مشاعره‌ای زیبا بین امام خمینی و رهبر معظم انقلاب

امام:
من به خال لبت اى دوست گرفتار شدم
چشم بيمار تو را ديدم و بيمار شدم

رهبري:
تو که خود خال لبي از چه گرفتار شدي؟
تو طبيب همه اي، از چه تو بيمار شدي؟

امام:
فارغ از خود شدم و کوس اناالحق بردم
همچو منصور خريدار سرِ دار شدم

رهبري:
تو که فارغ شده بودي زِ همه کون و مکان
دار منصور بريدي همه تن دار شدي

امام:
غم دلدار فکنده است به جانم شررى
که به جان آمدم و شهره بازار شدم

رهبري:
عشق معشوق و غم دوست بزد بر تو شرر
اي که در قول و عمل شهره بازار شدي

امام:
درِ ميخانه گشاييد به رويم، شب و روز
که من از مسجد و از مدرسه، بيزار شدم

مسجد و مدرسه را روح و روان بخشيدي
وه که بر مسجديان نقطه پرگار شدي

امام:
جامه زهد و ريا کَندم و بر تن کردم
خرقه پير خراباتى و هشيار شدم

رهبري:
خرقه پير خراباتي ما سيره توست
امت از گفته دُر بار تو هشيار شدي

امام:
واعظ شهر که از پند خود آزارم داد
از دم رند مى‏آلوده مددکار شدم

رهبري:
واعظ شهر همه عمر بزد لاف مني
دم عيسي مسيح از تو پديدار شدي

امام:
بگذاريد که از بتکده يادى بکنم
من که با دستِ بت ميکده، بيدار شدم

رهبري:
يادي از ما بنما اي شده آسوده ز غم
ببريدي ز همه خلق و به حق يار شدي

خیلی زیبا بود ، تا به حال اینطوری مقایسه نکرده بودم

شعر چشم بیدار امام خمینی صفحه ی 142 دیوان امام (ره) بود.

غم مخور ایّام هجران رو به پایان می رود

این خماری از سر ما می گساران می رود

پرده از روی ناه خویش بالا می زند

غمزه را سَرمی دهد غم از دل و جان می رود

بلبل اند شاخسار گل هُویدا می شود

زاغ با صد شرمساری از گلستان می رود

محفِل از نور رُخ او نور افشان می شود

هرچه غیر از ذکر یار از یاد رِندان می رود

ابرها از نور خورشید رخش پنهان شوند

پرده از رُخسار آن سرو خرامان می رود

وعده ی دیدار نزدیک است یاران مُژده باد

روز وصلش می رسد ایّام هجران می رود

خدا روح امام را قرین رحمت خویش ان شاء الله قرار دهد.

با آمدنت بهار دل پیدا شد / بلبل به نوا آمد و گلها وا شد

ای کاش که رفتنت نمی دیدم من / با رفتن تو قیامتی بر پا شد