از اینکه وقت گذاشتید و این نامه رو می خونید بی اندازه از شما تشکر می کنم.
تولدتون مبارک. حقیقتش خیلی دوست داشتم از نزدیک می دیدمتون تا کادوی تولدتون رو شخصا تقدیم می کردم و این فرصت رو پیدا می کردم تا بهتون بگم: چقدر خوشحالم از اینکه در آن سالی که آقای «کاپولا» می خواست «پدرخوانده» را بسازد، مافیا نتوانست «فرانک سیناترا» را در فیلم بچپاند و تست «جیمز کان» برای نقش «مایکل کورلئونه» افتضاح از آب درآمد و ایشان سر حرف خودشان ایستادند و کمپانی را مجبور به قبول شما کردند و شما درخشیدید و بعدتر در «صورت زخمی» به آنها فهماندید که اگر بخواهید حتی می توانید موش فاضلاب باشید!
و اینکه چطور است که با این سن تان هنوز از خیلی از شركای جوانتان انگیزه و انرژی بیشتری دارید؟ در واقع چی میشه که با این همه زوری که می زنن باز هم به چشم نمیان؟ یا اینکه آیا خودتون رو یک ریچارد معاصر می دونید؟ چطوری یه بازیگر میتونه؟! و... .
اما متاسفانه به دلیل تحریم ها، قیمت بلیت های هوایی بسیار گران شده و از آن طرف کشور شما خیلی سخت ویزا می دهد... از این رو تصمیم گرفتم این نامه را برایتان بنویسم.
راستی چند سالتون می شه؟ ... ٧٣سال؟!!
واقعا؟!! یعنی چی؟ میشه خواهش کنم سنتون رو دیگه به کسی نگید؟ من از این قضیه سن خیلی می ترسم. دوست ندارم بهش فکر کنم. لطفا دیگه سیگار نکشید و مراقب سلامتیتون باشید. اگر تو شهر «بوستون» بودید تو هیچ مسابقه ای شرکت نکنید! خوب غذا بخورید و استراحت کنید. به خدا هیچ احتیاجی نیست خودتون رو به زحمت بندازید و فیلم هایی مثل stand up guy یا righteous kill را بازی کنید. ما با همون «دنی براسکو» و heat می تونیم رفع دلتنگی کنیم. باور کنید... اینو از قول من به آقای «دنیرو» هم بگید.
آنقدر دوست داشتم رو صحنه می دیدمتون. شنیدم روی صحنه، صداتون اصلا این خشی که تو فیلم ها داره رو، نداره...
یعنی هنوز نقشی مونده که دلتون بخواد بازی کنید؟! «شاه لیر» مثلا؟ تا کجا می شه برای ایفای یک نقش پیش رفت؟
منبع : سيمرغ
