ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى آﺧﻮﻧﺪزاده ﻃﺮزﺟﺎﻧﻰ - ﻧﺎم ﻣـﺴﺘﻌﺎر: ﻓـﻀﺎﺋﻠﻰ - ﻓﺮزﻧـﺪ ﻳـﺪاﷲ، در او‪ل ﺷـﻬﺮﻳﻮرﻣﺎه ﺳـﺎل

‫1339 در ﻣﺸﻬﺪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ. ﺗﻮﻟﺪ او در ﺷﺐﺟﻤﻌـﻪ و ﻣـﺼﺎدف ﺑـﺎ ﻣـﻴﻼد ﺣـﻀﺮت ﻣﻬـﺪى(ﻋـﺞ) ﺑـﻮد.

‫ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى از ﻛﻮدﻛﻰ ﺑﻪ ﺧﻂّ و ﻧﻘّﺎﺷﻰ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و اﻛﺜﺮ اوﻗـﺎت ﻓﺮاﻏـﺖ ﺧـﻮد را ﺻـﺮف اﻳـﻦ ﻛـﺎر

‫ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: اﮔﺮ ﻗﺮآن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم، او ﻣﻰآﻣﺪ و ﮔﻮش ﻣﻰداد و ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎدر، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ

‫ﻗﺮآن ﻳﺎد ﺑﺪه ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻢ. او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﻮرهﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚ ﻗﺮآن را از ﺣﻔﻆ ﺑﻮد و ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ. در ﻣـﺎه رﻣـﻀﺎن

‫ﺳﺤﺮﻫﺎ او را ﺑﻴﺪار ﻧﻤﻰﻛﺮدم و ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ: واﺟﺐﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ روزه ﺑﮕﻴﺮى. او ﺻﺒﺢ زود ﺑﻴﺪار ﻣـﻰﺷـﺪ و

‫ﻣﻰرﻓﺖ ﺑﻴﺮون ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻧﮕﻮﻳﻴﻢ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮر. ﻇﻬﺮ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﺪ، زود ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻰرﻓـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ او

‫ﻧﮕﻮﻳﻴﻢ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮر.

‫او ﻋﻼﻗﻪ زﻳﺎدى ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ داﺷﺖ. در ﺳﺎل 1352 وارد دﺑﺴﺘﺎن ﻫﺮوى ﻣـﺸﻬﺪ ﺷـﺪ و در ﺳـﺎل 1356

‫ﺗﺤﺼﻴﻼت اﺑﺘﺪاﻳﻰ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪ. دوره راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺠﻠﺴﻰ - واﻗﻊ در ﺧﻴﺎﺑـﺎن ﺧﻮاﺟـﻪ

‫رﺑﻴﻊ - ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺮد و ﺑﻌﺪ وارد ﻫﻨﺮﺳﺘﺎن ﺳـﻴ‪ﺪﺟﻤﺎل اﻟـﺪﻳﻦ اﺳـﺪآﺑﺎدى - واﻗـﻊ در ﺧﻴﺎﺑـﺎن ﻧﺨﺮﻳـﺴﻰ

‫ﻣﺸﻬﺪ - ﺷﺪ. ﭘﺲ از آﺷﻨﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﻣﻌﻠّﻢ دﻳﻨﻰﺗﻐﻴﻴﺮ زﻳﺎدى ﻛـﺮد و در ﻣـﺴﺠﺪ ﺣـﻀﻮر ﻓﻌ‪ـﺎﻟﻰ داﺷـﺖ، در

‫ﺻﺤﻨﻪﻫﺎى اﻧﻘﻼب ﻧﻴﺰ ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ زﻳﺎدى ﻣﻰﻛﺮد. ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى ﭘﺲ از ﻳـﻚ ﺳـﺎل ﺗﺤـﺼﻴﻞ در دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن،

‫ﺗﺤﺼﻴﻞ را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺻﻒ اﻧﻼﺑﻴ‪ﻮن ﭘﻴﻮﺳﺖ. او در اﻛﺜﺮ راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻴﻬﺎ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﻧﻮارﻫـﺎى

‫ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) را ﺿﺒﻂ و ﺗﻜﺜﻴﺮ ﻣﻰﻛﺮد و آﻧﻬـﺎ را ﺑـﻪ ﻣـﺴﺠﺪ ﻣـﻰﺑـﺮد؛ ﻫﻨﮕـﺎﻣﻰﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﺑـﻪ ﻧﻤـﺎز

‫ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺠﺪه ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ، ﻧﻮار و اﻋﻼﻣﻴﻪﻫـﺎ را ﻛﻨـﺎر ﺟﺎﻧﻤﺎزﻫـﺎ ﻣـﻰﮔﺬاﺷـﺖ و ﻗﺒـﻞ از اﻳﻨﻜـﻪ

ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد ﻣﺴﺠﺪ را ﺗﺮك ﻣﻰﻛﺮد.

