مبحث چهارم:اما انسان براستی چیست؟

بسمه تعالی

مبحث چهارم طرح صالحین «اما براستی انسان چیست؟»

باتشکر

باسلام واحترام

درخصوص مطالب ارائه شده توسط جنابعالی که بسیارمناسب وگزینش شده توسط شماست وموردبهره برداری اینجانب قرارگرفت ، توجه شماروبه نکات ذیل جلب می نمایم:

1- درموردجریان اول بایدگفت شان انسان درمرتبه ای است که خداوندازآن بعنوان "خلیفه الله"یادمی کندشخصیتی که فرشتگان به پایش سجده می کنندبنابراین مقام ومنزلت بشردرجایگاه خاصی قرارداردکه ممکن است قدرخودش رانداندبنابراین باتفکرواندیشه درهستی وکائنات می تواندبه آن انسان متعالی که هدف ومنظورذات اقدس الهی بوده است دست یابدوبعیارتی مبدل به یک انسان واقعی گردد.

2- نتیجه گیری که ازحکایت"بانک زمان" می توان گرفت اینستکه وقت طلاست وتوصیه به استفاده بهینه ازموقعیتهایکه برای انسان پیش می آیدمی باشدشرایطی که ممکن است دیگرنصیب انسان نشود.

3- احساسی که ازحکایت"عارف وآبخانه"بدست می آیدهم اینست که درآن موقعیت انسان خودراخجل درپیشگاه الهی می بیندبنابراین بیاییم طوری نباشیم که درمقام بزرگ الهی شرمنده اعمال خودمون باشیم.باتشکر

جنس تعریف آدمی از منظر قرآن، «حَی» است که تفاوت آن با حیوان، در بقا و عدم نابودی اوست؛ یعنی روح انسان که جنبه اصلی او را تأمین می کند، زنده ای است چون فرشتگان که هرگز نمی میرد و به هیچ رو از مدار وجود، بیرون نمی رود؛ گرچه بدن او که جنبه فرعی او را تشکیل می دهد، از میان می رود و انسان با همین ویژگی از ملائکه جدا می شود.

به نظرمن اگر انسانها فکر کنند که لحظه لحظه اعمال و رفتار انها ثبت میشود و حتی ریز ترین کارها از خداوند پوشیده نیست ایا بازهم به رفتار و کردار خودشون ادامه میدن

شاید یکی از دلایل که انسان خودشناسی و خودآگاهی نرسیده اینکه

هدف از خلقت رو نمیدونه چیه ؟

همین که ما غیبت میکنیم فکر میکنیم کسی نمیبینه و در صورتی که خدا شاهد اعمال و رفتار ماست ولی متاسفانه ...

هدف انسان رسیدن به کمال است و در نزد خداوند مقامی بسیار ارزشمند دارد ولی مشاهده می شود بعضی مواقع از یک حیوان پست تر می شود. انسانها با هم تفاوت هایی دارند از جمله در فهم و شعور،  گاه انسانی به مرتبه اعلی می رسد و انسانی دیگر مفلوک روزگار می شود.

انسان دارای جسم و روح است، جسم انسان گرفتار دنیا و روح انسان در تلاش برای پرواز و گذر از این دنیا و رسیدن به ملکوت اعلی. خالق هستی با خلق انسان قصد دارد نشان بدهد که مخلوقش چه توانایی دارد، آیا مغلوب دنیا می شود یا با گذر و زیر پا گذاشتن آن مایه مباهاتش می شود.

به دنیا پانهاده ای

درست مانند:

کتابی بازساده و نا نوشته

باید سرنوشت خود را رقم بزنی

خود ونه کس دیگر

چه کسی می تواند چنین کند؟

چگونه؟

چرا؟

به دنیا امده ای؟

هم چون یک بذر زاده شده ای

می توانی همان بذر بمانی و بمیری

می توانی گل باشی و بشکفیِِِِ

می توانی

درخت باشی و ببالی !

یا علی

انسان ورقه کاغذ نیست که آب رودخانه اورا به هر جایی که خواست بکشاند بلکه انسان شناگری است ماهر که می تواند با دو دست اراده و اقدام در دریای بیکران زندگی به هر طرفی که خواست شنا کند.

((دیل کارنگی))

سلام

اسم کتاب رو اگه بگین خیلی خوب میشه. طلبه شدم بخونمش.

پیچیدگی و عظمت خلقت ، همه آیتی از وجود خود داره. همونطور که در قرآن اومده میگه که برای درک من به آیاتم و چیزهایی که خلق کردم بیندیشید و ببینید ( تالیف خودم بود. آیه دقیقش نمیدونم چیه ).

در مورد غذا و مستراح هم فکر میکنم این شعر مصداق خوبی باشه :

شکم را از طعام خالی دار - تا در او نور معرفت بینی

به واقع هرچه بر شکم افزاییم از ذهن و فکر خودمون کم می کنیم. معرفت نسبت به مسائل پیرامون خودمون چه معنوی و چه مادی حاصل سختی کشیدن و ریاضته. با شکم پر که می تونه نمادی از تن پروری و تنبلی باشه انسان نه تنها فعالیتی نمیکنه بلکه وجودش باعث خسران و شرمندگیه.

