اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ رﻓﻴﻌﻰ سیج در ﺳﺎل 1334 در ﻳﻜﻰ از روﺳﺘﺎﻫﺎى اﻃﺮاف ﻣﺸﻬﺪ - ﺑﺨﺶ ﻛﻼت - ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ.
ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪﺑﻌﺪ از ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣـﺪ. ﻫﻤﭽﻨـﻴﻦ ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: ﻗﺒـﻞ از
اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ، ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻔﺖﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ داد ﻛﻪ ﻫﻤﮕﻰ در ﻛﻮدﻛﻰ از دﻧﻴﺎ رﻓﺘﻨﺪ. وﻗﺘﻰ ﻣﺠﺪداً ﺑـﺎردار ﺷـﺪم،
ﺷﺒﻰ در ﺣﺎل ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪارى ﻧﺪاﻳﻰ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﮔﻔﺖ: ﭘﺴﺮت را اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﻧﺎم ﺑﮕﺬار، زﻧﺪه ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ. ﺑﻌـﺪ
از زاﻳﻤﺎن، ﻫﻤﺴﺮم "ﻋﻠﻰاﺻﻐﺮ رﻓﻴﻌﻰ" ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﻛـﻮدك را ﺑـﻪ ﻳـﺎد ﺟـﻮاد - آﺧـﺮﻳﻦ ﻓﺮزﻧـﺪ از دﺳـﺖ
رﻓﺘﻪﻣﺎن - ﺟﻮاد ﻣﻰﻧﺎﻣﻢ. اﻧﺪك زﻣﺎﻧﻰ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻮدك ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪ، ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺪاﻳﻰ ﻛـﻪ در
زﻣﺎن ﺑﺎردارى ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم اﻓﺘﺎدم و ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﺎ ﻳﻜﻰ از اﻗﻮام - ﻛﻪ اﻫﻞ ﻋﻠﻢ ﺑﻮد در ﻣﻴـﺎن ﮔﺬاﺷـﺘﻢ. او
ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﺎم ﻓﺮزﻧﺪﺑﻴﻤﺎرﻣﺎن را ﺑﻪ اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮ دﻫﻴﻢ. ﺑـﺎ ﺗﻐﻴﻴـﺮ ﻧـﺎم او ﺑﻴﻤـﺎرﻳﺶ ﻧﻴـﺰ ﺑﻬﺒـﻮد
ﻳﺎﻓﺖ.
در ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ رﻓﺖ و ﻗﺮآن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و در ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺖ. ﺑﻌـﺪ از ﭘﺎﻳـﺎن
دوران اﺑﺘﺪاﻳﻰ ﺗﻮﺳﻂﻋﻤﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺧﻴﺮات ﺧﺎن - ﻛﻪ از ﻣﺪارس ﻋﻠﻮم دﻳﻨﻰ ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﻮد - راه
ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﻓﺮاﮔﻴﺮى ﻋﻠﻮم دﻳﻨﻰ ﭘﺮداﺧﺖ. ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﺣﻮزه، ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ
و ﺗﺎ ﺳﻴﻜﻞ اداﻣﻪ داد.
ﭘﺲ از ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﺣﻮزه، ازدواج ﻛﺮد. ﺷـﻬﻴﺪ اﺑﻮاﻟﻔـﻀﻞ رﻓﻴﻌـﻰ در ﺳـﺎل 1350 ﺑـﺎ ﺧـﺎﻧﻢ
ﻓﺎﻃﻤﻪ دﻫﻘﺎﻧﻰ ﻓﻴﺮوزآﺑﺎدى ﭘﻴﻤﺎن ازدواج ﺑﺴﺖ ﻛﻪ ﺛﻤﺮه اﻳﻦ ازدواج ﭼﻬﺎر ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎى: ﻋﻠـﻰاﺻـﻐﺮ
(ﻣﺘﻮﻟﺪ 1352)، ﺟﻌﻔﺮ(1354)، ﺻﺎدق(1357) و ﺗﻜﺘﻢ(1360) اﺳﺖ.
وى در ﻛﻨﺎر ﻋﻠﻮم دﻳﻨﻰﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﻰ روز آﺷﻨﺎ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﻋﻠﻴـﻪ رژﻳـﻢ ﭘﻬﻠـﻮى ﭘﺮداﺧـﺖ. ﺑـﺎ
ﺷﺮوع ﻗﻴﺎم ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺒـﺎرزه روى آورد و در ﺗﻈـﺎﻫﺮات و راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬـﺎ و اﻋﺘـﺼﺎﺑﺎت
ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ و در ارﺷﺎد ﻣﺮدم ﻣﻰﻛﻮﺷﻴﺪ. در ﻫﻤﻴﻦ راﺑﻄﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﻮﺳـﻂ ﻣـﺄﻣﻮران رژﻳـﻢ ﺳـﺘﻢ ﺷـﺎﻫﻰ
ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ، اﻣﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ زﻳﺮﻛﻰ ﺗﻤﺎم از ﻣﻬﻠﻜﻪ ﮔﺮﻳﺨﺖ. ﺑـﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻓـﺸﺎر و ﺧﻔﻘـﺎن رژﻳـﻢ
ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ، ﺑﺎ ﻧﭙﻮﺷﻴﺪن ﻟﺒﺎس روﺣﺎﻧﻴﺖ راه دﻳﮕﺮى را ﺑﺮاى ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ. در اواﻳﻞ اﻧﻘـﻼب دو ﺗـﻦ از
ﻣﺄﻣﻮران رژﻳﻢ را ﺑﺎﺷﮕﺮد ﺧﺎﺻﻰ ﻣﻀﺮوب ﺳﺎﺧﺖ.