‫ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﺣﻀﻮر ﻓﻌ‪ﺎﻟﻰ در ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﺮاﺳﻢ و ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻣﺬﻫﺒﻰ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ داﺷﺖ.

‫در زﻟﺰﻟﻪ ﻃﺒﺲ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻫﻔﺪه ﺳﺎل ﺑﻴﺸﺘﺮﻧﺪاﺷﺖ، او‪ﻟﻴﻦ ﻛﺴﻰ ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺮاى ﻛﻤـﻚ رﺳـﺎﻧﻰ ﺑـﻪ

زﻟﺰﻟﻪزدﮔﺎن ﺛﺒﺖﻧﺎم ﻛﺮد و ﻣﺪ‪ت ﭼﻬﻞ روز ﻣﺸﻐﻮل ﻛﻤﻚ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺷﺪ.

‫ﻣﺎدرش ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: روزى ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ و ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﻋﻮض ﻛﺮد. ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ: ﻛﺠﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ

‫ﺑﺮوى؟ ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﺮ اﺧﺒﺎر را ﻧﺸﻨﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻴﻞ آﻣﺪه اﺳﺖ. ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﮕﻰ ﺑﻪ ﻛﻤﻚﺑﺮوﻳﻢ و

‫ﻫﻤﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺴﺘﻴﻢ.

‫ﺑﺎ ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، وارد ﺟﻬﺎد ﺳﺎزﻧﺪﮔﻰﺷﺪ و ﺳﻪ ﺳﺎل در اﻳﻦ ﻧﻬﺎد ﻓﻌ‪ﺎﻟﻴ‪ﺖ ﻛﺮد و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛـﻪ

‫زﻣﺎن ﺳﺮﺑﺎزى او ﻓﺮا رﺳﻴﺪ، در ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ.

‫او از ﻃﺮف ﺳﭙﺎه ﻣﺄﻣﻮر ﺗﺸﻜﻴﻞ اﻧﺠﻤﻨﻬﺎى اﺳﻼﻣﻰ ادارات ﺷـﺪ. در ﭼﻨـﺪ اداره از ﺟﻤﻠـﻪ اداره ﭘـﺴﺖ و

‫ﺑﺎﻧﻚ ﻣﻠّﻰ، اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﻰ ﺗﺸﻜﻴﻞ داد و ﻳﻜﻰ از ﻋﺎﻣﻼن ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻛﺎﻧﻮن اﻧﺠﻤﻨﻬﺎى اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺮاى اﺗّﺤـﺎد

‫اﻧﺠﻤﻨﻬﺎ ﺑﻮد.

‫در اواﻳﻞ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﭙﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﻠّﺖﻓﺸﺎر ﻛﺎرى و درﮔﻴﺮى ﺑﺎ ﺿﺪ اﻧﻘﻼب و اﺷﺮار، ﺑﻴـﺸﺘﺮ وﻗﺘﻬـﺎ ﺑـﻪ

ﻣﻨﺰل ﻧﻤﻰرﻓﺖ و ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت، ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ روز از او ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ.

ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﺪﺗﻦ دﻳﮕﺮ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺠﻨﻮرد ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻴﻤﻰ را ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻃﻰ

درﮔﻴﺮى ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن داﺷﺘﻨﺪ، آﻧﻬﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎى او را ﭘﺎره و ﺻﻮرﺗﺶ را ﻧﻴﺰ ﻣﺠﺮوح ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.

