مبحث اول:چگونه باید آموخت

آغاز بحث و تبادل نظر ، پنجشنبه 19 اردیبهشت 1392

اولين نكته اي كه با خوندن اين مطلب به ذهنم مي رسه  اينه كه:  آدم براي آموختن علم و كاري حتما بايد علاقه داشته باشه. تا علاقه در آدم نباشه آموزش به او فايده ندارد.

نكته دوم اينكه شخصي كه آموزش مي دهد بايد مسلط به كار خود باشد. يعني خبره باشد.

سخنش گويا باشد . علمي كه مي خواهد ياد دهد با تمام وجود درك كرده باشد تا بتواند آن را بدون كم و كاست به مخاطب خود ياد دهد.

سوال:

حالا واقعا طبق اين فرضيه كه روح ما به دو نيم تقسيم شده، نيمه ديگر روح ما هم به زمين آمده؟ يا خدا اون روح رو نزد خودش نگه داشته؟

شايد براي همينه كه ما هر چي تو اين دنيا دنبال گمشده مي گرديم نمي تونيم اون رو پيدا كنيم.

شايد هم مجموعه اي از همه اينها ما رو به آرامش برسونه.

نظر شما چيه؟

با سلا م 

من   2 روز  پیش  متن مورد نظر رو مطالعه  کردم 

اولین نکته ای که به ذهنم رسید یقین بود   یا همون ایمان قلبی

  بهنظرم سقراط به شاگردش یاد داد کاری که بدون یقین باشه ارزشی  نداره

در دنیایی زندگی میکنیم   که هیچ چیز را با ایمان قبول نداریم   به زبان راحت اظهار میکنیم  اما با قلبمان نه 

استادی داشمتم که حرف بسیار زیبایی میزدند  گفتند هر روز زیارت عاشورا میخوانیم  و میگوییم به  ابی انت و امی   (_ پدر و مادرم  به فدایت )   میفرمودند در زمان عمل  ایا پدر و مادرت را برای امام حسین و یا اسلام  فدا میکنید  ؟   همه ساکت شدند   استاد فرمود زیارت عاشورایی که با یقین خوانده نمیشود  چه قدر ارزش دارد ؟؟

شاید گاهی  پیش اومده وقتی حالت عرفانی بهمون دست میده مثل مجالس ائمه یه ارامش خاصی داریم   احساس سبکی  این همون روح گم شدمونه  که دولاره بعد ار چند مدت آن  را از دست میدهیم  

حالا  سوال من  اینه   جرا برای رسیدن به خدا مثل   رود که میخواد به دریا برسه   جوش و خروش نداریم  ؟  

چرا زندگی هامون  زبانیه  نه با قلب حتی اظهار عشق به عزیزانمون  ؟

منم با نظرت موافقم چون ایمان قلبی نداریم شناخت نداریم هنوز شناخت کامل از دین و خدا نداریم و از زندگی نداریم

منم در یکجایی از متن خوندم که سقراط به شاگرد میگه واقعا اماده ای یعنی که میخواد بگه با امادگی باید بیای یعنی بدونی که واقعا چی از این جهان میخوای بیهوده فکر نکن

ولي به نظر من چيز كه ما بايد دنبالش باشيم اينجا نيست. اكر هم گاهي با بعضي چيزها آرامش پيدا مي كنيم نشانه اينه كه روح خدا در اونها تجلي يافته. مثل حالات عرفاني. اينكه اين آرامش ابدي نيست مؤيد همين مطلبه.