ﻫﻤﺮزم او - ﺳﻴ ﺪﻛﺎﻇﻢﺣﺴﻴﻨﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺗﺠﻤﻌﺎﺗﻰ ﻛـﻪ در ﻣﻨـﺎزلﻋﻠﻤـﺎ ﺗـﺸﻜﻴﻞ ﻣـﻰﺷـﺪ و در
اﻧﺘﻈﺎﻣﺎت، راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ و ﺗﺸﻜﻴﻞ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ ﺗﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﻤﻜﺎرى داﺷﺘﻴﻢ.
از ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب ﺑﺪﺑﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ دورى ﻣﻰﻛﺮد. و ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن اﻣﺎم(ره) دﺷﻤﻦ ﺑﻮد.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻫﻤﺮزم او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در دوران اﻧﻘﻼب وﻗﺘﻰ ﺟﻨﺎزه ﻣﺮﺣﻮم ﻛﺎﻓﻰ را از ﺑﺎﻻ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣـﺸﻬﺪ ﺑـﻪ
ﻃﺮف ﺣﺮم ﻣﻄﻬ ﺮ ﺣﻀﺮت رﺿﺎ(ع) آوردﻳﻢ، ﺑﭽﻪﻫﺎى ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ و اﻧﻘﻼﺑﻰ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﭼﺮاﻏﺎﻧﻰﻫـﺎى
اﻃﺮاف ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ ﺣﻀﺮت رﺿﺎ(ع) را ﺑﻜﻨﻨﺪ؛ ﭼﻮن اﻣﺎم(ره) 15 ﺷﻌﺒﺎن ﺳـﺎل 1357 را ﻋـﺰاى ﻋﻤـﻮﻣﻰ
اﻋﻼم ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و رژﻳﻢ ﭘﻬﻠﻮى ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ اﻣﺎم، ﭼﺮاﻏﺎﻧﻰ ﺧﻴﻠﻰ زﻳﺎدى دور ﺣﺮم ﻛﺮده ﺑـﻮد. در
آن زﻣﺎن اﻃﺮاف ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮ ﭼﻤﻦ ﻛﺎرى ﺑﻮد. داﺧﻞ ﭼﻤﻨﻬﺎ ﺳﺘﻮﻧﻬﺎى زﻳـﺎدى ﺑـﺮاى ﭼﺮاﻏـﺎﻧﻰ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ
ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺮادران ﻃﻰﻫﻤﺎﻫﻨﮕﻰ ﻗﺒﻠﻰ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭼﺮاﻏﺎﻧﻰﻫﺎ را ﺑﻜﻨﻨﺪ و ﺧﺮاب ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻣـﺎ
ﻫﻤﮕﻰ دﻧﺒﺎل ﭼﻮﺑﻰ ﻳﺎﭼﻴﺰى ﻣﻰﮔﺸﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺳﻴﻤﻬﺎ و ﭼﺮاﻏﺎﻧﻰﻫﺎ را ﺧﺮاب ﻛﻨﻴﻢ. اﻣﺎ اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺰﻳـﺰ ﺑـﺎ
دﺳﺖ از ﺳﺘﻮن و ﺳﻴﻢﺑﺮق ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ. در ﺣـﺎﻟﻰ ﻛـﻪ ﭼﺮاﻏﻬـﺎ روﺷـﻦ ﺑـﻮد و ﺑـﺮق داﺷـﺖ،
ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺘﻮن را از ﺟﺎﻛﻨﺪ و در ﻣﻴﺎن ﭼﻤﻨﻬﺎ اﻧﺪاﺧﺖ. در آن ﻣﻮﻗﻊ اوﻟﻴﻦ ﺑـﺎر ﺑـﻮد ﻛـﻪ در آن ﻣﻨﻄﻘـﻪ
رژﻳﻢ از ﮔﺎز اﺷﻚآور اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد و ﺗﺎ آن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺎ ﭼﻴﺰى از آن ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻴﻢ و ﻧﺪﻳـﺪه ﺑـﻮدﻳﻢ. ﺟﻠـﻮى
ﺻﺤﻦ ﺣﺮم اﻣﺎم(ع) ﮔﺎز اﺷﻚ آور رﻳﺨﺖ و ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ ﺑﺎ ﺣﺪود ﺷﺶ ﻧﻔـﺮ زﻳـﺮ ﺟﻨـﺎزه ﻣﺎﻧـﺪ و ﺑﻘﻴـﻪ
ﻣﺘﻔﺮّق ﺷﺪﻧﺪ. در آن ﺟﺮﻳﺎن ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ آب از ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﻣﻰآﻣﺪ، از ﺷﺪت ﮔـﺎز اﺷـﻚ
آور ﺟﻠﻮى ﺟﻨﺎزه و ﺗﺎﺑﻮت را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮد و ﻣﺮدم ﻣﺘﻔﺮّق ﺷﻮﻧﺪ.
