اقدامات نیروهای خودی پیش از عملیات
مهم ترین اقدامات نیروهای خودی حد فاصل عملیات های ثامن الائمه (ع) تا طریق القدس، عبارت بودند از:
1- شناسایی خطوط و عمق دشمن؛ مهمترین شناسایی عمق با هدف انهدام دشمن در شمال غربی رودخانه نیسان شامل منطقه غرب سوسنگرد و حاشیه هور و از پشت دشمن در روستاهای دفار، نهركسر، شیخ محمود و تا حوالی بیت نعمه می شد. برای شناسایی معابر خودی به دشمن و برعكس، شناسایی موانع مصنوعی شامل میادین مین، خاكریزها و سایر تاسیسات و نیز شناسایی و ثبت تحركات و استعداد پشتیبانی دشمن اعم از هوایی، هوانیروز، توپخانه و پدافند هوایی اقداماتی انجام گرفت. هم چنین منطقه شمال كرخه در حدفاصل جناح دشمن و ارتفاعات میشداغ در منطقه رملی نیز شناسایی شد كه اطلاعات آن بسیار حائز اهمیت بود و منجر به طرح ریزی عملیات به صورت احاطه ای شد و جاده معروف بر روی منطقه رملی نیز بر اساس همین اطلاعات و برابر نیاز عملیات احداث شد و بدین ترتیب، امكان دسترسی نیروهای خودی در خیز اول به عقبه دشمن در تنگه چزابه فراهم شد.
2- سازماندهی نیروهای مردمی به كوشش و تدبیر سپاه پاسداران، به گونه ای كه در محاسبات عملیات، میزان استعداد و توان سپاه به عنوان یكی از عوامل تعیین كننده در آغاز عملیات و كسب موفقیت مورد تاكید قرار گرفت.
3- طرح ریزی عملیات بر پایه شناسایی از منطقه وتوان موجود نیروهای خودی و انجام دادن برخی جابه جایی ها و تقویت منطقه كه با ظرافت و دقت خاصی انجام گرفت.
4- نزدیك كردن خطوط خودی به دشمن با ایجاد خاكریزهای كوتاه.
5- اجرای طرح آب برای محدود كردن خطوط پدافندی و آزاد كردن نیرو.
6- احداث جاده ای به طول 15 تا 20 كیلومتر در زمین های رملی شمال منطقه عملیاتی.
در پی شهادت برخی از فرماندهان ارتش و سپاه پس از عملیات ثامن الائمه(ع)، انتصاب های جدید موجب تغییراتی در مدیریت جنگ شد كه در گسترش و تأمین همكاری سپاه و ارتش نقش به سزایی داشت.