در مورد حساب بانکی زمان هم باید بگم که بانک های اینجا بدرد نمیخوره. سرمایه آدمو میخورن هیچ ، سودی هم بهش تعلق نمیگیره. اما یه بانکی هست که سود قابل توجهی میده و سرمایه مونو نمیخوره. میگه که حداقل اگر روزی 900 قسمت از 86400 خودتو واریز کنی به بانک من ضمن حفظ موجودیت و پرداخت سود روز شمار میتونی از قرعه کشی های ارزنده و بیمه عمر رایگان من استفاده کنی. حالا شما تصور کنید ( با همون علم دو دو تا چهار تای ذکر شده در متن کتاب ) ببینید که ما هر چه بیشتر از این سرمایه خودمون واریز کنیم به اون بانک در نهایت چه سودی می بریم. شعارش هم اینه : هر کسی در راه من انفاق کنه همچون خوشه گندم هزار برابر برای اون اجر و سود در نظر میگیرم.

مورد آخر بسیار شیرین بود. واقعیتش اینکه وقتی خوندم خندم گرفت. پیش خودم گفتم این بشر تمام موارد بد همچون دروغ گویی ، غیبت ( گوشت برادر خوری ) ، شکم بارگی و ... روسیاه کرده و به درجه ای از عرفان رسیده که راجع به توالت کردن این حرفو میزنه؟؟!! ( واقعیت درستی که مغز من در درکش کمی معلوله )

باتوجه به سرشت آدمی وطرزاندیشه اوازسایرموجودات وکائنات هستی متمایزمی شودوتنهااوست که این خصیصه شخصیتی راپیدامی کنداوست که می توانددرکناراعمال حیاتی خودازقدرت تفکراستفاده نمایدواین تنهاتمایزباسایرموجودات زنده جهان می باشدکه درانسان سراغ داریم.درمبحث دوم ازلحظه لحظه عمرمون بایدکمال استفاده راببریم چراکه انسان موجودیست دارای کمال وشکوفایی استعدادها.نتیجه گیری ازحکایت سوم هم که میشه کردتقریبا"درراستای این دوموضوع می باشدچراکه ان حس حیوانیت درموجودزنده منجمله بشروجوددارداماخوی حیوانیت دراوکمتراست بهمین علت ازسایرموجودات والاتراست.باتشکر

گاه گفته مى شود كه انسان براى رسيدن به سعادت آفريده شده و گاه نيز گفته مى شود هدف از خلقت انسان اين است كه علم و اراده او گسترش يابد. خداى بزرگ انسان را براى علم و آگاهى آفريده و كمال او در اين است كه هر چه بيشتر بداند و هر چه بخواهد بتواند اراده اش را قوى و نيرومند كند و آنچه را كه مى خواهد انجام دهد; چنان كه هدف از آفرينش دانه گندم آن است كه به صورت بوته گندم درآيد و آنچه در سعادت يك گوسفند است، اين است كه تمام همتّش آن باشد كه علف بخورد و چاق شود. و آنچه در استعداد انسان است بالاتر از اين مسايل است يعنى بداند و بتواند و هر چه بيشتر بداند و هر چه بيشتر بتواند، به غايت و هدف انسانى خود بيشتر نزديك مى شود.

قرآن كريم هدف از آفرينش انسان را عبادت دانسته است; (وَ ما خَلَقْتُ الجِنَّ و الاِنسَ اِلاّ لِيَعْبُدوُن). در اينجا اين پرسش مطرح مى شود كه عبادت چه فايده اى براى بشر و خدا دارد؟ در قرآن نيامده كه انسان آفريده شده تا هر چه بيشتر بداند و بتواند، و هر وقت دانست و يا توانست به هدف خود رسيده است بلكه انسان آفريده شده تا خدا را پرستش كند و پرستش خدا هدف اوست. اگر انسان بداند و بتواند، ولى مسأله شناخت خدا كه مقدمه پرستش است مدنظر او نباشد به سوى هدف آفرينش خود گامى برنداشته و سعادتمند نيست. از اين رو در نگاه اسلام هدف اصلى از زندگى جز عبادت معبود، چيز ديگرى نمى تواند باشد.

قرآن انسانى مى خواهد كه آرمانش فقط خدا باشد، و اهداف ديگر براى او جنبه مقدماتى داشته باشد. در اسلام همه چيز بر محور خدا مى چرخد، و هدف بعثت پيامبران و يا هدف زندگى در چرخه عبوديت اوست. قرآن كريم درباره اهداف پيامبران(عليهما السلام)مى فرمايد: (و داعياً إلَى الله بِإِذنِهِ و سِراجاً مُنيراً) و يا در آيه ديگر مى فرمايد: (...يُخْرِجُهُمْ من الظُلُماتِ إلى النُّور); از تاريكى ها به سوى نور هدايتشان مى كند. با توجه به نكات مذكور، روشن مى شود كه هدف از آفرينش انسان رسيدن به نور توحيد و عبودّيت الهى و رها شدن از ظلمت ها و تاريكى هاست; البته علم و دانش، قدرت و توانستن، استفاده بيشتر از مواهب طبيعت، رنج كمتر و لذت بيشتر، عدالت و... هر يك براى رسيدن به هدف اصلى و پايه اى جنبه مقدماتى دارد.

سوالی که اینجا پیش میاد اینکه

هدف از خلقت انسان چیست ؟

خدا برای چه انسان را افریده

واقعا انسان باید به این فکر کنه که هدف از خلقتش چیه و باید چکار کند؟

خداوند وسایل کمال هر موجودی را در اختیار او می‌گذاره و ارادة حکیمانه او بر این قرار گرفته که موجود تا موجودات به صورت طبیعی و جبری به سوی کمال خویش حرکت کند، در حالی که ارادة حکیمانه او در برخی موجودات چون انسان بر این تعلق گرفته که از طریق اختیار و آزادی، کمالاتی را کسب کنه