آیه نورانی شب چهاردهم ماه مبارک رمضان

آیه      نورانی       شب    چهاردهم     ماه      مبارک     رمضان

๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑

๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ  سوره حجرات /ایه Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ13

آیه ای بسیار زیبا که تمام رنگ های قومی و ملی را زدود .

بر اساس این آیه دیگه مرد یا زن بودن ملاک برتری نزد خدا نیست .

قبل از این قسمت آیه اومده که خداوند انسان ها رو بصورت گروه ها و قبیله هایی افرید ، اما بعدش تاکید شده که این قبیله ها هیچکدوم بر همدیگه برتری ندارن .

این ایه دلیل بسیار محکمی  هست برای اینکه : اسلام به شدت با نژاد پرستی مخالف است .(رد ادعای مخالفان به ظاهر متجدد اسلام )

به نام خالق  دوستی ها 

در این ایه خیلی جالب تمام  انسان ها و تمام موجودات را یکی میکند سپس  مسگوید ملاک  شما تفوای  شماست و نه هیچ چیز دیگری

 بعضى اين آيه را مربوط به آيات قبل دانسته و گفته‏اند: چون مسخره و غيبت كردن برخاسته از روحيّه خودبرتربينى و تحقير ديگران است، اين آيه مى‏فرمايد: ملاك برترى و كرامت، تقوى است.
 دراين آيه به سه اصل مهم اشاره شده است: اصل مساوات، اصل آشنايى جوامع اسلامى با يكديگر و اصل اينكه تقوى ملاك برترى است. البتّه در آيات ديگر قرآن، ملاك‏هاى برترى ديگرى از قبيل علم، سابقه، امانت، توانايى و هجرت نيز به چشم مى‏خورد.

تقوا به چه معناست ؟

تقوي از ريشه ي وقاية است.
به معناي نگاهدارنده ، خويشتن داري ، مراقبت كردن.
تقوي نيرويي است كه انسان را از معصيت دور نگه ميدارد.
آسانتر بگوييم يعني از صبح كه برمي خيزيم مراقب رفتار خودمان

تقوا  از منظر نهج البلاغه

حضرت علی (ع) در نهج البلاغه می فرمایند :
● تقوا مصونیت است نه محدودیت
از نظر نهج البلاغه تقوا نیرویی است روحی، نیرویی مقدس و متعالی که منشأ کشش ها و گریزهایی است، کشش به سوی ارزش های معنوی و فوق حیوانی و گریز از پستی ها و آلودگی های مادی. از نظر نهج البلاغه تقوا حالتی است که به روح انسان شخصیت و قدرت می‏دهد و آدمی را مسلط به خویشتن و مالک "خود" می کن

افراد با تقوى نبايد از مردم طلبكار باشند، زيرا كرامت آنان يك مقام معنوى و نزد خداست.

ما انسان ها وقتی به جایی میرسیم به راحتی این ایه رو زیر پا میزاریم 

و در موقعیتمان به دیگران فخر میفروشیم و  احساس برتری میکنیم

:: دشوارى هاى تقوا و اجتهاد

تقوا مانند اجتهاد(2) مراتبى دارد. هزاران نفر كوشش مى كنند تا به مرتبه اجتهاد برسند ولى از بين آنها عده كمى به اين مقام دست مى يابند. از بين صدها مجتهد نيز كه كوشيدند به مقام اعلميت برسند در گذشته و حال فقط شمار اندكى موفق شده اند. خدا مى داند چه موانعى براى رسيدن به مقام اعلميت وجود دارد. بسيارى با وجود تلاشهاى فراوان نتوانستند شروط اعلميت را فراهم كنند و بسيارى شروط آن را فراهم كردند اما از بين هزار مانع، يك مانع بر سر راهشان ماند و موفق نشدند.
ممكن است انسان در طول سال ده ها تصميم بگيرد، اما به دلايلى از انجام دادن آنها باز ماند. اگر در طول سال در برابر هر تصميمى كه موفق به انجام دادن آن نشويم يك نقطه بر روى كاغذ بگذاريم، شايد در پايان سال با كاغذى سراسر سياه مواجه شويم.

