ﺳﻴﺪﻫﺎﺷﻢ آراﺳﺘﻪ - ﻓﺮزﻧﺪ ﺳﻴﺪﻋﺒﺎس - در ﺗﺎرﻳﺦ ﻫﺸﺘﻢ ﺑﻬﻤﻦﻣـﺎه ﺳـﺎل 1341 در ﺷﻬﺮﺳـﺘﺎن ﻣـﺸﻬﺪ
ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد.
ﺳﻴﺪﻋﺒﺎس آراﺳﺘﻪ - ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد، ﺧﻮﺷﺤﺎل
ﺑﻮدﻳﻢ. اﺳﻢ او را ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ ﻣﺎ ﺑﻪﻗﺒﻴﻠﻪى ﺑﻨﻰﻫﺎﺷﻢ، ﻫﺎﺷـﻢ ﮔﺬاﺷـﺘﻴﻢ. او از ﻫﻤـﺎن اﺑﺘـﺪا ﺑـﺎ
ﮔﻔﺘﺎر و رﻓﺘﺎر دﻳﻨﻰ ﺑﺰرگ ﺷﺪ و از ﻫﻤﺎن ﻛـﻮدﻛﻰﻧﻤـﺎز ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ. اذان ﮔﻔـﺘﻦ را ﻳـﺎد ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد و
ﻋﻼﻗﻪى زﻳﺎدى ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ اذان داﺷﺖ. اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻰﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ، او ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﻤﻰآﻣﺪ، ﭼﻮن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻮﻗﻊ
ﻧﻤﺎز ﺑﺮ روى ﭘﺸﺖ ﺑﺎم اذان ﺑﮕﻮﻳﺪ. ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ او ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ))در ﻛﻮدﻛﻰ ﻣﺮﻳﺾ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ ﭘﺰﺷﻜﺎن او را ﺟﻮاب ﻛﺮدﻧﺪ. ﻧﺬر ﻛﺮدم ﻛـﻪ
اﮔﺮ ﺧﻮب ﺷﻮد، ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺷُﻠﻪزرد درﺳﺖ ﻛﻨﻢ و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺪﻫﻢ.
ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در دوران ﻧﻮﺟﻮاﻧﻰ اﻳﺸﺎن ﻣﺪﺗﻰ را ﺑﺎ ﻣﺎدر اﺻﻔﻬﺎن زﻧـﺪﮔﻰ ﻛﺮدﻧـﺪ. ﺑـﻪ
ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺑﻮدم و ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖﻫﺎى ﭼﻨﺪ روزه داﺷﺘﻢ، اﻳﺸﺎن ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗـﺎ ﻫﻤـﺴﺮم ﺗﻨﻬـﺎ
ﻧﺒﺎﺷﺪ. در ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻦ درسﻫﺎى اﺧﻼﻗﻰ زﻳﺎدى از اﻳﺸﺎن ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ. اﻳﺸﺎن ﻋﺎرف ﺑﻪ ﺗﻤﺎم
ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮد. ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺧﺪا و اﺋﻤﻪ)ع(در وﺟﻮدﺷﺎن ﻣﻮج ﻣﻰزد. ﻧﻤﺎزﺷﺎن را ﻣﺮﺗّﺐ ﻣـﻰﺧﻮاﻧﺪﻧـﺪ. ﺣﺘّـﻰ ﺑـﻪ
ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﻫﻢ ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﻫﺮ ﺟﺎﻳﻰﻛﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺣﺘﻤﺎً اذان ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ. ﺣﺘّـﻰ در
ﻛﻼس درس از ﻣﻌﻠّﻢ اﺟﺎزه ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮوﻧﺪ و اذان ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ.
او دﻳﮕﺮان را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز اول وﻗﺖ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد.
ﺗﺎ ﻛﻼس دوم راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ درس ﻧﺨﻮاﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺗﺮك ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﻧﻘّﺎﺷﻰ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ.
ﻣﺴﺌﻮل ﻫﻴﺄت ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﻗﻤﺮﺑﻨﻰﻫﺎﺷﻢ(ع)ﺑﻮد. ﻣﺪاح اﻫـﻞﺑﻴـﺖ(ع) ﺑـﻮد و اﺷـﻌﺎرى در ﻣـﺪح اﺋﻤـﻪ(ع)
ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.
ﻋﻠﻰ آراﺳﺘﻪ - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪﺷﻬﻴﺪ در ﻛﻼس ﺳـﻮم و در اﺻـﻔﻬﺎن ﻧـﺰد ﺧـﻮاﻫﺮم
ﺑﻮدﻧﺪ، در آنﺟﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻓﻀﺎى ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﻣﺎه ﻣﺤﺮّم ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻴﻨﻪ زﻧﻰ و ﻧﻮﺣـﻪ ﺧـﻮاﻧﻰ ﺑﺮﮔـﺰار
ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﺸﺎن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، ﺑﺎﺑﭽﻪﻫﺎى ﻫﻢ ﺳﻦّ و ﺳﺎل ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻴﺄﺗﻰ را ﺗﺸﻜﻴﻞ
دﻫﻨﺪ و ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﺎﺷﻮرا و ﺗﺎﺳﻮﻋﺎ را ﺑﺮﮔﺰار ﻛﻨﻨﺪ. در اﺑﺘﺪا ﻛﺴﻰ ﺑﺎ او ﻫﻤﺮاه ﻧﺸﺪ، وﻟـﻰ در روزﻫـﺎى ﺑﻌـﺪ
اﻓﺮاد زﻳﺎدى در ﻫﻴﺄت ﺟﻤﻊ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ و ﺣﺘّﻰ ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎﻫﻢ ﺑﻪ آنﺟﺎ ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ.
ﺑﻰﺑﻰ ﻓﺎﻃﻤﻪ آراﺳﺘﻪ - ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺷﻤﺎ ﺑﺮاى ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻰ ﻛـﻪ در
ﻫﻴﺄت ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺷﺮﺑﺖ و ﻳﺎ ﺷﻠﻪزرد درﺳﺖ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎﻣﻦ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺑﺪﻫﻢ ﺗﺎ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺷﻮﻧﺪ و ﺳﺎلﻫﺎى دﻳﮕـﺮ
ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻴﺄت ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ. در ﺿﻤﻦ اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮت راﺿﻰﻫﺴﺘﻨﺪ، اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم ﺑﺪه.
او ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮد ﺟﻮاﻧﺎن را ﺑﺎ ﻗﺮآن و ﻧﻤﺎز آﺷﻨﺎﻛﻨﺪ و ﺧﻮدش از ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺘﻰ ﺑﺮاى ﻳـﺎد ﮔـﺮﻓﺘﻦ ﻣـﺴﺎﺋﻞ
ﻣﺬﻫﺒﻰ - دﻳﻨﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﻧﻤﻮد. ﻃﺮز ﺻﺤﻴﺢ ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز را ﺑﻪ ﻧﻮﺟﻮان ﻣﻰآﻣﻮﺧﺖ و اﺷﻜﺎﻻت آنﻫـﺎ
را ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻰﻛﺮد. او ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﻚ واﻋﻆ، ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺬﻫﺒﻰ را ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﻰآﻣﻮﺧﺖ. اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف ﻣـﻰﻛـﺮد.
اﺑﺘﺪا ﺑﺎ اﻓﺮاد دوﺳﺖ ﻣﻰﺷﺪ، ﺳﭙﺲ ﻧﻘﺎط ﺿﻌﻒ آنﻫﺎ را ﮔﻮﺷﺰد ﻣﻰﻛـﺮد. ﺑـﺎ اﻓـﺮاد ﻧﺎﺑـﺎب رﻓـﺖ و آﻣـﺪ
ﻣﻰﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ آنﻫﺎ را ﺑﻪ راه راﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ.
ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ ﻣﺄﻣﻮران ﺷﺎه درﮔﻴﺮ ﻣﻰﺷﺪ و ﻫﺮ روز ﺑﺎ وﺿﻊ ﺧﻮن آﻟـﻮد
ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻰرﻓﺖ.
ﺳﻴﺪﺟﻮاد آراﺳﺘﻪ - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣـﻰﮔﻮﻳـﺪ: در ﺗﻤـﺎم راﻫﭙﻴﻤـﺎﻳﻰﻫـﺎ ﺑـﻮد. در ﺗﻈـﺎﻫﺮات "ﻳﻜـﺸﻨﺒﻪ
ﺧﻮﻧﻴﻦ " و ﺣﻤﻠﻪاى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺷﺪ، ﺣﻀﻮر داﺷﺖ. از ﻣﺪرﺳﻪ ﻛﻪ ﺗﻌﻄﻴـﻞ ﻣـﻰﺷـﺪم،
ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﻴﺪ ﻫﺎﺷﻢ ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﺑﻪ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰﻣﻰﺑﺮدﻳﻢ و ﺷﻌﺎر ﻣﻰدادﻳﻢ. ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد.
ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺑﺮوﻳﺪ. و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ اﺗﻔّﺎق ﺧـﺎﻧﻮاده ﺑـﻪ
ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻣﻰرﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺖ اﺗّﻔﺎقﻫﺎى آن روز را ﺑﺮاى ﻫﻢ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. در ﺗﻈـﺎﻫﺮاﺗﻰ ﮔـﺎز
اﺷﻚ آور زده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎى اﻳﺸﺎن ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺘﺮس ﺑﻮدﻧﺪ.
ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺳﻴﺪ ﻫﺎﺷﻢ و ﺳﻴﺪ ﺟـﻮاد را دﻳـﺪم. ﻧﺰدﻳـﻚ آنﻫـﺎ رﻓـﺘﻢ. ﺑـﻪ
ﻣﺤﺾ دﻳﺪن ﻣﻦ آنﻫﺎ ﺟﺎ ﺧﻮردﻧﺪ و ﻋﻜﺲﻫﺎ و اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم را ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪ در زﻳﺮ ﻟﺒﺎس ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده
ﺑﻮد، رﻳﺨﺖ. دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪﻳﻢ و ﺳﺮﻳﻊ آنﻫﺎ را ﺟﻤﻊﻛﺮدﻳﻢ. ﭼﻮن آنﻫﺎ از ﻣﻦ ﻛﻮﭼـﻚﺗـﺮ ﺑﻮدﻧـﺪ، ﻓﻜـﺮ
ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻣﻦ آنﻫﺎ را دﻋﻮا ﻣﻰﻛﻨﻢ. در ﮔﺸﺖﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. ﻋﻜﺲﻫﺎى اﻣﺎم را از ﻣﻨـﺰل
ﻋﻠﻤﺎ ﺗﻬﻴﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮدﻳﻢ و ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ دﻳﻮارﻫﺎ و ﺳﺘﻮنﻫﺎ ﻣﻰﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻳﻢ.
ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﻗﺎﺳﻢ ﭘﻮر - دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻧﻮارﻫﺎى اﻣﺎم را ﮔﻮش ﻣﻰداد و ﺣﺘّﻰ در اﺧﺘﻴﺎر
دﻳﮕﺮان ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ آنﻫﺎ ﻫﻢ ﮔﻮش ﻛﻨﻨﺪ. ﻣﻦ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻧـﻮار اﻣـﺎم را از دﺳـﺖ ﺳﻴﺪﻫﺎﺷـﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ و
ﮔﻮش دادم.
ﺑﻌﺪ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، ﺑﺎ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﺑﺴﻴﺞﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ، ﺟﺰو اوﻟـﻴﻦ ﻧﻴﺮوﻫـﺎﻳﻰ
ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻀﻮ اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﺷﺪ.
ﺳﻴﺪﺟﻮاد آراﺳﺘﻪ - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: ﺑﺎﺗﺸﻜﻴﻞ ﺑﺴﻴﺞ، ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﺷـﻬﻴﺪ در ﻣـﺴﺠﺪ
ﻛﺮاﻣﺖ ﺛﺒﺖ ﻧﺎم ﻛﺮدﻳﻢ و در ﮔﺸﺖﻫﺎى ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺘﻴﻢ. اﻛﺜﺮ ﺷﺐﻫﺎ را در ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻣـﺴﺠﺪ ﺑـﻮدﻳﻢ.
در ﺳﺎل 1358ﻛﻪ ﺣﺎدﺛﻪى ﻃﺒﺲ رخ داد، ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺠﻴﺎن ﭘﺎﻳﮕﺎه ﻣﺴﺠﺪ ﻛﺮاﻣﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ آنﺟﺎ رﺳﺎﻧﺪﻳﻢ.
او ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ - ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﺮور اﻓﺮاد ﺣﺰب اﻟﻠّﻪﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ - درﮔﻴﺮ ﻣـﻰﺷـﺪ. او ﺑـﺎ ﻋـﺪه هاى ﻣﻮﺗـﻮر ﺳـﻮار
داﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﮔﺸﺖ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.
در ﻳﻜﻰ از درﮔﻴﺮىﻫﺎ آﺟﺮى ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﻰﺧﻮرد و ﺑﻴﻬﻮش ﻣﻰﺷﻮد. ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻮش ﻣﻰآﻳﺪ، ﺑـﺎ
ﺧﻂّ ﺧﻮدش ﺑﺮ روى دﻳﻮار ﻧﻮﺷﺖ: ﻣﺮگ ﺑﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ.
در ﺳﺎل 1360 ﻫﻴﺄﺗﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻫﻴﺄت ﻓﺪاﺋﻴﺎن روح اﻟﻠّﻪ ﻣﺘﻮﺳﻠﻴﻦ ﺑﻪ ﭼﻬﺎرده ﻣﻌﺼﻮم(ع) راه اﻧﺪازى ﻛﺮد. او
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪاى ﻛﻪ ﺑﻪ اﻣﺎم داﺷﺖ، ﻧﺎم ﻫﻴﺄت را ﻓﺪاﺋﻴﺎن روح اﷲ ﮔﺬاﺷﺖ. اﻳﻦ ﻫﻴﺄت در ﻣـﺎه ﻣﺤـﺮّم و
ﺻﻔﺮ ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻴﻨﻪزﻧﻰ و ﻧﻮﺣﻪﺧﻮاﻧﻰ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﺮد.
اﻧﮕﻴﺰه اش از ﺗﺄﺳﻴﺲ اﻳﻦ ﻫﻴﺄت ﻗﺮار دادن ﺟﻮاﻧﺎن در راﺳﺘﺎى اﻫﺪاف اﻧﻘﻼب و ﺟﻤـﻊآورى اﻓـﺮاد
ﺣﺰب اﻟﻠّﻬﻰ و ﻣﺘﺪﻳﻦ در ﻳﻚﺟﺎ و آﻣﺎده ﻧﻤﻮدن آنﻫﺎ ﺑﺮاى ﺗﺤﻘّﻖ آرﻣﺎنﻫﺎى اﻧﻘﻼب ﺑﻮد.
او دوﺑﺎر ﺑﻪ دﻳﺪار اﻣﺎم رﻓﺖ و ﻋﻜﺲ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ. در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ از ﮔﻔﺘﺎرﻫﺎى اﻣﺎم دﻓﺎع ﻣﻰﻛﺮد.
ﺳﻴﺪ ﻫﺎﺷﻢ آراﺳﺘﻪ روز دوازده ﻓﺮوردﻳﻦ را - ﻛﻪ روز ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ اﺳﺖ - روز ﺟـﺸﻦ و ﺷـﺎدى و
روز ﻳﻮم اﻟﻠّﻪ ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﻛﺮده اﺳﺖ.
ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ، در 18 ﺳﺎﻟﮕﻰ و در ﺗﺎرﻳﺦ 1/1/1359 از ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺴﻴﺞ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫـﺎى ﺣـﻖ
ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞِ اﻳﻼم و ﺳﺮﭘﻞ ذﻫﺎب اﻋﺰام ﺷﺪ.
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻓﺎع از دﻳﻦ و ﭘﻴﺎم اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ ﺑﻪﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.
ﺷﻬﻴﺪ در دﻓﺘﺮﭼﻪى ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ: در ﺳﺎل 1359- در ﺣـﺎﻟﻰ ﻛـﻪ 18 ﺳـﺎل از ﻋﻤـﺮم
ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ - ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ زﺣﻤﺎت زﻳﺎد ﺑﻪ آﻣﻮزش ﻧﻈﺎﻣﻰ اﻋﺰام ﺷﻮم. ﭘﺲ از ﮔﺬراﻧـﺪن ﺳـﻪ روز آﻣـﻮزش
ﻛﻮﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ و ﺷﺮﻛﺖ در ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺴﻪى آﻣﻮزش اﺳﻠﺤﻪ، آﻣﺎده ﺑﺮاى اﻋﺰام ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪم. ﻣﻦ ﺑـﺎ ﺑـﺮادرم
ﺳﻴﺪﺟﻮاد و 120 ﻧﻔﺮ از ﺑﺮادران ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎى ﺣﻖ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﺘﺎﻓﺘﻴﻢ. ﺑﻪ ﻫـﺮ ﻛـﺪام از ﻣـﺎ دو
ﻋﺪد ﭘﺘﻮى ﺳﻴﺎه، ﻳﻚ ﻋﺪد ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻰ، ﻗﻤﻘﻤﻪ، ﺟﻴﺐﺧﺸﺎب، ﭘﻮﺗﻴﻦ، ﻟﺒﺎس رزم، ﻛـﻼه آﻫﻨـﻰ و ﻛـﻼه
ﮔﺮم داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻗﺒﻞ از اﻋﺰام ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻴﺎدت آﻳﺖ اﻟﻠّـﻪ ﻣﺮﻋـﺸﻰ رﻓﺘـﻴﻢ. ﺳـﺎﻋﺖ 4 ﺑﻌـﺪ از ﻇﻬـﺮ - ﻛـﻪ
ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ ﺷﺐ ارﺑﻌﻴﻦ ﺣﺴﻴﻨﻰ ﺑﻮد - ﺳﻪ ﻋﺪد اﺗﻮﺑﻮس آﻣﺎده ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻣـﺖ ﺣـﺰب اﻟﻠّـﻪ، ﭘـﺪر و
ﻣﺎدران ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻪ ﺑﺪرﻗﻪى رزﻣﻨﺪﮔﺎن آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺪود 5/4 ﻣﺎه از ﺷـﺮوع ﺟﻨـﮓ ﻣـﻰﮔﺬﺷـﺖ. ﺣـﺎل
ﻋﺠﻴﺒﻰ داﺷﺘﻢ. اذان ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﺳﻴﺪﻳﻢ و ﺑﻌﺪﺑﻪ ﺳﻮى ﻏﺮب ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻳﻢ. ﭼـﻮن ﺗﺎﺑـﻪ ﺣـﺎل ﺑـﻪ
ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺟﻨﮕﻰ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ. ﺑﺎ دﻳﺪن ﺗﺎﻧﻚﻫﺎى ﺧﻮدى در ﺑﻴﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎى ﻫﻤﺪان و ﺑﺎﺧﺘﺮان ذﻛﺮ ﺧﺪا و
ﺑﺴﻢ اﻟﻠّﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﺎ ﺟﺎرى ﻣﻰﺷﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ: ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز اﺳﺘﻘﺮار در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺟﻨﮕﻰ، ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺗﻨﮕﻪى ﺣﺎﺟﻴﺎن - ﻛﻪ از
اﻫﻤﻴﺖ وﻳﮋهاى ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد - ﺑﺮدﻧﺪ. در آن ﺟﺎ ﻗﺮار ﺑﻮد، ﺗﻴﺮآﻫﻦﻫﺎى ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﺮاى ﺳـﺎﺧﺖ ﺳـﻨﮕﺮ ﺑـﻪ
ﻓﺮاز ﻗﻠّﻪ ﺑﺒﺮﻳﻢ. ﻫﺮ 6 ﻧﻔﺮ ﻳﻚ ﺗﻴﺮآﻫﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﻠّﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻳﻢ. ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ، ﺑـﺎ
دﻳﺪن ﺧﻤﭙﺎرهى ﻣﻨﻮر ﺧﻮد را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ. و ﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﻤﭙﺎرهى ﻣﻨـﻮر ﺑـﻮدﻳﻢ. در ﻧﺰدﻳﻜـﻰ ﻗﻠّـﻪ
ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﻣﻨﻮر ﻣﻨﻄﻘﻪ روﺷﻦ ﺷﺪ و ﻣﺎﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ آﻫـﻦﻫـﺎ را اﻧـﺪاﺧﺘﻴﻢ و روى زﻣـﻴﻦ ﺧﻮاﺑﻴـﺪﻳﻢ ﻛـﻪ
آﻫﻦﻫﺎ ﺳﻘﻮط ﻛﺮد. ﭼﻨﺪى ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ دﻳﺪهﺑﺎن ﺧﺒﺮ داد، ﺑﺮ اﺛﺮ ﺳﺮوﺻﺪا و ﺑﻰ اﺣﺘﻴـﺎﻃﻰ، دﺷـﻤﻦ ﺑـﻪ
ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش آﻣﺪه و ﻛﻠﻴﻪى ﺗﺎﻧﻚﻫﺎ را روﺷﻦ ﻛﺮده اﺳﺖ و ﻗﺼﺪ ﺣﻤﻠﻪ دارد. ﻣﺎ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑـﻮدﻳﻢ. ﭼﻨـﺪ
دﻗﻴﻘﻪى ﺑﻌﺪ ﺧﺒﺮ ﻣﺴﺮّت ﺑﺨﺸﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻧﺪ و آن اﻳﻦ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﺧﻴﺎل اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻴﻢ ﻣﻨﻄﻘـﻪ
را زﻳﺮ ﻣﻮﺷﻚ ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ، ﭼﻬﺎر ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻰﻧﻤﻮده اﺳﺖ.
او اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻋﺰام ﮔﺮدﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﺎﺳـﺪار رﺳـﻤﻰ ﺳـﭙﺎه
ﭘﺎﺳﺪاران ﻣﻌﺮّﻓﻰ ﺷﺪ. در ﻋﻤﻠﻴﺎتﻫﺎى ﭼﺰّاﺑﻪ، ﻓﺘﺢ اﻟﻤﺒﻴﻦ، ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس، واﻟﻔﺠﺮ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ، واﻟﻔﺠﺮ ﻳﻚ،
ﺳﻪ و ﭼﻬﺎر، ﺧﻴﺒﺮ، ﺑﺪر، واﻟﻔﺠﺮ 8، ﻛﺮﺑﻼى ﻳﻚ، ﻣﻴﻤﻚ و ﻛﺮﺑﻼى دو ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ.
در ﺗﺪارﻛﺎت ﻧﻴﺮو، ﺗﻐﺬﻳﻪ و ﻳﺎ ﺧﻂّ ﻣﻘﺪم ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد. در ﮔﺮوه ﺗﺨﺮﻳﺐﻧﻴﺰ ﺑﻮد.
وﻗﺘﻰ از ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﺶ در ﺟﺒﻬﻪ ﺳﺆال ﻣﻰﺷﺪ، ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻳﻚ رزﻣﻨﺪه ﻫﺴﺘﻢ.
ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﻦ ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﺑﻮدم. ﻫﺮ وﻗﺖﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻔـﺘﻢ: ﺑﻴﺎﻳﻴـﺪ ﻋـﻀﻮ ﺳـﭙﺎه ﺷـﻮﻳﺪ؟
ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: دوﺳﺖ دارم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺑﺴﻴﺠﻰ ﺧﺪﻣﺖﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻫﻢ آزاد ﺑﺎﺷـﻢ و ﻫـﻢ ﺑـﺮاى رﺿـﺎى ﺧـﺪا
ﻛﺎرى اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. اﮔﺮ ﻋﻀﻮ ﺳﭙﺎه ﺷﺪم، ﺣﻘﻮق ﺑﮕﻴﺮﻣﻰﺷﻮم. ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﭘـﻮل ﻛـﺎرى اﻧﺠـﺎم
دﻫﻢ.
ﺳﻴﺪﻫﺎﺷﻢ آراﺳﺘﻪ ﺣﺘّﻰ درﺟﻪى ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ را ﻫﻢﻗﺒﻮل ﻧﻜﺮد. دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻓﻘـﻂ ﺑـﺮاى ﺧـﺪا ﻛـﺎرى
اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﻰﻛﺮد، وﻟﻰ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ از ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ در ﺟﺒﻬـﻪ ﭼﻴـﺰى ﻧﻤـﻰﮔﻔـﺖ.
زﻣﺎن اﻋﺰام ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ از ﺗﻤﺎم اﻗﻮام ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰﻣﻰﻧﻤﻮد.
در ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻛﺮدن و ﺟﻤﻊ ﻧﻤﻮدن ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺑﺴﻴﺠﻰ ﻧﻘﺶﻣﻬﻤﻰ داﺷﺖ.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺎﻋﺚ و ﺑﺎﻧﻰ رﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺳﻴﺪﻫﺎﺷﻢ ﺑﻮد و ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﻣﻦ ﺳـﺮ
ﻣـﻰزد. ﺑـﻪﺷﻬﺮﺳـﺘﺎنﻫـﺎ ﻣﻰرﻓﺖ و ﺑﺮاى ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻴﺮو ﺟﻤﻊآورى ﻣﻰﻛﺮد.
او ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺗﺎزه وارد ﺑﻪ ﮔﺮوه ﺗﺨﺮﻳﺐ، در ﺧﻠﻮت ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﺧﺎص اﻳﻦ ﺗﺸﻜﻴﻼت را ﺑـﺮاى آنﻫـﺎ ﺑـﺎزﮔﻮ
ﻣﻰﻛﺮد. ﻃﻮرى اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮ اﻋﺘﻘﺎدات رﻫﻨﻤﻮد ﻣﻰﻛﺮد ﻛـﻪ ﺣﺘّـﻰ ﻧﻮﺟﻮاﻧـﺎن در ﺷـﺐ ﺗﺎرﻳـﻚ و در
ﻫﻮاى ﺳﺮد از ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮاب ﺑﺮﻣﻰﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و در ﺟﺎﻳﻰﺧﻠﻮت ﺑـﻪ ﻧﻤـﺎز و دﻋـﺎ ﻣـﺸﻐﻮل ﻣـﻰﺷـﺪﻧﺪ. او ﺑـﻪ
ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺗﺨﺮﻳﺐ ﺑﻌﺪ ﻣﻌﻨﻮى داده ﺑﻮد، ﭼﻮن ﺑﺎ ﺷﻬﺎدت ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﻰ داﺷﺖ.
ﺷﻬﻴﺪ در ﻣﻮرد ﻛﺎر ﮔﺮوه ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻛﺎر ﺑﭽﻪﻫﺎى ﺗﺨﺮﻳﺐ در ﻋﻤﻠﻴﺎتﻫـﺎ ﻧﻘـﺶ ﻣﻬﻤـﻰ را اﻳﻔـﺎ
ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻛﺎر آنﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻦ و ﻛﺎﺷﺘﻦ ﻣﻴﻦ، زدن ﺟﺎده، ﺧﺮاب ﻛﺮدن ﭘﻞﻫـﺎ، ﺑﺮداﺷـﺘﻦ ﻣﻮاﻧـﻊ از ﻣـﺴﻴﺮ
ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺧﻮدى و ﻛﺎﺷﺘﻦ ﻣﻮاﻧﻊ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دﺷﻤﻦ اﺳﺖ.
او ﻣﺤﻮ روﺣﺎﻧﻴﺖ و ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺘﻌﺎل ﺑﻮد. در واﺣﺪ ﺗﺨﺮﻳـﺐ، رزﻣﻨـﺪﮔﺎن را ﺑـﻪ ﺳـﻮى ﻣﻌﻨﻮﻳـﺎت
ﺳﻮق ﻣﻰداد. در زﻣﺎن ﺑﻴﻜﺎرى ﺑﺎ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻫﺰار ﺗﺎ ﺻﻠﻮات ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﺟﻠﺴﻪى ﻗﺮآن ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰداد.
ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز ﻣﻐﺮب و ﻋﺸﺎ ﻫﻔﺖ ﺳﻮره ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ و ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻮد.
ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻧﺼﻴﺮى - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اوﻟﻴﻦ ﺑﺎرى ﻛـﻪ ﻣـﻦ اﻳـﺸﺎن را دﻳـﺪم، ﭼﻬـﺮهى ﺷـﺎد و
ﺧﻨﺪاﻧﻰ داﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺮا ﻣﺠﺬوب ﺧﻮدﺷﺎن ﻛﺮدﻧﺪ. در ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻦ اذان ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﺐﻫﺎ ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﻼوت ﻗـﺮآن
داﺷﺘﻴﻢ و ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﻔﺖ ﺳﻮره ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﺪ و اﻳﺸﺎن ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ را در ﻣﻮرد ﺳﻮرهﻫﺎ ﺑﻴـﺎن ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ و
اﺣﺎدﻳﺜﻰ از اﺋﻤﻪ(ع) ﻗﺮاﺋﺖ ﻣﻰﺷﺪ. اﻳﺸﺎن در ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎ ﭘﻴـﺸﻘﺪم ﺑﻮدﻧـﺪ؛ در ﺑﺮﮔـﺰارى ﻧﻤـﺎز ﺟﻤﺎﻋـﺖ،
ﻣﺮاﺳﻢ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻰ و ﻏﻴﺮه. اﻳﺸﺎن ﺑﻌﺪ از ﻧﻤـﺎز ﺻـﺒﺢ و ﺻـﺮف ﺻـﺒﺤﺎﻧﻪ ﻛﺘـﺎب ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ. از
ﻛﺘﺎبﻫﺎى ﺷﻬﻴﺪ دﺳﺘﻐﻴﺐ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ را ﻳﺎدداﺷﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻗﺒﺮى ﺣﻔﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و در آنﺟـﺎ ﺑـﻪ راز و
ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻰﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ آﻣﺪهاﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﻬﺎدت ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﺷﻮد. و
اﻳﻦ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﻤﻰﺷﻮد، ﻣﮕﺮ اﻳﻦﻛﻪ ﺧﻮد را ﺧﺎﻟﺺ ﻛﻨﻴﻢ. در ﺗﻤﺎم ﻛﺎرﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ؛ در اﻧـﺪاﺧﺘﻦ
ﺳﻔﺮه و ﻏﻴﺮه....
در روز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻏﺴﻞ ﺟﻤﻌﻪ و ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺣـﺎل
ذﻛﺮ ﺑﻮد و ارﺗﺒﺎﻃﺶ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻰﺷﺪ.
ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ دﻳﺪن اﻳﺸﺎن ﻣﻰرﻓﺘﻢ، ﻳﺎ در ﺣﺎل ﺧﻮاﻧﺪن زﻳﺎرت ﻋﺎﺷﻮرا و ﻳـﺎ ﻧﻤـﺎز
ﺷﺐ ﺑﻮدﻧﺪ.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﻴﻜﺎرى اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ: ﺳﻮرهﻫﺎى ﻛﻮﭼـﻚ ﻗـﺮآن را
ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﺪ. در ﻛﺎرﻫﺎى دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣـﺴﺌﻮل ﺗﺨﺮﻳـﺐ ﺑﻮدﻧـﺪ، در ﻣﺮﺗّـﺐ
ﻛﺮدن آﺳﺎﻳﺸﮕﺎه، ﺷﺴﺘﻦ ﻟﺒﺎس و ﻏﻴﺮه ﻛﻤﻚ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر دﻳﮕﺮان ﻫﻢ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ.
ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن زﻳﺎرت ﻋﺎﺷﻮرا ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺄﻛﻴﺪ ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ زﻳﺎرت ﻋﺎﺷـﻮرا را ﻫـﺮ ﺻـﺒﺢ
ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ، ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز رو ﺑﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ و ﺑﻪ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ(ع) ﺳﻼم دﻫﻴﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ وﺿﻮ ﺑـﻮد. ﻗﺒـﻞ از
ﻫﺮ ﻋﻤﻠﻴﺎت دﺳﺖﻫﺎى ﺧﻮد را ﺣﻨﺎﻣﻰﻛﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﺣﻨﺎ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﻘﺮّ ﺗﺎﻛﺘﻴﻜﻰ ﺧﻮد، ﻫﻤﻴﺸﻪﭘﺎﺑﺮﻫﻨـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ. ﻣـﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﭼـﻮن اﻳـﻦ ﺟـﺎ
ﻧﺰدﻳﻚ ﻛﺮﺑﻼﺳﺖ، ﻣﺠﺎز ﻧﻴﺴﺖ ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﻛﻔـﺶ ﺑﺎﺷـﻴﻢ. ﭘﻮﺷـﻴﺪن ﻛﻔـﺶ در اﻳـﻦ ﺟـﺎ ﺑـﻰاﺣﺘﺮاﻣـﻰ ﺑـﻪ
ﻛﺮﺑﻼﺳﺖ.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﺟﺒﻬﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﺑﺮﮔﺰار ﻣـﻰﻛﺮدﻧـﺪ. در ﺻـﺒﺢ ﺟﻤﻌـﻪ دﻋـﺎى ﻧﺪﺑـﻪ،
زﻳﺎرت ﻋﺎﺷﻮرا در ﺻﺒﺢ، ﺧﻮاﻧﺪن ﻫﻔﺖ ﺳـﻮره ﻗـﺮآن ﻫـﺮ ﺷـﺐ و از ﺳـﺎﻋﺖ 7 ﺗـﺎ دوازده ﺷـﺐ ﻣﺮاﺳـﻢ
ﺳﻴﻨﻪزﻧﻰ و ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ. اواﻳﻞ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﺖ ﺑﻮد، ﭼﻮن ﻣﻜﺎن ﺧﻮاب و ﻏﺬا ﺧـﻮردن و ﺑﺮﮔـﺰارى
ﻣﺮاﺳﻢ ﻳﻚ ﺟﺎ ﺑﻮد، وﻟﻰ ﺑﻌﺪ ﻋﺸﻖ ﻣﻰورزﻳﺪﻳﻢ. اﮔﺮﻛﺴﻰ اﻋﺘﺮاﺿﻰ داﺷﺖ، ﺷـﻬﻴﺪ آراﺳـﺘﻪ او را ارﺷـﺎد
ﻣﻰﻛﺮد. او را ﺑﻪ ﻣﻜﺎﻧﻰ ﺧﻠﻮت ﻣﻰﺑﺮد و اﻣﺮ ﺑﻪﻣﻌﺮوف ﻣﻰﻛﺮد.
در ﺟﺒﻬﻪ، در ﻫﺮ ﻛﺎرى ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺑﻮد. ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ارﺗﺒﺎط داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﻣﺜـﻞ ﺧـﻮدش
اﻫﻞ ﺗﻘﻮا ﺑﻮدﻧﺪ. اﻓﺮاد را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮاى ﺧﻮاﻧﺪن دﻋﺎﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻰﺑﺮد. ﺑﺎ اﻓﺮادى ﻛﻪ از ﻣﺮﺣﻠﻪ ارﺷﺎدﺷﺎن
ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﻴﺸﺘﺮى ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻬﺎ ﻣﻰداد. ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ وﻗﺘﺸﺎن ﺑﻪﺑﻄﺎﻟﺖ ﺑﮕﺬرد. ﺑﺮاى آنﻫﺎ اﺣﺎدﻳﺚ ﻣﻰﮔﻔﺖ، ﺷـﻌﺮﻫﺎى
ﻋﺎرﻓﺎﻧﻪ ﻣﻰﺳﺮود. و اﻓﺮاد ﺳﻌﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺎرﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ و ﻛﺴﻰ از اﻋﻤﺎل آنﻫﺎ ﺧﺒﺮدار
ﻧﺸﻮد.
ﺷﻬﻴﺪ در دﻓﺘﺮﭼﻪى ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: در ﺗﺸﻜﻴﻼت ﺗﺨﺮﻳﺐ، ﺷـﺐﻫـﺎ دﻋـﺎى ﺗﻮﺳـﻞ ﺑﺮﮔـﺰار
ﻣﻰﺷﺪ. در ﻳﻜﻰ از ﺷﺐﻫﺎ ﺑﺮادرى ﺧﻮاب ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ ﻛﻪﺣﻀﺮت ﻣﻬﺪى(ﻋﺞ) ﺗـﺬﻛﺮهى ﻛـﺮﺑﻼى او را اﻣـﻀﺎ
ﻛﺮدﻧﺪ. در ﺷﺒﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺮادرى ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺟﻮاﻧﻰ آراﺳﺘﻪ، ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ اﺳﺒﻰ وارد ﻣﺠﻠـﺲ
ﺷﺪ. از اﻳﺸﺎن ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ: آﻗﺎ، ﺷﻤﺎ از ﻛﺠﺎ ﻣﻰآﻳﻴﺪ؟ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: ﻣﻦ از ﺧﻂّ ﻣﻘﺪم ﻣﻰآﻳﻢ. آﻣﺪهام ﺗﺎ از ﺷﻤﺎ
ﺧﺒﺮى ﺑﮕﻴﺮم.
ﺳﻴﺪﺟﻮاد آراﺳﺘﻪ - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: از اﻓﺮاد ﭘﺮﻛﺎر و ﺧﺴﺘﮕﻰﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد. ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﺎه و ﻣﻘـﺎم
ﻧﺒﻮد. ﻫﺮ ﻛﺎرى ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﺪ، اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. ﺟﻠﺴﺎت دﻋﺎ، ﺳﻴﻨﻪ زﻧﻰ و ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﺮد.
در ﻣﺎه ﻣﺒﺎرك رﻣﻀﺎن، ﻣﺮاﺳﻢ اﺣﻴﺎ، ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮآن و ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺑﺮﭘﺎ ﻣـﻰﺷـﺪ. او اﻓـﺮادى را ﻛـﻪ دوﺳـﺖ
داﺷﺘﻨﺪ ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ، آنﻫﺎ را ﺑﺮاى ﻧﻤﺎز ﺷﺐ ﺑﻴﺪار ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﺎ ﺗﻌﺪادى از رزﻣﻨﺪﮔﺎن و ﺷـﻬﺪا ﻋﻘـﺪ
اﺧﻮت ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد.