ﺳﺮاﻧﺠﺎم در 22 ﺑﻬﻤﻦﻣﺎه ﺳﺎل 1357 ﻛﻪ اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزى رﺳـﻴﺪ، ﺷـﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌـﻰ ﺑـﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻋﻼﻗـﻪ
ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﻗﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺣﻔﺎﻇﺖ از اﻣﺎم ﻋﺰﻳﺰ ﭘﺮداﺧﺖ.
ﻫﻤﺮزم او - ﺳﻴﺪﻛﺎﻇﻢﺣﺴﻴﻨﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ روزى ﺣﺎج اﺣﻤﺪ آﻗﺎ ﺑﻪ
ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻳﻚ ﺗﺴﺒﻴﺢﺑﺮاى اﻣﺎم ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻴﺪ. ﻣﻦ ﻣﻮﺗﻮرى ﺳﻮار ﺷﺪم و ﺑﻪ داﺧﻞ ﺷـﻬﺮ ﺗﻬـﺮان رﻓـﺘﻢ و
ﻳﻚ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﭼﻮﺑﻰ ﺑﺮاى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺧﺮﻳﺪم و آوردم. وﻗﺘﻰ ﺑﺮدﻧﺪ ﺧﺪﻣﺖ اﻣﺎم، اﻣﺎم ﻓﺮﻣﻮده ﺑﻮدﻧﺪ: ﻣـﻦ
اﻳﻦ رﻧﮓ را (ﻇﺎﻫﺮاً رﻧﮓ ﻣﺸﻜﻰ ﺑﻮده) ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ. ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﻣـﻦ دوﺑـﺎره رﻓـﺘﻢ داﺧـﻞ
ﺷﻬﺮ. اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﺣﺎج اﺣﻤﺪ آﻗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: آﻗﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺗﺴﺒﻴﺢ را ﻧﻤﻰﺧـﻮاﻫﻢ
ﻋﻮض ﻛﻨﻴﺪ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺎج اﺣﻤﺪآﻗﺎ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ را ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮوم ﻋﻮض ﻛـﻨﻢ. ﺣـﺎج اﺣﻤـﺪآﻗﺎ
ﮔﻔﺘﻨﺪ: دﻳﮕﺮ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ، آن ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﻚ ﺗﺴﺒﻴﺢ دﻳﮕﺮ ﺑﺨﺮﻳﺪ. ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ، آن ﺗﺴﺒﻴﺢ را ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺗﺎ
ﻣﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ و آن ﻣﺪل ﻛﻪ اﻣﺎم ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺨﺮم. ﺣﺎج اﺣﻤﺪآﻗﺎ رﻓﺘﻨﺪ داﺧﻞ ﻣﻨﺰل و ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺗـﺴﺒﻴﺢ را
دادﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻳﻦﺗﺴﺒﻴﺢ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ. وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﺣﺎج اﺣﻤﺪآﻗﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﻣﻦ ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﺣـﺴﺎس
ﺷﺪم. رﻓﺘﻢ داﺧﻞ ﺷﻬﺮ و ﺧﻴﻠﻰ ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ اﻣﺎم را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم و ﺧﺮﻳﺪم و دادم. ﺑﻌﺪ ﻛـﻪ
ﺣﺎج اﺣﻤﺪآﻗﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ اول را ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ، ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: دﻳﮕﺮ آن ﺗﺴﺒﻴﺢ را ﺑﺮ ﻧﻤﻰﮔﺮداﻧﻢ. آن ﻫـﻢ ﺗـﺴﺒﻴﺤﻰ
ﻛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) ﺧﻮرده و اﻣﺎم آن را ﻟﻤﺲ ﻛﺮده. اﻳﻦ ﺑﺰرگﺗـﺮﻳﻦ و ﺑـﺎ ارزشﺗـﺮﻳﻦ ﻫﺪﻳـﻪ
ﺑﺮاى ﻣﻦ اﺳﺖ.
ﻫﻤﺮزم دﻳﮕﺮش - ﻋﻠﻰﻣﺤﻤﺪرﺿﺎﻳﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮد را ﺳﺮﺑﺎز اﻣﺎم(ره) ﻣﻄﺮح ﻣـﻰﻛـﺮد و
ﺗﻤﺎم ﻣﻮاﺿﻌﺶ در ﺟﻬﺖ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻰ از وﻻﻳﺖ ﺑﻮد.
ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ ﺑﻌﺪ از اﻧﺘﻘﺎل اﻣﺎم(ره) از ﻗﻢ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان، ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷـﺪ و ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣـﺴﺌﻮل
ﮔﺸﺖِ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺳﭙﺎه - ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻴﺒﻰ از ﺑﺮادران ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮد - ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺷﺮوع ﻏﺎﺋﻠﻪ ﻛﺮدﺳﺘﺎن
اﻳﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﻋﺰﻳﺰ، ﻣﺴﺌﻮﻟﻴ ﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺳﭙﺎه ﺳﻘّﺰ را ﺑـﻪ ﻋﻬـﺪه ﮔﺮﻓـﺖ. ﺳـﭙﺲ ﻋﻠﻴـﻪ ﻣـﺰدوران
داﺧﻠﻰ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﭘﺮداﺧﺖ.
ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ از ﻛﺮدﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ اﺷﺘﻴﺎق زﻳـﺎد ﺑـﺮاى ﻣﺒـﺎرزه ﺑـﺎ
ﻣﺰدوران ﻋﺮاﻗﻰ، در 10 دى 1361 - ﺑﺎ ﺳﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺗﻴﭗ ﺷﻬﻴﺪ رﺟﺎﻳﻰ - ﺑﺎ ﻋـﺪه اى از رزﻣﻨـﺪﮔﺎن
ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺟﻨﻮب ﻋﺰﻳﻤﺖﻛﺮد و در ﻳﻜﻰ از ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺷﻮش ﻣﺴﺘﻘﺮّ ﺷﺪ. در ﻳﻚ ﻋﻤﻠﻴـﺎت ﭼﺮﻳﻜـﻰ
دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ، اﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ ﺑﺮﺧﻮردارى از ﻧﻴﺮوى ﺑﺪﻧﻰ ﻗﻮى، ﺑﺎ ﻳـﻚ دﺳـﺖ ﻳﻜـﻰ دﻳﮕـﺮ از
ﺑﺮادران زﺧﻤﻰ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻋﺎزم اورژاﻧﺲ ﺷﺪ.
ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺑـﺮود، در ﻣـﻮرد ﺗﺮﺑﻴـﺖ ﺻـﺤﻴﺢ ﻓﺮزﻧـﺪاﻧﻤﺎن و
رﻋﺎﻳﺖ ﺣﺠﺎب و ﻫﺪاﻳﺖ و راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ راه راﺳﺖ، ﻣﺎ را ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد.
وى ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ در راﻫﻰ ﮔﺎم ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﺎ اﺳﻴﺮ ﻣﻰﺷﻮم، ﻳﺎ ﺷﻬﻴﺪ، ﻳﺎ ﻣﻔﻘﻮد. از ﺷﻤﺎ
ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻪ دﻋﺎ ﻛﻨﻴﺪﻛﻪ اﺳﻴﺮ ﻧﺸﻮم و ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ از ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﺧﻮب ﻣﺮاﻗﺒـﺖ ﻛـﻦ و آﻧﻬـﺎ را
ﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻦ ﻛﻪ در راه اﺳﻼم ﮔﺎم ﺑﺮدارﻧﺪ و ﺑﺮاى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و از ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻧﻴـﺰ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ
ﻛﻪ اداﻣﻪ دﻫﻨﺪه راه او ﺑﺎﺷﻨﺪ و اﺳﻠﺤﻪاش را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﮕﺬارﻧﺪ و در راه اﻣﺎم ﮔﺎم ﺑﺮدارﻧﺪ.
ﻫﺪف ﺷﻬﻴﺪ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ اﻃﺎﻋﺖ از وﻻﻳﺖ و ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮاى رﺿﺎى ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮد را
ﺑﺪﻫﻜﺎر ﺑﻪ اﺳﻼم و اﻧﻘﻼب ﻣﻰداﻧﺴﺖ.
در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺸﺎور ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺗﻴﭗ 21 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) و ﻣﺴﺌﻮل ﻣﺤﻮر ﻳﻜﻰ از ﺧﻄﻬـﺎى
ﺗﻨﮕﻪ ﭼﺰّاﺑﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ در اﻳﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻧﻴﺰ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚﺑﺎر ﻗﺮار ﺑﻮد ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺟﺮاﺣﺖ زﻳﺎد ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻨﺪ. در آن ﻣﻮﻗﻊ ﻣـﻦ در
ﻛﻨﺎرش ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن دﻳﺪم اﻧﮕﺸﺖ ﭘﺎﻳﺶ ﺗﻜﺎن ﻣﻰﺧﻮرد. ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺎى ﺗﻮ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ. ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻴﻦ
اﻵن از ﺣﻀﺮت رﺿﺎ(ع) ﺷﻔﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﺣﻀﺮت ﺛﺎﻣﻦاﻻﺋﻤﻪ(ع) ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻨﻢ آﻣﺪﻧﺪ و ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ:
ﺗﻮ ﺧﻮب ﺷﺪى رﻓﻴﻌﻰ، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﭘﺎﻳﻢ را ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻨﺪ. ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ: اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻤـﻰﻛﻨﻨـﺪ.
ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﮔﺬراﻧﺪن دوره ﻧﻘﺎﻫﺖ در ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻮد، ﻣﺮﺗﺒﺎً از ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻣـﻰزدﻧـﺪ و ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﺑـﻪ
ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺮﮔﺮد. اﻓﺮادِ ﺗﺤﺖ اﻣﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﻣﺎن را ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢ.
ﻫﻤﺮزم او - ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻴﻦ آذرﻧﻴﻮا - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﻓﺮدى ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺠﺎع و ﺟﻮاﻧﻤﺮد و ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪ ﺑـﻮد
و ﻫﻴﭻﮔﺎه ﻏﺮور و ﺗﻜﺒﺮ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻰداد و ﻫﻤﻮاره ﺧﻮد را ﻳﻚ ﺳﺮﺑﺎز ﻓﺪاﻛﺎر اﻧﻘﻼب، اﺳﻼم و رﻫﺒـﺮ
ﻣﻰداﻧﺴﺖ و ﻣﺪاﻓﻊ ﺑﻪﺣﻖّ ﺣﺮﻳﻢ وﻻﻳﺖ و رﻫﺒﺮى ﺑﻮد.