اگه ما آرامش واقعي رو پيدا مي كرديم ديگه از اون حالت جدا نمي شديم.  ما همين كه از آن مجالس بيرون ميايم باز هم روح سرگردانمون سرگردان ميشه. و باز به اين در و اون در ميزنه براي رسيدن به آرامش و همين طور ادامه پيدا مي كنه. در حالي كه رود وقتي به دريا رسيد به آرامش ابدي دست پيدا مي كنه
 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

متاسفانه ما اسلام رو با دید باز قبول نکردیم  و از پدران و مادرانمان به ارث بردیم 

اگر تونستیم یک بار با دید به کافر مسلمان بشیم اسلا ممان یقینی  خواهد بود 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

 نظر من بر عکس شماست ارامش ابدی همین جاست   اگر جای دیگری غیر از این جا باشد   با عدل خدا سازگار نیست   ما برای رسیدن به کمال به نیمه گمشده خودمون نیاز داریم   اگه نباشه  به کمال نمیرسیم  و این با عدل خدا سازگار نیست 

کسانی بودن که در این نیا نیمه گمشده خود را یافتند   و به آرامش رسیدن  همچون (( آیت االله  بروجردی - رجبعلی خیاط -  ایت الله بهجت - جاج اقا مجتهدی-    بانو امین )) و  خیلی  دیگر از یزرگان 

لگر با معرفت دنبال نیمه گمشدمون باشیم همین جاست   متاسفانه معرفت ما از خودمون کمه  چه برسه به خدا 

همون که امام علی میفرمایند

(من عرف نفسه عرف ربه  )

سلام

اول بگم که کتاب و طرح بسیار خوبی در حال اجراست .

اگه یه کم کیفیت تصاویر بهتر بشه خیلی بهترِ .

اما بعد ، نکاتی که من از این صفحات به ذهنم رسید :

1- بهتر بود مطلع سخن اینجوری شروع می شد "به نام آنکه هستی ، نام از او یافت " نه اینکه طعم ازو یافت .(شاید این سخن اشتباه باشه !)

2-این قسمت متن واقعا زیباست که منو یاد چندتا شعر با همین مضمون انداخت "رود پس از طی مسافتی همراه با جوش و خروش ، وقتی به دریا می رسد آرام و بی صدا می گردد."

اینکه هر کسی به  راز عشق پی میبره ساکت و آروم میشه .

هر که را اسرار حق آموختند                  مهر کردند و دهانش دوختند .

حدث عشق جانان گفتنی نیست                 وگر گویی کسی همدرد باید .

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی       گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش .

اگه آرامش ابدي بود چرا زندگي در اين دنيا ادامه نداره؟ چه لزومي داره وقتي به كمال رسيدي به دنياي ديگه سفر كني؟ اگه نيمه گمشده آرامش به آدم مي ده چرا ماندني نيست. چرا اين حالت از بين ميره

اینکه ما چرا نسبت به دینمون ایمان قلبی نداریم(مثل سخن زیبای ارسطو "طلب کردن با تمام وجود") ؛  اینکه چرا آسون گناه می کنیم ، با اینکه میدونیم عواقبش چیه و هزاران اینکه دیگر ...

شاید مهم ترین دلیلش اینه که اسلام عزیز برای ما شناسنامه ای بوده ...

شاید ...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

پس با توجه به حرف شما انسان های  بزرگی همچون ایت الله بروجردی و  غیره  و از همه بالاتر ائمه ما  به کمال  نرسیدند ؟ 

مگر میشود انسانی که به کمال نرسیده  این چنین  ایمان قلبی  به خدا داشته باشد   . آیا  نماز صبح ایت الله بهجت را دیده اید ؟   این چنین  آدمی به کمال نرسیده ؟

انقدر در  خدا غرق میشوند که جزء کنه ذات اقدس باری تعالی میگردند 

کسی که  غرق در خداست این دنیا و ان دنیا ندارد

نیمه گمشده ما   رفتنی است  چون ما با معرفت تمام به دستش نمی اوریم   انان که وجودشان  معرفت را میفهمد  هرگز بدون ارامش نیستن 

مگر خداوند  نفرموده  (( الا  بذکر الله تطمین القلوب))   ذکر خدا ارامش دل  هاست   خدا نفرموده  این دنیا  یا آن دنیا  انان که با عشق ذکر خدا میگویند ارامش ابدی دارند