گیلاس و آلبالو هر دو بومی نواحی بین دریای خزر و دریای سیاه می باشند و به احتمال زیاد بذر آنها در زمانهای بسیار قدیم توسط پرندگان به نقاط مختلف آسیا و اروپا برده شده است. این دو گیاه در مناطقی که به خاطر سرما برای زردآلو هلونامناسب هستند به خوبی رشد میکنند و در مناطقی که دارای تابستانهای خنک و خشکنند بهتر رشد می کنند . از نظر مقاومت در برابر سرما گیلاس بین هلو و گلابی قرار دارد در حالی که گیلاس با 500 تا 1500 ساعت دمای کمتر از 7 درجه سانتیگراد از استراحت بیرون می آید.
ریشه های گیلاس و آلبالو همانند سایر میوه های هسته دار به نسبت سطحی بوده به 1/5 - 1 متر خاک نیاز دارند. برای گیلاس خاکهای لمونی شنی و برای آلبالو خاکهای لمونی رسی ارجح است. ریشه آلبالو در برابر خاکهای مرطوب مقاومت بیشتری نشان می دهد.عدم زهکشی به گیلاس آسیب وارد می کند. افزایش آلبالو و گیلاس بطور معمول از راه پیوند و گاهی به روش قلمه گیری و خوابانیدن انجام میشود . مهمترین پایه ها عبارتند از گیلاس معمولی یا مازارد آلبالو و نوعی گیلاس به نام محلب . در ایران از آلبالو تلخ نیز به خاطر مقاومت آن در برابر شرایط نا مساعد خاک برای پایه استفاده می کنند . اندازه درختان پیوندی بر حسب قدرت و رقم پایه از خیلی بزرگ تا پا کوتاه تغییر می کند بیشتر ارقام گیلاس خود سترون هستند و نیاز به درخت گرده زا دارند. در حالی که ارقام آلبالو بطور معمول خود بارور می باشند . گرده افشانی توسط حشرات انجام میشود و هر دو گیاه برای تولید میوه کافی نیاز به کندو گذاری دارند. شکوفه ها در هر دوی آنها به صورت جانبی روی سیخکهای کوتاه و در آلبالو روی شاخه های یکساله نیز ایجاد میشوند. چون میوه ها کوچک هستند باید تعداد زیادی از گلها تلقیح و تبدیل به میوه شوند تا یک محصول اقتصادی تولید گردد و بدین لحاظ در این گیاهان تنک کردن ضرورتی ندارد.
گلهای آلبالو و گیلاس بطور معمول بعد از سایر میوه های هسته دار باز میشوند و این امر به ویژه در آلبالو باعث میشود که گیاه از خطر سرمای دیررس بهاره مصون بماند.
پیرایش هرس درختان گیلاس و آلبالو در ایران مرسوم نیست و در سایر نقاط دنیانیز کوشش میشود میزان پیرایش در سطح حداقل نگهداشته شود زیرا پیرایش شدید به ویژه در سالهای اولیه باعث دیر به بار نشستن گیاه و کم شدن مقدار محصول میگردد .پیرایش این دو میوه به شکل شلجمی باعث میشود که شاخه ها محکمتر گردد وبرداشت مکانیکی آسانتر شود .
در ایران حدود 50 رقم گیلاس شناخته شده است که از مهمترین ارقام بومی میتوان :
گیلاسهای سیاه مشهد ، صورتی لواسانات ، سیاه شبستر ،زرد دانشکده کرج را نام برد.
از ارقام خارجی که کشت آنها در ایران رواج دارد : بینگ و پروتیوا از بقیه مهمترند.
معروفترین رقم آلبالوی ایران چمپای مشهد است.
آلبالو با نام علمی (p. cerasus L. ) و گیلاس با نام علمی (P. avium L.) شناخته شده هستند.
