امام كاظم عليه السلام

امام هفتم موسى بن جعفر عليه السلام در هفتم ماه صفر سال 128 هجرى قمرى در روستاى ابواء (بين مكه و مدينه ) متولد شد. پدر گرامى ايشان امام جعفر صادق عليه السلام و نام مادرايشان راحميده نوشته اند. امام هفتم ، پس از شهادت امام صادق (ع ) عهده دار امر امامت گرديد. دوران امامت امام هفتم ، موسى بن جعفر(ع )حدود 35 سال (از سال 148 هجرى تا 183 هجرى ) بود. دوران امامت امام هفتم با خلفايى چون منصور دوانيقى ، مهدى عباسى ، هادى عباسى و هارون الرشيد مصادف بود و بيش از سیزده سال از دوران امامت ايشان در زمان هارون الرشيد سپرى گرديد.

منصور دوانيقى پس از به شهادت رسانيدن امام ششم ، به فرماندار مدينه به نام محمد بن سليمان نامه نوشت و فرمان داد كه اگر جعفر بن محمد شخصى را جانشين خود قرار داده است او را احضار نمايد و گردن بزند. فرماندار مدينه در جواب نامه منصور چنين نوشت كه جعفر بن محمد در وصيتنامه رسمى خود پنج نفر را وصى و جانشين خود قرار داده است و آنها عبارتند از: منصور دوانيقى ، محمد بن سليمان فرماندار مدينه ، عبداللّه بن جعفر، موسى بن جعفر (امام هفتم )، و حميده همسر خود. امام صادق (ع ) با تنظيم اين وصيت نامه از قتل امام هفتم امام موسى بن جعفر جلوگيرى نمود.
امام هفتم (ع ) در سن بيست سالگى ، و در چنين شرايط سخت و خفقان آور، عهده دار امر امامت گرديد. در دوران امامت ايشان شرايط سياسى و اجتماعى ، و فشار حكام ستمگر و فاسد به حدى بود كه ياران و شاگردان امام قادر نبودند نام ايشان را به طور آشكار بيان كنند و هنگام نقل از امام (ع ) ايشان را با نامهاى ابوابراهيم ، عبدصالح ، عالم ، صابر و امين نام مى بردند. در چنين شرايطى بود كه امام هفتم (ع ) به پاسدارى و ترويج دين خدا و تربيت شاگردان پرداختند. اواخر دوران امامت امام هفتم (ع ) با حكومت هارون الرشيد خليفه عباسى مصادف بود.

هارون كه همواره از قيام شيعيان بيمناك بود و وجود مقدس امام (ع ) را براى حكومت خود خطرى بزرگ مى دانست ابتدا امام را زندانى و سپس ايشان را از يك زندان به زندان ديگر منتقل مى نمود. و سرانجام آن بزرگوار بوسيله سندى بن شاهك ، در زندان ، مسموم و به شهادت رسانيد. امام هفتم عليه السلام در 25 رجب سال 183 هجرى قمرى در زندان هارون در بغداد و در سن 55 سالگى به شهادت رسيد. مرقد شريف اين امام بزرگوار در شهر كاظمين نزديك بغداد قرار دارد.