محققان برای اولین بار شواهدی بدست آورده‌اند که دو یا چند توده سنگی به اندازه یک قاره در زمان حرکت در جبه ضخیم زمین در عمق ۲۹۰۰ کیلومتری اقیانوس با هم برخورد می‌کنند.
این امر منجر به ایجاد منطقه بزرگ از سنگ مذاب شده که می‌تواند آغازگر یک فوران عظیم باشد که در ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلیون سال آینده حیات زمین را تا مرز نابودی می‌برد.
این کشف در زمان بررسی امواج لرزه‌ای که هسته زمین را بمباران می‌کنند، بدست آمده است.
به گفته دانشمندان، این انفجارها ممکن است به دو شکل فوران بینجامد که در شکل اول ممکن است یک فوران توده کانونی مشابه فورانهایی باشد که در دو میلیون سال قبل باعث پوشانده شدن آمریکای شمالی از خاکستر آتشفشانی شده است.
شکل دوم احتمالا یک سیل عظیم از فوران بازالتی شبیه به رودخانه بازالت کلمبیا در ۱۷ میلیون یا ۱۵ میلیون سال قبل، تله‌های دکن هند در حدود ۶۵ میلیون سال قبل یا فلات بزرگ بازالتی اونتونگ اقیانوس آرام که یک منطقه به اندازه آلاسکا را در ۱۲۵ میلیون تا ۱۹۹ میلیون سال قبل زیر خود دفن کرد، باشد.
فورانهای اونتونگ مسئول کاهش اکسیژن در اقیانوسها و مرگ جمعی حیات دریایی بوده است.
از اوایل دهه ۱۹۹۰، دانشمندان از وجود دو توده ترموشیمیایی به اندازه قاره در بالای هسته و در زیر بیشتر کانونهای آتشفشانی زمین آگاهی داشتند. یکی از آنها در زیر اقیانوس آرام جنوبی و با گسترش به عرض ۲۰ درجه شمالی و دیگر زیر منطقه فعالی آتشفشانی آفریقا قرار دارد.
محققان با استفاده از شیوه‌های با بالاترین وضوح برای ثبت تصاویر لرزه‌ای از مرز هسته و جبه دریافتند که توده زیر اقیانوس آرام در نتیجه یک برخورد مداوم دو یا چند توده است.
محل ادغام آنها یک حباب اسفنجی از سنگ تقریبا ذوب شده به اندازه ایالت فلوریدا در زیر کانون فعال آتشفشانی ساموآن است. شبیه سازیهای رایانه‌ای این پژوهش نشان داده که با ادغام این توده‌ها، ممکن است اولین مراحل یک فوران عظیم ایجاد شود.
به گفته محققان، قطر هر کدام از این توده‌ها حدود ۲۹۰۰ کیلومتر بوده که روی هم یک قطعه ۵۷۳۹ کیلومتری از شرق تا غرب را شکل داده که از هسته زمین در زیر ناحیه‌ای در استرالیا تا تقریبا جنوب آمریکا کشیده شده است.
نتایج این پژوهش در مجله Earth and Planetary Science Letters منتشر شده است.
