به‌یاد می‌آورم سال‌هایی را که بدین سبب 35 هزار کشته داشتیم و البته بعد از انقلاب با تلاش بیش از اندازه مسئولان وقت و تشکیل جهاد سازندگی، آب شرب مردم در روستا‌ها از این مشکلات بسیار جدی عاری شد و این بزرگترین گامی بود که در راستای بهداشتی شدن آب در آن سال‌ها برداشته شد.
گرچه از آن روز‌ها سال‌های متمادی می‌گذرد اما به نظر می‌رسد که آن چشم اندازی که برای آینده در آن سال‌ها ترسیم شده بود به دست فراموشی سپرده شد و اندکی مسئولان از این مهم غافل شدند. در حال حاضر هم نمی‌توان وجود انواع فلزات سمی و خطرناک را در آب تهران انکار نمود و نمی‌توان با اطمینان گفت که این آب، آبی آلوده نیست. آب تهران اکنون با آلاینده‌ها و فلزات سمی برای جان مردم مضر خواهد بود و باید برای از بین بردن این آلودگی‌ها اقداماتی انجام شود. به جز آنکه انواع آلودگی‌ها از جمله میکروب‌ها، ویروس‌ها، انگلها و قارچ‌ها در آب تهران وجود دارد این آب به‌خوبی تصفیه نمی‌شود. در یک جمله کاملاً آگاهانه می‌توان اظهار کرد که آب تهران آلوده است و تردیدی در این آلودگی چه به لحاظ وجود میکروب‌ها و چه وجود انواع فلزات سمی وجود ندارد.
در حال حاضر در این رابطه با مسئله آنزیم‌هایی که در پودر‌های رختشویی به کار می‌روند مواجه‌ایم، آنزیم‌هایی که به سرعت جذب خاک می‌شوند و بسیار خطرناک هستند و مهم‌ترین مشکل آلودگی آب تهران چون دارای سیستم فاضلاب نیستیم، چاه‌های جذبی (چاه‌های متداول دستشویی خانه‌ها)است که به آلودگی سفره‌های زیرزمینی دامن می‌زنند. وقتی سطح آب‌های زیرزمینی بالا می‌آید، آب وارد چاه‌های جذبی شده و مقدار زیادی آمونیاک را به صورت ترکیب‌های مختلف با خود وارد آب می‌کند. افزایش مقدار آمونیاک و ترکیب‌های آن مانند نیتریت‌ها و نیترات‌ها، باعث بیماری‌های مختلف در بدن انسان، به ویژه کودکان تهرانی می‌شود. در چنین موقعیتی آیا بهتر نیست که مسئولان بهداشت محیط و محیط زیست زود‌تر دست به کار شوند و از این خطر بزرگ جلوگیری کنند؟ در حال حاضر مردم به سادگی انواع آلودگی‌ها را پذیرفته‌اند و می‌پندارند که در این مقطع از زمان زندگی با آلودگی آب، صدا، هواوخطرات ناشی از آن طبیعی است غافل از آنکه این مردم هستند که سرنوشت خود را تعیین می‌کنند و طبق نیاز خود از زندگی به هر آنچه که طلب می‌کنند، می‌رسند. در این جا بروز ندادن واکنش از سوی مردم و پیگیری نکردن آنها می‌تواند نقش بسزایی در ادامه یافتن این آلودگی‌ها باشد. به نظر می‌رسد مسئولان نیز در این میان به روزمرگی افتاده‌اند و تنها پاسخگوی مسائل روز هستند و چشم‌اندازی برای داشتن آینده‌ای سالم ترسیم نمی‌کنند. درست است که در حال حاضر به مشکل حادی در بیمارستان‌ها بر اثر این آلودگی بر نخورده‌ایم و یا اینکه مسمومیتی در این خصوص به چشم نخورده است اما نباید گذاشت که این آلودگی به مرز خطر برسد. در حال حاضر سازمان آب تهران، شهرداری تهران، وزارت نیرو، وزارت بهداشت وسازمان محیط زیست همگی در به وجود آمدن این مسئله و رفع آن به یک اندازه سهیم هستند. باید آلودگی را به صورت فزاینده‌ای کم کرد وبهتر است مطلع باشیم اگر چه در حال حاضر مسمومیت‌ها بارز نیستند اما همچنان این مسمومیت‌ها وارد بدن می‌شوند واین روند ادامه دارد، مسئله‌ای که قطعاً در سال‌های آینده بیماران بسیاری را از پا در می‌آورد و بسیاری از افراد سالم را بیمار می‌کند. ضمن آنکه نسل بعد هم قطعاً نسلی کم هوش خواهند شد چرا که ما بی‌مهابا اقدام به افزایش آلودگی کرده‌ایم چه در مقام مسئول و چه مردم!
نکته دیگر که در پایان بدان اشاره می‌کنم نکته‌ای است که همه ما در باره آن حرف می‌زنیم، اینکه در سال‌های قبل شهر تهران دارای باغات، فضاهای سبز جنگلی و رود دره‌ها بود که رشد نامتوازن شهری و جایگزینی سیمان و فولاد در ساختمان‌ها به جای محیط زیست شهری موجب از بین رفتن بسیاری از منابع زیست محیطی شهری شد. اما در دهه‌های اخیر، تهران با چالش‌های جدی زیست محیطی مواجه شد. شهر تهران از منظر جغرافیایی در حوزه آبخیزهای کرج، جاجرود و کوهپایه‌های دامنه‌های البرز واقع شده است که اگر مدیریت نشود شرایط بحرانی در پیش خواهیم داشت.
منبع: خبر آن‌لاين
