آیه نورانی شب ششم ماه مبارک رمضان

آیه             نورانی          شب       ششم           ماه        مبارک        رمضان

๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑

๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑๑۩۞۩๑

Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ    سوره رعد، آیه Ƹ̵̡Ӝ̵̨̄Ʒ   28

خندم می گیرد از تقلایت ای دنیا

که چگونه در پی آنی که زمینم بزنی.

ای دنیای پر از سراب این را بدان:
اگر تمام غم هایت را بر دلم فرو ریزی، هرگز در مقابلت کمر خم نخواهم کرد.

اگر تمام دردها و رنج هایت را بر سرم آوری، هرگز در مقابلت زانو نمی زنم.

اگر تمام سختی ها را زمینه راهم کنی، هرگز زندگی را در مقابلت نمی بازم.

اصلا
هر چه خواهی کن، هر چه خواهی باش...

ولی همیشه این را بدان

من، خدا را دارم.

(الذین امنوا وتطمئن قلوبهم بذکر الله الا بذکر الله تطمئن القلوب ):(آنان کسانی هستند که ایمان آورده و دلهایشان با یاد خدا آرامش می یابد، آگاه باشید که فقط با یاد خدا دلها آرامش پیدا می کنند)، در این آیه حالت کسانی را که بسوی خدا رجوع می کنند توضیح داده و می فرماید: آنها کسانی هستند که ایمان آوردندو قلبشان با یاد حق آرام گرفت ، پس در آنها آمادگی و استعداد پذیرش عطیه هدایت الهی وجود دارد، همانطور که فسق و اعراض از حق ، در مورد ضلالت ،زمینه را برای اضلال الهی آماده می کند و آنگاه قاعده ای عمومی را بیان می نمایدو آن اینکه (فقط با یاد خدا دلها آرامش می یابد)و ذکر در اینجا شامل همه انحاءذکر می شود، اعم از لفظی یا غیر آن و علت آن است که آدمی در زندگی خودهدفی جز رسیدن به سعادت و آرامش ندارد و بیم او درزندگی از برخورد باناملایمات و سلب نعمات است و تنها سببی که نعمت و سلب آن بدست اوست همانا خدای سبحان است که بازگشت همه امور بسوی اوست ، پس یاد او برای هر نفسی مایه انبساط خاطر و آرامش است و نفس به چیزی جز یاد او آرام نمی گیرد جز آنکه از حقیقت حال خود غافل شده و در اثر از دست دادن بصیرت و رشد، دیگر از ذکر حق گریزان باشد که چنین نفسی از نعمت طمأنینه و سکون محروم خواهد بود، چون یاد خدا تنها مایه آرامش دلهاست (نسو الله فنسیهم )(17)،(خدا را فراموش کردند، پس خدا هم آنها را فراموش کرد).

حقیقت ترس از خدا همانا ترس آدمى از اعمال زشت خویش است که باعث مى‏شود خداوند از انزال رحمت و خیر خود امساک و خوددارى کند، بنابراین هر وقت که دل آدمى به یاد خدا بیفتد اولین اثرى که از خود نشان مى‏دهد این است که ملتفت قصورها و تقصیرها و گناهان خود گشته، آن چنان متاثر شود که عکس العملش در جوارح، لرزه اندام باشد. دومین اثرش این است که متوجه پروردگارش‏ مى‏شود که هدف نهایى فطرت اوست، و در نتیجه خاطرش سکون یافته و بیاد او دلش آرامش مى‏یابد.

ظاهر این است که مقصود از ذکر، اعم از ذکر لفظى است و بلکه مقصود از آن مطلق انتقال ذهن و خطور قلب است، چه اینکه به مشاهده آیتى و برخوردن به حجتى باشد، و یا به شنیدن کلمه‏اى صورت گیرد. شاهدش این است که بعد از آنکه مى‏فرماید: «الَّذِینَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ» بعنوان قاعده کلى مى‏فرماید: «أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ -با یاد خدا دلها آرام مى‏گیرد» و این خود قاعده‏اى عمومى است که شامل همه انحاء ذکر مى‏باشد، چه اینکه لفظى باشد، و چه غیر آن، و چه اینکه قرآن باشد و یا غیر قرآن.

