سالها پیش زمانی که به عنوان داوطلب در بیمارستان استانفورد مشغول کار بودم با دختری به نام لیزا آشنا شدم که از بیماری جدی و نادری رنج می‌برد.
ظاهرا تنها شانس بهبودی او گرفتن خون از برادر پنج ساله خود بود که او نیز قبلا مبتلا به این بیماری بود و به طرز معجزه آسایی نجات یافته بود و هنوز نیاز به مراقبت پزشکی داشت.
پزشک معالج وضعیت بیماری خواهرش را توضیح داد و پرسید آیا برای بهبودی خواهرت مایل به اهدای خون هستی؟؟
برادر خردسال اندکی تردید کرد و ....
سپس نفس عمیقی کشید و گفت : بله من اینکار را برای نجات لیزا انجام خواهم داد.
در طول انتقال خون کنار تخت لیزا روی تختی دراز کشیده بود و مثل تمامی انسانها که با مشاهده اینکه رنگ به چهره خواهرش باز می‌گشت خوشحال بود و لبخند می‌زد.
سپس رنگ چهره‌اش پریده و بی‌حال شده و لبخند بر لبانش خشکید.
نگاهی به دکتر انداخته و با صدای لرزانی گفت: آیا می‌توانم زودتر بمیرم؟!
پسر خردسال به خاطر سن کمش، توضیحات دکتر معالج را اشتباه فهمیده بود و تصور می‌کرد باید تمام خونش را به خواهرش بدهد، و با شجاعت خود را آماده مرگ کرده بود!