ﺷﻬﻴﺪ ﺧﺎﻃﺮهاى از ﻋﻤﻠﻴﺎت واﻟﻔﺠﺮ 8 اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎت واﻟﻔﺠﺮ 8 در ﺳﻨﮕﺮ ﻧﺸـﺴﺘﻪ
ﺑﻮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاى ﭼﻨﺪ ﻋﺮاﻗﻰ را ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ. وﻗﺘﻰ از ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻴﻢ، دﻳﺪﻳﻢ ﭼﻨﺪ ﻋﺮاﻗﻰ ﺑﺎ ﻳﻚ
دﺳﺘﻤﺎل ﺳﻔﻴﺪ، ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺗﺴﻠﻴﻢ، در دﺳﺘﺸﺎن در ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ ﻣـﺎ آنﻫـﺎ را اﺳـﻴﺮ
ﻧﻤﻮدﻳﻢ.
ﺳﻴﺪﻫﺎﺷﻢ آراﺳﺘﻪ در دﻓﺘﺮﭼﻪى ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: در ﻋﻤﻠﻴـﺎت ﭼﺰّاﺑـﻪ، ﺷـﺐ 22 ﺑﻬﻤـﻦ را از
ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﺐﻫﺎى ﺧﻮد ﻣﻰداﻧﻢ. ﺷﺒﻰ ﻧﻮراﻧﻰ ﺑﺎ ﺧﻤﭙﺎرهى 60 ﺑﻮد. در ﺧﻂّ ﺑـﺎ ﺣـﺎج رﻣـﻀﺎﻧﻌﻠﻰ ﻋﺎﻣـﻞ و
ﺷﻬﻴﺪ آﺧﻮﻧﺪى آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺷﺐ اوﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻂّ وارد ﺷﺪﻳﻢ، آنﺟﺎ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ﺑـﻮد. اﻃـﺮاف ﻣـﺎ را
ﻋﺮاﻗﻰﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺴﺌﻮل آنﺟﺎ ﻣﺮا ﻣﺄﻣﻮر ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺗﭙﻪاى ﺑﺮوم و در ﻧﻮك آن ﺳﻨﮕﺮ ﺑﮕﻴﺮم و
ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ دﻫﻢ. ﺗﻴﺮﺑﺎر ژ 3 را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺑﺎﻻى ﺗﭙﻪ رﻓﺘﻢ در آنﺟﺎ ﺳﻨﮕﺮى اﺧﺘﻴﺎر ﻛﺮدم و ﺗﺎ ﺳـﺎﻋﺖ 6
ﺻﺒﺢ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰدادم. ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ، ﻣﺪت ﺑﻴﺴﺖ ﻳﺎ ﺳﻰ دﻗﻴﻘﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑـﺮد. وﻗﺘـﻰ ﺑﻴـﺪار
ﺷﺪم، دﻳﺪم 300ﻣﺘﺮ ﺟﻠﻮﺗﺮ 13 ﻳﺎ 14ﻋﺮاﻗﻰ در ﺣﺎل ﺣﺮﻛﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻋﺪهاى ﻣﻬﻤﺎت ﺣﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و
ﻋﺪهاى ﺳﻨﮕﺮ ﻣﻰﺳﺎزﻧﻨﺪ. ﺗﻴﺮﺑﺎر را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻮى آنﻫﺎ ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﻛﺮدم. ﻫﻤﻪى آنﻫﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻧـﺪ و
آﺗﺶ دﺷﻤﻦ ﺑﺮ روى ﺳﻨﮕﺮم ﺑﺎرﻳﺪن ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ آر ﭘﻰ - ﺟﻰ، ﺧﻤﭙﺎرهى 60، ﺗﻚ ﺗﻴﺮاﻧﺪاز و ﺗﻴﺮ ﻣـﺴﺘﻘﻴﻢ
ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ردﻳﻒ اول ﻛﻴﺴﻪﻫﺎ ﺧﺎﻟﻰ ﺷﺪ و ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳـﻨﮕﺮ را ﺧـﺎﻟﻰ ﻛـﻨﻢ، در ﻫﻤـﺎنﺟـﺎ
ﻣﺎﻧﺪم. آﺗﺶ دﺷﻤﻦ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﻫﻔﺘﺎد ﻣﺘﺮى ﺗﭙﻪ، ﺷﺨﺼﻰ را دﻳﺪم ﻛﻪ اﺳﻠﺤﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ در ﺣـﺎل
ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻴﺰ اﺳﺖ و از ﻃﺮف ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻣﻦ، رزﻣﻨﺪﮔﺎن ﺗﻴﺮاﻧﺪازى ﻛﺮدﻧﺪ ﻛـﻪ او ﻓﺮﻳـﺎد زد: ﺗﻴﺮاﻧـﺪازى
ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﻣﻦ اﻳﺮاﻧﻰ ﻫﺴﺘﻢ. او ﻳﻚ ﭘﺎﻳﺶ ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد. و ﻣﻦ ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﺳﻨﮕﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ، ﺗﺼﻤﻴﻢ
ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ، ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. اﺳﻠﺤﻪ را در ﺳﻨﮕﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن آﻳـﺖ اﻟﻜﺮﺳـﻰ و ﺑـﺎ
ﺗﻮﻛّﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا از ﺳﻨﮕﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺧﻮد را ﺑﻪﻧﻴﺮوﻫﺎى ﺧﻮدى رﺳﺎﻧﺪم ﻛﻪ ﭼﻨﺪ آر ﭘﻰ ﺟﻰ و ﺗﻴـﺮ ﻫـﻢ
ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ زده ﺷﺪ.
در ﺟﺒﻬﻪ دوﺑﺎر ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ. ﻳﻚﺑﺎر از ﻧﺎﺣﻴﻪى ﮔﻮش و ﻳﻚﺑﺎر ﺗﻴﺮ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد.
ﺳﻴﺪﺟﻮاد آراﺳﺘﻪ - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻌﺎون دﺳﺘﻪ ﺑـﻮد. و ﻣـﻦ
ﻫﻢ آر ﭘﻰ - ﺟﻰ زن ﺑﻮدم. در آن ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺷﻬﻴﺪ در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖﻛﺮدن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻴﺮﻛﺎﻟﻴﺒﺮ 50 ﺑﻪ ﮔﻮش
اﻳﺸﺎن اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﺗﻜّﻪ از ﮔﻮﺷﺸﺎن را ﻛﻨﺪ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﻬﻴﺪ اﺷﻬﺪش را ﮔﻔﺖ و ﺑـﻪ ﻣـﻦ وﺻـﻴﺖ
ﻛﺮد: راه ﺷﻬﺪا را اداﻣﻪ دﻫﻴﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻃﻮرى ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﺳﺎﻟﻢ ﻫـﺴﺘﻴﺪ. در ﻋﻤﻠﻴـﺎت ﺑـﺪر ﻫـﻢ
اﻳﺸﺎن ﻣﺠﺮوح ﺷﺪﻧﺪ و در آنﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﻜـﺮ ﻣـﻰﻛﻨﻨـﺪ اﻳـﺸﺎن ﺷـﻬﻴﺪ ﺷـﺪه اﺳـﺖ ﻛـﻪ او را ﺳـﺮﻳﻊ ﺑـﻪ
ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ.
ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺠﺮوح ﻣﻰﺷﻮد، ﻣﺠﺮوﺣﻰ دﻳﮕﺮ را ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﻣﻰﮔﻴﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ
ﭘﺸﺖ ﺧﻂّ ﺣﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺣﺘّﻰ ﺳﻼﺣﺶ را ﻫﻢ ﺟﺎﻧﮕﺬاﺷﺘﻪﺑﻮد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳـﺘﺎن
رﻓﺘﻢ، ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻳﻰ در ﺑﺪن ﻧﺪارﻳﺪﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺣﺎﺿﺮم ﺻﺪﭘﺎره ﮔـﺮدد ﭘﻴﻜـﺮم،
ﺳﺎﻳﻪى رﻫﺒﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺮﺳﺮم.
زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮى ﺑﻮد، رادﻳﻮى ﻛﻮﭼﻜﻰﺗﻬﻴﻪﻛﺮده ﺑﻮد و دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ را ﮔﻮش ﻣﻰﻛـﺮد.
ﺑﻌﺪ از ﺑﻬﺒﻮدى ﻧﺴﺒﻰ از ﻣﺠﺮوﺣﻴﺖ، دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰرﻓﺖ و داروﻫﺎﻳﺶ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻰﺑﺮد.
ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺸﻰ از ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.
در اﻛﺜﺮ ﻣﺤﺎﻓﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺷﻬﺪا ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰﺷﺪ، او ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮان ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ ﺟﻮاﻧﺎن را ﺑﻪ ﺟﺒﻬـﻪ
رﻓﺘﻦ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ. در ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸﻴﻴﻊ، ﺗﻌﺰﻳﻪ، ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﺘﻦ روى ﭘﺎرﭼـﻪ، ﮔـﺮﻓﺘﻦ ﮔـﻞ و
ﻏﻴﺮه ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﻋﻜﺲ ﺧﻮدش را ﻛﻨﺎر ﻋﻜﺲ ﺷﻬﺪا ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و ﻋﻜﺲ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: دﻋﺎ
ﻛﻨﻴﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﻮم.
ﺳﻴﺪﺟﻮاد آراﺳﺘﻪ - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺷﻬﺪا در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎنﻫﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛـﺮد.
ﺷﺐﻫﺎى ﺟﻤﻌﻪ دﻋﺎى ﻛﻤﻴﻞ در ﻣﻨﺎزل ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﺷﻬﺪا ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﺮد.
ﺷﻬﻴﺪ از ﺟﺒﻬﻪ ﭼﻴﺰى ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻧﻤﻰﻛﺮد و در ﻣﻮرد ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪه اﺻـﻠﻰ ﺟﺒﻬـﻪ اﺑﺘـﺪا
ﻳﺎرى ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺖ رزﻣﻨﺪﮔﺎن و ﻣﺮدم ﻫﺴﺖ. ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن را ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣـﻰﻓﺮﺳـﺘﻨﺪ ﺗـﺎ
ﺟﺒﻬﻪ ﭘﺮ ﻧﻴﺮو ﺑﺎﺷﺪ. در ﻋﻤﻠﻴﺎت واﻟﻔﺠﺮ 4 ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮدم ﺑﺮادرى ﺑﺎ ﺳـﻪ ﺑـﺮادر دﻳﮕـﺮش در ﺟﺒﻬـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ.
آنﻫﺎ 5 ﭘﺴﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻰ از ﺑﺮادراﻧﺶ در ﺟﺒﻬﻪ، در ﻋﻤﻠﻴﺎت رﻣﻀﺎن ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد. آنﻫﺎ ﺑﺮاى ﻳﺎرى
اﺳﻼم آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺪرى ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ در ﺣﺎل ﻛﻨﺪن ﺧﺎﻛﺮﻳﺰ ﺑـﻮد، ﺷـﺎﻫﺪ ﺷـﻬﺎدت ﭘـﺴﺮش
ﺑﻮد، وﻟﻰ دﺳﺖ از ﻛﺎر ﻧﻜﺸﻴﺪ. ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨـﺪﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨـﺪ، ﺑـﺎ ﻛﻤـﻚ ﻛـﺮدن ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ
رزﻣﻨﺪﮔﺎن را ﻳﺎرى ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ.
در ﺟﺒﻬﻪ رزﻣﻨﺪﮔﺎن را ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ از اﻣﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰﻛﺮد.
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش و دﻳﮕﺮان ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﻧﻤﺎزﺗﺎن را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ، ﺣﺎﻓﻆ دﻳﻦ و ﭘﻴﺮو اﻣﺎم ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺣﺠﺎﺑﺘـﺎن
را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻴﺪ. رﻫﺒﺮ را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬارﻳﺪ. ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻴﺪ. ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ را ﭘـﺮ
ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺣﺮف اﻣﺎم ﻋﺰﻳﺰ ﮔﻮش ﻓﺮا دﻫﻨﺪ.
ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻔﺖ: اﮔﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪم ﮔﺮﻳﻪﻧﻜﻨﻴـﺪ، ﭼـﻮن راﺿـﻰ ﻧﻴـﺴﺘﻢ. ﻣـﺮا در ﺑﻬـﺸﺖ
رﺿﺎ(ع) دﻓﻦ ﻛﻨﻴﺪ. در ﻣﻨﻄﻘﻪى ﺟﻨﮕﻰ وﺳﻴﻠﻪاى ﺗﻬﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد و رزﻣﻨﺪﮔﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﻤـﺎز ﺟﻤﻌـﻪ
ﻣﻰﺑﺮد.
زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰآﻣﺪ، ﻧﻤﺎز ﺷﺒﺶ ﺗﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪ. او ازدواج ﻧﻤﻰﻛﺮد. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ دﻟﻢ
و ﻣﺤﺒﺘﻢ ﻳﻚﺟﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﺒﻬﻪﺑﺎﺷﺪ.
ﺣﺴﻦ ﺣﻴﺪرى - ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺧﻴﻠﻰﻛﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺧّﺼﻰ ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻤـﺮش را
در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮد. ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪاى ﻛﻪ ذﻫﻦ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺮده ﺑﻮد، ﻣﺴﺌﻠﻪى ﺷـﻬﺎدت
ﺑﻮد. ﻫﺮ وﻗﺖ اﻳﺸﺎن را ﻣﻰدﻳﺪم، ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: دﻋﺎﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺷـﻬﺎدت ﻧـﺼﻴﺐ ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﺑـﺸﻮد. اﻳـﺸﺎن در
ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﻬﺪا ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ. ﻳﻚﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷـﻤﺎ ﻛـﺪام ﻳـﻚ از ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺎدت
ﻣﻰرﺳﻴﻢ و دﻳﮕﺮى ﻣﺮاﺳﻢ ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﻰﻛﻨﺪ.
ﻋﻠﻰ آراﺳﺘﻪ - ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻧﻤﻰداﻧﻢ ﭼﺮا ﺷﻬﺎدت ﻗﺴﻤﺖ ﻣـﻦ
ﻧﻤﻰﺷﻮد؟! و از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ رﻧﺞ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ. ﻫﺮ وﻗﺖﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖرﺿﺎ(ع)ﻣﻰرﻓﺘﻴﻢ. ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺟﺎى ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻦ
ﺟﺎﺳﺖ. ﺣﺘّﻰ ﻗﺒﺮش را ﻫﻢ ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد. زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ، در ﻫﻤﺎن ﻗﺒﺮ دﻓﻦ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ.
ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﻗﺪﻣﮕﺎﻫﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨـﺪ: ﺷـﺎﻳﺪﻣـﻦ ﭼـﻮن ﺳـﻨّﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒـﺮ(ص) را ﺑـﻪ ﺟـﺎ
ﻧﻤﻰآورم، ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻧﻤﻰرﺳﻢ. از اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎً ازدواج ﻛﻨﻨـﺪ. ﺷـﺮط اﻳـﺸﺎن اﻳـﻦ ﺑـﻮد: از
ﻟﺤﺎظ اﻳﻤﺎن و ﺣﺠﺎب ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از 12 روز ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن را آوردﻧﺪ.
ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺣﺎﻓﻆ اﻧﻘﻼب و ﻧﻤﺎزﺗﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ.
ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﻫﺴﺘﻴﺪ، ﭼﺮا ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه ﺗﻨﺘﺎن ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻣـﺎ ﺑﺒﻴﻨـﻴﻢ.
اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ: در ﻣﻌﺮاج ﺷﻬﺪا ﻣﺮا ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﺪ. ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻫﻢ ﺷﺪ. ﻣـﺎ در ﻣﻌـﺮاج، در زﻣـﺎن
ﺷﻬﺎدت، اﻳﺸﺎن را ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه دﻳﺪﻳﻢ.
ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﻗﺪﻣﮕﺎﻫﻰ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎرى ﻛﻪ اﻳﺸﺎن را دﻳﺪم، ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﺒـﺎس
ﺷﺨﺼﻰ و ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه ﻋﻜﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪام. ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﺒﺾ ﻋﻜﺲﻫـﺎﻳﻢ را درﻳﺎﻓـﺖ ﻛﻨﻴـﺪ. ﻣـﻦ ﻫـﻢ
ﻋﻜﺲﻫﺎى اﻳﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻢ و در زﻣﺎن ﺷﻬﺎدت از ﻋﻜﺲﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﭙﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺎ اﺳﺘﻔﺎده
ﻛﺮدﻳﻢ. ﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن اﻟﻬﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻬﻴﺪﻣﻰﺷﻮﻧﺪ.
آﺧﺮﻳﻦ ﺻﺤﺒﺘﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد: ﻫﻴﺌﺖ را ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﻧﮕﻬﺪارﻳﺪ و ﻣﺠﻠﺲ اﺑﺎﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ(ع) را ﺑﺮﮔﺰار ﻛﻨﻴﺪ.
ﺳﻴﺪﺟﻮاد آراﺳﺘﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: دﻋﺎى ﺷﻬﻴﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد: ﺧﺪاوﻧﺪا، ﻣﺮا از ﺷﻬﺪاى ﺑﻰ ﻏﺴﻞ و ﻛﻔﻦ ﻗـﺮار ﺑـﺪه.
ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﻫﻢ ﺷﺪ و اﻳﺸﺎن را ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎس ﺳﺒﺰﺳﭙﺎه ﺑﺎ ﺷﺎﻟﮕﺮدن ﺳﺒﺰ آﻏﺸﺘﻪ ﺑـﻪ ﺧـﻮن دورﮔـﺮدﻧﺶ
دﻓﻦ ﻛﺮدﻧﺪ. در ﺧﻮابﻫﺎﻳﻤﺎن ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎس و ﺗﺮﻛﻴﺐ در ﺧﻮاب ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ.
ﺳﻴﺪﻫﺎﺷﻢ آراﺳﺘﻪ، در ﺗﺎرﻳﺦ 3/7/1365 در ﺟﺰﻳﺮهى ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻪ ﻋﻠّـﺖ اﺻـﺎﺑﺖ ﺗـﺮﻛﺶ ﺑـﻪ ﺑـﺪن ﺑـﻪ
درﺟﻪى رﻓﻴﻊ ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻳﺪ. ﭘﻴﻜﺮ ﻣﻄﻬﺮش ﭘﺲ از اﻧﺘﻘﺎل ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﺶ، در ﺑﻬـﺸﺖ رﺿـﺎ(ع) ﺑـﻪ
ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.
ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺎ ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ، راه او را اداﻣﻪ دﻫﻴﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳـﺸﺎن
ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺪن ﻣﺎدرم آﻣﺪه اﻧﺪ و ﺑﻪﻣﺎ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﻧﻤـﺎز را ﺑـﻪ ﭘـﺎ دارﻳـﺪ و اﻣـﺎم را ﺗﻨﻬـﺎ
ﻧﮕﺬارﻳﺪ.
ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻧﻘﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﻴﺄت و ﻣﺮاﺳﻢﺳﻴﻨﻪ زﻧﻰ و ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﻰ ﺑـﺴﻴﺎر ﻋﻼﻗـﻪ داﺷـﺘﻨﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﺷﻬﺎدت اﻳﺸﺎن دو - ﺳﻪ ﺷﺐ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻮﺳﻰ ﺑـﻦ ﺟﻌﻔـﺮ(ع)در ﺧﺎﻧـﻪى ﻳﻜـﻰ از ﺷـﻬﺪا
ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻴﻨﻪزﻧﻰ ﺑﻮد. ﺷﺐ ﺧﻮاب دﻳﺪم ﺑﺎ ﻋﺪهاى از ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﺮم ﻣﻰروﻳﻢ و ﺷﻬﻴﺪ آراﺳﺘﻪ ﻫﻢ ﺑـﺎ
ﻣﺎ ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺣﺮم رﺳﻴﺪﻳﻢ، اذان ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺷﻬﻴﺪ را ﻛﻨﺎر ﺣﺮم ﻣﻄﻬﺮاﻣﺎم رﺿﺎ(ع) دﻳـﺪم ﻛـﻪ ﺑﻌـﺪ از
اذان ﻧﻮﺣﻪى ﺣﻀﺮت زﻫﺮا(س) را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻫﺮ ﺳﺎل ﻧﺰدﻳﻚ ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺘﻢﺧﻮاب ﺷﻬﻴﺪ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ. ﻳﻚ ﺳﺎل ﺧﻮاب دﻳـﺪم
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮاى ﻫﻴﺄت ﭼﻴﺰى ﻛﻢﻧﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا. ﺳـﻔﺮه ﻛـﻢ دارﻳـﻢ. او ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ
ﺳﻔﺮه ﺗﻬﻴﻪ ﻛﺮد. ﻫﺮ ﺳﺎل ﻧﺰدﻳﻚﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺘﻢ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﻰآﻳﺪ و ﻫﺮﭼﻪ ﻛﻢ و ﻛﺎﺳﺘﻰ اﺳـﺖ،
ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻰﻛﻨﺪ.
{ﺷﻬﻴﺪ در وﺻﻴﺖﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: درود ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻠّﻪ(ص) را ﻛﻪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻧﺸﺪ ﻣﮕﺮ
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻜﺎرم اﺧﻼق و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زدودن ﻏﺒﺎر ﺑﺮدﮔﻰ و ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺷﻴﻄﺎن. درود ﺑﺮ ﻣﻮﻻ ﻋﻠـﻰ(ع) ﻛـﻪ ﺑـﺎ
ﺗـﺪﺑﻴﺮ، ﻧﺒـﺮد، ﺻـﺒﺮ، ﻣﻘﺎوﻣـﺖ، اﻳﺜـﺎر و ﻋﺒـﺎدت و رﻫﺒـﺮى راه را ﻧـﺸﺎن داده اﺳـﺖ. و درود ﺑـﺮ ﺳـﺎﻻر
ﺷﻬﻴﺪان(ع)ﻛﻪ اﻟﮕﻮى ﺷﺠﺎﻋﺖ، ﺷﻬﺎﻣﺖ و ﺷﻬﺎدت ﮔﺮدﻳﺪ. درود ﺑﺮ ﻣﻨﺠﻰ ﻋـﺎﻟﻢ ﺑـﺸﺮﻳﺖ، ﻳﻮﺳـﻒ ﮔـﻢ
ﮔﺸﺘﻪى زﻫﺮاى ﻣﺮﺿﻴﻪ(س)، درود ﺑﺮ اﻣﺎم ﻋﺰﻳﺰ و ﺷﻬﻴﺪان اﺳﻼم ﻛﻪ از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻫﺴﺘﻴـﺸﺎن ﮔﺬﺷـﺘﻨﺪ و
ﺗﻘﺪﻳﻢ رب اﻻرﺑﺎب ﻧﻤﻮدﻧﺪ.
اﻣﺖ ﺣﺰب اﻟﻠّﻪ و اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺑﻴﺪار، دﻧﻴﺎ ذﺧﻴﺮه اﺳﺖ ﺑﺮاى آﺧﺮت و ﻣﻜﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﭘﺲاﻧﺪاز.
ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰ، در ﺻﻮرت ﺷﻬﺎدﺗﻢ ﺳﻌﻰ ﻛﻨﻴﺪﺗﺎ ﺣﺪ اﻣﻜﺎن ﻣﺘّﻜﻰ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ.}
