ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ - ﻓﺮزﻧﺪ ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻰ - در اول دىﻣﺎه ﺳﺎل 1332 در روﺳﺘﺎى ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﺑﺨـﺸﻰ ﺟـﻮﻳﻦ از
ﺗﻮاﺑﻊ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎن ﺳﺒﺰوار ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.
در ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﻣﺸﺮّف ﺷﺪ. ﺑﻮدن در ﺟﻮار ﻣﺮﻗـﺪ اﻣـﺎم ﺣـﺴﻴﻦ(ع) را
ﺑﺴﻴﺎر دوﺳﺖ داﺷﺖ.
ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم دوره ى اﺑﺘﺪاﻳﻰ، ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ ﺑـﻪ ﺗﺤـﺼﻴﻞ دروس ﺣـﻮزوى ﺑـﻪ ﻣـﺸﻬﺪ ﻣﻘـﺪس رﻓـﺖ.
ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﻣﺪرﺳﻪى دروس ﺣﻮزوى ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﻳﻰ اﺳـﺖ ﻛـﻪ اﻧـﺴﺎن ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﻣـﻰﺷـﻮد و
ﻣﺴﺎﺋﻞ دﻳﻨﻰ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰﻓﺮا ﻣﻰﮔﻴﺮد.
او ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ دروس ﺣﻮزه ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﺧﻮد را ﺗﺎ دﻳﭙﻠﻢ اداﻣﻪ دﻫﺪ ﻛـﻪ ﭘـﺲ از آن ﺑـﻪ
ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ.
ﻓﺮدى ﻣﻬﺮﺑﺎن، ﺻﺎدق و ﺧﻮﺷﺮو و ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺳﺠﺎﻳﺎى اﺧﻼﻗﻰاش ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام دﻳﮕﺮان ﺑﻮد.
ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻬﺎرﺳﺎل در ﮔﻤﺮك ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ.
در اﻧﺠﺎم ﻓﺮاﻳﺾ دﻳﻨﻰﺑﺴﻴﺎر دﻗﻴﻖ ﺑﻮد. در ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌـﺮوف و ﻧﻬـﻰ از
ﻣﻨﻜﺮ را ﺳﺮﻟﻮﺣﻪى ﻛﺎرش ﻗﺮار داده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺷﺐ و ﻗﺮآن اﻫﻤﻴﺖ زﻳﺎدى ﻣﻰداد.
ﻧﻤﺎز ﺷﺐ را ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖﺧﻀﻮع و ﺧﺸﻮع ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺠﺎ ﻣﻰآورد.
در اوﻗﺎت ﺑﻴﻜﺎرى ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ از ﺟﻤﻠﻪ: ﻗﺮآن، ﻣﻔﺎﺗﻴﺢ، ﻧﻬـﺞاﻟﺒﻼﻏـﻪ و رﺳـﺎﻟﻪى اﻣـﺎم را ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ
ﻣﻰﻛﺮد. ﺻﻠﻪى رﺣﻢ را ﻧﻴﺰ ﺑﺠﺎ ﻣﻰآورد و ﺑﻪ دﻳﺪن اﻗﻮام ﻣﻰرﻓﺖ.
ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻛﺘﺎب ﺑﺴﻴﺎر اﻫﻤﻴﺖ ﻣﻰداد. ﻛﺘﺎبﻫﺎﻳﺶ را در اﺧﺘﻴﺎر دﻳﮕـﺮان ﻣـﻰﮔﺬاﺷـﺖﺗـﺎ آنﻫـﺎ ﻧﻴـﺰ
ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻨﺪ.
ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﻰ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و از آنﻫﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎرى ﻣﻰﻛﺮد.
ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ در 23 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻰﺑﻰ ﻣﻬﻴﻦ ﺣـﺴﻴﻨﻰ ﭘﻴﻤـﺎن ازداوج ﺑـﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺪت زﻧـﺪﮔﻰ
ﻣﺸﺘﺮك آنﻫﺎ 8 ﺳﺎل ﺑﻮد. ﻫﻤﺴﺮش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻓﺮدى ﺧﻮش اﺧﻼق و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ.