تقوا نيز كلمه اى است كه به سادگى مى توان درباره آن داد سخن داد ولى در عمل كار بسيار دشوار و طاقت فرسايى است. بسيارى از مردم دوست دارند تقوا داشته باشند ولى فقط عده كمى براى تحصيل آن تلاش مى كنند و از اين ميان عده بسيار كم ترى موفق به تحصيل آن مى شوند؛ زيرا بسيارى از كسانى كه مى خواهند با تقوا باشند و عزمشان را در اين راه جزم مى كنند، به درستى نمى دانند در اين راه با چه موانعى برخورد مى كنند و چه مشكلاتى در پيش رو دارند. براى كسب تقوا علاوه بر تصميم واقعى، همت بالا و اراده محكم، بايد موانع تحصيل آن را نيز بشناسيم و از خداى متعال و اهل بيت (عليهم السلام) بخواهيم ما را در اين راه يار و كمك كار باشند. در حقيقت توفيق الهى و عنايت اهل بيت (عليهم السلام) حكم مهر و امضاى نهايى را دارد و كامل كننده شروط تقواست. البته توفيق الهى نيز تا حدى بستگى به اطاعت اوامر الهى از جانب ما دارد. در غير اين صورت نقطه هاى سياه در طول زندگى آن قدر زياد مى شود كه سراسر عمر را به تباهى مى كشاند و باعث هدر رفتن كارهاى خوب مى شود، خداوند فرموده است:
«ثُمَّ كَانَ عَـقِبَةَ الَّذِينَ أَسَــُوا السُّوأَى أَن كَذَّبُوا بِـَايَـتِ اللَّهِ وَ كَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِءُونَ(3)؛ آنگاه فرجام كسانى كه بدى كردند [بسى] بدتر بود؛ [چرا] كه آيات خدا را تكذيب كردند و آنها را به ريشخند مى گرفتند.»

:: امام على (عليه السلام) و تقوا

تقوا را بايد از اميرمؤمنان (عليه السلام) آموخت. با اين كه هيچ كس مانند آن حضرت لياقت خلافت مسلمانان را نداشت و خلافت هم به آن حضرت رو آورده بود، 25 سال از خلافت دور ماند، چرا كه نمى خواست حتى يك لحظه از تقواى الهى دور باشد. وقتى عبدالرحمن بن عوف به حضرت گفت: «ابايعك على كتاب الله وسنة رسوله و سيرة الشيخين(12)؛ به شرطى با تو بيعت مى كنيم كه به كتاب خدا و سنت رسول و سيره شيخين عمل كنى»، چون امام سيره شيخين را باطل مى دانستند فرمودند: «بل على كتاب الله وسنة رسوله (صلى الله عليه وآله وسلم) واجتهاد رأيى(13)؛ كتاب خدا و سنت رسول خدا را مى پذيرم، اما سيره شيخين را نمى پذيرم و به اجتهاد خود عمل مى كنم».

اميرمؤمنان (عليه السلام) از دنيا و آنچه در آن است بالاتر و بزرگ تر است، بلكه اين قياس جسارت به ساحت مقدس آن حضرت است. درست مانند آن است كه بگوييم فلان مرجع تقليد از پشه بزرگ تر است! هرچند اين سخن حقيقت دارد، چنين قياسى باشأن آن مرجع تقليد سازگار نيست و توهين تلقى مى گردد. قياس اميرمؤمنان با دنيا و با تمام نعمت هايش فقط به علت كمى معلومات ماست؛ چرا كه اگر از دنيا و نعمت هاى آن چيزى بالاتر سراغ داشتيم آن حضرت را به آن قياس مى كرديم؛ كسى كه در عين لياقت رهبرى جامعه، 25 سال از عمر شريف خود را صرف كشاورزى و چاه كندن و بيل زدن كرد. به راستى اگر جز ماجراى زندگى آن حضرت هيچ دليلى بر بى ارزشى دنيا نزد خدا وجود نداشت، همين يك دليل براى اثبات بى ارزشى دنيا نزد خدا كافى بود. اگر دنيا براى ذات اقدس الهى ارزش مى داشت، دنيا براى بالاترين بندگانش چنين با زحمت سپرى نمى شد. در احوال آن حضرت نقل شده است كه در طول سال فقط يك بار گوشت ميل مى فرمود آن هم در روز عيد قربان. منطق على (عليه السلام) اين بود كه رئيس مسلمانان بايد در امور معيشتى با ضعيف ترين مسلمانان مساوى باشد. از اين رو در روز عيد قربان كه همه گوشت نصيبشان مى شد گوشت مى خوردند.

تنها چیزی که در نزدخدا احترام و کرامت محسوب می شود، مسأله تقوی است که تنها وسیله برای رسیدن به سعادت دنیا و آخرت می باشد. و این کرامت هدفی است که در راه کسب آن هرگزتزاحم و تدافعی بین افراد مطرح نمی شود به خلاف سایر اهداف و غایات مانند ثروت ،ریاست ، جمال و... که لازمه بدست آوردن آنها، رو در رو شدن و جنگ و درگیری است . و سپس در مقام تأکید این معنا می فرماید خداوند دانا و آگاه است ، بنابراین اختیارتقوی به عنوان منشأ کرامت ، به جهت علم و احاطه او به مصالح بندگان است و می داند که کرامت تقوی یک غایت حقیقی است و اهداف دیگر باطل است (همچنانکه پرچم لا اله الا الله حق است و غیر آن باطل می باشد) .

تقوا مایه ی رستگاری انسان است.تقوا هم چون لباس است.

.لباس عیوب انسان را می پوشاند ؛ تقوا هم همین طور.

کسی که تقوا داره در سخت ترین شرایط هم می تواند باشد.کسی که به خداوند بزرگ ایمان دارد دیگر از هیچ چیزی نمی ترسد.

کسی که بر دیگران فخر میفروشد  و خود را برتر میداند تقوا ندارند