرم(ص) است; ولى سیاق سوره، بر تمام انسان ها منطبق است. در این موارد آن حضرت به عنوان رسول و نیز فردى از افراد بشر، مورد خطاب قرار گرفته است.