‫دوﺳﺖ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚ ﺷﺐ در ﺳﺎﻋﺖ 10 دو ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى را ﻣﺘﻮﻗّﻒ ﻣـﻰﻛﻨﻨـﺪ و از وى

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﻪ از ﻣﻮﺗﻮر ﺳﭙﺎه ﭘﻴﺎده ﺷﻮد و ﻣﻮﺗﻮر را ﺗﺤﻮﻳﻞ آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﺪ. از او ﻣﻰﭘﺮﺳـﻨﺪ ﻛـﻪ ﻣﻮﺗـﻮر را از

‫ﻛﺠﺎ آوردى و ﻣﺎل ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى ﺧﻮد را ﻣﻌ‪ﺮﻓﻰ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ و از دادن ﻣﻮﺗﻮر اﻣﺘﻨﺎع ﻣﻰورزد. ﺑﻌـﺪ

‫آﻧﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ او ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ، وﻟﻰ اﺳﻠﺤﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ؛ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻛﻤﻴﺘﻪ از آﺧـﺮ

‫ﺧﻴﺎﺑﺎن وارد ﻣﻰﺷﻮد. ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ اﺳﻠﺤﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﮔﺸﺘﻰﻫﺎ

‫ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﻣﻰﺑﺮد.

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ ﻋﺮاق ﻋﻠﻴﻪ اﻳﺮان ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪ.

او دورهﻫﺎى اﺳﻠﺤﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻛﻮﻫﻨﻮردى را ﺑﺎﻣﻮﻓﻘﻴ‪ﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ.

ﻫﻢ در ﺟﺒﻬﻪ ﻫﻢ در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮد و از ﭘﺲ ﻫﺮ ﻛﺎرى ﺑﺮ ﻣﻰآﻣﺪ. ﺑﻪﻃﻮرى ﻛﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑـﻪ

‫او آﭼﺎر ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ. ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى در اﺟﺮاى ﻛﺎرﻫﺎ، ﺧﻴﻠﻰ ﺳﻤﺞ ﺑـﻮد. ﭘﺎﺑـﻪ ﭘـﺎى دﻳﮕـﺮان ﻛـﺎر

‫ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى واﻗﻌﻰ ﻳﻚ اﻳﺜﺎرﮔﺮ ﺑﻮد. او ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎد ﺑﻮد و ﻧﻤﺎز را ﻫﻤﻴﺸﻪ در او‪ل وﻗﺖ ﻣـﻰﺧﻮاﻧـﺪ.

‫او ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮﻳﻊ و درﺳﺖ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺪون درﻧﮓ وارد ﻋﻤﻞ ﻣﻰﺷـﺪ. ﺗﺮدﻳـﺪ در ﺗـﺼﻤﻴﻢﮔﻴـﺮى

‫اﻳﺸﺎن راه ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮش ﻓﻜﺮ ﺑﻮد. اﺣﺘﺮام زﻳﺎدى ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻦ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺑﺮادران

‫ﺧﻮد ﺳﻔﺎرش ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﺎدر ﺑﺎﺷـﻴﺪ و او را ﺗﻨﻬـﺎ ﻧﮕﺬارﻳـﺪ. او ﻫﻤـﻮاره ﺑـﻪ ﺧـﻮاﻫﺮاﻧﺶ

‫ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ زﻳﻨﺐ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺣﺠﺎﺑﺸﺎن را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ و ﻣـﻰﮔﻔـﺖ: ﻣـﺎدر، ﻣـﻦ اﮔـﺮ ﺷـﻬﻴﺪ

ﺷﺪم، ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ.

‫اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺘﺎب ﻣﻰﻛﺮد و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﻬﺎى ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬﺮى ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ.

از دوﺳﺘﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺻﻤﻴﻤﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﺷﻬﻴﺪﻣﻠﻚﻧﮋاد اﺷﺎره ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻌﺎون او ﻧﻴﺰ ﺑﻮد.

ﻣﺤﻤﺪﻣﻬﺪى ﻳﻚﺑﺎر از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻛﻤﺮ ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖﺗﺮﻛﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺷﺪ‪ت ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ.

‫او ﺗﺎ زﻣﺎن ﺷﻬﺎدت ﻣﺠﺮّد ﺑﻮد. وﻗﺘﻰ ﺧﻮاﻫﺮﺑﺰرﮔﺶ ﺑﻪ وى ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ازدواج ﻛﻨﺪ در ﺟـﻮاب

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻛﺎر دارم و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم. ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﻴﺮو ﺑﺒـﺮم. ان ﺷـﺎءاﻟﻠّﻪ ﺑـﺮ ﻣـﻰﮔـﺮدم و ﺑـﺎ ﺷـﻤﺎ

‫ﻣﻰروﻳﻢ ﺧﺪﻣﺖ اﻣﺎم ﺗﺎ اﻳﺸﺎن دﺧﺘﺮى ﺑﺮاﻳﻢﻋﻘﺪ ﻛﻨﻨﺪ. اﻣ‪ﺎ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ رﻓﺖ، ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ.

