آیه نورانی شب هفتم ماه مبارک رمضان

ایه امشب خیلی  برام جالبه نمیدونم شما هم قکر کردید  یا نه 

خدا نعمت رو میده اما در قبالش  چیزهایی رو میخواد که به صلاح ما هستند  ایا چنین فروشنده با انصافی دیده اید ؟  

بازگویی نعمت های فراوان الهی که پس  از ذکر ان بیان می کند که در این نعمت آیت و نشانه ای است برای اهل تدبر.

خداوند در ایه 15 سوره نحل می فرماید:"و کوه های بزرگ را در زمین نهاد تا از حیرانی و اضطراب برهید."

و یکی از اتفاقاتی که در روز قیامت می افتد به حرکت درامدن و فروریختن کوه هاست که باعث ترس و وحشت می شود.

و در آیه 26 می فرماید:"وعذاب خدا از جایی که نمی فهمید فرا رسد."

و به ياد بياوريد آن زمانى را كه - پروردگارتان اعلام كرد كه اگر سپاسگزارى كنيد، حتما افزونتان دهم و اگر كفران كنيد، عذاب من بسيار سخت است (7).

مهم این است که ببینیم حقیقت شکر چیست ؟ تا روشن شود که رابطه آن با افزونى نعمت از کجاست و چگونه مى تواند خود یک عامل تربیت بوده باشد.
حقیقت شکر تنها تشکر زبانى یا گفتن الحمد لله و مانند آن نیست ، بلکه شکر داراى سه مرحله است نخستین مرحله آن است که به دقت بیندیشیم که بخشنده نعمت کیست ؟ این توجه و ایمان و آگاهى پایه اول شکر است ، و از آن که بگذریم مرحله زبان فرا مى رسد، ولى از آن بالاتر مرحله عمل است ، شکر عملى آن است که درست بیندیشیم که هر نعمتى براى چه هدفى به ما داده شده است آنرا در مورد خودش صرف کنیم که اگر نکنیم کفران نعمت کرده ایم ، همانگونه که بزرگان فرموده اند: الشکر صرف العبد جمیع ما انعمه الله تعالى فیما خلق لاجله .
راستى چرا خدا به ما چشم داد؟ و چرا نعمت شنوائى و گویائى بخشید؟ آیا جز این بوده که عظمت او را در این جهان ببینیم ، راه زندگى را بشناسیم و با این وسائل در مسیر تکامل گام برداریم ؟ حق را درک کنیم و از آن دفاع نمائیم و با
باطل بجنگیم ، اگر این نعمتهاى بزرگ خدا را در این مسیرها مصرف کردیم ، شکر عملى او است ، و اگر وسیله اى شد براى طغیان و خودپرستى و غرور و غفلت و بیگانگى و دورى از خدا این عین کفران است !

امام صادق (علیهالسلام ) مى فرماید: ادنى الشکر رؤ یة النعمة من الله من غیر علة یتعلق القلب بها دون الله ، و الرضا بما اعطاه ، و ان لا تعصیه بنعمة و تخالفه بشى ء من امره و نهیه بسبب من نعمته : ((کمترین شکر این است که نعمت را از خدا بدانى ، بى آنکه قلب تو مشغول به آن نعمت شود، و خدا را فراموش کنى ، و همچنین راضى بودن به نعمت او و اینکه نعمت خدا را وسیله عصیان او قرار ندهى ، و اوامر و نواهى او را با استفاده از نعمتهایش زیر پا نگذارى )).
و از اینجا روشن مى شود که شکر قدرت و علم و دانش و نیروى فکر و اندیشه و نفوذ اجتماعى و مال و ثروت و سلامت و تندرستى هر کدام از چه راهى است ؟ و کفران آنها چگونه است ؟
حدیثى که از امام صادق (علیهالسلام ) در تفسیر نور الثقلین نقل شده نیز دلیل روشنى بر این تفسیر است ، آنجا که مى فرماید: ((شکر النعمة اجتناب المحارم شکر نعمت آنست که از گناهان پرهیز شود)).
و نیز از اینجا رابطه میان شکر و فزونى نعمت روشن مى شود، چرا که هر گاه انسانها نعمتهاى خدا را درست در همان هدفهاى واقعى نعمت صرف کردند، عملا ثابت کرده اند که شایسته و لایقند و این لیاقت و شایستگى سبب فیض بیشتر و موهبت افزونتر مى گردد.

