ﺣﺴﻦ آزادى در ﺳﺎل 1334 در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ. در ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺻـﺒﺤﻬﺎ ﺑـﻪ
ﻣﺪرﺳـﻪﻣـﻰرﻓـﺖ وﻋﺼﺮﻫﺎ، در ﻣﻜﺘﺐ، ﻗﺮآن را ﻓﺮاﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. ﭘﺮﺟﻨﺐ و ﺟﻮش و
ﺷﻮخﻃﺒﻊ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭼﻬﺮهاى ﺷـﺎداب و ﻟﺒﺨﻨﺪى ﺑﺮ ﻟﺐ داﺷﺖ.
ﺗﺤﺼﻴﻼت اﺑﺘﺪاﻳﻰ را در دﺑﺴﺘﺎن ﺑﺰرﮔﻤﻬﺮ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ. ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم
دﺑﺴﺘﺎن، ﺑـﺮاى ﻛﻤـﻚ ﺑﻪﭘﺪر و ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﺨﺎرج ﺧﺎﻧﻮاده، ﺣﺪود ﺳﻪ ﺳﺎل درس را رﻫﺎ
ﻛﺮد و در ﻣﻐـﺎزه ﺑـﻪ ﻛـﺎر ﺳـﺒﺰىﻓﺮوﺷـﻰ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. اﻣﺎ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ زﻳﺎد او
ﺑﻪ درس ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﻛﺎر، ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﭙﺮدازد و در اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺷﺎ
و ﻓﻌﺎل ﺑﻮد.
در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ داﺷﺖ و از ﻫﻤﻴﻦ زﻣﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴـﺖ
ﺳﻴﺎﺳـﻰاش را از ﺟﻠـﺴﺎت ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮوع ﻛﺮد. و ﺑﺎ ﮔﺴﺘﺮش ﻣﻮج اﻧﻘﻼب، ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى
ﺧﻮد را ﮔﺴﺘﺮش داد.
در ﺧﺮداد ﻣﺎه ﺳﺎل 1357، از دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن اﺑﻮﺳﻌﻴﺪﻣﺸﻬﺪ دﻳﭙﻠﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﭘﺪرش
ﻣﺤﻤﺪاﺑﺮاﻫﻴﻢ در ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ او ﺑﻪ درس ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روزﻫﺎ را در ﻣﻐﺎزه ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد
و ﺷﺒﺎﻧﻪ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. اﮔﺮ ﻣـﻦ ﺑﻌـﻀﻰ از روزﻫﺎ از ﺑﺎغ دﻳﺮﺗﺮ ﻣﻰآﻣﺪم ﻣﻰدﻳﺪم
ﻛﻪ او ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎراﺣﺖ و ﺣﺘﻰ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ از اﺷـﻚ ﺷـﺪه اﺳـﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ از درس
و ﻛﻼﺳﻢ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪهام.
ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺷﺮوع اﻧﻘﻼب ﻛﻤﺘـﺮ در ﻣﻨـﺰل ﺑـﻮد و
در ﻣﻐـﺎزه ﻫـﻢ ﻛـﺎر ﻧﻤﻰﻛﺮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ دﻧﺒﺎل ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻧﻘﻼب؛ﻣﺜﻞ ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻧﻮار و
ﺗﻮزﻳﻊ اﻋﻼﻣﻴﻪ اﻣﺎم(ره) ﺑﻮد و ﻓﺮﺻـﺖ ﺳـﺮزدن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده را ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى
اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻛﻤﻴﺘـﻪﻫـﺎى اﻧﻘـﻼب اﺳـﻼﻣﻰ، ازاوﻟﻴﻦ اﻓﺮادى
ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻛﻤﻴﺘﻪ ﻋـﻀﻮ ﺷـﺪ و در ﺟﺒﻬـﻪ داﺧﻠـﻰ ﺑـﻪ ﻣﺒـﺎرزه و دﺳـﺘﮕﻴﺮى
ﺳـﺎواﻛﻰﻫـﺎ،ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ، ﺿﺪاﻧﻘﻼب، دزدان و آﺷﻮﺑﮕﺮان ﺑﻪﻃﻮر ﺷﺒﺎﻧﻪ روزى ﻫﻤﺖ
ﮔﻤﺎﺷﺖ.
ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﺸﻐﻠﻪ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎد و ﻛﺎرﺳﻨﮕﻴﻦ، ﻫﺮ وﻗﺖﻓﺮﺻﺖ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﺮد ﺑﻪ ﺣﺮم اﻣﺎم
رﺿﺎ(ع) ﻣﻰرﻓـﺖ و در ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﻋﺒﺎدى - ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد.
ﻳﻚﺑﺎر در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺗﻌﻘﻴﺐ و ﻣﺮاﻗﺒﺖ، درﮔﻴﺮ و ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﭘﺲ از ﺑﻬﺒﻮدى، دوﺑﺎره
ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬـﺎى ﺧـﻮد را از ﺳﺮﮔﺮﻓﺖ. ﺗﻼش و ﭘﻰﮔﻴﺮى اﻣﻮر از وﻳﮋﮔﻴﻬﺎى ﻣﻬﻢ او ﺣﺘّﻰ
در زﻣﺎن ﻣﺮﺧﺼﻰ ﺑﻮد.
ﭘﺪرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:ﺣﻀﻮر اﻳﺸﺎن از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا در ﻛﻤﻴﺘﻪ و درﮔﻴﺮى و ﻣﺒﺎرزه ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺎ
ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و اﻓـﺮاد ﺿﺪاﻧﻘﻼب، ﺑﻪﻃﻮر ﺷﺒﺎﻧﻪروزى اداﻣﻪ داﺷﺖ و ﺣﺘّﻰ ﻣﻮﻗﻌﻰ ﻛﻪ در
ﻣﻨﺰل ﺣﻀﻮر داﺷﺖ ﻫﻤﻴـﺸﻪ در ﻓﻜـﺮاﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ و اﺳﺘﻤﺮار اﻳﻦ ﻣﺒﺎرزه ﺑﻮد ﺑﻪ
ﮔﻮﻧﻪاى ﻛﻪ ﺷﺐ و روز ﺑﺮاى او ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد.
ﻣﺪﺗﻰ را در ﻛﻤﻴﺘﻪﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﻓﺴﺎد ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻛﺎر ﺷﺪ و
ﺧﺪﻣﺎت زﻳـﺎدى اراﺋـﻪﻛﺮد. او ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد
ﻋﺪه اى از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﻋـﺎﻟﻰ رﺗﺒـﻪ ﺳـﭙﺎه از ﺟﻤﻠـﻪ -ﺳﺮدار ﻗﺎﻟﻴﺒﺎف - ﺑﻪ ﺳﭙﺎه
ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷـﺪ. ﻣـﺪﺗﻰ را در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺳـﭙﺎه ﺑـﻮد
ﻛـﻪﻓﻌﺎلیتش در اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺎد ﺑﻮد و درﮔﻴﺮﻳﻬﺎى زﻳﺎدى ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ
داﺷﺖ.
