خداوند در آیه دیگری نیز درباره توکل می فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ هَمَّ قَوْمٌ أَنْ یَبْسُطُوا إِلَیْکُمْ أَیْدِیَهُمْ فَکَفَّ أَیْدِیَهُمْ عَنْکُمْ وَ اتَّقُوا اللّهَ وَ عَلَی اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ»(مائده: 11)؛ «ای کسانی که ایمان آورده اید، نعمتی را که خداوند به شما بخشید، به یاد آورید؛ آن زمان که جمعی از دشمنان قصد داشتند به سوی شما دست دراز کنند - و شما را از میان بردارند - اما خدا دست آنان را از شما بازداشت از خدا بپرهیزید و مؤمنان باید تنها بر خدا توکل کنند.» توکل بر خداوند برنامه همیشگی زندگی یک انسان باایمان است. توکل بر خدا یعنی تلاش پی گیر و مناسب و دقت و برنامه ریزی برای انجام درست هر تکلیف و وظیفه خواه در زندگی فردی یا اجتماعی در زمینه مسائلی دنیوی یا اخروی و  ... از سوی انسان باایمان و واگذار کردن نتیجه آن به خداوندی که خود دستور داده است که انسان ها دست از تلاش و کوشش برندارند و پیش از هر تلاش و در کنار آن و پس از آن، خداوند متعال را ناظر و حاضر و اثربخش ببیند.

ولی باز پیرو صحبت اجی طهمورث که گفتش (انگار شهامت توکل تنها به خدا رو ندارم باز هم به دیگران متوسل میشم ) هر جا کار مقداری دشوار میشه میریم سراغ بنده خدا

خدایا صبر ما رو زیاد کن و قدرتی بده تا تنها به تو توکل کنیم

توکل،اعتماد قلب در امور،بر خدا می‏باشد بطوریکه بندگان جمیع امور خویش‏ را بر خداوند حواله دهند و از هر نیرو و قدرتی دیگر در امور خویش تبری جویند و تنها به‏ یک قدرت وابسته باشند و او خدا است و تنها او را اساس عمل و تاثیر بدانند و اگر برای‏ انسانهای مومن در حوزهء عملیات روحی و جسمی،فردی و اجتماعی خویش چنین حالتی‏ پیش آید اینان متوکلین‏"بخدا بشمار می‏آیند.
منشاء پیدایش چنین حالتی در روح انسانها اعتقاد و جزم باینکه فاعل موثری‏ جز خدا نیست و سایر نیروها و قدرتها باو برمی گردد،او است که بهر کاری قادر است‏ (ان الله علی کل شی‏ء قدیر)و امور بندگان را کفایت می‏کند و بجمیع بندگان عنایت و لطف و مرحمت دارد و سایر موجودات اگر علمی و قدرتی و نیروئی دارند همه از او است‏ پس باید تنها متوجه او شد و از او کمک خواست و یاری طلبید و باو پناه برد.
و اگر چنین حالتی در اعماق روح و جان انسانها پدید نیاید سبب او یا ضعف‏ ایمان و یقین است و یا ضعف نفس و قلب است که در اثر آن،ترس و وحشت بواسطه‏ برخی از اوهام باو مستولی می‏گردد و او را از اتکال بخداوند باز می‏دارد.
پس نتیجه این شد که حالت توکل برای انسانها تنها در سایهء دو قوه یقین و ایمان و قوت قلب در روح پیدا می‏شود زیرا که این دو حالت،باعث سکون و آرامش‏ قلب و حالت اطمینان نفس می‏شود.

از دقت در ماهیت توکل می‏توان رابطه ایمان و توکل را بخوبی دریافت بنحوی‏ که کمی ایمان و زیادی آن در کمی و زیادی توکل تاثیر مستقیم دارد زیرا این حقیقت‏ بدیهی است انسان اگر به چیزی ایمان داشته باشد و او را موجد و تمام موثر در وجود و اطوار آن بداند طبیعی است که به غیر او دیگر توجهی ندارد حاجات خود را از او میخواهد و در حل مشکلات خویش تنها باو روی می‏آورد.
از اینرو در قرآن کریم متجاوز از 8 آیه است که بصراحت رابطهء توکل و ایمان را مطرح ساخته و به پیروان خود تذکر می‏دهد که ریشه اصلی توکل،ایمان بخدا است و هر چه ایمان قوی‏تر،توکل بیشتر و هر چه ایمان ضعیف‏تر،توکل او نیز سست‏تر خواهد بود .