ﺣﺎﺻﻞ ازدواج آنﻫﺎ ﺳﻪﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎمﻫﺎى: ﻣﻬﺪى (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 26/9/1345)، ﻣﺮﻳﻢ (ﻣﺘﻮﻟّـﺪ 16/3/1357) و
اﺣﻤﺪ (ﻣﺘﻮﻟّﺪ 10/7/1360)ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ، در ﻛﺎرﻫﺎى ﻣﻨﺰل و ﻧﮕﻬﺪارى از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑـﻪ ﻣـﻦ
ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻫﻴﭻ وﻗﺖﻧﺎراﺣﺘﻰ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﻰآوردﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: دﻟﻴﻠﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﻧـﺎراﺣﺘﻰ
را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺒﺮد. زن و ﻣﺮد ﺑﺎﻳﺪ راﺳﺘﮕﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑـﺮاى اﻳـﺸﺎن دﺧﺘـﺮ و ﭘـﺴﺮ ﻓﺮﻗـﻰ ﻧﻤـﻰﻛـﺮد،
ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﻢ و روح ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﻃﻮرى ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﻣﻔﻴـﺪ
ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺳﺮﺑﺎر ﺟﺎﻣﻌﻪﻧﺒﺎﺷﻨﺪ. دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ آنﻫﺎ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﻋﺎﻟﻴﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻪ ﭼﺎدر، اﻫﻤﻴﺖ
ﻣﻰدادﻧﺪ، ﭼﻮن ﺣﺠﺎب را ﺑﺎ ﭼﺎدر ﻛﺎﻣﻞ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻖّ اﻟﻨّﺎس و ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﺣﺴﺎس ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻮن ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎ
و اﻋﻤﺎل ﻣﺎ ﺣﺴﺎﺑﺮﺳﻰﻣﻰﺷﻮد، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻮد را آﻟـﻮده ﺑـﻪ ﻣـﺎل دﻧﻴـﺎ ﻛﻨـﻴﻢ. آﺧـﺮت را ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎ ﺗـﺮﺟﻴﺢ
ﻣﻰدادﻧﺪ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻼل و ﺣﺮام ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻮدﻧﺪ.
در اداﻣﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ زﻣﻴﻨﻰ در ﺣﺎل ﺳﺎﺧﺖ داﺷﺘﻴﻢ، ﺑﺎ وﺟﻮدى ﻛﻪ ﺑـﻪ راﺣﺘـﻰ ﻣـﻰﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ آﻫـﻦ
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺪون ﻧﻮﺑﺖﺑﮕﻴﺮﻧﺪ، وﻟﻰ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﻧﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣـﻦ ﺑـﺎ دﻳﮕـﺮان ﻫـﻴﭻ ﻓﺮﻗـﻰ
ﻧﺪارم. ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻮﺑﺖ رﻋﺎﻳﺖﺷﻮد. اﻳﺸﺎن اﺻﻼً ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺎل دﻧﻴﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. اﻛﻨﻮن ﻣـﺎ ﺑـﻪ دﺳـﺘﻮرات اﻳـﺸﺎن در
زﻧﺪﮔﻰ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ و اﺛﺮات ﻣﺜﺒﺖ آن را در ﺧﻮدم و ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻢ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ.
ﺑﺎ آﻏﺎز ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎى ﻣـﺮدم ﻋﻠﻴـﻪ رژﻳـﻢ ﻃـﺎﻏﻮت در زﻣـﺮه ى ﻳـﺎران راﺳـﺘﻴﻦ اﻧﻘـﻼب ﻗـﺮار ﮔﺮﻓـﺖ. در
راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻪ دﺳـﺘﻮر اﻣـﺎم از ﺧـﺪﻣﺖ ﺳـﺮﺑﺎزى ﻓـﺮار ﻛـﺮد و ﺑـﻪ ﺷـﻐﻞ ﺟﻮﺷـﻜﺎرى
ﭘﺮداﺧﺖ.
در ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. ﺣﺘّﻰ در درﮔﻴﺮى ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﻮرد ﺿﺮب و ﺷﺘﻢ آنﻫـﺎ
ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.
از ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ و ﮔﺮوﻫﻚﻫﺎى ﺿﺪاﻧﻘﻼب ﻣﺘﻨﻔّﺮ ﺑﻮد. او ﻣﺮدم را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻜﺮد ﻣﻨـﺎﻓﻘﻴﻦ و ﻫـﺪفﻫـﺎى
آنﻫﺎ آﮔﺎه ﻣﻰﻛﺮد و در اﻳﻦ راه ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌﺎل ﺑﻮد.
ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺧﺒﺮ ورود اﻣﺎم ﺑﻪ اﻳﺮان را ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷـﺪ، ﮔـﻮﻳﻰ ﮔﻤـﺸﺪهاش را ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮده
اﺳﺖ. ﺑﻪ اﻣﺎم و روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. اﻳﺸﺎن در ﻣﻮرد اﻣﺎم ﮔﻔﺘـﻪاﻧـﺪ: اﻣـﺎم ﻣـﺮدى ﺷـﺠﺎع، ﻣـﺪﻳﺮ و
داﻧﺎﺳﺖ. ﻛﺴﻰ اﺳﺖ ﻛﻪﺑﻌﺪ از اﻣﺎﻣﺎن و اﺋﻤﻪ(ع) در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻰﻧﻈﻴﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺑـﺪﺗﺮﻳﻦ ﺳـﺨﺘﻰﻫـﺎ از
ﻣﺒﺎرزه دﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و اﻣﺎﻣﺎن(ع) واﺟﺐ اﺳﺖ، اﻃﺎﻋـﺖ از ﻳـﻚ
ﭘﻴﺸﻮاﻳﻰ ﻫﻤﭽﻮن اﻣﺎم ﻧﻴﺰ واﺟﺐ اﺳﺖ.
ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻣﻮرد اﻧﻘﻼب ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﻜﻮﻣﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﺷﺪ.
در ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺤﻠّﻪ ﻓﻌﺎل ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ﺑﺎ اﻫﺪا ﻛﺮدن دﺳﺘﮕﺎه ﺟﻮﺷـﻜﺎرى
ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﻬﺎدﺳﺎزﻧﺪﮔﻰﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﻴﻮﺳﺖ. در ﺳﺎل 1359 ﻋﻀﻮ رﺳﻤﻰ ﺳﭙﺎه ﺷﺪ. در ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻌﺎون ﺳـﭙﺎه
ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﺟﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺗﻤﺎم وﻗﺘﺶ را ﺻﺮف ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻔﺘﻪاى ﭼﻨﺪﺷﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ
ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻧﻤﻰرﻓﺖ.
ﻣﺪﺗﻰ در ﻗﺴﻤﺖ ﻛﺎرﮔﺰﻳﻨﻰ ﺳﭙﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن را ﺑﺮاى رﻓﺘﻦﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ آﻣﺎده ﻣﻰﻛﺮد.
اﻛﺒﺮ ﺳﻌﻴﺪى ﻓﺎﺿﻞ - دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺳﺎل1360 اﻳﺸﺎن ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻌـﺎون ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻣـﻦ
ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ اﻣﻮر ﺷﻬﺪا را ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺘﻢ. از اﺑﺘﻜﺎرات اﻳﺸﺎن در ﻣﺸﻬﺪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﺘﺎد اﻣـﻮر ﺷـﻬﺪا ﺑـﻮد. در
ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﻰ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﺳﺘﺎنﻫﺎى ﺷـﻴﺮاز و اﺻـﻔﻬﺎن داﺷـﺘﻨﺪ و در آن ﺟـﺎ اﻳـﻦ ﺳـﺘﺎد را دﻳﺪﻧـﺪ. و از
ﻧﺤﻮهى ﻛﺎرش ﻣﻄّﻠﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، در ﻣﺸﻬﺪ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﺮح را راهاﻧﺪازى ﻛﺮدﻧﺪ. ﻗـﺒﻼً اﻣـﻮر ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ
ﺷﻬﺪا در ﻣﻜﺎنﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣﻰﺷﺪ، وﻟﻰ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺳﺘﺎد وﻳﮋهى ﺷﻬﺪا در ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮﻳﻦ
ﻧﻘﻄﻪ ﺷﻬﺮ و ﺑﺎ ﻣﺴﺘﻘﺮﻛﺮدن اﻣﻜﺎﻧﺎت و ﻧﻴﺮوﻫﺎ در ﻳﻚ ﻣﻜﺎن ﻣﺸﺨﺺ ،ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪﻣـﺸﻜﻼت ﺑـﺴﻴﺎرى از
ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا را رﻓﻊ ﻛﻨﻨﺪ. از دﻳﮕﺮ ﻛﺎرﻫﺎى اﻳﺸﺎن ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎى آﻟﻮﻣﻴﻨﻴـﻮﻣﻰ ﺑـﻮد. ﭼـﻮن در
آن ﻣﻘﻄﻊ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا، ﺷﻬﻴﺪان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺟﺪ ﻣﺤﻞّ ﻣﻰﺑﺮدﻧـﺪ و ﻣﺮاﺳـﻢ ﺷـﺒﻰ ﺑـﺎ ﺷـﻬﺪا را
داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﭼﻮﺑﻰ ﺑﻮد و دﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﺗﺎﺑﻮﺗﻬﺎى ﭼﻮﺑﻰ آﺳﺎن، ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﻣﻨﻈـﻮر اﻳـﺸﺎن
دﺳﺘﻮر ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺎﺑﻮتﻫﺎى آﻟﻮﻣﻴﻨﻴﻮﻣﻰ را دادﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻣﺸﻜﻠﻰ ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻳﺪ. از دﻳﮕـﺮ
ﻛﺎرﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ در ﺳﺘﺎد وﻳﮋه ى ﺷﻬﺪا اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻳﻢ، ﺧﺪﻣﺎت رﺳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑـﻮد. از دﻳﮕـﺮ
اﻗﺪاﻣﺎت ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ راهاﻧﺪازى دﻋﺎى ﻧﺪﺑﻪ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﻮد. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦﺑﺮدن ﺧـﺎﻧﻮادهﻫـﺎى
ﺷﻬﺪا در روزﻫﺎى ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﺰار ﺷﻬﺪا ﻛﻪ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮسﻫﺎى ﺳـﭙﺎه اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰﺷـﺪ. از دﻳﮕـﺮ ﻛﺎرﻫـﺎى
اﻳﺸﺎن، اردوﻫﺎى ﺗﻔﺮﻳﺤﻰ - ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑـﻪ
اﻳﻦ اردوﻫﺎ ﻣﻰآورد و از آن ﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد در ﺣﻀﻮر ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﺪا اﻳﺸﺎن را ﺑﺎﺑﺎ ﺻـﺪا ﻧﺰﻧﻨـﺪ ﭼـﻮن
ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺎراﺣﺖﻣﻰﺷﺪﻧﺪ.
در آن ﻣﻘﻄﻊ ﺣﺴﺎس اﻃﻼع رﺳﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺸﻜﻞ ﺑﻮد، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻛﺎر ﻣﻘﺪﺳﻰ ﺑـﻪ
ﺷﻤﺎر ﻣﻰآﻣﺪ، وﻟﻰ ﻋﻜﺲاﻟﻌﻤﻞﻫﺎى ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ در روﺣﻴﺎت ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺳﺘﺎد اﺛﺮﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و آنﻫﺎ ﺳـﻌﻰ
ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻃﻮرى ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪﻛﻪ ﺑﻰاﺣﺘﺮاﻣﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻧﺸﻮد.
ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺳﺘﺎد ﺑﺴﻴﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. آنﻫﺎ را ﺗﻮﺻـﻴﻪﺑـﻪ ﺻـﺒﺮ و ﺧﻮﻳـﺸﺘﻦ دارى
ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ. از آنﻫﺎﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ، ﭼﻮن در آن ﺳـﺘﺎد اﻓـﺮاد ﺧﺎﺻـﻰ
ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا، اﺳﺮا، ﺟﺎﻧﺒﺎزان و ﻣﻔﻘﻮداﻷﺛﺮ در رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﻓـﺮدى ﻓﻜـﻮر،
ﻓﻬﻴﻢ، ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد و ﺧﻮﺷﺮو ﺑﻮد. در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻨﻈّﻢ ﺑﻮد. در اﻧﺠﺎم ﻫﺮ ﻛﺎرى از ﻗﺒﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪرﻳـﺰى
ﻣﻰﻛﺮد، ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺖ. ﻓﺮدى اﻫﻞ ﺗﻌﻘّﻞ و ﺗﻔﻜّﺮ ﺑﻮد. ﻣﻄﺎﻟﻌـﺎت زﻳـﺎدى داﺷـﺖ.
ﭼﻮن ﻃﺮحﻫﺎى ﺧﺎﺻﻰ را ﺑﻪ اﺟﺮا در ﻣﻰآورد ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻋﻤﻴﻘﻰ ﻧﻴﺰ داﺷﺖ. در ﻛﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫـﺎ ﻣـﺸﻮرت
ﻣﻰﻛﺮد و ﻧﻈﺮات آنﻫﺎ را ﺟﻮﻳﺎ ﻣﻰﺷﺪ. ﺑﺮﺧﻮردى دوﺳﺘﺎﻧﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻫـﺎ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﻳـﻚ ﺑـﺮادر رﻓﺘـﺎر
ﻣﻰﻛﺮد.
در ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﺑﻨﺎﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻰ ﻛﻪ در ﻗﺒﺎل ﺧﻮن ﺷﻬﺪا و ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى آﻧـﺎن اﺣـﺴﺎس ﻣـﻰﻛـﺮد و
ﺑﺮاى ﺣﻔﺎﻇﺖ از اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ و دﻓﺎع از ﻛﻴﺎن و ﺷﺮف ﻣﻴﻬﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣـﻖ ﻋﻠﻴـﻪ ﺑﺎﻃـﻞ
ﺷﺘﺎﻓﺖ. او ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر رزﻣﻨﺪﮔﺎن در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣـﻰرﺳـﻨﺪ. ﺑـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﺧـﺎﻃﺮ
ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻜﺮد و ﺟﺒﻬﻪ را ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺮﺟﻴﺢ داد.
ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﺎ داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن و ﻃﻠﺒﻪﻫﺎ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ درس ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ.
آرزو داﺷﺖ در ﺟﺒﻬﻪﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﺪ دﺷﻤﻨﺎن را از ﻛﺸﻮر ﺑﻴﺮون ﻛﻨـﺪ. ﻣﻄﻴـﻊ اواﻣـﺮ اﻣـﺎم
ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﺎن آﻣﻮزش اﺳﻠﺤﻪ ﻣﻰداد و آنﻫﺎ را ﺑﺮاى ﻣﻘﺎﻃﻊ ﺣﺴﺎس آﻣﺎده ﻣﻰﻛﺮد.
از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺗﻌﺎون ﺳﭙﺎه اﺳﺘﻌﻔﺎ داد و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﮕﺮﻣﻰﺷﻮد اﻧـﺴﺎن ﭘﺎﺳـﺪار ﺑﺎﺷـﺪ و
ﺟﺒﻬﻪ را ﻧﺒﻴﻨﺪ.
ﻣﺴﺌﻮل ﺗﻌﺎون ﻟﺸﻜﺮ 5 ﻧﺼﺮ ﺑﻮد. ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از ﺑﻴﺴﺖ روز ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: وﻗﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮوﻳﺪ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ در ﻗﺒﺎل ﺧـﻮن ﺷـﻬﺪا
ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺎﻳﺪ از ﻛﺸﻮر دﻓﺎع ﻛﻨﻴﻢ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ از ﺳﭙﺎه دﻳﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣـﻰآﻣﺪﻧـﺪ و ﮔﻠـﻪ
ﻣﻰﻛﺮدم، اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺒﻴﻦ ﻟﺒﺎسﻫﺎﻳﻢ ﺧﻮﻧﻰ اﺳـﺖ. اﻳـﻦ ﺧـﻮن ﺷﻬﺪاﺳـﺖ و ﻣـﺎ ﻣـﺪﻳﻮن ﺷـﻬﺪا
ﻫﺴﺘﻴﻢ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻨﺪ، ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺒﺮﻳـﺪ. ﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﺣﺘﻤـﺎً.
ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ راﺿﻰﺑﺎﺷﻴﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺴﻴﺎر اﺣﺘﺮام ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫـﺎى ﺷـﻬﺪا
را از اﺻﻔﻬﺎن ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪﺑﺮاى زﻳﺎرت آورده ﺑﻮدﻧﺪ، اﻳﺸﺎن ﻣﺮا ﺑﺮاى دﻳﺪن ﺑﻪ ﻣﺤﻞ اﺳﺘﻘﺮار آنﻫﺎ ﺑﺮدﻧـﺪ و
ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﭼﻮن آنﻫﺎﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻌﻀﻰ از آنﻫﺎ ﻫﻤﺴﺮاﻧﺸﺎن را در ﺟﻨﮓ از دﺳﺖ
دادهاﻧﺪ، ﺷﻤﺎ از ﻣﻦﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻤﺎﻫـﺴﺘﻢ، ﭼـﻮن ﻧﺎراﺣـﺖ
ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. اﮔﺮ از ﺷﻤﺎﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ: اﻳﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ؟ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﻣﻦ ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ زﻧﺪه ﻫـﺴﺘﻢ. ﺣﺘّـﻰ ﺑـﻪ
ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ: آن ﺟﺎ ﻣﺮا ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺪا ﻧﺰﻧﻴﺪ، ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: ﻋﻤﻮ.
ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد: ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻨﻢ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻳﺪ. ﺣﺠﺎب اﺳﻼﻣﻰ را رﻋﺎﻳـﺖ ﻛﻨﻴـﺪ. ﻣﺤـﺎﻓﻆ
اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ. راه ﻣﺮا اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ. اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰروم ﺑﺮاى ﺟﻠﺐ رﺿﺎى ﺣـﻖ ﺗﻌـﺎﻟﻰ اﺳـﺖ و
ﻧﻴﻤﻰ از ﺛﻮاﺑﺶ از آنِ ﺷﻤﺎﺳﺖ و در ﺷﻬﺎدت ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ و زارى ﻧﻜﻨﻴﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدﺗﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ. ﻣـﻦ ﺑـﺴﻴﺎر
ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺣﻀﺮت زﻳﻨﺐ(س) ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ.
در ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﻣﺮز ﻋﺮاق در ﺷﻠﻤﭽﻪ او ﻃﺮح ﻛﻨﺪن ﻛﺎﻧﺎﻟﻰ را داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪى آنﻫﺎ ﺑﺎ ﻋﺮاق ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻢ
ﺑﻮد. دﺷﻤﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ آنﻫﺎ ﻣﻰﺷﻮد و آر.ﭘﻰ.ﭼﻰ ﻣﻰزﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﻨﺪ و او ﺑـﻪ
ﻓﻴﺾ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰرﺳﺪ.
ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ 18/6/1361 در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺷﻠﻤﭽﻪ ﺑﺮ اﺛـﺮ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﺑـﻪ درﺟـﻪى رﻓﻴـﻊ
ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬﺮش را ﭘـﺲ از اﻧﺘﻘـﺎل ﺑـﻪ ﻣـﺸﻬﺪ ﺗـﺸﻴﻴﻊ و ﺑـﺮاى ﺧـﺎك ﺳـﭙﺎرى ﺑـﻪ
زادﮔﺎﻫﺶ - روﺳﺘﺎى ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ - ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻛﺮدﻧﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳـﺸﺎن اﺣـﺴﺎس ﻛـﺮدم، ﻣـﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺳـﻨﮕﻴﻨﻰ ﺑـﺮ دوش ﻣـﻦ
ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﺳﻌﻰ ﻛﺮدم ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را ﻃﻮرى ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت ﺷﻬﻴﺪﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﻋﺪه اى از ﻣﺮدم روﺳﺘﺎى ﺑﻬﺮاﻣﻴﻪ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷـﺪﻧﺪ
ﺗﺎ راه او را اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ.