‫ﺑﺮادر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﭼﻮن ﻣﺎدرم از ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﺮود. ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﻣـﻰﮔﻔـﺖ:

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻧﻤﻰروم، اﻣ‪ﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻴﺮوﻫﺎ را ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ. در روز اﻋﺰام ﺧﻮدش ﺳـﻮار ﻗﻄـﺎر ﻧـﺸﺪ اﻣـﺎﺑـﻪ

ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻌﺪى رﺳﺎﻧﻴﺪ، ﺳﻮار ﻗﻄﺎر ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ رﻓﺖ.

‫ﻫﻤﺮزم ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻓﺘﺢاﻟﻤﺒﻴﻦ در ﻣﻌﺮﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: اﻳﻦ دﻓﻌـﻪ

‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺣﻠﻮاى ﺗﻮ را ﺑﺨﻮرم. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻬﺪى ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻴﻠﻰﻫﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﺣﻠـﻮاى ﻣـﻦ را ﺑﺨﻮرﻧـﺪ وﻟـﻰ

‫ﻧﺸﺪه اﺳﺖ، ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر. و اﻳﺸﺎن ﭘﺲ از ﻫﻤﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪﻧﺪ.

‫در ﻣﻮرد ﻧﺤﻮه ﺷﻬﺎدت او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ: ﻣﺄﻣﻮرﻳ‪ﺘﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ

‫ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدد، وﻟﻰ او ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺑﺮﮔﺮدد و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﺐ ﺟﻤﻌـﻪ ﺑـﺮاى ﺑـﺮادران ﻧﻮﺣـﻪ

‫ﺧﻮاﻧﺪ و وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد را ﻧﻮﺷﺖ. روز ﺑﻌﺪ ﺑﺮاى آوردن ﻳﻚ ﺑﻴﻞ ﻣﻜﺎﻧﻴﻜﻰ ﻛﻪ ﻏﻨﻴﻤـﺖ ﮔﺮﻓﺘـﻪﺑﻮدﻧـﺪ،

داوﻃﻠﺐ ﺷﺪ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰﻛﻪ آن را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﻰآورد ﻣﻮرد اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ.

‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺷﻬﺎدت او را 2 ﻓﺮوردﻳﻦ 1361 در ﻣﺤـﻞﺗﻨﮕـﻪ رﻗﺎﺑﻴ‪ـﻪ و ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﻓـﺘﺢاﻟﻤﺒـﻴﻦ اﻋـﻼمو ﭘﻴﻜـﺮ

‫ﻣﻄﻬﺮش در ﺧﻮاﺟﻪ رﺑﻴﻊ ﻣﺸﻬﺪ دﻓﻦ ﺷﺪه اﺳﺖ.

‫{ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى در وﺻﻴ‪ﺖﻧﺎﻣﻪاش ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ: ﻋﺰﻳﺰاﻧﻢ، ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺑﺮاى رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ ﺳـﻌﺎدت و ﻧﻴـﻚ

‫ﺑﺨﺘﻰ و ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ، رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت - ﻛﻪ راه ﻫﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ - ﺑﺎﻳﺪ از ﮔﺬرﮔﺎهﻫـﺎى ﺳـﺨﺖ و

‫ﺻﻌﺐ اﻟﻌﺒﻮر ﮔﺬﺷﺖ و آزﻣﺎﻳﺸﺎت اﻟﻬﻰ را ﻳﻜﻰﭘﺲ از دﻳﮕﺮى ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد و ﺑﻨﺪﻫﺎ و ﺣﻠﻘﻪﻫﺎ را ﺑﺮﻳﺪ،

‫ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم اﻓﺮادى ﺷﻮﻳﺪ ﺧﺎﻟﺺ ﻛﻪ ﺧﺪاى ﺗﺒﺎرك و ﺗﻌﺎﻟﻰ را در اوجِ ﺑﻮدن درك ﻛﻨﻴﺪ.}