تماس تلفنی کوهنورد ایرانی مفقود شده

سه نفر از کوهنوردان ایرانی که توسط باشگاه کوهنوردی آرش برای فتح قله برودپیک در ارتفاعات هیمالیا اعزام شده بودند در مسیر بازگشت دچار مشکل شدند و مدت یک هفته است که مفقود شده‌اند.

یعنی واقعا مسئولان نمیتوانند کاری برای این سه کوهنورد انجام دهند؟

دولت پاکستان تلاش برای نجات 3 کوهنورد ایرانی محصور در ارتفاعات برودپیک را متوقف کرد.

3 کوهنورد ایرانی اعزامی از باشگاه آرش به پاکستان و قله برودپیک در رشته کوه هیمالیا که از 3 روز قبل در برف ها محصور شده بودند ، همچنان سرنوشتی نامعلوم دارند و گروه امداد پاکستانی هم بعد از 3 روز جست و جو از ادامه این کار سر باز زد تا کورسوی امید برای نجات این سه ورزشکار ایرانی کمرنگ و کمرنگ تر شده باشد.

فدراسیون کوهنوردی پاکستان ساعاتی قبل با ارسال ایمیلی برای فدراسیون کوهنوردی ایران ، اعلام کرد دیگر به دنبال کوهنوردان ایرانی نمی گردد. «منظور حسین»، رئیس فدراسیون کوهنوردی پاکستان با تشریح اقدامات انجام گرفته برای نجات این سه کوهنورد ایرانی ، نوشته است:«پیرو نامه 20 جولای خود، به اطلاع می‌رسانم که یک فروند هلی‌کوپتر ارتش صبح امروز یکشنبه، با «توماس لامل»، سرپرست گروه آلمانی «گاشربروم 2»، را به حداکثر ارتفاعی که از آنجا قله «برودپیک» و منطقه ی زیر قله قابل رویت باشد پرواز کرد. آنها مدت زیادی با دوربین در منطقه به جستجو پرداختند. متاسفانه باید بگویم حتی پس از این جستجوی گسترده و طولانی، «توماس» نتوانست هیچ اثری از کوه‌نوردان پیدا کند. او قصد داشت در صورت یافتن آنان در شیب‌های بالاتر از هلی‌کوپتر پیاده شود و عملیات نجات را انجام دهد. پس از آنکه هیچ اثری دیده نشد، هلی‌کوپتر در بیس کمپ فرود آمد. «توماس» هم اکنون به "اسکاردو" بازگشت.

همچنین، دو باربر ارتفاع که روز جمعه به کمپ3 رفته بودند به بیس کمپ بازگشته اند. آنها گزارش دادند که تمامی منطقه تا کمپ 3 و حتی درست تا زیر قله را جستجو کردند ولی هیچ ردی یا اثری از کوه‌نوردان نیافتند و بنابراین جستجو را متوقف کردند.شرایط ناگواری است. در حال حاضر جستجو برای یافتن کوه‌نوردان متوقف شده است.»تلاش خبرآنلاین برای گفت و گو با مسئولان باشگاه آرش به جایی نرسید. شماره تماس این باشگاه پیغام هایی عجیب می دهد و مسئولان پیگیری تیم نجات هم پاسخگوی تلفن های همراه خود نیستند.

روزنامه گاردین انگلیس در گزارشی از حادثه تلخ برای 3 کوهنورد ایرانی نوشت اگرچه دیگر بعید است امید به بازگشت 3 کوهنورد ایرانی باشد اما نام آنها تا ابد در تاریخ ورزش ایران می ماند.

گاردین یکی از سرشناس ترین رسانه های خبری دنیا روز دوم مردادماه در گزارشی به حوادثی پرداخت که برای 3 کوهنورد ایرانی در قله برودپیک رخ داده است. در این گزارش با بررسی اتفاقاتی که برای این 3 جوان ایرانی رخ داده است ، به مرور فتح بزرگ قله K3 توسط این سه ورزشکار پرداخته و حادثه تلخی که برای شان در مسبر بازگشت به کمپ اصلی رخ داده است. گروه ایرانی یکی از سخت ترین صعودها را از مسیر تیغه بلند یخی در دستور کار داشت و برای اولین بار این مسیر را به نام خود ثبت کرد. بچه های ایران اما در مسیر بازگشت دچار سانحه شدند و 8 روز از این اتفاق تلخ گذشت تا تقریبا دیگر امیدی به بازگشت شان نباشد.
 

در این گزارش آمده است:« اگرچه هنوز مردم ایران باور ندارند ، این 3 دیگر بر نمی گردند اما این بچه ها با کار بزرگ شان ، نام شان و نام ایران را در تاریخ کوهنوردی دنیا ماندگار کردند. آنها جنگیدند و جان شان را گذاشتند برای این نام{ مسیر ایران}»

آیدین بزرگی ، پویا کیوان و مجتبی جراحی 3 عضو تیم صعود کننده به قله k3 در پاکستان بودند که پس از صعود موفق به قله در مسیر بازگشت اسیر بهمن شدند و حالا ورزش ایران آنها را گم کرده است. درست مثل اوراز و عباس جعفری . یادشان گرامی.
 

خواهر دوقلوی یکی از سه کوهنورد مفقود شده ایرانی در قله برودپیک پاکستان نامه ای خطاب به آیدین بزرگی نوشت.
 
آیدا بزرگی در پیامی که در شبکه اجتماعی خود منتشر کرده،نوشته است:

سلام به همه مردم عزیزمون که این چند روز از سرتاسر دنیا به ما دلگرمی و انرژی دادن ضمن تشکر و التماس دعا خواهش می کنم برای من پیام تسلیت نفرستین چون برادره من زندس.

میخوام بی پرده بنویسم که دلم برات تنگ شده دو هفته ای میشه که صداتو نشنیدم و بهت نگفتم مواظبه خودت باش موقعه رفتن تو فرودگاه انقدر شوقه رفتن داشتی که حتی نذاشتی ببوسمت, بغلت کردم و چند ثانیه تنتو به تنم فشردم و در حالی که اشک تو چشمام حلقه زده بود و تو نمیخاستی که گریه کنم از بغلم اومدی بیرونو گفتی کفایت میکنه ولی اون چند ثانیه بغل کردنت اصلن کفایت نمیکرد.

آیدین , چقد پشیمونم که به زور تو بغلم نگهت نداشتم چقد پشیمونم که صورتتو تو دستام نگرفتم و تو چشمات نگاه نکردم و بهت نگفتم اگه تو نباشی میمیرم , چقد پشیمونم که شاید واسه آخرین بار نبوسیدمت.

تفاوته به دنیا اومدنه من و تو فقط 5دقیقه بوده , تو 5دقیقه دیرتر از من به دنیا اومدی ولی واسه رفتنت از پیشم خیلی زوده.

اینارو مینویسم که بیای و بخونی و بدونی که شبا عکستو رو قلبم میذاشتمو تا صبح مواظب بودم تکون نخوره تا صدا و انرژی تپشه قلبم که 9ماه تو فاصله ی چند سانتیمتری ازهم بود و حتی همزمان قلبامون تشکیل شده بود بهت انرژی بده و زودتر برت گردونه و روزنامه ای رو که عکستون توش چاپ شده بودو تو بالشم میذاشتم تا زودتر برگردی , اینو بدون که ناراحتیه من از دلتنگیه از اینکه نمیدونم دیگه کی ممکنه بتونم ببوسمت و بغلت کنم و دستاتو تو دستام بگیرم از اینکه نمیدونم دیگه کی میتونم تو چشمات زل بزنمو بگم.

دوست دارم داداشم.