ژنراتورها مهمترین و با ارزش ترین دستگاههای نیروگاهها و هسته اصلی سیستم های قدرتی هستند که انرژی مکانیکی را از طریق یک سیستم مغناطیسی به انرژی الکتریکی تبدیل می کنند برای تبدیل انرژی اولیه به انرژی الکتریکی معادل به یک گردانندۀ اصلی نیاز است تا نیروی مکانیکی واسط را تامین کند که ساختمان این گردانندۀ اصلی بستگی به منبع انرژی بکار رفته دارد. در ژنراتور با قدرت زیاد و متوسط انرژی مکانیکی بوسیلۀ توربین های بخاری ، گازی و یا آبی تامین می شود و در ژنراتورهای با قدرت های کمتر در حدود چند صد کیلو ولت آمپر، به طور معمول توسط موتورهای دیزل تامین نیرو می شود. ظرفیت ژنراتورها در یک محدودۀ وسیعی از چندصد کیلوولت آمپر تا چندصد مگاولت آمپر تغییر می کند . واحدهای کوچک و متوسط معمولا به صورت مستقیم به شبکۀ توزیع وصل می شوند و واحدهای بزرگتر از طریق ترانسفورماتور افزاینده به شبکۀ انتقال مرتبط می شوند. که معمولا کلیدی بین ژنراتور و ترانسفورماتور افزاینده در نظر گرفته نمی شود لذا ژنراتور و ترانسفورماتور به عنوان یک واحد تلقی می شوند.
بخش های اساسی یک نیروگاه که نیازمند حفاظت الکتریکی هستند شامل سیم پیچ های ترانسفورماتور اصلی و واحد ( ترانسفورماتوری که مصرف داخل نیروگاه را تامین می کند )، سیم پیچ های استاتور ژنراتور، رتور به همراه سیم پیچ میدان آن، سیستمهای تحریک، گردانندۀ اصلی و سیستم های کمکی ذی ربط می باشند. در این سیستم پیچیده امکان بروز خطاهای مختلف وجود داشته که نیاز به تجهیزات حفاظتی گوناگون می باشد. تجهیزات حفاظتی مورد استفاده با درنظر گرفتن ملاحظات فنی و اقتصادی تعیین می شوند، این ملاحظات شامل ارزش ژنراتور و اهمیت آن از دیدگاه شبکه قدرت می باشد. هزینه های زیاد متناظر با ژنراتور و ترانسفورماتور واحدهای تولیدی ایجاد طرحهای حفاظتی مطمئن و سریع را ضروری ساخته است.
سیستم های حفاظتی باید قادر باشند خسارت ناشی از خطا و در نتیجه نیاز به جایگزینی تجهیزات را حداقل نمایند.
نقص داخل ژنراتور علاوه بر زیانی که خود ژنراتور وارد می کند، باعث قطع شدن قسمت بزرگی از انرژی نیروگاه نیز می گردد و در صورتیکه زیانهای وارده بر ژنراتور در اثر نداشتن وسایل حفاظتی صحیح، و قطع به موقع آن ازدیاد پیدا کند و گسترش یابد، ترمیم و تعمیر محل عیب دیده ممکن است مدتها به درازا کشد و بهره برداری از ژنراتور برای مدت زیادی متوقف گردد. در نتیجه مجبورا در تمام این مدت از ژنراتورهای دیگر بار بیشتری گرفته می شود تا کمبود برق شبکه جبران شود. اضافه بار در ژنراتورها علاوه براینکه ممکن است سبب خسارت دیدن آنها شود، باعث کم شدن طول عمر و دوام آنها نیز می گردد. لذا جهت جلوگیری از اینگونه زیانها، لازم است خطاهای داخل ژنراتور را پیش از توسعه شناخت و برطرف کرد.
وظیفه دستگاههای حفاظتی ژنراتور اینست که خطا را در همان مراحل ابتدایی پیدا کند، بسنجد و به اطلاع مسئولین امر برساند و درصورتیکه لازم باشد خود جهت قطع ژنراتور از شبکه و برداشت تحریک اقدام کند. این عمل باید چنان سریع و ماهرانه انجام شود که نقطۀ مصدوم و معیوب فرصت توسعه یافتن پیدا نکند.
دستگاههای حفاظتی ژنراتورهای با دور کم ( ژنراتورهای توربین آبی ) و با دور زیاد ( توربو ژنراتورها ) متفاوت نیستند. تنها تفاوت دستگاههای حفاظتی ژنراتورها در نوع اتصال ژنراتور ها به شبکه، « اتصال واحد» و « اتصال شین » می باشد.
اتصال واحد زمانی است که قدرت ژنراتور زیاد است و توسط ترانسفورماتور به خطوط انتقال وصل می شود ولی اتصال شین ژنراتور کوچک است و مستقیم به شبکۀ توزیع وصل می شود