اجی شهامت توکل کردن به خدا را داریم ولی خیلی وقتا کارمون رو باید بنده خدا انجام بده
 

توکل نردبان رسیدن به یقین

حمد بن أبى عبد اللَّه از پدرش مرفوعاّ تا پیغمبر صلى اللَّه علیه و آله روایت نموده كه جبرئیل خدمت رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله آمد، و عرض كرد: خداوند تبارك و تعالى مرا فرستاده كه هدیه‏اى به تو تقدیم نمایم كه به احدى قبل از تو داده نشده، پیغمبر اكرم صلى اللَّه علیه و آله فرمود: من پرسیدم: آن چیست؟ گفت: «صبر» و بهتر از آن، گفتم: بهتر از صبر چیست؟ گفت: رضا و بهتر از آن، پرسیدم: بهتر از رضا چیست؟ جواب داد: «زهد» و بهتر از آن، گفتم: بهتر از زهد چیست؟ گفت: «اخلاص» و نیكوتر از آن،گفتم: نیكوتر از اخلاص چیست؟پاسخ گفت: «یقین» و پسندیده‏تر از آن، پرسیدم: اى جبرئیل آن چیست؟ گفت:نردبان رسیدن به آن، و آن «توكّل» بر خداى عزّ و جل است. گفتم: «توكّل» بر خداى عزّ و جلّ چیست؟ گفت: آنكه بدانى مخلوق زیان نمى‏زند، و سود نمى‏رساند، و بخشش نمى‏كند، و باز نمى‏دارد، و ناامیدى از مخلوق را شیوه خودسازى، پس هر گاه بنده چنین باشد به كسى جز خدا تكیه نكند، و نمى‏ترسد جز از خدا، و به كسى غیر از خدا طمع نمى‏بندد پس اینست معنای توكّل.

توكل يعنی انسان هميشه به آنچه مقتضای حق است عمل كند و در اين راه به خدا اعتماد كند ، كه خداوند حامی و پشتيبان كسانی است كه‏ حامی و پشتيبان حق می‏باشند. توكل تضمين الهی است برای كسی كه هميشه‏ حامی و پشتيبان حق است

کسانی که تقواپیشه کنند، خداوند از جایی که گمان نمی برند، به آنها روزی می دهد.

تقوا و خداترسی، عامل ازدیاد روزی و بهره مندی از عطاهای غیر منتظره الهی

انبياء می‏گويند به خدا توكل كنيد و در راه خدا مجاهده كنيد ، به خدا توكل و اعتماد كنيد و در طلب رزق و روزی از راه سالم و مشروع منحرف‏ نشويد . يعنی اگر راه خدا را برويد از نوعی حمايت الهی برخوردار خواهيد شد . معنی توكل اين نيست كه كاری نكنيد و قوای وجودی خود را تعطيل كنيد و يك جا بنشينيد و به خدا اعتماد كنيد كه او به جایشما وظيفه را انجام می‏دهد .

بشر برای موفقیت در زندگی‌، احتیاج به دوگونه اسباب دارد. یکی اسباب طبیعی و دیگری اسباب روحی‌، انسان برای رسیدن به مقصود خویش پس از آنکه علل و اسباب طبیعی آن را مهیا کرد، مانعی در راه وصول او به هدف جز مهیا نبودن عوامل روحی وجود ندارد، عواملی مانند سستی اراده‌، ترس‌، بی‌خردی‌، غضب‌، بدبینی و نظیر اینها، آنگاه که قلب خود را، به وسیله اتکأ و توکل کردن‌، به دریای قدرت و عظمت الهی متصل کرد، اراده و همچنین سایر صفات روحی او آنچنان نیرومند می‌شود که مغلوب هیچ عامل دیگری نشده در نتیجه به موفقیت قطعی و سعادت واقعی نایل می‌گردد.

توکل، عبارت است از: اعتماد و اطمینان قلبی بنده در جمیع امور خود به خدا، و حواله کردن همه کارهای خود به او و تکیه بر حول و قوه الاهی

خداترسی و رعایت تقوا از سوی همسران (مردان و زنان مطلّقه)، موجب ازدیاد روزی و بهره مندی آنان از عطاهای غیرمنتظره الهی