ﻋﺒﺪاﻟﻜﺮﻳﻢ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮرى - ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:ﺑﺎ وﺟﻮد ﺷﺮاﻳﻂ ﺳﺨﺖ اول
اﻧﻘﻼب و اﻳﻨﻜـﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﺑﭽه ها و ﭼﻬـﺮه ﺗﺤﻤﻞ آﻧﻬﺎ را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، روﺣﻴﻪ
ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺧﻨـﺪان و ﺷـﺎدى داﺷـﺖ و ﺑـﺎ ﺣﻀﻮر ﺻﻤﻴﻤﻰ و ﺷﺎد ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ
روﺣﻴﻪﻣﻰداد و ﺑـﺎ آن ﻋـﺸﻖ و ﻋﻼﻗـﻪاى ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺣـﻀﺮت اﻣـﺎم(ره)
داﺷﺖ، ﻋﺎﻣﻞ ﺗﺤﺮّك ﺑﺴﻴﺎرى از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﻮد. اﺳﺎس ﻛﺎر او، ﭘﺎﻳﺪارى و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ
ﺑـﻮد. او در ﺳـﺨﺖﺗـﺮﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ و ﺑﺤﺮانﻫﺎى اول اﻧﻘﻼب، ﺑﺎ ﺗﻮﻛّﻞ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ
ﻣﺘﻌﺎل ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮ و اﻧﺪﻳـﺸﻪﻫـﺎى ﻣﻨﻄﻘـﻰ و ﺣﺴﺎب ﺷﺪه ﺑﺮاى رﻓﻊ ﻣﺸﻜﻼت،
ﻧﻬﺎﻳﺖﺳﻌﻰ و ﺗﻼش ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآورد و ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان اﻟﮕـﻮ و ﻧﻤﻮﻧﻪ در ﺑﻴﻦ
دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﻜﺎراﻧﺶ ﻣﻄﺮح ﺑﻮد.
در ﺳﺎل 1359 ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ازدواج ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪ و ازدواج او ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ
ﺧﺴﺮوﻧﮋاد - ﻛـﻪ از ﻃﻠﺒﻪﻫﺎى ﻣﻜﺘﺐ ﻧﺮﺟﺲ ﺑﻮد - در ﻋﻴﻦ ﺳﺎدﮔﻰ در ﻣﺤﻞ ﻣﻜﺘﺐ
ﺑﺮﮔﺰار و ﺣﺪود ﻳﻚ ﻣﺎه ﭘـﺲ از ازدواج، ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ آﻏﺎز و ﺣﺴﻦ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ
رواﻧﻪﺷﺪ. ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ در اﻳﻦﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬﻪ را ﻳﻜﻰ از دﺳﺘﻮرات
اﺳﻼم و واﺟﺐ و ﺑﺮاى ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ از وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ. او آنﻗﺪر ﻛـﻪ از
ﺣﻀﻮر در ﺟﺒﻬﻪ ﻟﺬّت ﻣﻰﺑﺮد از زﻧﺪﮔﻰ روزﻣﺮّه در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻟﺬّت ﻧﻤﻰﺑﺮد.
در 11 ﺧﺮداد 1360، ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪش ﺳﻤﻴﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ. و ﺣﺴﻦﻓﺮزﻧﺪش را ﻧﺰد
آﻳﺖاﻟﻠّﻪ واﻋﻆ ﻃﺒﺴﻰ -ﺗﻮﻟﻴﺖ آﺳﺘﺎن ﻗﺪس رﺿﻮى - ﺑﺮد ﺗﺎ اﻳﺸﺎن اذان و اﻗﺎﻣﻪ را
در ﮔﻮش اﻳﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﻮرﺳﻴﺪه ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ.
او ﺑﻪﻃﻮر ﻣﺪاوم در ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ و در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒﺣﻀﻮر داﺷﺖ و ﻫﺮﺑﺎر ﻫﻢ ﻛﻪ
ﺑﻪﻣﺮﺧﺼ ﺑﺎز ﻫﻢ در ﺣﺎل ﻛﺎر و فعالیت ﺑـﻮد. ﻰ ﻣﻰآﻣـﺪ،
در ﺳـﺎل 1631 و در عملیات بیت المقدس که منجر به آزادی ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ ﺷﺪ نقش
فعالی داشت،پس از آزادى ﺧﺮّﻣﺸﻬﺮ، ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﺑﻴﻤﺎرى ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺟﺒﻬﻪ را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ
و در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻓﻌﺎﻟﻴ ﺖ ﺷﺪ.
از ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻬﻢ و ﺑﺎ ارزش او، ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻳﮕﺎن ﺣﻔﺎﻇﺖﺳﭙﺎه ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮد. از ﻣﻬﻢﺗﺮﻳﻦ
ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى او در اﻳﻦ دوره، ﺧﻨﺜﻰﺳﺎزى ﻃﺮح ﺳﻮءﻗﺼﺪ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﻴﺖ آﺳﺘﺎنﻗﺪس رﺿﻮى
ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺎ رﺷـﺎدت وى اﻳـﻦ ﺗﻮﻃﺌـﻪ خنثی شد.
ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:در زﻣﺎﻧﻰﻛﻪ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ، اﺋﻤﻪ ﺟﻤﻌﻪ را
ﺗﺮور ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ، ﻣـﻦ ﻛﻪ در ﺻﻒ اول ﻧﻤﺎز ﺑﻮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮاﻫﺎن
ﮔﺮوه ﻓﻴﻠﻤﺒﺮدارى ﺑﺎ ﻗﻄـﻊ و وﺻـﻞ ﻛـﺮدن ﺳﻴﻢ و ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺮق، ﻗﺼﺪ دارد ﻛﻪ ﺑﺎ
ﺳﻴﻢﺑﺮﻗﺪار، آﻗﺎى ﻃﺒﺴﻰ را ﺗﺮور ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺤﺎﻓﻈﻴﻦ ﻣﺘﻮﺟ ﻪ ﺷـﺪﻧﺪ وﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﺷﺪ
ﻛﻪﺷﻬﻴﺪ آزادى ﺧﻮد را ﺳﭙﺮ ﺟﺎن آﻗﺎى ﻃﺒﺴﻰ ﻗﺮار داد ﺗﺎ ﺑـﻪ اﻳـﺸﺎن ﺻـﺪﻣﻪاى
وارد ﻧﺸﻮد. ﺻﻔﻮف ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪﻫﻢ ﺧﻮرد، اﻣﺎ ﺷﻬﻴﺪ آزادى اﻳﺴﺘﺎد و ﺧﻄﺮ را ﺑﻪ
ﺟﺎن ﺧﺮﻳﺪ.
ﻳﻜﻰ از خصوصیات مهم او اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﺳﻔﺎرﺷﻬﺎ و ﺗﻮﺻﻴﻪﻫﺎ را ﻓﻘﻂ ﺑﺎ
ﻋﻤﻞﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛـﺮد و از اﻓﺮادى ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ، ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻮاره ﺑﺎ ﻋﻤﻞ
ارﺷﺎد و راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺮد.
در آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﺷﺪ ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد ﺑﺮد و ﺑﺮاى
آﻧﻬﺎﺧﺎﻧـﻪاى در اﻳـﻼم ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺪرش را ﻧﻴﺰ
ﺑﺎﺧﻮد ﻫﻤﺮاه ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮد. در ﻫﻤـﻴﻦ اﻳﺎم ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاى دﻳﺪار ﺑﺎ
اﻣﺎم(ره) ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﻓﺖ. ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﮔﻔﺖ ﻛﻪ اﻳﻼم را ﺗـﺮك
ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ.
ﺑﺎ ﺷﺮوع ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﻴﺒﺮ در اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه ﺳﺎل 1362، ﺣﺴﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺗﻴﭗ 12
اﻣـﺎم رﺿـﺎ(ع) در اﻳﻦﻋﻤﻠﻴﺎت ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد. ﺧﻮدش را ﺑﻪ رود ﻓﺮات رﺳﺎﻧﺪ و در
آﻧﺠﺎﻏﺴﻞ ﺷﻬﺎدت ﻛﺮد.
و ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﻰ ﭘﺮداﺧـﺖ. درﺑـﺎره ﻧﺤـﻮه ﺷـﻬﺎدت او ﭘـﺪرش
ﭼﻨـﻴﻦﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ:درﻋﻤﻠﻴ ـﺎت ﺧﻴﺒـﺮ،ﻫﻠﻴﻜﻮﭘﺘﺮﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ رزﻣﻨﺪﮔﺎن اﺳﻼم را زﻳﺮ
آﺗﺶﺳﻨﮕﻴﻦ راﻛﺖ و ﻣﺴﻠﺴﻞ ﻗﺮار دادﻧﺪ و ﺷـﻬﻴﺪ آزادى ﻛﻪ در ﺧﻂّ ﻣﻘﺪم ﺑﻮد ﻣﻮرد
اﺻﺎﺑﺖﺗﺮﻛﺶ راﻛﺖ ﻋﺮاﻗﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ.
ﺑـﺮادران اﻣـﺪادﮔﺮ در ﻫﻤﺎن ﻧﻘﻄﻪ ﺑﻪ ﻣﺪاواى او ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﻔﻴﺪ واﻗﻊ ﻧﺸﺪ
و ﺑﻪ ﺷـﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ.
ﺑـﻪﻋﻠّـﺖ آﺗـﺶ ﺳـﻨﮕﻴﻦ دﺷﻤﻦ، ﻗﺎدر ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎل ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐﻧﺒﻮدﻧﺪ،
ﻟﺬا ﭘﻴﻜﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻫﻤـﺎن ﺟـﺎ ﺑـﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻔﻘﻮداﻷﺛﺮ اﻋﻼم ﺷﺪ. در
28 اﺳﻔﻨﺪ 1362، روح آن ﻋﺰﻳﺰ ﺗﺸﻴﻴﻊ و در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎ(ع) ﺑـﻪ ﺧـﺎك سپرده شد.
{ﺷﻬﻴﺪ آزادى در ﻗﺴﻤﺘﻰ از وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻔﺎرش
ﻣﻰﻛﻨﺪ:ﻣﻮﻗﻌﻰﻛﻪ ﺷـﻬﻴﺪ ﺷﺪم، از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺗﺎ دﺷﻤﻦ
ﻧﮕﻮﻳﺪﺷﻬﺎدت ﺑﺮ او ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮔـﺸﺖ ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﺎ دﻳﺪه ﺑﺼﻴﺮت در اﻳﻦ راه ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻪ
و ﺑﺎ ﻋﺰﻣﻰ راﺳﺦ آن را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛـﻪدﺳﺘﻬﺎﻳﻢ را ﺑﻴﺮون ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺗﺎ دﻧﻴﺎﻃﻠﺒﺎن و ﻋﺎﻓﻴﺖﻃﻠﺒﺎن
ﺑﺒﻴﻨﻨﺪﻛﻪ از ﻣﺘﺎع دﻧﻴﺎ ﭼﻴﺰى ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﻤﻰﺑـﺮم.
ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه ﻣﺮا از ﺧﻮﻧﻢ ﺳﺮخ ﻛﻨﻴﺪ و ﺟﻠﻮى ﺗﺎﺑﻮﺗﻢﺑﮕﺬارﻳﺪ. ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ
ﺳﺮﻣﺎﻳﻪداران را ﺑـﻪ ﻣﻨـﺰل ﻳـﺎ ﺳﺮ ﻗﺒﺮم راه ﻧﺪﻫﻴﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺴﻦ
ﺿﺪﺷﻤﺎ و ﺣﺎﻣﻰ ﺿﻌﻔﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛـﻪ ﻋﺎﻗﺒـﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﺎﺑﻮدى اﺳﺖ و ﻣﻦ و
اﻣﺜﺎل ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ آﻣﺎده ﺷﻬﺎدت ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدﺗﻢ ﮔﻞ ﺳﺮخ ﺑﻪ ﺳـﻴﻨﻪﺧﻮد
ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﻴﺪ، زﻳﺮا ﻛﻪ ﻣﻦ از ﻣﺮگ ﻧﻤﻰﻫﺮاﺳﻢ ﭼﻮن ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ، زﻧﺪﮔﻰ ﺗﺎزه
ﻣﻦ ﺷﺮوع ﻣﻰﺷـﻮدو اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه از ﻣﺎدر ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه ام.}