اصولا ما دو گونه شکر داریم ، ((شکر تکوینى )) و ((شکر تشریعى )).
((شکر تکوینى )) آن است که یک موجود از مواهبى که در اختیار دارد، براى نمو و رشدش استفاده کند، فى المثل باغبان مى بیند در فلان قسمت باغ درختان به خوبى رشد و نمو مى کنند و هر قدر از آنها پذیرائى بیشتر مى کند شکوفاتر مى شوند، همین امر سبب مى شود که باغبان همت بیشترى به تربیت آن بخش از باغ درختان بگمارد و مراقبت از آنها را به کارکنان خویش توصیه کند چرا که آن درختان به زبانحال فریاد میزنند اى باغبان ! ما لا یقیم ، ما شایسته ایم ، نعمتت را بر ما افزون کن ، و او هم به این ندا پاسخ مثبت مى دهد.
مقدمات نعمتهاى خداوند به شما مى رسد سعى کنید با شکرگزارى ، بقیه را به سوى خود جلب کنید، نه آنکه با کمى شکرگزارى آن را از خود برانید))!
این موضوع نیز قابل توجه است که تنها تشکر و سپاسگزارى از خداوند در برابر نعمتهاى کافى نیست ، بلکه باید از کسانى که وسیله آن موهبت بوده اند نیز تشکر و سپاسگزارى نمود و حق زحمات آنها را از این طریق ادا کرد، و آنها را از این راه به خدمات بیشتر تشویق نمود، در حدیثى از امام على بن الحسین (علیهماالسلام ) مى خوانیم که فرمود: روز قیامت که مى شود خداوند به بعضى از بندگانش مى فرماید: آیا فلان شخص را شکرگزارى کردى ؟ عرض مى کند: پروردگارا من شکر تو را بجا آوردم ، مى فرماید: چون شکر او را بجا نیاوردى شکر مرا هم ادا نکردى ! سپس امام فرمود: اشکرکم لله اشکرکم للناس : ((شکرگزارترین شما براى خدا آنها هستند که از همه بیشتر شکر مردم را بجا مى آورند)).

 شکر نعمت نعمتی آرد وزین

کفر نعمت را بگیرد از زمین

تا توانی شکر ایزد کن جوان

نعمتت افزون شود عین یقین

 فی البداهه: منصور مقدم 26/4/92

آیه خیلی قشنگیه.

ما انسان ها همون طور که وقتی کسی لطفی در حقمون می کنه بر صدد بر می آییم که لطف او را جبران کنیم ابتدا زبانی از آن شخص برای لطفی که در حقمون کرده تشکر می کنیم و بعد می خواهیم با کارمان این لطف او را جبران کنیم. پروردگار که بدو ن هیچ چشمداشت و انتظاری این همه نعمت به بندگانش ارزیانی داده است (سلامتی - خانواده- احساس آرامش و ....) ما چطور می تونیم چشم هایمان را بر روی نعمت های فراوان ببندیم؟! گاهی پیش می آید که در مواجهه با شخصی که از بیماری سخت رنج می برد تلنگری به خود می زنیم و گویا تازه یادمون می افتد که چه نعمتهایی خدا بهمون داده که قدرش رو نمی دونیم.

کفران نعمت هم در واقع یعنی ندیدن این همه نعمت و تشکر نکردن از پروردگار. (زبانی و عملی)

به قول جی تهمورس وقتی غذایی رو دوست نداریم و نمی خوریم به نظر من این کفران نعمت هست! چون در واقع اون لحظه هزارن آدم هستند که با تکه نان خشک سر بر بالین می گذارند و اون وقت ما به این غذا ایراد می گیریم. کاش که همه یاد بگیریم در مقابل لطف خداوند شکر گزار او باشیم.

شكر به معنای قدردانی نعمت دهنده است ، به گونه ای كه آثاراین قدردانی در قلب ، زبان واعمال به طوری كه متناسب با قلب وزبان و اعمال باشد بروز كند. مثلا" در قلب با خضوع و خشوع، در زبان با حمد وثنای خداوند ودر عمل با اطاعت از وی .

همچنین گفته اند كه شكر به معنای تصور نعمت و اظهار آن است. نیز گفته اند كه شكر به معنای حمد وستایش نعمت دهنده می باشد ، وشكر به اعضاء كه به معنای تلافی نعمت به قدر استحقاق آن نعمت است.

برخی بزرگان ، تصور نعمت دهنده و دانستن این كه این نعمت از اوست را عین شكر دانسته اند؛ چنان كه حضرت داوود (ع) فرمود: " خداوندا! چگونه تورا شكر كنم كه آن شكر ، خود نعمتی است كه شكری می طلبد؟" خداوند متعال فرمود: " ای داوود ! وقتی دانستی كه هر نعمتی كه متوجه توست از من است ، مرا شكر كرده ای ."

برخی محقیقین برای شكر ، سه ركن قائل شده اند: 1- معرفت به نعمت دهنده . 2- حالتی كه دستاورد این شناخت است وآن عبارت است ازخضوع و تواضع نسبت به نعمت دهنده. 3- عملی كه ثمره این حالت باشد.

شكر نعمت های ظاهری و باطنی خداوند، از وظایف ولازمه بندگی است كه هركس باید به قدرتوان خود به آن اقدام كند، اگر چه این مهم از هیچ آفریده ای برنمی آید و نهایت شكر آن است كه شخص بداند كه نمی تواند شكر نعمت ها را به جای آورد، چنان كه رسول اكرم صلوات الله علیه به این ناتوانی اعتراف نمود. كمال و نقص شكر ، تابع كمال و نقص معرفت به نعمت دهنده ، و شناخت نعمت است.

