ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﻟﺸﻜﺮى - ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﻄﺎءاﷲ - در ﺳﺎل 1343 در ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪس ﻣﺸﻬﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪ.
در ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﭘﺪر ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد.
ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ در ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ اﺑﺘﺪاﻳﻰﻋﻠﻤﻴﻪ - واﻗﻊ در ﻛﻮﭼﻪ ﻋﻴﺪﮔﺎه رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺷﻮق و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ
اﻧﺠﺎم دادن ﺗﻜﺎﻟﻴﻒ درﺳﻰ ﺧﻮد ﻫﻤﺖ ﮔﻤﺎﺷﺖ.
او در ﻛﻨﺎر ﺗﺤﺼﻴﻞ و درس، ﻛﺎر ﻧﻴﺰ ﻣﻰ ﻛﺮد و زوﻟﺒﻴﺎ و ﺑﺎﻣﻴﻪ ﻣﻰﻓﺮوﺧﺖ و ﮔﺎﻫﻰ ﺑﺎ ﺗﻔﻨـﮓ ﺑـﺎدى ﻛـﺎر
ﻣﻰ ﻛﺮد، ﺗﺎ ﻛﻤﻚ ﺧﺮج ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم دوره دﺑﺴﺘﺎن، ﻣﻘﻄﻊ راﻫﻨﻤﺎﻳﻰ را در ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﺎﺗﺢ -
واﻗﻊ در ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﻣﺸﻬﺪ اداﻣﻪ داد. در اﻳﻦ اﻳﺎم ﻛﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ ﺟﺮﻳﺎﻧﺎت اﻧﻘﻼب اﺳـﻼﻣﻰ ﺑـﻮد،
او ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮدم در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺷﺮﻛﺖﻣﻰ ﻛﺮد و ﺣﻀﻮرى ﻓﻌﺎل داﺷﺖ و اﻋﻀﺎى ﺧﺎﻧﻮاده را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ
ﺷﺮﻛﺖ در راﻫﭙﻴﻤﺎﻳﻰ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﻰﻛﺮد. ﺧﻮاﻫﺮﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ: اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺻـﻴﻪ ﻣـﻰﻛـﺮد ﻛـﻪ در
ﺗﻈﺎﻫﺮات، ﺷﺮﺑﺖ درﺳﺖ ﻛﻨﻢ و ﺑﻴﻦ ﺧﻮاﻫﺮان ﺷﺮﻛﺖﻛﻨﻨﺪه در ﺗﻈﺎﻫﺮات ﺗﻮزﻳﻊ ﻛﻨﻢ.
ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزى اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ، درﺳﺶ را اداﻣﻪ داد و دﻳﭙﻠﻢ ﺧـﻮد را در رﺷـﺘﻪ ﺗﺠﺮﺑـﻰ از دﺑﻴﺮﺳـﺘﺎن
ﻫﺪاﻳﺖ(ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺪرس ﻓﻌﻠﻰ) ﻣﺸﻬﺪ اﺧﺬ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻋﻠّـﺖ ﻋﻼﻗـﻪ ﺷـﺪﻳﺪ ﺑـﺮاى ﺧـﺪﻣﺖ در ارﺗـﺶ، وارد
داﻧﺸﮕﺎه اﻓﺴﺮى ارﺗﺶ ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ اﻳﺮان ﺷﺪ و ﻣﺪت ﭼﻬﺎر ﺳﺎل در آﻧﺠﺎ ﺗﻮأم ﺑﺎ درس آﻣﻮزش ﻧﻴﺰ
ﻣﻰدﻳﺪ، ﺗﺎاﻳﻦﻛﻪ ﻣﻮﻓّﻖ ﺑﻪ اﺧﺬ ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ ﻧﻈﺎﻣﻰﺷﺪ و ﺑﺎ درﺟﻪ ﺳﺘﻮان دوﻣﻰ ﺑﻪ ﮔﺮدان ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ ﻣﻌﺮّﻓﻰ
ﺷﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺪﻣﺖ ﺷﺪ.
ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﻴﻠﻰ - ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم دوره داﻧﺸﮕﺎه اﻓﺴﺮى - ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻳﻨﻜﻪ وﻇﻴﻔﻪ ﻧﻈـﺎﻣﻰ ﺑـﻮدﻧﺶ
ﺣﻜﻢ ﻣﻰ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺮود، اﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ دﻓﺎع از ﻛﺸﻮر و اداى ﺗﻜﻠﻴﻒ و ﻣﻬﻢﺗـﺮ از ﻫﻤـﻪ اﻃﺎﻋـﺖ از
دﺳﺘﻮر اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﻰ(ره)- وﻟﻰ ﻓﻘﻴﻪ زﻣﺎن - ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﻛﺮد. او ﻫﺮ ﮔﺎه ﻛﻪ از ﺟﺒﻬﻪ ﺑـﻪ ﻣﺮﺧـﺼﻰ
ﻣﻰ آﻣﺪ، ﭘﺲ از دﻳﺪن ﺧﺎﻧﻮاده و اﻗﻮام،ﺑﻪﻣﻼﻗﺎت ﻣﺠﺮوﺣﺎن ﺟﻨﮕﻰ ﻣﻰ رﻓﺖ و در ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸﻴﻴﻊ ﺟﻨﺎزه
ﺷﻬﺪا ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰ ﻛﺮد.
ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮاده از ﺟﺒﻬﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻔﺖ. ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﺟﺒﻬـﻪ و ﺑﭽـﻪﻫـﺎى
ﺟﺒﻬﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ. ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ در ﺧﻮاب ﻫﺴﺘﻴﺪ، ﺷﻤﺎ در ﻧﺎز و ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺴﺘﻴﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻗـﺪر ﻧﺪاﻧﻴـﺪ اﻳـﻦ
ﻧﻌﻤﺖ را. ﻧﻤﻰ داﻧﻴﺪ در ﺟﺒﻬﻪ ﭼﻴﺴﺖ و ﭼﻪﺑﺮادرى و ﺻﻔﺎﻳﻰ وﺟﻮد دارد؟ ﭼﻪ ﺷﺒﻬﺎﻛﻪ ﺑـﺮادران ﻧﺎﻟـﻪ و
ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻌﺎدت دﻳﺪار ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺼﻴﺒﺸﺎن ﺷﻮد.
ﺣﺴﻦ ﺷﺎﻫﻤﻴﺮى - ﻳﻜﻰ از ﻫﻤﺮزﻣﺎن ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ - درﺑﺎره ﻋﻼﻗﻪ و ﻋﺸﻖ او ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻣﺎ ﻧﻈﺎﻣﻴـﺎن
وﻗﺘﻰ ﻗﺪم ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰ ﮔﺬارﻳﻢ، اﻃّﻼع دارﻳﻢ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻛﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮاى وﻃﻦ اﺳﺖ، اﻣـﺎ ﻣـﺴﺌﻠﻪ
داوﻃﻠﺐ ﺷﺪن ﺑﺮاى ﻫﺮ ﻧﻮع ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﻛﻪ اﻳﺸﺎن اﻳﻦ روﺣﻴﻪ را داﺷﺖ و ﺣﺎﻛﻰ از اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ دوﺳـﺖ
داﺷﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻨﺪ و دﻳﻦ ﺧﻮد را ادا ﻛﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﻰﻫﻴﭻﮔﺎه ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﻰ ﻣﺤﻮل ﺷـﻮد و
اﻳﺸﺎن ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻰ ﻛﻨﺪ، ﻣﺜﻼً ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﺎر دارم ﻳﺎ وﻗﺖ ﻧﺪارم، ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ داوﻃﻠﺐ ﺑﻮد.
او ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮔﺮدان ﻣﻬﻨﺪﺳﻰ در ﺟﻨﻮب و در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻓﻜّﻪ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪ و ﺑـﻪ ﺗـﺪرﻳﺲ داﻧـﺶ ﻧﻈـﺎﻣﻰ در
ﮔﺮدان ﭘﺮداﺧﺖ. او ﻛﻪ از ﺳﻨﻴﻦ ﻛﻮدﻛﻰ ﻃﻌﻢﺗﻠﺦ ﺑﻰﭘﺪرى را ﭼﺸﻴﺪه ﺑﻮد، ﻫﻤﻮاره ﺳـﻌﻰ ﻣـﻰ ﻛـﺮد در
ﺧﺎﻧﻪ و در ﻣﻴﺎن اﻗﻮام، دوﺳﺘﺎن، ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن و در ﺟﺒﻬﻪ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﻫﻤﺮزﻣـﺎن و زﻳـﺮ دﺳـﺘﺎن، رﻓﺘـﺎرى
ﻣﺤﺒﺖآﻣﻴﺰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺎدر ﺷﻬﻴﺪ در ﻣﻮرد ارﺗﺒﺎط و رﻓﺘﺎر او ﺑﺎﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: راﺑﻄـﻪ ﺧـﻮﺑﻰ ﺑـﺎ ﻫﻤـﺴﺎﻳﮕﺎن
داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﻛﻪ اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪاى ﻣﺮﻳﺾ ﻣﻰﺷﺪ، ﻓﻮراً اﮔﺮ ﺧﻮدش ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ آژاﻧﺲ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻰزد و
ﮔﺮﻧﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﻣﺎدر ﺑﺮو ﻓﻮراً ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰن. ﭘﻴﺮزﻧﻰ در ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﻰ ﻣﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺗﻮﺟﻪ داﺷـﺖ و
رﺳﻴﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﺮد.
او ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻮﻛّﻞ ﺑﻮد و در ﻣﺸﻜﻼت ﻓﺮدى ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﻰﺷﺪ ﺑـﻪ اﺋﻤـﻪ اﻃﻬـﺎر(ع)، ﺑـﻪ ﺧـﺼﻮص ﺣـﻀﺮت
رﺿﺎ(ع) و ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن دو رﻛﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺣﺎﺟﺖ، رﻓﻊ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻰﻛﺮد و از ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻛﻤـﻚ ﻣـﻰﺧﻮاﺳـﺖ. در
ﻣﺸﻜﻼت اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﻣﺸﻮرت ﻣﻰﻛﺮد. ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد و آرزوﻳﺶ اﻳـﻦ
ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ زﺣﻤﺎت ﻣﺎدر را ﺟﺒﺮان ﻛﻨﺪ.
از ﺳﻮى اﻗﻮام ﺑﻪ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪ ﻛﻪ ازدواج ﻛﻨﺪ و ﺣﺘّﻰ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﻛﺎر ﻫﻢ آﻣـﺎده ﺷـﺪ اﻣـﺎ او در ﺟـﻮاب
ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ راﻫﻢ را اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ و ﺗﺎﺗﻜﻠﻴﻒ ﺟﻨﮓ و ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻣـﻦ ﻣـﺸﺨّﺺ ﻧـﺸﻮد ﺑـﺎ دﺧﺘـﺮ ﻣـﺮدم
ازدواج ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ.
او ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﻰاﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺻﺪاى ﺑﻠﻨـﺪ از ﻣﻌﺒـﻮدش آرزوى ﺷـﻬﺎدت ﻣـﻰﻛـﺮد. دو ﻫﻔﺘـﻪ ﻗﺒـﻞ از
ﺷﻬﺎدت ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﻰ آﻣﺪ، در راه ﻣﺎدرش را ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎه دﻳﺪ و از او درﺑـﺎره ﻋﻠّـﺖ ﭘﻮﺷـﻴﺪن ﻟﺒـﺎس
ﺳﻴﺎه ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺧﻮاﺳﺖ. ﻣﺎدر ﮔﻔﺖ: ﻳﻜﻰ از اﻗﻮام ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪه. ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﺑﻪ ﻣﺠﻠـﺲ
ﺷﻬﻴﺪ رﻓﺖ و ﺗﻤﺎم روز ﻣﺮﺧﺼﻰاش را در ﻣﺮاﺳﻢ ﺷﻬﻴﺪ ﺷـﺮﻛﺖ ﻛـﺮد و از ﺷـﻬﺎدت ﺧـﻮد در آﻳﻨـﺪهاى
ﻧﺰدﻳﻚ ﺧﺒﺮ داد.
ﺟﻼل دﻟﻴﺮى - از اﻗﻮام ﺷﻬﻴﺪ - ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻏﻼﻣﺮﺿﺎﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺟﻼل ﺟﺎن، ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ، دﻓﻌﻪ دﻳﮕـﺮ
اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ را ﺑﺮاى ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﻫﻰ داد. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻰ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻛﻰ ﻫﺴﺘﻰ ﻛﻪ از ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﻰ
ﻫﻢ ﺧﺒﺮ دارى؟ او ﮔﻔﺖ: ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﻫﻰ ﻓﻬﻤﻴﺪ.
ﺳﺮاﻧﺠﺎم در 3 ﺑﻬﻤﻦ 1365 او ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻨﻰ ﭼﻨـﺪ از ﺳـﺮﺑﺎزان ﺑـﺮاى اﺟـﺮاى ﻣﺄﻣﻮرﻳـﺖ ﮔـﺸﺖ و
ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺳﻮﻣﺎر - ﺗﭙﻪ ﺳﺮخ - در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﻛﺮﺑﻼى 6 اﻋﺰام ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﻠّﺖ درﮔﻴـﺮى
ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺷﻬﻴﺪ و ﻣﻔﻘﻮداﻟﺠﺴﺪ ﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﻴﺪ در ﻓﺮوردﻳﻦ ﻣﺎه ﺳﺎل 1366، روح ﺷﻬﻴﺪ را ﭘـﺲ از
ﺗﺸﻴﻴﻊ در ﺧﻮاﺟﻪ رﺑﻴﻊ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮدﻧﺪ.