ﻫﻤﺮزم دﻳﮕﺮ او - ﺳﻴﺪﻛﺎﻇﻢﺣﺴﻴﻨﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷـﻬﻴﺪ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻳـﻚ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه ﻣﻬﺮﺑـﺎن، ﺷـﺠﺎع،
ﻣﺘﻮاﺿﻊ و اﻳﺜﺎرﮔﺮ در ﺻﺤﻨﻪﻫﺎى ﻧﺒﺮدِ ﺣﻖّ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻄﺮح ﺑﻮد.
ﻫﻤﺮزم دﻳﮕﺮ او - ﻣﺤﺴﻦ دﻫﻘﺎﻧﻰ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑـﺴﻴﺎر روى ﻣـﺴﺌﻠﻪ اﻳﺜـﺎر و از ﺧـﻮد ﮔﺬﺷـﺘﮕﻰ
ﺗﺄﻛﻴﺪ داﺷﺘﻨﺪ. ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﮔﺮوﻫﺎن و ﮔﺮداﻧﻬﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻳـﺮ دﺳـﺘﺎن ﮔﺬﺷـﺖ
داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻳﻚ ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ اﺧﻼﻗﻰ ﻣﻤﺘﺎز داﺷﺖ و آن اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮدش ﺷﺒﻬﺎ ﻏﺬاﻳﻰ ﺳﺎده ﻣﻰﺧﻮرد، اما
اﮔﺮ ﻏﺬاى ﺧﻮب ﻣﻰآوردﻧﺪ اول ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺗﺤﺖ اﻣﺮش ﻣﻰداد و ﺧﻮدش ﺑﺎ ﻧﺎن و ﭘﻨﻴﺮ ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ.
ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻌﺪ از ﺑﻬﺒﻮدى دوﺑﺎره ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﺗﻴﭗ اﻣﺎم ﺻﺎدق(ع) را ﺑﺮ ﻋﻬـﺪه ﮔﺮﻓـﺖ و در
ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎى واﻟﻔﺠﺮ مقدماتی تا والفجر3 شرکت فعال داشت. و در عملیات کله قندی برای سومین
ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ﻫﻨﻮز ﺑﻬﺒﻮدى ﻛﺎﻣﻞ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪﻣﺠﺪد ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ او را ﺑـﺎ ﺣـﺎل ﻣﺠﺮوﺣﻴـﺖ و ﺗـﺮﻛﺶ ﻓـﺮاوان در ﭘـﺸﺘﺶ دﻳـﺪم ﻓﺮﻳـﺎدى
ﻛﺸﻴﺪم، وﻟﻰ او ﮔﻔﺖ: ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ زﻧﺒﻮر ﮔﺰﻳﺪه اﺳﺖ. ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ دوﺑﺎره ﭘﺎى اﻳﺸﺎن ﻣـﻮرد اﺻـﺎﺑﺖ
ﺗﺮﻛﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺰﺷﻜﺎن ﻧﺘﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ آﻗـﺎى ﺣﻤﻴـﺪﻧﻴﺎ - ﻳﻜـﻰ از دوﺳـﺘﺎﻧﺶ ﻛـﻪ از
ﺗﻬﺮان ﺑﻪ دﻳﺪن او آﻣﺪه ﺑﻮد و دوﺳﺖ ﺻﻤﻴﻤﻰ وى ﺑﻮد - ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﺮﻛﺶ در ﭘﺎﻳﺶ اﺳﺖ، ﺑـﻪ ﺣـﺮف ﺷـﻤﺎ
ﮔﻮش ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﻪﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﺮود. ﭘﺎﺳﺦ داد ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدﺗﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﺠﺎع ﭘﺮورش داده اﻳﺪ،
اﮔﺮ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻧﻤﻰﻛﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻤﻰرﻓﺖ، او ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻰ ﻣﻰداﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ.
ﺷﻬﻴﺪ ﺑﺎ ﭘﺎى ﻣﺠﺮوح ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ رﻓﺖ و در آﻧﺠﺎ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد از ﭘﺎﻳﺶ ﺧـﺎرج ﺷـﺪه و ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ
اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. او ﺗﺮﻛﺶ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داده و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺧـﺪا
ﻛﺎر ﻛﻨﺪ ﺧﺪا اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ او را ﻫﻤﺮاﻫﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ.