همچنین بنده ، زمانی شكر گزاربه حساب می آید كه ارتباط خلق را با حق وارتباط نعمت ها را با یكدیگر به طور كامل بداند واین برای اولیای خالص كه كامل ترین آنها رسول خداست ، میسر می گردد وتا زمانی كه كدورت شرك وشك در قلب باقی است شكر حق را به طور شایسته نمی تواند ادا كند ؛ مثلا" كسی كه به اسباب ، نظر دارد وتأثیر موجودات را مستقل می داند وبه این نكته ، ایمان واقعی و باور قلبی ندارد كه : " لا مؤثر فی الوجود الا الله " ؛ كفران نعمت  حق تعالی كرده است .

چنین فردی ، گاه اعمال را به خود نسبت می دهد و گاه نعمت ها را به دارندگان ظاهری شان منسوب می كند. به راستی  تا چه زمانی ، این دل های مرده ما كفران نعمت حق می كنند! این توجهات و تعلقات ، كفران نعمت حق است . به همین دلیل است كه خداوند می فرماید: " اندكی از بندگانم شكرگزارند."( سبأ /13) همچنین باید دانست ، همان طور كه معارف بندگان خدا مختلف است، شكرگزاری آنها هم متفاوت می باشد و نیز نعمت ها، شكرهای به خصوص دارند؛ نعمت های ظاهری ، شكری دارند ، نعمت های باطنی شكری دیگر و نعمت های علمی شكری ونعمتهای عرفانی شكری ویژه می طلبند.

کفر نعمت: به معنی پوشانیدن نعمت است و سه نوع دارد:
1-جهل به نعمت؛ که از سایر مراتب بدتر و سخت تر است و دو صورت دارد: یکی اینکه به خاطر نفهمی، نعمت را نمی شناسد و آن را نادیده می گیرد و بود و نبودش را برابر می داند.

دیگری جهل به نعمت دهنده است، یعنی اصلا پروردگار خود را نشناخته یا نعمت را از او نمی بیند. که البته هر دوی این صورتها کفر نعمت محسوب می شود و گناه کبیره است.

2- کفر نعمت با نشان دادن حالت؛ به این صورت که انسان عاقلی که نعمت خدا به او می رسد باید شاد و خوشحال شود که مورد عنایت خدا واقع شده و باید به ادامه لطف و عنایت پروردگارش امیدوار باشد، حالا اگر کسی به فضل خداوند امیدی نداشته باشد و امیدش را از خدا قطع کند، در این حال کفران نعمت کرده است.

3- کفر با اعضا و جوارح؛ این مسئله شامل کفر عملی است، یعنی کفر به اینکه با قلب قصد گناه کند، با زبان شکایت و مذمت کند، یعنی در عوض ذکر نعمتها و شکر آنها با زبان، همه را نادیده بگیرد و از نرسیدن به آرزوهای خود شکایت کند. همچنین نعمتها را در مواردی غیر از آنچه که برای آن آفریده شده، صرف کند و اعضای بدن خود را در مواردی که مورد نهی خدا و موجب دوری از رحمت اوست به کار اندازد.

دستور نماز شکر چنین است:

یکی از نمازهای مستحبی نماز شکر است. این نماز در وقت حاصل شدن نعمت و یا دفع بلا و مرض خوانده می‌شود.

این نماز همانند نماز صبح دو رکعت است که بهتر است بعد از نماز صبح خوانده شود.

باید در رکوع و سجود رکعت اول (بعد از ذکر رکوع و سجده) این ذکر خوانده شود:

«الحمدُلِلَّهِ شُکراً شُکراً وَ حَمداً »

و در رکوع و سجود رکعت دوم (بعد از ذکر رکوع و سجده) این ذکر ار می‌خوانند:

«الحَمدُلِلَّهِ الَّذی إِستَجَابَ دُعَائی وَ أَعطانی مَسئَلَتی»

بعد از نماز نیز دعای حضرت علی بن الحسین علیه السلام را از صحیفه بخوانید:

اللَّهُمَّ إِنى أُشهِدُکَ إِنَّهُ مَا أَصبَحَ و أَمسَى بى مِن نِعمَةٍ وَ عَافیةٍ فى دینٍ أَودنیا فَمِنکَ

وَحدَکَ لا شَریکَ لکَ ، لکَ الحَمدُو لکَ الشُّکرُ بِها عَلى حَتى تَرضَى و بَعدَ الرّضا

خداوندا هر نعمت و یا عافیتی که نسبت به دین یا دنیا در این صبح دارم از جانب تواست ،

تو یکتایی و شریک نداری ، حمد برای توست و شکر برای توست ،

از جهت نعمتی که به من دادی تا راضی گردی و هم بعد از رضایتت.