یاد خداوند برکات بسیار دارد، از جمله:
الف: یاد نعمت‏هاى او، عامل شکر اوست.
ب: یاد قدرت او، سبب توکّل بر اوست.
ج: یاد الطاف او، مایه محبّت اوست.
د: یاد قهر و خشم او، عامل خوف از اوست.
ه: یاد عظمت و بزرگى او، سبب خشیت در مقابل اوست.
و: یاد علم او به پنهان و آشکار، مایه حیا و پاکدامنى ماست.
ز: یاد عفو و کرم او، مایه امید و توبه است.
ح: یاد عدل او، عامل تقوا و پرهیزکارى است.

امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: به محمد بن عبد اللَّه (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نیز قلوب طمانینه مى‏یابند، چون او ذکر خدا و حجاب خداست.

علامه طباطبایی: در آیه «قَدْ أَنْزَلَ اللَّهُ إِلَیْکُمْ ذِکْراً رَسُولًا» (طلاق/10-11) نیز رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ذکر نامیده شده.

به نام خالق  آرامش

دوستان میخوام یه خاطره از این آیه  بگم 

مامان من یک عمل کوچولو  داشتن  خیلی میترسیدن  البته  این قضیه برای خیلی وقت پیش 

مامانم میگفت تو اتاق عمل اصلا حال خوشی نداشتم  میگفت یه دفعه چشمم خورد به یه ایه قران  الا بذکر الله تطمئن القلوب  میگفتن یه دفعه  آرامش گرفتم  انگار نه انگار که چه حالی داشتم  یعدا که جویا شدن فهمیدن اصلا همچین ایه ای تو اتاق عمل  نبوده

یاد خدا واقعا قلب رو آرامش میده

وقتى این آیه نازل شد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: اینها کسانیند که خدا و رسولش و اهل بیت رسولش را به راستى، نه به دروغ دوست بدارند، و مؤمنین را شاهد و غایبشان را دوست بدارند، آرى بیاد خداست که یکدیگر را دوست مى‏دارند.

علامه طباطبایی: همه این روایات از باب تطبیق مصداق بر عام است. آرى رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اهل بیت طاهرینش و برگزیدگان از صحابه و مؤمنین، مصادیق ذکر خدایند، چون خدا بوسیله ایشان بیاد مى‏آید. و اما آیه شریفه اعم است و بر هر یادى دلالت دارد.

یک سوال 

چه قدر در روز به خدا فکر میکنید یا چه قدر ذکر میگیم ؟

دلم گیرد آرام به یاد خدا

خدایا بکن دل ز غم ها جدا

تویی یار و غمخوار و مونس مرا

الهی بگردان ز جانم بلا

من فکر نمیکنم که کسی پیدا بشه به یاد خدا نباشه.

خداي متعال در قرآن كريم مي فرمايد: «فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ»؛ «مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم؛» و در سوره ي احزاب مي فرمايد: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً كَثِيراً»؛ «اي كساني كه ايمان آورده ايد به ياد خدا باشيد، ذكر بگوئيد و فراوان خدا را ياد كنيد.» به ياد خدا بودن گاهي لفظي است، گاهي قلبي است و برخي اوقات عملي است. توضيح: انسان گاهي با زبانش مي گويد: «يالله» يا با زبانش پناه به خدا مي برد و مي گويد: «أعوذ بالله» اين ها ذكرهاي زباني است مانند: «سبحان الله»، «الحمد لله»، «الله اكبر»... مرحله ي بالاترش، ذكر قلبي است كه انسان در درون و دل، نيز به ياد خدا باشيد، لقلقه ي زبان نباشد، اگر قرآن مي خواند، مطلب را، هم بفهمد و هم به دلش منتقل كند و در حقيقت از درون به ياد خدا باشد و دل را آئينه ي تجلي حضرت حق قرار دهد. 

ترجمه الهی قمشه ای آیه 28 سوره رعد:
 

دکتر هانری کربن، اسلام شناس معروف فرانسوی، سخن جالبی درباره قرآن دارد . وی می گوید: اگر قرآن خرافی بود و از جانب خداوند نبود، هرگز جرات نمی کرد که بشر را به علم و تعقل و تفکر دعوت کند . هیچ اندیشه ای به اندازه قرآن محمد (ص) انسان را به دانش فرا نخوانده است تاآن جا که نزدیک به نه صد و پنجاه بار در قرآن، از علم و عقل و فکر سخن رفته است .

اَلذِّكرُ يونِسُ اللُّبَّ وَيُنيرُ القَلبَ وَيَستَنزِلُ الرَّحمَةَ؛

ياد خدا عقل را آرامش مى دهد، دل را روشن مى كند و رحمت او را فرود مى آورد.

امام على عليه السلام