امام حسین از پدرش امیرالمومنین علی علیهما‌السلام درباره رفتار پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله با دوستان و همنشینان خود سوال کرد و حضرت چنین فرمود:
«پیامبر صلی الله علیه و آله همیشه خوش‌رو، خوش‌خو و ملایم بود و خشن، درشت‌خو، فحّاش و عیب‌جو نبود. کسی را زیاد مدح نمی‌کرد و از چیزی که به آن میل و رغبت نداشت غفلت می‌ورزید به طوری که مردم از او ناامید نمی‌شدند. همواره خود را از سه چیز دور می‌داشت:
1- جدال، 2- پرحرفی، 3- گفتن مطالب بی‌فایده.
و نسبت به مردم نیز از سه چیز پرهیز می‌کرد:
1- هرگز کسی را سرزنش نمی‌کرد و عیب نمی‌گرفت،
2- عیب مردم را جست و جو نمی‌کرد،
3- سخن نمی‌گفت، مگر در جایی که امید ثواب در آن داشت.
هنگام تکلم چنان حاضران را تحت تأثیر قرار می‌داد و جذب می‌کرد که از هیچ کس نفس شنیده نمی‌شد و چون سکوت می‌کرد آنان سخن می‌گفتند. دوستان در حضور آن حضرت با یکدیگر پیرامون مطلبی نزاع نمی‌کردند. اگر کسی در محضر پیامبر صلی الله علیه و آله صحبت می‌کرد همه ساکت می‌شدند تا سخنش پایان یابد و صحبت‌شان در محضر حضرت به نوبت بود.
بر اسایه‌ی ادب و بدرفتاری شخص غریب در پرسش و گفتار صبر می‌کرد و موقعی که اصحاب در صدد تنبیه آن شخص بر می‌آمدند حضرت اجازه نمی‌داد و آنان را به صبر و بردباری دعوت می‌کرد، هرگز کلام کسی را قطع نمی‌کرد، مگر آن که کلام آن شخص از حدّ مشروع تجاوز نماید... .» (1)
پی‌نوشت:
1- سیره و سنن پیامبر اکرم، ص34و 35.
منبع:
سیمای پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله، امیرحسین علیقلی