در ﺑﻴﻦ ﺑﺮادران ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ اﺑﻮﻓﺎﺿﻞ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻨﺘﻬﻰ آرزوى اﻳﺸﺎن اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣـﻮﻻﻳﺶ ﻗﻤﺮﺑﻨـﻰ
ﻫﺎﺷﻢ روزى در ﻧﻬﺮ ﻋﻠﻘﻤﻪﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺤﺴﻦ دﻫﻘﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﻴﺒﺮ اﻳﺸﺎن برای ﻪﻫﺎى اﻃّﻼﻋـﺎت و ﻋﻤﻠﻴـﺎت ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﭽ
ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ رﻓﺘﻨﺪ و در ﻛﻨﺎر ﻓﺮات وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و دو رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. اﻳـﺸﺎن ﺑﻌـﺪ از اﻳـﻦ
ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒﻛﺮدﻧﺪ: ﻓﻼﻧﻰ، ﻣﻦ ﺑﺎﻷﺧﺮه ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ آرزوى ﺧﻮد رﺳﻴﺪم و در ﻛﻨﺎر ﻓـﺮات و ﺑـﺎ
آب ﻓﺮات وﺿﻮ ﺳﺎﺧﺘﻢ و ﻧﻤﺎز ﻋﺸﻖ ﺧﻮاﻧﺪم. ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ ﺑﻪ ﻗﺪرى از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮد ﻛـﻪ
اﻧﮕﺎر ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﺸﻮق ﺧﻮد رﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻴﺰى از ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ. ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣـﻰﭘﺮﺳـﻴﺪﻳﻢ آﻧﺠـﺎ ﭼـﻪ ﻣـﻰﻛﻨـﻰ؟
ﻣﻰﮔﻔﺖ: رزﻣﻨﺪه اى ﻫﺴﺘﻢﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ رزﻣﻨـﺪﮔﺎن. ﺗﺄﻛﻴـﺪ داﺷـﺖ در ﺻـﻮرت درﻳﺎﻓـﺖ ﺧﺒـﺮ ﺷـﻬﺎدﺗﺶ
ﺷﻴﺮﻳﻨﻰ ﺗﻮزﻳﻊ ﻛﻨﻴﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: در ﺷﻬﺎدﺗﻢ اﺻﻼً ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻦ و اﮔﺮ ﺧﺒﺮ اﺳـﺎرﺗﻢ را درﻳﺎﻓـﺖ ﻛـﺮدى ﺑﮕـﻮ
راﺿﻴﻢ ﺑﻪ رﺿﺎى ﺧﺪا.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻮد و ﺑﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ و دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺣﻞّ ﻣﺸﻜﻠﺶ را از ﺧﺪا و اﺋﻤﻪ ﻃﺎﻫﺮﻳﻦ ﻃﻠﺐ ﻣﻰﻛﺮد و دﻋﺎﻳﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد رﻓـﻊ
ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ ﺎت واﻟﻔﺠﺮ 4 ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﺎوﻧﺖ ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه ﺷﺪ ﺗﺎﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﻴﺒﺮ آﻏﺎز ﺷﺪ.
ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ دﻳﺪار ﻣﻦ و ﭘﺪرم زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ. آﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒـﻪ
ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻨﺪﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻣﺪﻧﺪ و وﺳﺎﻳﻞ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ، ﻣﻦ و
ﺑﺮادر ﺑﺰرگﺗﺮم ﻳﻚ ﺣﺎﻟﺖﻋﺠﻴﺒﻰ داﺷﺘﻴﻢ، اﻧﮕﺎر ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ آﺧـﺮﻳﻦ دﻳـﺪار اﺳـﺖ. ﻣـﻦ و ﺑـﺮادر
ﺑﺰرگﺗﺮم زودﺗﺮ ﺑﻪ داﺧﻞﻣﺎﺷﻴﻦ رﻓﺘﻴﻢ و ﻣﻦ در ﻣﻴﺎن ﭘﺘﻮﻫﺎ ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻰداﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷـﺪ
ﻛﻪ ﭘﺪر ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ و ﻣﻄﻠّﻊﺷﺪﻧﺪ. آﻣﺪﻧﺪ ﭘﺘﻮﻫﺎ را ﻛﻨﺎر زدﻧﺪ و ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﭘﻴﺎده ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام
ﻳﻚ ﺻﺪﺗﻮﻣﺎﻧﻰ دادﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﮔﺮﻳﻪﻛﻨﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﻛﺮدﻳﻢ.
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖﻓﺮﻣﺎﻧﺪه، ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ ﺑﻪ اﺻﺮار ﺗﻤﺎم اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﺎزم ﺧﻂّ ﻣﻘﺪ م ﺷﺪ و ﺳﻪ روز
ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴﺎت در 12 اﺳﻔﻨﺪ 1362 ﻣﻔﻘﻮداﻷﺛﺮ ﺷﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ درﺑﺎره ﻧﺤﻮه ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻰ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻰ ﺷـﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌـﻰ اﻧﺠـﺎم
ﮔﺮﻓﺖ، در ﻣﻨﻄﻘﻪ اَﻟﻌﺰﻳﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﺮزﻣـﺎﻧﺶ ﻣـﻰﮔﻮﻳﻨـﺪ: ﺗـﺎ ﺻـﺒﺢ ﺻـﺪاى ﺷـﻬﻴﺪ از
ﺑﻰﺳﻴﻢﻫﺎ ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻰﺷﺪﻛﻪ ﻣﻬﻤ ﺎت ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ. در ﺣﻴﻦ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺳﺮدار ﻋﺎﻣـﻞ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت رﺳـﻴﺪ و
ﻫﻤﺮزﻣﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺑـﺎﻟﻴﻨﺶ رﻓـﺖ و ﺑـﺴﻴﺎر ﮔﺮﻳـﻪ ﻛـﺮد و
ﮔﻔﺖ: ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﻣﺮا در اﻳﻦ ﺗﻨﮕﻨﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارى و ﺑﺮوى. ﺑـﻰﺳـﻴﻢﭼـﻰ ﺷـﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌـﻰ - ﻛـﻪ در ﻫﻤـﺎن
نزدیکی اﺳﻴﺮ ﺷﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻬﻤﺎت ﻛﺮد، وﻟﻰ ﻣﻬﻤﺎت ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪ.
ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺎﻣﻞ در آﻣﺪﻳﻢ و ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﻗﻴﭽﻰ ﺷﺪﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑـﺎ ﻗـﺎﻣﺘﻰ اﺳـﺘﻮار، ﺷـﺠﺎﻋﺎﻧﻪ در وﺳـﻂ
ﻣﻴﺪان اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اى و ﺑﺎﻳﺪ ﻣـﺎ
را رﻫﺒﺮى ﻛﻨﻰ. ﮔﻔﺖ: اﺳﻼﻣﻰ ﻛﻪ ﺷﻬﺎدت دارد، اﺳﺎرت ﻫﻢ دارد. ﺷﻤﺎ ﻋﻤﻠﻴﺎت را ﺑﺎ رﻣـﺰ ﻳـﺎ زﻫـﺮا(س)
ﺷﺮوع ﻛﺮدﻳﺪ، ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ از زﺑﺎﻧﺘﺎن ﻗﻄﻊ ﺷﻮد. اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﮔﻔﺖ و ﻧﺎﮔﺎه ﻧﻘـﺶ زﻣـﻴﻦ ﺷـﺪ. ﻧﮕـﺎه
ﻛﺮدم ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻛﻼﺷﻴﻨﻜﻒﮔﺮدﻧﺶ را ﺳﻮراخ ﻛـﺮده ﺑـﻮد. ﺳـﺮش را ﺑـﻪ داﻣـﻦ ﮔـﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔـﺘﻢ: از ﻧﺎﺣﻴـﻪ
ﺧﺎﻧﻮاده ات ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: اﻳـﻦ رﺳـﻤﺶ ﻧﺒـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﺎ را ﺑـﻰﻓﺮﻣﺎﻧـﺪه
ﺑﮕﺬارى و ﺧﻮدت ﺑﺮوى. در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺒﺴﻤﻰ ﺑﺮ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ ﭘﺪﻳﺪار ﮔﺸﺖ. ﭼـﺸﻢ ﺑـﺎز ﻛـﺮد و ﮔﻔـﺖ: ﺗـﻮ
ﺧﻮدت را ﻧﺠﺎت ﺑﺪه و ﻣﺮا رﻫﺎ ﻛﻦ. ﭼﻔﻴﻪام را زﻳﺮ ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻛﻠﻴﻪ ﻣﺪارك او و ﺧـﻮدم را در ﻛـﻼهِ
آﻫﻨﻰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﻧﺎرﻧﺠﻚﻣﻨﻔﺠﺮ ﻛﺮدم و ﺧﻮدم ﻣﻴﺎن ﻧﻴـﺰار ﭘﻨﻬـﺎن ﺷـﺪم. دﻗـﺎﻳﻘﻰ ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ اﺳـﺎرت
ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ در آﻣﺪم. ﻳﻜﻰ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن در ﺑﺎزداﺷـﺘﮕﺎه ﻣﻮﺻـﻞ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد: ﻣـﻦ ﻣﺠـﺮوح و اﺳـﻴﺮ داﺧـﻞ
آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﻮدم، ﺻﺪاى ﻧﺎﻟﻪ از ﺑﺎﻻى آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺷﻨﻴﺪم و رﻳﺰش ﺧﻮن ﮔﺮﻣﻰ را اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم. ﭘﺮﺳﻴﺪم
ﻛﻴﺴﺘﻰ؟ ﮔﻔﺖ: اﺑﻮاﻟﻔﻀﻠﻢ. ﺑﻌﺪ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﺮدﻧـﺪ و اﺑﻮاﻟﻔـﻀﻞ را ﺑـﻪ ﻣﺤﻠـﻰ
دﻳﮕﺮ. اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ اﺳﻴﺮ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺧﺒﺮ را ﺷـﻨﻴﺪم ﺑـﻪ ﺣـﺮم ﻣﻄﻬـﺮ ﺣـﻀﺮت رﺿـﺎ(ع) رﻓـﺘﻢ و از ﺧﺪاوﻧـﺪ
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﺪرﺗﻰ ﺑﻪ ﻣﻦﻋﻄﺎ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاى ﺑﭙـﺮوراﻧﻢ ﻛـﻪ در آﻳﻨـﺪه ﻣﻘﺎﺑـﻞ راه و
آرﻣﺎﻧﻬﺎى ﺷﻬﺪا ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮﻧﺪ و اﻧﮕﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ. ﻣﻦ ﻃﻰ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻫﻤﻴﺸﻪ روح ﺷﻬﻴﺪ را ﺣﺎﺿﺮ و
ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺪﺗﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻔﻘﻮداﻷﺛﺮ ﺑﻮد و ﻣﻦ اﻃّﻼﻋﻰ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ. وﻗﺘـﻰ ﭘﻴﻜـﺮ ﺷـﻬﻴﺪ ﺣـﺎج
ﻋﺎﻣﻞ را ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺣﻤﻞﻛﺮدﻧﺪ، ﻣﺎدرش ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻛﻪ دو ﺳﻪ ﭘﺴﺮ دﻳﮕﺮ دارم. ﺧﺪاﻳﺎ!
ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺎدر رﺣﻢ ﻛﻦ. ﻣﻦ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدم و از ﺧﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪم ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ آﻣﺪه ﻛـﻪ ﺧـﺪا ﺑـﻪ
ﻣﻦ رﺣﻢ ﻛﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭘﺮس و ﺟﻮى زﻳﺎد ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﭘﺴﺮم ﻣﻔﻘﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺷﺐ و روز ﮔﺮﻳﻪ ﻛـﺮدم و
ﺑﺎ ﺟﻌﻔﺮ - ﻧﻮه ﺧﺮدﺳﺎﻟﻢ - ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻋﻜﺴﻰ ﻛﻪ آورده ﺑﻮدﻧﺪ رﻓﺘﻢ. ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﻳﺪن ﺗﺼﻮﻳﺮى
- ﻛﻪ ﻟﺒﺎس ﺧﻮن آﻟﻮد وﭼﻬﺮهاى ﻣﺠﺮوح داﺷﺖ - ﻓﺮﻳﺎد زد اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎى ﻣﻦ اﺳـﺖ. ﮔﻔـﺘﻢ: ﻣﮕـﺮ ﺑﺎﺑـﺎى ﺗـﻮ
ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه، ﻧﻪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺎﻷﺧﺮه داﻣﺎدم ﻋﻜـﺲ را ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﻰ ﻛـﺮد و از آن ﻟﺤﻈـﻪ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت
ﻓﺮزﻧﺪم ﻳﻘﻴﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﺒﻰ ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ در ﺣﻴﺎط را زدﻧﺪ. ﻣﻦ رﻓﺘﻢ در را ﺑﺎز ﻛﺮدم و دﻳﺪم ﻛـﻪ
ﺷﻬﻴﺪ آﻣﺪ و ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﺑﻴﺪار ﻛﻨﻢ، او ﮔﻔﺖ: ﺻﺪا ﻧﻜﻦ. ﻣﻦ
ﺑﺎﻳﺪ زود ﺑﺮوم و ﺳﭙﺲﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﻣﻰداﻧﻴﺪ ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ و ﺟﺎﻳﻢ ﭼﻄﻮر اﺳـﺖ، ﭘـﺲ ﭼـﺮا
ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ و ﻧﺎراﺣﺖﻫﺴﺘﻰ؟ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ از در ﺧﺎرج ﻣﻰﺷﺪ، از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪم.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺳﺎﻳﺮ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑـﻪ ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺟﻨﮕـﻰ
رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺳﻨﮕﺮﻫﺎى ﻣﺤﻞﺷﻬﺎدت ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻤﺎن را زﻳﺎرت ﻛﻨﻴﻢ. ﻣﺮد ﻣﻴﺎن ﺳﺎﻟﻰ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫـﺎ
رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮد. وﻗﺘﻰﻣﺮا ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﮔﺮﻳﻪ زﻳﺎدى ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺷﻬﻴﺪ رﻓﻴﻌﻰ را ﻣﺎ ﻣﻰﺷـﻨﺎﺧﺘﻴﻢ. ﺷـﻤﺎ
ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻮدﻳﺪ او را ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ؟
{در وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎﻗﻰﻣﺎﻧﺪه از ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ: ﺑﺎراﻟﻬﺎ! اﮔﺮ ﺑﺎ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪن و رﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮن اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ ﻧﻬـﺎل
ﻧﻮﭘﺎى اﻧﻘﻼب آﺑﻴﺎرى ﺷﺪه و ﺛﻤﺮ ﺑﺨﺶ اﺳﺖ، ﭘﺲ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﻣﺮا ﺷﻬﻴﺪ ﮔﺮدان ﻛﻪ ﺗﻨﻬـﺎ آرزوى ﻣـﻦ
ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﻟﻘﺎء ﺗﻮﺳﺖ. ﺷﺎﻳﺪ آﻣﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺟﻨﮓ اﺳﻼم ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻔﺮ ﺟﻬـﺎﻧﻰ ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﻮد ﻳـﻚ
ذره اى از آن دﻳﻦ را ادا ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ. ان ﺷﺎءاﻟﻠّﻪ. و اﻣﺎ وﻇﻴﻔﻪ ﺷﺮﻋﻰ ﻣﺮدم ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ از وﻟﻰ ﻓﻘﻴﻪ ﺧﻮد -
اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ - ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﺳﺨﻨﺎن ﮔﻬﺮﺑﺎر اﻳﺸﺎن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛـﺎر را
ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد. ﭼﻮن ﻣﻠّﺖﺷﺮﻳﻒ اﻳﺮان ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﭘﺎى ﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺑﻮده و اﻃﺎﻋـﺖ از
وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ را ﻳﻚ وﻇﻴﻔﻪﺷﺮﻋﻰ ﺧﻮد داﻧﺴﺘﻪ و ﺑﻪ آن ارج ﻧﻬﺎده، از آن ﭘﻴﺮوى ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻴﻦ اﺗﺤـﺎد
ﻛﻠﻤﻪ و ﭘﻴﺮوى از ﻣﻌﻨﻮﻳﺎت اﻣﺎم اﻣ ﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ را در ﺳﻄﺢ اﻧﻘﻼﺑﺎت ﺟﻬﺎن و ﻣـﺮدم اﻟﮕﻮ
ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن ﻗﺮار داده اﺳﺖ.
